Η Sophie Kastner είναι μια μουσικοσυνθέτης που μετέφρασε το αήσυχο σε τραγούδι, μετατρέποντας αποχρώσεις από την καρδιά του Milky Way μας σε νότες μιας παράφωνης συμφωνίας.
«Είναι σαν να γράφεις μια φανταστική ιστορία που βασίζεται κυρίως σε πραγματικά γεγονότα», είπε σε ένα γνώμη.
Το κομμάτι της “Where Parallel Lines Converge” βασίζεται σε ένα συγκεκριμένο πορτρέτο της κεντρικής περιοχής του εγχώριου γαλαξία μας, που εύστοχα ονομάζεται Γαλαξιακό Κέντρο. Η φυσική προβολή αυτής της εικόνας μπορεί να είναι λίγο μπερδεμένη. είναι πιασμένα σε διάφορα μήκη κύματος φωτός – ακτίνων Χ, υπέρυθρων και οπτικών – από πολλούς ισχυρούς διαστημικούς απεικονιστές – τα τηλεσκόπια Chandra, Hubble και Spitzer της NASA. Επομένως, υπάρχουν τόνοι τυχαίων στροβιλισμών και ραβδώσεων που αντιπροσωπεύουν συναρπαστικές οντότητες στο περιβάλλον, όπως φωτεινές φυσαλίδες αερίου και λαμπερές αστρικές εκρήξεις, παχιά στρώματα σκόνης και λαμπερά αστρικά φυτώρια.
Μην προσπαθήσετε λοιπόν να το καταλάβετε αυτό ηχητικά Σύνθετη εικόνα από το 2009 Συνολικά, ο Kastner αποφάσισε να επικεντρωθεί σε τρία βασικά στοιχεία. Το πρώτο είναι ένα δυαδικό σύστημα αστεριών ορατό στην περιοχή μήκους κύματος των ακτίνων Χ και σημειώνεται από μια φωτεινή μπλε σφαίρα στην αριστερή πλευρά της εικόνας. Το δεύτερο είναι η ομάδα των τοξωτών νημάτων που βλέπουμε. και το τρίτο είναι το μεγαλύτερο από όλα: η υπερμεγέθης μαύρη τρύπα Τοξότης Α* που κρύβεται στις καρδιές μας Γαλαξίας. «Ήθελα να επιστήσω την προσοχή του ακροατή σε μικρότερα συμβάντα μέσα στο μεγαλύτερο σύνολο δεδομένων», είπε ο Kastner σε ένα ΣΦΑΙΡΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ η σύνθεση.
Αλλά επιτρέψτε μου να υποστηρίξω λίγο. Ίσως αναρωτιέστε: Τι σημαίνει στην πραγματικότητα αυτή η μετάφραση; Πώς μπορούν τα δεδομένα του τηλεσκοπίου να μετατραπούν στο soundtrack του σύμπαντος; Λοιπόν, όπως λέει και η παροιμία, «στο διάστημα, κανείς δεν μπορεί να σε ακούσει να ουρλιάζεις».
Ωστόσο, κάποιος μπορεί να παρατηρήσει και να ερμηνεύσει το κλάμα σας.
Σχετίζεται με: Το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb θα μπορούσε σύντομα να λύσει τα μυστήρια που περιβάλλουν την καρδιά του Γαλαξία
Κατά μία έννοια, τα ηχητικά κύματα μπορούν να θεωρηθούν ως δονήσεις που διαδίδονται μέσω ατόμων και μορίων που αιωρούνται στον αέρα. Στο Γη, υπάρχουν πολλά διαφορετικά πράγματα στον αέρα μας – τα κύματα που συνοδεύουν ένα χτύπημα στην πόρτα σας, για παράδειγμα, μπορούν να ταξιδέψουν μέσω του αέρα στο σπίτι σας μέχρι τα αυτιά σας. Αλλά δεν υπάρχει «αέρας» στο διάστημα. Είναι κενό.
