Δεν υπάρχει τίποτα σαν να σκαρφαλώνεις πάνω από μια οδοντωτή κορυφογραμμή από γρανίτη που λάμπει με σκουριασμένες καφέ και πράσινες λειχήνες όταν είναι πραγματικά καλυμμένο με χιόνι για να σου υπενθυμίσει ότι η κλιματική κρίση βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ο οδηγός μου Maxant Danilo και εγώ βρισκόμαστε σε υψόμετρο άνω των 2.500 μέτρων στις Hautes-Alpes, αλλά παρόλο που είναι τέλη Ιανουαρίου, οι συνθήκες σε νότιες πλαγιές σαν αυτές φαίνονται περισσότερο σαν αργά την άνοιξη. Τα snowboard μας είναι δεμένα στα σακίδια μας αντί για τα πόδια μας.
Ο Danilo, ο οποίος εργάζεται για μια ομάδα οδηγών στο κοντινό La Grave, μου λέει ότι το θέρετρο είχε στην πραγματικότητα ένα από τα πιο δυνατά ξεκίνημα της χειμερινής περιόδου τα τελευταία χρόνια, με πολλά χιόνια και χαμηλές θερμοκρασίες από τον Νοέμβριο έως τα μέσα Ιανουαρίου. Το πρόβλημα είναι ότι ο σταθερά ήπιος καιρός από τότε έχει λιώσει μεγάλο μέρος του χιονιού.
Ωστόσο, δεν ανησυχεί πολύ. «Μπορείς πάντα να βρεις χιόνι γύρω από το La Grave για περιοδείες, ανεξάρτητα από το πόσο απρόβλεπτες μπορεί να είναι οι συνθήκες», λέει. Και για να είμαστε δίκαιοι, εκτός από τη βραχώδη διάβαση κορυφογραμμής, το κάναμε κι εμείς. Χρησιμοποιώντας splitboards – snowboard που χωρίζονται στα δύο και λειτουργούν ως τουριστικά σκι για να μπορείτε να κάνετε πεζοπορία στην ανηφόρα – ανεβήκαμε περίπου 750 μέτρα σήμερα το πρωί, κυρίως σε μαλακό χιόνι, με μερικά κομμάτια πάγου που έπρεπε να κολλήσουμε κραμπόν σε splitboards.
Η διαδρομή, που ονομάζεται Col de Côte Plaine, είναι σχετικά ήπια και επομένως αποτελεί μια εξαιρετική εισαγωγή στην περιήγηση για έμπειρους σκιέρ ή snowboarders. Ο Danilo λέει ότι συχνά φέρνει αρχάριους εδώ. Από την επικλινή κοιλάδα ανεβαίνουμε στο σημείο για πικ-νικ στην κορυφή, όπου καθόμαστε με θέα στον ορεινό όγκο Écrins και στο εντυπωσιακό βουνό La Meije. Η θέα είναι εκπληκτική, με εξαίρεση τον περίεργο μετεωρολογικό σταθμό που λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια, δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από τη φύση να δει κανείς.
Οι μόνοι άνθρωποι που συναντάμε είναι μια ομάδα ενθουσιασμένων εκπαιδευτών σκι που ετοιμάζονται να κάνουν σκι σε μια απότομη βραχώδη ρεματιά την ημέρα της άδειας τους. Μετά από ένα χαλαρό γεύμα στον ήλιο, η κατάβαση στο snowboard είναι πραγματικά διασκεδαστική. Συνεχίζουμε όσο μπορούμε, αποφεύγοντας κομμάτια χόρτου, μέχρι να κυριαρχήσει το ξεπαγωμένο έδαφος και πρέπει να περπατήσουμε το τελευταίο κομμάτι μέχρι το δρόμο όπου ο Danilo επιστρέφει με ωτοστόπ για να πάρει το αυτοκίνητό του από όπου το αφήσαμε εκείνο το πρωί.
Αν είχαμε κιάλια στο μεσημεριανό μας μέρος, θα μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο τελεφερίκ La Grave στα δεξιά του La Meije, ένα μοτίβο Pantone με ηλιόλουστο πορτοκαλί, κίτρινο και κόκκινο που επιβιβαζόμαστε με τον Danilo το επόμενο πρωί. . Είμαι νευρικός, παρόλο που κάνω snowboard εδώ και 20 χρόνια, γιατί το La Grave έχει μεγάλη φήμη ως σκληροπυρηνικό χιονοδρομικό κέντρο. Μόνο που δεν είναι πραγματικά ένα χιονοδρομικό κέντρο, καθώς δεν υπάρχουν πίστες, διατηρημένα μονοπάτια ή σήμανση ασφαλείας, εκτός από μια κουρελιασμένη πορτοκαλί σημαία που προορίζεται να υποδεικνύει ότι υπάρχουν βράχοι από κάτω.
