Τα ταξίδια με τρένο στη βρετανική ηπειρωτική χώρα υπονομεύονται από τους κληρονομικούς σιδηροδρόμους του Isle of Man.
Είναι 10 το πρωί και το τρένο μου φεύγει εγκαίρως από τον σταθμό Port Erin, ανακοινώνοντας την αναχώρησή του με ένα χαρούμενο σφύριγμα. Σκούπες καπνού περνούν δίπλα από το παράθυρο καθώς ανεβάζουμε ταχύτητα, προσθέτοντας στη μαγεία του εξωτερικού τοπίου: απλά λιβάδια, φράχτες και κομμάτια δασών, φωτεινά μοβ γάντια αλεπού. Είναι ένα τοπίο που δύσκολα μπορεί να έχει αλλάξει μέσα σε ενάμιση αιώνα από τότε που τα πρώτα τρένα έτρεξαν και ξεφούσκωσαν στην ύπαιθρο του Isle of Man.
Τα τρένα ατμού έφτασαν στο Isle of Man το 1873, ξεκινώντας πρώτα μεταξύ Douglas και Peel και μετά ένα χρόνο αργότερα στη γραμμή Port Erin. Κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, περίπου 100 τρένα εξυπηρετούσαν σταθμούς σε τέσσερις διαδρομές καθημερινά, μεταφέροντας πάνω από ένα εκατομμύριο επιβάτες ετησίως. Αλλά μέχρι το 1968 υπήρχε μόνο η γραμμή Port Erin.
Τα αυθεντικά τρένα με τα οποία ταξιδεύω σήμερα εξακολουθούν να τρέχουν εκεί: ζωγραφισμένες ατμομηχανές που τραβούν βαγόνια με ξύλινη επένδυση των οποίων η κόκκινη-πορτοκαλί ταπετσαρία θυμίζει τις φλόγες που τροφοδοτούν την ατμομηχανή.
Μαζί με τα ηλεκτρικά τρένα και τα τραμ με άλογα, αυτά τα ιστορικά μέσα μεταφοράς αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της απήχησης του Isle of Man στους επισκέπτες. Η ρομαντική του αίσθηση ταιριάζει απόλυτα με τη γοητεία του ταξιδιού στο χρόνο σε ένα μέρος που κινείται με πιο χαλαρούς ρυθμούς από το Ηνωμένο Βασίλειο (του οποίου είναι ένα Crown Dependency, όχι μέρος).
Με έως και έξι ταξίδια με επιστροφή καθημερινά, τα ατμοκίνητα τρένα είναι κατάλληλα τόσο για περιηγήσεις στα αξιοθέατα όσο και για ταξίδια από μέρος σε μέρος. Μισή ώρα μετά την αναχώρηση από το Port Erin, κατεβαίνω στο Castletown για να δω το μεσαιωνικό κάστρο και μετά μπαίνω στο επόμενο τρένο για να συνεχίσω για Douglas, την πρωτεύουσα. Στην πορεία, η θέα στη θάλασσα συνεχίζει να εμπλουτίζει το τοπίο.
Από το σιδηροδρομικό σταθμό του Ντάγκλας με τα κόκκινα τούβλα, είναι ένας ευχάριστος περίπατος δύο μιλίων κατά μήκος του παραλιακού δρόμου μέχρι το τέρμα του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, όπου έγιναν παραθαλάσσια ξενοδοχεία που χτίστηκαν για να φιλοξενήσουν παραθεριστές της βικτωριανής εποχής.
Ο ιστορικός ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, που άνοιξε το 1893, περπατά βόρεια μέσα από τις δασώδεις κοιλάδες της ανατολικής ακτής προς το Ramsey. Στα μισά του δρόμου κατεβαίνω στο Laxey για να πάω στο τελεφερίκ. Καθώς κροταλίζει έξω από το χωριό, κοιτάμε καλά τη Λαίδη Ισαβέλλα, τον μεγαλύτερο εργαζόμενο υδροτροχό στον κόσμο, πριν σκαρφαλώσουμε μέσα από βαλτότοπο όπου βόσκουν κοπάδια ανθεκτικών προβάτων.
Λίγο πριν την κορυφή, όμως, τα σύννεφα κρύβουν τη θέα. Καθώς διασχίζουμε τον Mountain Road (όπου οι μοτοσυκλέτες περνούν με 200 μίλια την ώρα κατά τη διάρκεια των αγώνων TT, το κορυφαίο γεγονός του Isle of Man), η ορατότητα είναι μόνο λίγα μέτρα. Είναι κρίμα, μου λέει ο μαέστρος, γιατί σε μια καθαρή μέρα μπορείς να δεις την Αγγλία, τη Σκωτία, την Ιρλανδία και την Ουαλία ταυτόχρονα.
«Το ονομάζουμε Manannan’s Mantle», αποκαλύπτει, αναφερόμενος στις ιστορίες ενός θεού της θάλασσας που κάλεσε την ομίχλη για να προστατεύσει το νησί από τους εισβολείς. «Λένε ότι αυτός είναι ο λόγος που οι Ρωμαίοι δεν κατέκτησαν ποτέ το νησί – αλλά αυτές τις μέρες είναι λιγότερο ευπρόσδεκτο όταν η ομίχλη κλείνει το αεροδρόμιο!»