Αν ουρλιάζατε στο διάστημα, τα ηχητικά κύματα που θα δημιουργήσατε δεν θα είχαν τίποτα να δονηθούν, έτσι κάποιος που στεκόταν λίγα μέτρα μακριά σας δεν θα σας άκουγε. Ακόμα κι αν το Γαλαξιακό Κέντρο ήταν γεμάτο με απίστευτους ήχους, δεν θα μπορούσαμε να τους ακούσουμε αν δεν υπήρχαν αρκετά γύρω άτομα για να διαδοθούν αυτά τα ηχητικά κύματα. Και όταν πρόκειται για διαστημικά αντικείμενα, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχουν αρκετά άτομα.
Το «έργο υπερήχων» στη NASA Chandra Το Κέντρο Ακτίνων Χ είναι ένας οργανισμός αφιερωμένος στο να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο και στοχεύει να εισαγάγει μια διαφορετική ανθρώπινη αίσθηση στην εξερεύνηση του διαστήματος.
Ακριβώς όπως οι επιστήμονες μετατρέπουν δεδομένα από τηλεσκόπια ακτίνων Χ που συλλέγονται σε μήκη κύματος αόρατα στο ανθρώπινο μάτι σε ορατές μορφές που μπορούμε να θαυμάσουμε, το έργο ηχοποίησης παίρνει τέτοια δεδομένα και τα μετατρέπει σε ήχους που μπορούμε να ακούσουμε. Ο οργανισμός το έχει ήδη πετύχει αυτό με μια σειρά από διαστημικά θαύματα όπως το απομεινάρι σουπερνόβα Κασσιόπη Αμια συλλογή γαλαξιών γνωστή ως Stephen’s Quintet και αυτό Νεφέλωμα Carina από τη σκοπιά των πρωτοπόρων Διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb.
Προσπάθειες ηχοποίησης όπως αυτές επαινούνται ιδιαίτερα από την επιστημονική κοινότητα, επειδή το «άκουσμα» μιας εικόνας από το διάστημα μπορεί να επιτρέψει στους λάτρεις του διαστήματος με προβλήματα όρασης να σχηματίσουν μια βαθύτερη σύνδεση με ό,τι βρίσκεται στα απώτατα σημεία του διαστήματος.
Για να είμαστε σαφείς, κανένα από τα τραγούδια που σχετίζονται με τις παραπάνω εικόνες δεν βασίζεται σε ήχους κυριολεκτικά ηχογραφημένους στο διάστημα. Είναι ηχητικές ερμηνείες δεδομένων, όπως και οι εικόνες του JWST είναι οπτικές ερμηνείες υπέρυθρων σημάτων.
«Κατά κάποιους τρόπους, αυτός είναι απλώς ένας άλλος τρόπος για τους ανθρώπους να αλληλεπιδρούν με τον νυχτερινό ουρανό, όπως έχουν κάνει σε όλη την καταγεγραμμένη ιστορία», δήλωσε στη δήλωση η Kimberly Arcand, επιστήμονας οπτικοποίησης και αναδυόμενης τεχνολογίας Chandra. «Χρησιμοποιούμε διαφορετικά εργαλεία, αλλά η ιδέα της άντλησης έμπνευσης από τον ουρανό για τη δημιουργία τέχνης παραμένει η ίδια».
Μια τέτοια ερμηνεία είναι ακριβώς αυτό που έχει κάνει η Kastner με τη νέα της σύνθεση, συνδυάζοντας πραγματικά τις παράλληλες γραμμές της επιστήμης και του τραγουδιού – και η παρτιτούρα για το κομμάτι είναι πραγματικά διαθέσιμη στο διαδίκτυο για να τα δει οποιοσδήποτε.
«Μου αρέσει να το σκέφτομαι σαν να δημιουργώ σύντομες βινιέτες των δεδομένων και να το προσεγγίζω σχεδόν σαν να έγραφα μια παρτιτούρα για την εικόνα», είπε ο Kastner. «Ήθελα να επιστήσω την προσοχή των ακροατών σε μικρότερα συμβάντα στο μεγαλύτερο σύνολο δεδομένων».
