Κουνιέμαι στον άνεμο σε ύψος 100 μέτρων. Κάτω μου βρίσκονται καταπράσινα βοσκοτόπια και πυκνά δασωμένες πλαγιές. ο μόνος ήχος είναι το χαρούμενο τρίξιμο του τελεφερίκ πίσω μου. Το τοπίο θυμίζει σχεδόν τις Άλπεις. Αλλά δεν υπάρχουν καμπάνες ή πανύψηλες κορυφές. Αντίθετα, έχω θέα από τις κορυφές των δέντρων γεμάτες σειρές πέτρινων σπιτιών με ταράτσες, ένα τρένο που τραβάει σε έναν σταθμό και μια ομάδα μοτοσικλετών που αποφεύγουν την κυκλοφορία στον πολυσύχναστο Α6. Βρίσκομαι στο Derbyshire στο δρόμο μου προς ένα από τα πιο παράξενα τουριστικά αξιοθέατα της Βρετανίας – και ένα τελεφερίκ είναι ο μόνος τρόπος για να φτάσω εκεί.
Αυτό δεν είναι αστραπιαία – το Heights of Abraham στην κορυφή του λόφου (περισσότερα για αυτό το εσωτερικό όνομα αργότερα) στο Matlock Bath προσελκύει τους επισκέπτες στις σπηλιές και στους ρομαντικά «άγριους» κήπους στην πλαγιά του από το 1787. (Ένας έξυπνος τοπικός επιχειρηματίας είχε συνειδητοποιήσει την κερδοφορία της μετατροπής των αρχικών ορυχείων μολύβδου στις βραχώδεις πλαγιές πάνω από την πόλη και τον ποταμό Derwent σε σπηλιές – χρησιμοποιώντας πρώην ανθρακωρύχους ως ξεναγούς – και έτσι προσθέτοντας ένα άλλο αξιοθέατο στις ιαματικές πηγές της πόλης. )
Φέτος το αξιοθέατο γιορτάζει την 40ή επέτειο από τα εγκαίνια του τελεφερίκ (που ήταν σίγουρα μια καινοτομία και η πρώτη στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1984· προηγουμένως η πρόσβαση ήταν μια επίπονη ανηφόρα). Το πιο ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι ότι έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε που ο Andrew και η Vanessa Pugh αντιμετώπισαν μια μυστηριώδη διαφήμιση στο Daily Telegraph Έγραφε κάτι σαν: «Προς πώληση: η πιο ασυνήθιστη συμφωνία που έχετε φανταστεί ποτέ: δάση, σπηλιές και ένα σπίτι». Αν και δεν είχαν ακούσει ποτέ για τον Matlock Bath (πόσο μάλλον για τα Ύψη του Αβραάμ), έφυγαν από το σπίτι τους στο Λονδίνο και αγόρασαν την επιχείρηση, λίγο πολύ από μια ιδιοτροπία. Και είναι ακόμα εδώ.
«Αγαπούσαμε το σπίτι και δεν είχαμε υποχρεώσεις», τονίζει η Βανέσα. «Μας άρεσε η ιδέα της περιπέτειας και είχαμε την αυτοπεποίθηση της νεολαίας».
Χρειάστηκε αυτοπεποίθηση και πολλή σωματική δουλειά. Μέχρι το 1974, η τοποθεσία, που ονομάστηκε για την προφανή ομοιότητά της με την τοποθεσία μιας κρίσιμης αποικιακής μάχης κατά των Γάλλων το 1759 κοντά στο Κεμπέκ, είχε χάσει τη γοητεία της γεωργιανής και βικτωριανής ακμής της, όταν η Βασίλισσα Βικτώρια και ο Λόρδος Βύρων ήταν μεταξύ των επισκεπτών. Τα ρομαντικά ελικοειδή μονοπάτια και η «εκπληκτική» θέα ήταν κατάφυτα, τα δάση και οι κήποι ήταν απεριποίητοι, μόνο ένα από τα δύο σπήλαια ήταν σε λειτουργία και υπήρχε μόνο ένα μικρό καφέ.
«Ήταν μια ερημιά εδώ», χειρονομεί ο Άντριου. Βρισκόμαστε στο φωτεινό εστιατόριο Vista σε στιλ σαλέ, κοντά στον κορυφαίο σταθμό του τελεφερίκ, με παράθυρα από το δάπεδο μέχρι την οροφή και μπαλκόνι με θέα στην κοιλάδα Derwent που μοιάζει με φαράγγι. Στο λόφο πίσω μας απλώνεται ένα μικρό αμφιθέατρο, μια παιδική χαρά περιπέτειας, δύο εκθεσιακά κέντρα, ένας κήπος με τριαντάφυλλα, ένας χώρος για πικνίκ κάτω από μια πέργκολα και η ανακαινισμένη σπηλιά του Μεγάλου Μασώνα.