Όταν ξυπνάω το επόμενο πρωί, βρίσκω το Manannan να τυλίγει το νησί, αλλά οι συννεφιασμένοι ουρανοί δεν αποτελούν εμπόδιο για εξερεύνηση με ποδήλατο. Αν και ο αρχικός σιδηρόδρομος Douglas-Peel δεν λειτουργεί πλέον, η διαδρομή του έχει μετατραπεί σε ποδηλατόδρομο 11 μιλίων.
Χάρη στους βικτωριανούς μηχανικούς που κατασκεύασαν αυτή τη διαδρομή κατά μήκος των κοιλάδων των ποταμών – το Dhoo, που ρέει προς τον κόλπο Douglas και το Neb, που σχηματίζει τη δυτική λεκάνη απορροής – αυτή η διασταυρούμενη διαδρομή με χαμηλό υψόμετρο είναι πολύ εύκολη στην πλοήγηση. Με ένα νοικιασμένο ηλεκτρονικό ποδήλατο, ποδηλατώ σε μονοπάτια γεμάτα αγριολούλουδα, πάνω από σιδηροδρομικές διαβάσεις και πλατφόρμες που δεν έχουν δει τρένο για περισσότερα από 50 χρόνια.
Η ομίχλη διαλύεται αργά το απόγευμα, κάνοντας την επόμενη μέρα ιδανική για παραλιακές βόλτες. Από το λιμάνι Port Erin παίρνω το Raad ny Foillan: το παραλιακό μονοπάτι μήκους 90 μιλίων που περιβάλλει το νησί. Το ακολουθώ πάνω από γκρεμούς καλυμμένους με πολύχρωμα χόρτα και έντονο πράσινο μπράκεν, διάσπαρτα με μπαλώματα ερείκης που προσθέτουν μωβ στην παλέτα. Ένα φρέσκο αεράκι σηκώνει κύματα με λευκά καπάκια, καθιστώντας δύσκολη την αναζήτηση θαλάσσιας ζωής. Οι γλάροι, ωστόσο, απολαμβάνουν το ανοδικό ρεύμα και είναι οι μόνιμοι σύντροφοί μου, που περιστασιακά συνοδεύονται από μαύρα κοράκια και τα πολύ πιο σπάνια ξαδέρφια τους, τους τσούχτρες, που περνούν πάνω στα δασύτριχα φτερά τους.
Φτάνω στη βάση του νησιού και βρίσκω πολύ πιο προστατευμένες συνθήκες, κάτι που είναι καλό για το μεσημεριανό μου ταξίδι με καγιάκ. Στο The Sound Café πίνω έναν καφέ με τον οδηγό καγιάκ Andy North, ο οποίος επισημαίνει το πένθιμο τραγούδι των φώκιες που παρασύρονται από το μικρό νησί Calf of Man. «Έφερα ένα σφύριγμα, οπότε θα τους παίξουμε ένα τραγούδι και θα δούμε αν θα ξανατραγουδήσουν», λέει καθώς φοράμε τα σωσίβια μας και κωπηλατούμε στο κανάλι.
Αυτό που ακολουθεί είναι απλά μαγικό. Οι περίεργες φώκιες γοητεύονται από την απαλή μουσική του Άντι και μαζεύονται γύρω του, βουτούν με δραματικές πιτσιλιές πριν ξαναβγούν στην επιφάνεια με ένα ρόγχο. Κοιτάζοντας προς τα κάτω μέσα από το καγιάκ με καθαρό πάτο, μπορώ να δω έναν από κάτω μου να φυσά ασημένιες φυσαλίδες στη μύτη του και μετά να προσπαθεί να τις πιάσει στα δόντια του καθώς στροβιλίζονται σαν υγρός υδράργυρος, πιεσμένοι στο σκάφος. Και όλο αυτό το διάστημα, οι φώκιες που κάθονται ακόμα στα βράχια μοιάζουν να τραγουδούν ως απάντηση στο φλάουτο του Άντι.
Θέλαμε πραγματικά να ανακαλύψουμε απομονωμένες θαλάσσιες σπηλιές και μυστικές παραλίες, αλλά οι φώκιες είναι πολύ δελεαστικές. Όταν μας χορταίνουν και επιστρέφουν στους χώρους ανάπαυσής τους, κάνουμε κουπί στο Μοσχάρι του Ανθρώπου και κάνουμε έναν ξυπόλητο περίπατο, απολαμβάνοντας το δροσερό γρασίδι και τα ζεστά από τον ήλιο βότσαλα κάτω από τα πόδια μας. Νιώθω πολύ στο εδώ και τώρα, κάτι που δεν εκπλήσσει τον Andy. «Το να περνάς χρόνο στη φύση είναι καλό για την ψυχή», λέει. «Έτσι γεμίζουμε τις μπαταρίες μας».
Αυτή η συνάντηση με κάνει να πεινάω για περισσότερες συναντήσεις με ζώα, οπότε κλείνω μια κρουαζιέρα στην παράκτια άγρια ζωή για την τελευταία μου μέρα στο νησί. Σύμφωνα με το φυλλάδιο, μπορούμε να δούμε τα πάντα, από φώκαινες και φουσκωτές μέχρι καρχαρίες. Θα είμαστε όμως τυχεροί; Όπως πολλά άλλα στο Isle of Man, αυτό πιθανότατα θα εξαρτηθεί από το Manannan.