«Ανυπομονείς για τον Σβάμπεν;» ρώτησα με ανυπομονησία για 17η φορά καθώς το αεροπλάνο μας ταξιδεύει για να απογειωθεί από το Γκάτγουικ. Ο φίλος μου χαμογέλασε πάλι αδύναμα. “Ναι αγάπη μου.”
Προτού μου ζητηθεί να επισκεφτώ τη σουηδική πόλη Örebro για να μάθω για τις υποτιμημένες ιδιότητές της ως προορισμός απόδρασης το Σαββατοκύριακο, εγώ (όπως οι περισσότεροι Βρετανοί ταξιδιώτες και, στοιχηματίζω, και αρκετοί Σουηδοί) δεν ήξερα ότι υπήρχε . Γεμάτος ενθουσιασμό, έψαξα στο google τι απολαύσεις επιφύλασσε η όγδοη μεγαλύτερη μητρόπολη της Σουηδίας (ανεκμετάλλευτα Scandi cool! Παραμυθένια κάστρα! Σκανδιναβική λαογραφία!) και ανταμείφθηκα με… το Svampen (κυριολεκτικά “The Mushroom”), ένα μεγάλο , αλλά όχι αρκετά μεγάλο για να είναι πραγματικά συναρπαστικό. Και προφανώς όχι και πολλά άλλα. Η καρδιά μου βυθίστηκε.
Αλλά καθώς πλησίαζε το Σαββατοκύριακο της ανακάλυψής μας, σταδιακά κατάφερα να δημιουργήσω κάποιο ενθουσιασμό για τους Svampen. Η όγδοη μεγαλύτερη πόλη δεν μπορεί να είναι όλες εκπληκτικές, και αν αυτό ήταν το κορυφαίο αξιοθέατο του Orebro, προς Θεού θα είχαμε κάποιο ενθουσιασμό για αυτό.
Πετάξαμε λοιπόν στη Στοκχόλμη όπου κάναμε ένα διάλειμμα για να συναντήσουμε Σουηδούς φίλους για ένα γρήγορο ποτό και ρωτήσαμε αν είχαν πάει ποτέ στο Örebro (προφέρεται “uhh-ruh-broo”, εξήγησαν ευγενικά τι είχαμε). Δεν ήταν έτσι) . πες το).
«Ναι», ήρθε η απάντηση καθώς μας κοίταξαν με ευγενικά κρυμμένη σουηδική απογοήτευση. «Είναι μια κολεγιακή πόλη – πήγαμε εκεί για να μεθύσουμε», είπε ένας φίλος. «Βασικά είναι φοιτητές και ηλικιωμένοι και όχι πολλοί ενδιάμεσοι», είπε ένας άλλος. «Έχεις την τάση να ζεις εκεί αν δεν έχεις φύγει ή να επιστρέψεις…στο τέλος».
Λοιπόν, φοιτητικά μπαρ και οίκοι ευγηρίας: ένα είδος Μπόρνμουθ χωρίς θάλασσα;
Με τρόμο φύγαμε από τη Στοκχόλμη και πήραμε το τρένο δυτικά για δύο ώρες, φτάνοντας τελικά στον κεντρικό σταθμό Orebro γύρω στις 9 το βράδυ. Ήταν πολύ σκοτάδι, αλλά λίγες ώρες νωρίτερα, στις 4 μ.μ., όταν προσγειωθήκαμε στη Στοκχόλμη, ήταν ήδη πολύ σκοτάδι. Όχι ένα λυκόφως, όχι ένα μαγευτικό λυκόφως, αλλά μια πλήρης, παντοδύναμη μαυρίλα στη μέση της νύχτας που ένιωθε ακραία για αυτήν την πλευρά του Αρκτικού Κύκλου στις αρχές Νοεμβρίου.