Στις πλαγιές από κάτω υπάρχει μια άλλη σπηλιά επίδειξης (Great Rutland), μια δασική παιδική χαρά, ένας πύργος θέασης, μια παμπ και ένα υπόστεγο κήπου. Τα ελικοειδή μονοπάτια μεταξύ αυτών των αξιοθέατων είναι γεμάτα οικογένειες, ενώ άτομα με βικτοριανές στολές προσφέρουν ψυχαγωγία. Τα πάντα (μπαρ φαγητό και ποτά) περιλαμβάνονται στην τιμή εισόδου.
Ο Άντριου και η Βανέσα έχουν κάτι από τον Τζέιμς Μποντ και την ηγετική του κυρία. Πριν συναντηθούν το 1972, ο Andrew ήταν επαγγελματίας δρομέας μηχανοκίνητων σκαφών, ταξίδευε στο εξωτερικό για να αγωνιστεί και ζούσε μια εργένικη ζωή. Η Βανέσα, που εργαζόταν για έναν κατασκευαστή ακινήτων στη μοντέρνα οδό Jermyn του Λονδίνου, τράβηξε το βλέμμα του σε ένα δείπνο. ήταν λαμπερή, ξανθιά και ζωηρή. Στα 79 της, είναι ακόμα – με αστραφτερή γοητεία και μολυσματικό γέλιο.
Ο Άντριου (τώρα 83 ετών) έμεινε έκπληκτος. «Μέχρι τότε είχα ζήσει για τη στιγμή. Αλλά πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν σε αγώνες με μηχανοκίνητα σκάφη, και όταν συνειδητοποίησα ότι θα γίνουμε «ομάδα», καλά…» παρακάμπτει. Συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να αναπροσανατολίσει τη ζωή του για να κρατήσει τη γυναίκα του. «Αποφασίσαμε να αναζητήσουμε μια εταιρεία όπου θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε. Είχαμε κοινά περιουσιακά στοιχεία: Η Βανέσα είναι εξαιρετική διαχειριστής και διοργανώτρια. Μπορώ να κάνω πρακτικά πράγματα».
Πέρασαν τα πρώτα δέκα χρόνια αποκαθιστώντας το αξιοθέατο, δουλεύοντας στην παμπ του ιστότοπου – «Έφτιαξα τοστ με τυρί, ο Άντριου σέρβιρε μπύρα», θυμάται η Βανέσα – και πηδώντας με καρότσι παραφίνης στο σπήλαιο Great Masson που άνοιξε ξανά για να γεμίσει τα φανάρια της καταιγίδας. Βρήκαν επίσης χρόνο να παντρευτούν και να αποκτήσουν έναν γιο, τον Ρούπερτ (τώρα υπεύθυνος ανάπτυξης του ιστότοπου). Τον χειμώνα του 1983, θυμάται ο Andrew, «ήμασταν πολύ περήφανοι για όσα είχαμε πετύχει, αλλά οι άνθρωποι δεν ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν περισσότερα και ο τουριστικός κόσμος άλλαζε. Οπότε είτε τα παρατήσαμε είτε κάναμε κάτι δραματικό».
Όταν ρωτήθηκαν γιατί δεν έχουν παρουσιάσει υπερπαραγωγές όπως οι στοές, τα αξιοθέατα με ολόγραμμα και τα καταστήματα δώρων και γλυκών που προσελκύουν ημερήσιους ταξιδιώτες στο Matlock Bath πιο κάτω, φαίνονται ευγενικά τρομοκρατημένοι. «Θα είχε βγάλει πολλά χρήματα, αλλά θα νιώθαμε σαν να είχαμε αποτύχει», εξηγεί η Βανέσα. «Αυτή είναι μια ιστορική τοποθεσία και η δουλειά μας είναι να κάνουμε την ιστορία μας ενδιαφέρουσα».
Όπως μαθαίνω αργότερα, οι υπόγειες περιηγήσεις στις δύο σπηλιές δεν είναι γεμάτες θεαματικά πυροτεχνήματα, αλλά προσφέρουν έναν ισορροπημένο συνδυασμό εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας. Οι οδηγοί επισημαίνουν σημάδια καψίματος από κεριά ανθρακωρύχων, λαμπερά ορυκτά – ψευδάργυρος, βαρίτης, φθορίτης, μαλαχίτης – και εκατοντάδες απολιθώματα. Έμαθα ότι οι ανθρακωρύχοι έπιναν άφθονες ποσότητες μπύρας επειδή θεωρούνταν θεραπεία για τη δηλητηρίαση από μόλυβδο και ότι μεγάλο μέρος του μολύβδου που χρειαζόταν για την ανοικοδόμηση του Λονδίνου μετά τη Μεγάλη Πυρκαγιά του 1666 προερχόταν από τα ορυχεία του Derbyshire.