Αλλά ο Danilo με διαβεβαιώνει ότι το La Grave – το οποίο στα 3.550 μέτρα προσφέρει μια από τις υψηλότερες περιοχές στις Άλπεις που είναι προσβάσιμες με ανελκυστήρα και έχει βόρειο προσανατολισμό που κρατά το χιόνι περισσότερο – δεν χρειάζεται να είναι επικίνδυνο εάν προσλάβετε έναν οδηγό την πρώτη φορά. επίσκεψη για να σας δώσει τις ασφαλείς διαδρομές μπορεί να εμφανιστεί προς τα κάτω. Ωστόσο, παραδέχεται ότι θα πρέπει να είσαι άνετος σε μαύρες πλαγιές σε διάφορες συνθήκες και να έχεις κάποια εμπειρία εκτός πίστας.
Η ατμόσφαιρα στο La Grave είναι επαναστατική και ντεμοντέ, αιχμαλωτίζοντας ένα πνεύμα που αναγνώρισα από τα χιονοδρομικά κέντρα πριν από δύο δεκαετίες
Περίπου είκοσι λεπτά μετά τη βόλτα μας από το χωριό, το παλιό ασανσέρ σταματάει απότομα. Ο Danilo κοιτάζει ήρεμα έξω από το παράθυρο και μου λέει ότι μια από τις πολλές γοητεύσεις του θέρετρου είναι ότι προσφέρει στους σκιέρ και τους σνόουμπορντ την ευκαιρία να απολαύσουν από κοντά τη θέα του βουνού La Meije, με τα σκούρα γκρίζα βράχια του να έρχονται σε αντίθεση με τους χιονισμένους παγετώνες τριγύρω. .
Σε ένα τυπικό σύγχρονο χιονοδρομικό κέντρο, τα εξαιρετικά γρήγορα λιφτ μεταφέρουν χιλιάδες σκιέρ σε ένα τεράστιο δίκτυο πλαγιών. Ένα ταξίδι στο La Grave έχει να κάνει με τον επαναπροσδιορισμό της εμπειρίας του βουνού και μια πιο αργή προσέγγιση – αφιερώνοντας χρόνο για να απολαύσετε αυτά τα μαγευτικά αλλά εύθραυστα τοπία. Θα κάνουμε συνολικά τρεις διαδρομές κατά τη διάρκεια της ημέρας, αν και μεγάλες και επικές, και ο Danilo θα βρει ένα υπέροχο απαλό χιόνι για να οδηγήσουμε. Δεν βλέπουμε περισσότερους από μια χούφτα ανθρώπους. Τις πολυάσχολες μέρες μπορεί να υπάρχουν 700 άτομα στο βουνό – ένα κλάσμα του αριθμού στα περισσότερα χιονοδρομικά κέντρα – αλλά επειδή όλοι απλώνονται γρήγορα, είναι ήσυχο ακόμα και τις πολυάσχολες μέρες.
Χάρη στην έλλειψη προετοιμασίας πίστας και δημιουργίας χιονιού, το La Grave έχει χαμηλό οικολογικό αποτύπωμα. Ωστόσο, το μέλλον του πάνω μέρους του θέρετρου, που καταλαμβάνεται σε μεγάλο βαθμό από τον παγετώνα Girose, είναι πιο αμφιλεγόμενο. Ένας ενεργοβόρος ανελκυστήρας με κουμπιά υποτίθεται ότι θα οδηγούσε τους σκιέρ και τους σνόουμπορντ στην κορυφή, αλλά καθώς ο παγετώνας υποχωρεί, μπορεί να διανύσει μόνο ένα μέρος της διαδρομής. Αντίθετα, οι επισκέπτες πρέπει να χρησιμοποιήσουν το πρώτο τμήμα με ρυμούλκηση με σχοινί που τραβιέται από έναν περιποιητή χιονιού και στη συνέχεια να ανέβουν μετά την ανύψωση του κουμπιού.
Η εταιρεία ανελκυστήρων Aeon, η οποία διαθέτει επίσης τα κοντινά χιονοδρομικά κέντρα Alpe d’Huez και Les Deux Alpes, θέλει να αντικαταστήσει το τελεφερίκ με τελεφερίκ για να επιτρέψει σε περισσότερους ανθρώπους να επισκεφθούν τον παγετώνα και να απολαύσουν πανοραμική θέα μέχρι το Mont Blanc. Αλλά πολλοί ντόπιοι είναι αντίθετοι με το σχέδιο και θέλουν ο παγετώνας να επιστρέψει στη φυσική του κατάσταση και η πρόσβαση στην κορυφή να περιορίζεται σε όσους θέλουν να κάνουν πεζοπορία στην ανηφόρα για τουλάχιστον 40 λεπτά.
Συναντώ την Erin Smart στη βεράντα του ξενοδοχείου Castillan στο La Grave, που βρίσκεται απέναντι από το La Meije και είναι ένα δημοφιλές σημείο για ξεναγούς για après-ski. Με καταγωγή από το Σιάτλ, έρχεται στο La Grave από το 2004 αφού ερωτεύτηκε την «άγρια ωμότητα» του τόπου και εργάζεται εδώ ως ξεναγός από το 2016.