Αλλά όχι μόνο ήταν σκοτεινά, έβρεχε και, τεράστιες σταγόνες ιδιαίτερα υγρής, παγωμένης βροχής. Καθώς περνούσαμε μέσα από εντελώς κλειστούς, τελείως εμποτισμένους, εντελώς ήσυχους δρόμους – γεμάτους δοκιμασμένες και αληθινές σουηδικές αλυσίδες (πολυκατάστημα Ahlens, Bastard Burgers, παντοπωλεία Pressbyran), υποβαθμισμένα αίθουσες ταϊλανδέζικου μασάζ και θλιβερές σύγχρονες πολυκατοικίες – ξεκινήσαμε να κάνω ξανά δεύτερες σκέψεις και να αναρωτηθώ αν έστω και μια επίσκεψη στο Svampen θα μπορούσε να μας σώσει τη διάθεση.
Για να είμαστε δίκαιοι, μια γρήγορη ματιά στην ιστορία της πόλης δείχνει κάπως τη σύγχρονη εμφάνισή της. Βρίσκεται στα μισά του δρόμου μεταξύ Στοκχόλμης και Γκέτεμποργκ και πάνω σε ένα μεγάλο ποτάμι, το Orebro είναι εμπορικό κέντρο από τον 13ο αιώνα. Μετά από μια πυρκαγιά που κατέστρεψε μεγάλο μέρος του κέντρου του το 1854, φαίνεται να έχει τελικά παραιτηθεί από τη μοίρα του ως ένα πρακτικό μέρος και αποφάσισε να μην ανησυχεί πολύ για την αισθητική.
Δίκαιο. Μια παρόμοια προσέγγιση οδήγησε τελικά σε πολύ λιγότερο ελκυστικές πόλεις. Κοιτάξτε τον Μίλτον Κέινς.
Ωστόσο, μέσα στην παγωμένη ομίχλη και τις λείες τσιμεντένιες προσόψεις, τα πράγματα έμοιαζαν ζοφερά. Και μετά πέσαμε πάνω στο Jarntorget, μια από τις τρεις κεντρικές πλατείες της πόλης, και ξαφνικά μικροσκοπικά, γραφικά μπαρ άναψαν παντού, με μουσικούς με καρό πουκάμισα να παίζουν ζωηρές μελωδίες σε κοντραμπάσο και τα φιλόξενα μικρά εστιατόρια όπου τα παράξενα Hamptons.. Κομψά φανάρια τυφώνα και ιδιότροπα έργα τέχνης συμπλήρωναν απαλά φθαρμένα άκρα και πλούσιο φαγητό. Παντού υπήρχαν ροζ φοιτητές και ομάδες ζωηρών συνταξιούχων που τριγυρνούσαν χωρίς την παραμικρή τριβή.
Τολμώντας να ελπίζουμε ότι αυτό θα συνέβαινε σε όλη τη διάρκεια, περπατήσαμε κατά μήκος του Svartan –του ποταμού που διασχίζει την πόλη– και βρήκαμε (κυρίως) περισσότερα από τα ίδια, δίπλα σε δύο καταστήματα με αντίκες και ένα κατάστημα που πουλάει χειροποίητους σωλήνες, καθώς και δύο καραόκε μπαρ. τρία μικρά κλαμπ που φυλάσσονται από νεόνυμφους και δύο αθλητικά μπαρ. Ήταν βράδυ Παρασκευής και στο κάτω κάτω οι μαθητές θα είναι φοιτητές.
Σε αυτό το σημείο, το Orebro άρχισε να βγάζει νόημα. Προσφέροντας τροφοδοσία σε δύο άκρα ταυτόχρονα – φοιτητές που θέλουν τη διασκέδαση τους με μουσική και φθηνή μπύρα και χάμπουργκερ, και συνταξιούχους που θέλουν και αυτά, αλλά με μια ωραία σοφιστικέ πινελιά και μια αξιοπρεπή λίστα κρασιών – φαίνεται να έχει ανακαλύψει κάτι υπέροχο να έχεις μέσα. Και σε λογική τιμή: το δείπνο για δύο με ποτά μας κόστισε μόλις 60 £ – μια πραγματική σπάνια Scandi.
