«Αυτή είναι μια ευγενική θάλασσα… ήρεμη και φιλόξενη, μεγαλειώδους μεγαλείου».
Αυτά είναι τα επινοημένα λόγια του καπετάνιου John Smith, ο οποίος οδήγησε δύο αποστολές αναζητώντας χρυσό και ασήμι στον κόλπο Chesapeake στη νοτιοανατολική Αμερική στις αρχές του 17ου αιώνα.
Δεν βρήκε κανένα από τα δύο, αλλά ανακάλυψε την τεράστια υδάτινη μάζα που ενέπνευσε αργότερα το μυθιστόρημα του Τζέιμς Μίχενερ το 1978 «Chesapeake», 1.132 σελίδες ιστορικής φαντασίας που σας ταξιδεύουν σε μια βόλτα με τρενάκι στα 400 χρόνια αμερικανικής ιστορίας.
Ο κόλπος Chesapeake, γνωστός στις Ηνωμένες Πολιτείες ως κόλπος ή εκβολές ποταμών, ρέει νότια από τη Havre de Grace, στο Maryland, βόρεια της Βαλτιμόρης, και εκβάλλει στον Ατλαντικό Ωκεανό 200 μίλια αργότερα στο Norfolk της Βιρτζίνια.
Αρκετά πλατύ για να είναι στη θάλασσα, έχει γίνει μάρτυρας πολλών σημαντικών γεγονότων στην αμερικανική ιστορία, ωστόσο είναι σχεδόν άγνωστο στη Βρετανία.
Όχι για μένα όμως. Αφού διάβασα το βιβλίο ξανά και ξανά, οι πραγματικές εκβολές είχαν γίνει ένα είδος φιλαράκι με στυλό που πέθαινα να συναντήσω – με το αγαπημένο βιβλίο στο χέρι, σαν ένα Portillo με βάση το νερό.
Ένα ταξίδι από την Ουάσιγκτον στο Νόρφολκ και πίσω με την American Cruise Lines ήταν απλώς το εισιτήριο – και ως μπόνους, πρόσφερε την ευκαιρία να ζήσετε πλήρως την ιστορία με θέμα την Αμερικανική Επανάσταση.
Το βιβλίο ξεκινά το 1583 με τον Pentaquod, έναν ιθαγενή Αμερικανό από την οικογένεια Susquehanna, να δραπετεύει από τη φυλή του για να ξεκινήσει μια νέα ζωή στον κόλπο Chesapeake. Στη συνέχεια, συνεχίζει με τις αποστολές του καπετάνιου Σμιθ πριν ακολουθήσει τη μοίρα τριών οικογενειών – του καθολικού ιδιοκτήτη φυτειών και σκλάβων Steeds, του κατασκευαστή σκαφών Paxmores και του λάτρη των βάλτων Turlocks – που εγκαταστάθηκαν στις όχθες του Choptank, ενός ποταμού που χύνεται στο Chesapeake. Ο κόλπος ανοίγει.
Ο Captain Smith, ο George Washington, ο Daniel Webster και ο Henry Clay ήταν αληθινοί, όπως και αρκετοί άλλοι που εμφανίζονται στο βιβλίο – αλλά ο Michener λέει ότι οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι φανταστικοί, όπως και πολλές από τις τοποθεσίες. Μπορεί να είναι έτσι, αλλά υποψιάζομαι ότι βασίζονται σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα.
Η Harriet Tubman, μια σκλάβα που δραπέτευσε και ρίσκαρε τη ζωή της στον υπόγειο σιδηρόδρομο για να φέρει άλλους σκλάβους βόρεια, ήταν ξεκάθαρα η έμπνευση για τον χαρακτήρα του Michener, Eden Cater. Έμαθα επίσης ότι οι άντρες προσέλαβαν πράγματι τους εαυτούς τους ως σκλάβους και ότι οι οχηματαγωγοί πέθαναν πράγματι στους διακρατικούς πολέμους στρειδιών – και τα δύο θέματα εμφανίζονται στο βιβλίο.