Αυτό που ακούμε ακριβώς είναι ότι το τραγούδι του Kastner χωρίζεται σε τρία μέρη που «παίζονται» από αριστερά προς τα δεξιά. «Το φως από αντικείμενα ψηλότερα στην εικόνα ακούγεται σε υψηλότερους τόνους, ενώ η ένταση του φωτός ελέγχει την ένταση», λέει η ομάδα ηχογράφησης. «Τα αστέρια και οι συμπαγείς πηγές μετατρέπονται σε μεμονωμένες νότες, ενώ τα εκτεταμένα σύννεφα αερίου και σκόνης δημιουργούν έναν εξελισσόμενο βρυχηθμό».
Το κρεσέντο του τραγουδιού εμφανίζεται όταν η σύνθεση φτάσει στη φωτεινή περιοχή κάτω δεξιά στην εικόνα. Εδώ βρίσκεται το Sgr A* και όπου τα σύννεφα αερίου και σκόνης λάμπουν πιο έντονα.
«Προσέγγισα τη φόρμα από διαφορετική οπτική γωνία από τις αρχικές ηχογραφήσεις: αντί να σαρώνω την εικόνα οριζόντια και να αντιμετωπίζω τον άξονα x ως χρόνο, εστίασα σε μικρά τμήματα της εικόνας και δημιούργησα σύντομες χρονογραφίες που αντιστοιχούσαν σε αυτά τα γεγονότα και πλησίασα το κομμάτι σαν να έγραφα κινηματογραφική μουσική για να συνοδεύσει την εικόνα», είπε ο Κάστνερ. Μια πιο αναλυτική επισκόπηση των σημειώσεων του συνθέτη μπορείτε να βρείτε εδώ.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι επιστήμονες δεν προσπάθησαν ποτέ να βελτιώσουν κυριολεκτικά τα κύματα που ανιχνεύονται στο διάστημα. Θυμάστε πώς η γενική έλλειψη αέρα στο διάστημα σημαίνει ότι τα ηχητικά κύματα δεν έχουν πολύ χώρο για αντήχηση; Λοιπόν, μερικές φορές υπάρχουν πράγματα που μπορούν να διαδώσουν αυτούς τους κραδασμούς.
Για παράδειγμα, πέρυσι οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι α μαύρη τρύπα στο Συστάδα Περσέα περιβαλλόταν από τόσο πολύ αέριο που τα κύματα πίεσης που εκπέμπονταν από την κοιλότητα δημιούργησαν μια υπογραφή ανιχνεύσιμη από τα όργανά μας.
Παρόμοιες αναρτήσεις:
— Ακούστε τους απόκοσμους ήχους μακρινών γαλαξιών σε βίντεο της NASA που κόβουν την ανάσα
– Εμβληματικές εικόνες από το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb έχουν μετατραπεί σε μουσική
— Οι επιστήμονες μετατρέπουν δεδομένα σε ήχο για να ακούσουν τους ψίθυρους του σύμπαντος
«Ένα σμήνος γαλαξιών…περιέχει μεγάλες ποσότητες αερίου που περιβάλλει τους εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες γαλαξίες μέσα του και παρέχει ένα μέσο για τη διάδοση των ηχητικών κυμάτων», είπαν επιστήμονες της NASA.
Τα κύματα που προέκυψαν μεταφράστηκαν σε μια πραγματική μουσική νότα, αλλά δυστυχώς η νότα ήταν 57 οκτάβες κάτω από το μέσο C. Αυτό είναι πολύ χαμηλό για να το αντιληφθεί το ανθρώπινο αυτί. Ως εκ τούτου, η ομάδα συνέθεσε εκ νέου τα σήματα στο εύρος της ανθρώπινης ακοής, δηλαδή 57 και 58 οκτάβες υψηλότερα. Αυτό είναι 144 τετράκις δισεκατομμύρια και 288 τετρασεκατομμύρια φορές υψηλότερο από την αρχική τους συχνότητα.
Ακούστηκε ακριβώς όπως θα περίμενες να ακουστεί μια μαύρη τρύπα.