Αυτό που είναι πιο εντυπωσιακό είναι η συνειδητοποίηση ότι αυτές οι σκοτεινές (στεκόμαστε σχεδόν σε απόλυτο σκοτάδι για αρκετά λεπτά), δροσερές (περίπου 10°C) και μερικές φορές στενές (ορισμένοι διάδρομοι είναι στενοί και χαμηλοί) που βιώνουμε μόνο φευγαλέα, καθημερινές ζωές οι ανθρακωρύχοι ήταν. Η ανάδυση στο φως της ημέρας μέσα από ένα παλιό φρεάτιο ορυχείου 130 πόδια ψηλότερα από το βαθύτερο σημείο του Great Masson Cavern είναι ταυτόχρονα αποπροσανατολιστικό και συναρπαστικό. Η θέα σε όλη την κοιλάδα προς τα βράχια του High Tor, το έντονο κάστρο Riber και τους γύρω λόφους Derbyshire μας θυμίζουν πόσο ψηλά είμαστε.
Και αυτό το ύψος είχε γίνει ένα σημείο κόλλησης από το 1983. το απότομο μονοπάτι προς την τοποθεσία απέτρεψε τους επισκέπτες. Για τον Andrew, η λύση ήταν προφανής – ένα τελεφερίκ. Το γεγονός ότι αυτό το εξωτικό σύστημα μεταφορών έπρεπε να αποφεύγει τα σπίτια και να τρέχει σε ευθεία γραμμή (οι γωνίες είναι συγκλονιστικά ακριβές), ήταν πρωτοφανές στη Βρετανία (η Ιταλία, η Αυστρία και η Γαλλία ήταν οι μόνες χώρες παραγωγής) και απαιτούσε τεράστια δάνεια δεν χαλούσε το πνεύμα τους.
Μιλάει πολλά για τη γοητεία, την πεποίθηση και την ενέργεια του ζευγαριού ότι οι διευθετήσεις και η οικονομική υποστήριξη επιτεύχθηκε τον Σεπτέμβριο του 1983 και το τελεφερίκ κατασκευάστηκε και άνοιξε τον επόμενο Απρίλιο. «Δεν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό σήμερα», λέει η Βανέσα, η οποία εξακολουθεί να δείχνει έκπληκτη που το έκαναν. «Αλλά είχαμε τόση υποστήριξη. Το μεγαλύτερο ατού μας είναι η ομάδα μας εδώ».
Ο σεβασμός είναι αμοιβαίος. Σπάνια έχω δει τόσους πολλούς υπαλλήλους που να είναι ικανοποιημένοι με τη δουλειά τους. Αν και ο ρόλος τους είναι περισσότερο στο παρασκήνιο αυτές τις μέρες, το ζευγάρι -που ζει τοπικά σε ένα ασβεστωμένο παραμυθένιο σπίτι με τρεις πύργους (το σπίτι που μάγεψε τη Βανέσα το 1974)- ανεβαίνει καθημερινά στο Vista. «Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι είμαστε ένα σωρό άτομα που αναζητούν συγκίνηση, αλλά είμαστε ακόμα ενθουσιασμένοι», λέει ο Andrew.
«Απλώς το αγαπάμε και δεν το κουράζουμε ποτέ. Νομίζω ότι αυτό είναι που μας κρατάει», γελάει η Βανέσα με το χαμόγελό της στα 100 watt. «Αγοράσαμε έναν τρόπο ζωής».
Πως πάει
Τα εισιτήρια για το Heights of Abraham κοστίζουν από £ 25 για τους ενήλικες και £ 17,50 για τα παιδιά. Παιδιά κάτω των πέντε ετών έχουν δωρεάν είσοδο (01629 582365).
Πού να κοιμηθείς
Το Darwin Forest προσφέρει πολυτελείς ξενώνες με δυνατότητα προετοιμασίας γευμάτων σε ένα δασικό περιβάλλον με εστιατόρια και ψυχαγωγικές δραστηριότητες, καθώς και εισιτήρια με έκπτωση για το Heights of Abraham. Τέσσερις διανυκτερεύσεις από 419 £ για δύο άτομα, 429 £ για τέσσερα άτομα (01639 732428).
Άλλα πράγματα να κάνετε
Κρόμφορντ Μιλς: Γενέτειρα του σύγχρονου εργοστασιακού συστήματος και τοποθεσία του πρώτου υδροκίνητου μύλου βαμβακιού στον κόσμο, σχεδιασμένο από τον Sir Richard Arkwright.
Peak District Mining Museum: Παραδοσιακό μουσείο που αφηγείται την ιστορία της γεωλογίας και της εξόρυξης μολύβδου της περιοχής, με ξενάγηση στο ορυχείο μολύβδου και αργυραδάμαντα.
Βασίλειο του Γκιούλιβερ: Θεματικό πάρκο περιπέτειας για παιδιά με βόλτα με άγρια νερά, σχοινιά και πάρκο δεινοσαύρων.
Πηγαίνω: Ψηλός βράχος Tor και πρώην ορυχεία μολύβδου και παραποτάμια μονοπάτια κατά μήκος του ποταμού Derwent.
Ενοικίαση σκαφών κωπηλασίας: Δείτε Matlock Bath Boats.
Η Helen Pickles ήταν φιλοξενούμενη στο Darwin Forest Lodges