Ομοίως, οι Καθολικοί που κατέφυγαν στον Νέο Κόσμο για να γλιτώσουν από τη θρησκευτική δίωξη στην Αγγλία δεν ήταν ευπρόσδεκτοι στο Τζέιμσταουν της Βιρτζίνια, τον πρώτο μόνιμο αγγλικό οικισμό στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο βιβλίο, ο καθολικός Έντμουντ αφήνει το Τζέιμσταουν και μετακομίζει σε ένα νησί στο πιο ανεκτικό Μέριλαντ που στην πραγματικότητα ανήκε στον Λόρδο Βαλτιμόρη.
Πώς κατέκτησε μια μακρινή χώρα στην οποία δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του, μου εξήγησε ο οδηγός μου Τζον καθώς περπατούσαμε στην Αννάπολη. Ο Λόρδος Βαλτιμόρη ήθελε βραχυπρόθεσμη γη στον Νέο Κόσμο, είπε απλά, και ο βασιλιάς Κάρολος Α’ του την έδωσε.
Στην αποικιακή παλιά πόλη – μικρή, με ένα πολύ όμορφο λιμάνι – ο Τζορτζ Ουάσιγκτον, ο οποίος θα κυβερνούσε τις νέες Ηνωμένες Πολιτείες μετά τη νίκη του στον πόλεμο, παραιτήθηκε από τη στρατιωτική θητεία το 1783 και έτσι καθιέρωσε την εξουσία της πολιτικής κυβέρνησης επί του στρατού. «Εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία μας», είπε ο Τζον.
Κάθε μέρα ήταν μια συναρπαστική εκδρομή στην ιστορία – ακόμη και στο Κέμπριτζ, μια πόλη απέναντι από το Choptank από το φανταστικό Patamoke, όπου έκανα μια βόλτα με ποδήλατο στο καταφύγιο Blackwater για να αναζητήσω τους βάλτους όπου ζούσαν οι έξυπνοι Turlocks του Michener και οι δικοί τους Πολλές γυναίκες και παιδιά. κρύβονται από τις αρχές και πυροβολούν χήνες. Βρήκα τους βάλτους και ανακάλυψα την άγρια ζωή, αλλά γνώρισα και τη Σούζαν, απόγονο της φυλής Nanticoke που ήρθε σε επαφή με Ευρωπαίους κατά τη διάρκεια των αποστολών του καπετάνιου Σμιθ.
Αυτό ήταν καθαρό χρυσάφι για την αναζήτησή μου, όπως και το St. Michaels, μια πόλη με μεγάλα σπίτια από πλατό που ήταν σίγουρα η έμπνευση για το Patamoke, τον φανταστικό οικισμό στο κέντρο του βιβλίου του Michener.
Όπως το Patamoke, περιβαλλόταν από δάσος πριν από 300 χρόνια και ήταν ο χώρος μιας μεγάλης ναυπηγικής επιχείρησης – και κύριος στόχος των Βρετανών κατά τη διάρκεια του Επαναστατικού Πολέμου και του Πολέμου του 1812. Σύμφωνα με τον τοπικό μύθο, μια νύχτα του 1813, οι κάτοικοι ήταν διέταξε να σβήσουν τα φώτα και τα φανάρια τους από τις κορυφές των δέντρων, έτσι ώστε τα βρετανικά επιθετικά ελικόπτερα να μην στοχεύουν πολύ ψηλά. Αυτό είναι σίγουρα απόκρυφο, αλλά πρέπει να έχει αιχμαλωτίσει τη φαντασία του Michener: στο βιβλίο, ο Paxmore σώζει το ναυπηγείο του ξεγελώντας τους Βρετανούς να κάψουν ένα «ανδρείκελο».
Και ήρθαν όλο και περισσότερες συνδέσεις. Στο βιβλίο, η Julia, απόγονος του σκλάβου Cudjo, εργάζεται σε ένα εργοστάσιο καβουριών στο Patamoke – έτσι χάρηκα όταν η καθοδηγήτριά μας Kathy μας είπε ότι θα ελλιμενιζόμασταν σε ένα εργοστάσιο καβουριών, μια από τις πρώτες αφροαμερικανικές επιχειρήσεις στην περιοχή.