Πολλοί φοβούνται ότι η εταιρεία τελεφερίκ θα προσελκύσει ένα πιο απαιτητικό πελατολόγιο κατασκευάζοντας το τελεφερίκ
Η Smart είναι αντίθετη με την ιδέα του τελεφερίκ και πιστεύει ότι η περιοχή πρέπει να προορίζεται για εκδρομές σκι χαμηλής επίπτωσης. «Δεν νομίζω ότι βλέπουν τη μεγαλύτερη εικόνα της κλιματικής κρίσης», λέει, δείχνοντας την απώλεια βάθους και όγκου πάγου στους παγετώνες από πάνω μας, μια διαδικασία που λέει ότι έχει επιταχυνθεί εκθετικά τα τελευταία χρόνια και θα συνεχιστεί να το πράξουν. «Η νέα υποδομή ανελκυστήρων θα επηρεάσει την απόλαυση των ανθρώπων από αυτόν τον ανώτερο παγετώνα, ένα μοναδικό περιβάλλον που πρέπει να προστατεύσουμε με κάθε κόστος», λέει. Προσθέτει ότι αν η κορυφή περιοριζόταν σε περιοδείες, η σκόνη εκεί θα διαρκούσε περισσότερο – η σκόνη είναι το φρέσκο χιόνι για το οποίο οι σκιέρ και οι σνόουμπορντ έρχονται ειδικά στο La Grave.
Αλλά όταν μιλάω με έναν ξενοδόχο που ζει στο La Grave για 46 χρόνια, από τότε που το ξενοδοχείο του και το λιφτ άνοιξαν για πρώτη φορά στους σκιέρ, μου λέει ότι υποστηρίζει το νέο σχέδιο. «Αν διευθύνετε μια εταιρεία, δεν μπορείτε να αντισταθείτε σε αυτές τις εξελίξεις», λέει. Το ζήτημα έχει διχάσει το χωριό και τους γύρω οικισμούς, μερικοί από τους οποίους χρονολογούνται από τον 12ο αιώνα.
Δεν υπάρχουν πολυτελή ξενοδοχεία, δεν υπάρχουν Folie Douce (η αλυσίδα πάρτι après-ski με υποκαταστήματα σε οκτώ θέρετρα των Άλπεων) και λίγα καταστήματα εκτός από την ενοικίαση εξοπλισμού, ένα αρτοποιείο και ένα τυροκομείο. Επιπλέον, οι τιμές είναι απίστευτα προσιτές. Πολλοί φοβούνται ότι αυτό θα άλλαζε εάν κατασκευαζόταν το τελεφερίκ και ότι η εταιρεία τελεφερίκ θα απευθυνόταν σε ένα πιο απαιτητικό πελατολόγιο. Σύμφωνα με αυτούς, αυτό δεν θα απειλούσε μόνο την ταυτότητα του La Grave, αλλά και την προσιτή τιμή του για ντόπιους και επισκέπτες.
Στο hostel Gite le Rocher (κρεβάτια κοιτώνα από 60 € με ημιδιατροφή, το πρωινό και το δείπνο ήταν πλούσιο και εξαιρετικό), οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με vintage snowboard, μουσικές αφίσες της δεκαετίας του ’80, γιγάντια μοντέλα Lego Pokémon και αυτοκόλλητα που ενθαρρύνουν τους επισκέπτες να μποϊκοτάρουν το προσφορά της περιοχής για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η ατμόσφαιρα εκεί και σε όλο το La Grave είναι επαναστατική και παλιομοδίτικη, αποτυπώνοντας ένα πνεύμα που αναγνώρισα από τα χιονοδρομικά κέντρα πριν από δύο δεκαετίες, αλλά σπάνια έχω δει από τότε. Και καθώς η ασφάλεια του χιονιού στις Άλπεις γίνεται όλο και πιο αβέβαιη και το σκι γίνεται πιο αποκλειστικό, αυτός ο γραφικός θύλακας που επικεντρώνεται στο φυσικό σκι, το σνόουμπορντ και τις περιηγήσεις και διευθύνεται από μια παθιασμένη τοπική κοινότητα ξεναγών αισθάνεται πιο σημαντικός από ποτέ.
Αυτό το ταξίδι παρασχέθηκε από το La Grave Tourisme Ταξίδι με τρένο από Μπράιτον προς Γκρενόμπλ μέσω Trainline. Μια μέρα με οδηγό στο La Grave δικαστικά έξοδα 106 €ή 1€41 συμπεριλαμβανομένης της κάρτας σκι. Η Gite Le Rocher προσφέρει Διαμονή με ημιδιατροφή 58,90 €Σ. Σαμ Χαντάντ είναι ο συγγραφέας του διαδικτυακού Ενημερωτικό δελτίο Κλίμα και επιτραπέζια αθλήματα