Η τοποθεσία βρίσκεται τώρα σε ένα ναυτικό μουσείο, όπου ανακάλυψα ένα έκθεμα αφιερωμένο στους παλαμάρες, ένα ιστιοφόρο με ρηχό βύθισμα για «προβληματικά στρείδια» – φεριμπότ για «βυθοκόρους στρειδιών» που χρησιμοποιείται στο έργο του Μίχενερ. Είναι σκληρή, κρύα δουλειά, αλλά τα μαλάκια και τα μπλε καβούρια εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά σημαντικά για την οικονομία της ανατολικής ακτής του κόλπου Chesapeake.
Κοντά στο μουσείο, συνάντησα ένα αντίγραφο μιας πλαγιάς – βασικά μιας υπερμεγέθης βάρκα με κωπηλασία – στην οποία ο καπετάνιος Σμιθ και δώδεκα άνδρες εξερεύνησαν τον κόλπο Τσέζαπικ τον Ιούνιο του 1608. Το θέαμα άνοιξε τα μάτια, ειδικά αν λάβουμε υπόψη τα τραχιά, με ασπροκάλυπτα κύματα του κόλπου.
Το ίδιο ισχύει και για τα αντίγραφα των τριών σκαφών με τα οποία οι πρώτοι Άγγλοι άποικοι ξεκίνησαν πέρα από τον Ατλαντικό το 1606. Στο Jamestown – ένα υπαίθριο μουσείο κοντά στο Yorktown – η Susan Constant, το Godspeed και το Discovery φαίνονταν εντελώς ακατάλληλα για να διασχίσουν οποιοδήποτε ωκεανό, πόσο μάλλον τον Ατλαντικό τον χειμώνα. Κι όμως με κάποιο τρόπο τα κατάφεραν.
Ωστόσο, από εκεί και πέρα τα πράγματα κατέβηκαν. Έφτασαν τον Μάιο του 1607 με συνολικά 104 αποίκους και βρήκαν πορείες και κουνούπια. Ένα χρόνο αργότερα, μόνο 38 ήταν ακόμα ζωντανοί. Σύντομα έφτασαν κι άλλα από την Αγγλία – ο αριθμός ανέβηκε στους 500 – αλλά όταν ο οικισμός πολιορκήθηκε από τους ιθαγενείς της Αμερικής το 1609, ξέσπασε μεγάλος λιμός και όταν όλα τελείωσαν, έμειναν μόνο 60 άποικοι.
Φυσικά, η μοίρα τους άλλαξε τελικά – και μόλις 173 χρόνια αργότερα, οι απόγονοι αυτών των εποίκων απέκτησαν την ανεξαρτησία τους από μια χώρα που δεν είχε χάσει πόλεμο εδώ και 700 χρόνια. Όπως και το βιβλίο, το ταξίδι της ανακάλυψης μου ήταν μια περιοδεία ανεμοστρόβιλου σε μια από τις πιο ταραχώδεις αλλά συναρπαστικές περιόδους της αμερικανικής ιστορίας – και τώρα, καθώς διαβάζω τα λόγια αυτού του έμπιστου φίλου, το μυαλό μου θα γεμίσει με εικόνες έμπνευσή τους από τον πραγματικό κόσμο.
Βασικός εξοπλισμός
Η Jane Archer ήταν καλεσμένη των American Cruise Lines και Fred Holidays.
Η American Cruise Lines προσφέρει μια 10ήμερη κρουαζιέρα μετ’ επιστροφής στην American Revolution από την Ουάσιγκτον με στάσεις στην Annapolis, το St. Michaels, το Cambridge, το Norfolk και το Yorktown.
Η Fred Holidays (0800 021 3172) είναι ο προτιμώμενος συνεργάτης της ACL στο Ηνωμένο Βασίλειο, προσφέροντας τιμές από 6.299 £ ανά άτομο (στο παραδοσιακό American Constitution με 170 επιβάτες) και 7.299 £ ανά άτομο (στο American Glory, ένα καταμαράν για 100 επιβάτες ), συμπεριλαμβανομένων πτήσεων, μεταφορών, παραμονής μιας διανυκτέρευσης στην Ουάσιγκτον πριν από την κρουαζιέρα, όλα τα γεύματα, τα ποτά, τα φιλοδωρήματα και επιλεγμένες εκδρομές.