Την επόμενη μέρα η ομίχλη έδωσε τη θέση της σε μια καθαρή, μπλε χειμωνιάτικη μέρα και ξαφνικά υπήρχε το εντυπωσιακά καμπυλωτό σουηδικό αναγεννησιακό κάστρο της πόλης, το οποίο ήταν κρυμμένο στην ομίχλη ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο μας χθες το βράδυ.
Περάσαμε την ημέρα εξερευνώντας την πόλη και διαπιστώσαμε ότι το Orebro είναι τόσο συμπαγές όσο και απλό, με λιγότερους από 150.000 κατοίκους και ένα κέντρο της πόλης που μπορεί να διασχίσει κανείς με τα πόδια σε λιγότερο από 20 λεπτά. Το απόγευμα είχαμε επισκεφθεί το υπέροχο μικρό μουσείο του κάστρου, τις κρατικές αίθουσες και μια εξαιρετική έκθεση φωτογραφίας στους επάνω ορόφους (orebroslott.se/en). το Slottsparken, ένα όμορφο πάρκο από τη δεκαετία του 1770. δύο δυσδιάκριτες εκκλησίες? ένας μακρύς, φαρδύς δρόμος γεμάτος φανταχτερά καταστήματα οικιακών ειδών και ακόμη περισσότερες αλυσίδες (ένας Specsavers εδώ, ένας Burger King εκεί). και Wadköping, ένα γοητευτικό υπαίθριο μουσείο που δείχνει το γραφικό Örebro (πριν από τη φωτιά) του παρελθόντος.
Μέχρι τις 2 μ.μ. είχαμε ολοκληρώσει σε μεγάλο βαθμό την πόλη – εκτός από το Svampen. Περπατήσαμε βόρεια για μισή ώρα, όπως τα περίχωρα της πόλης, περνώντας από τεράστιες εταιρικές αποθήκες, διαμερίσματα για ηλικιωμένους με ριγέ τέντες και μέσα από έναν απέραντο έρμαιο που έδωσε τη θέση του σε μια χαριτωμένη μικρή γειτονιά με κόκκινα και κίτρινα σπίτια με περικυκλωμένες βεράντες και παιχνίδι στέγες.
Τότε ήταν, που φύτρωσε από έναν χορταριασμένο λόφο και έφτανε προς τον ουρανό με παράξενη, μανιταρόμορφη λάμψη. Και στον επάνω όροφο ένα μικρό εστιατόριο με θέα στην πόλη και ένα φυσικό καταφύγιο στα ανατολικά, συν ένα μπαρ και μια βρύση για βαρελίσια μπύρα με τη μορφή – τι άλλο; – έλος.
Εδώ, σε μινιατούρα σερβιρίσματος μπύρας, αποκαλύφθηκε η ομορφιά της υπέρβασης των συνηθισμένων βασικών διαλειμμάτων στην πόλη – το Orebro προσφέρει (σχεδόν) όλα όσα κάνουν τη Στοκχόλμη τόσο όμορφη, αλλά σε μικρότερη, πιο φιλική και λιγότερο δροσερή κλίμακα. Όπου η Στοκχόλμη ζητά έγκριση, η Örebro αισθάνεται άνετα στο πετσί της: περήφανα μέτριος. Μπορεί να μην έχει τα παλάτια και την εμπιστοσύνη ορισμένων από τους ανταγωνιστές του, αλλά αντιμετωπίζει τον εαυτό του λιγότερο σοβαρά συνολικά – και για να είμαι ειλικρινής, ποια πόλη δεν θα ωφεληθεί από μια δόση από αυτό;
Είδη πρώτης ανάγκης
Η Ryanair (ryanair.com), η Norwegian (norwegian.com), η SAS (flysas.com) και η British Airways (ba.com) πετούν απευθείας από το Λονδίνο στη Στοκχόλμη, με πτήσεις μετ’ επιστροφής από 29 £. Από εκεί, πάρτε το Arlanda Express στην πόλη (£ 31 με επιστροφή) και στη συνέχεια το τρένο για το Örebro, το οποίο διαρκεί λίγο λιγότερο από δύο ώρες και κοστίζει από 41 £ με επιστροφή (omio.com).
Η Gemma Knight ήταν φιλοξενούμενη στο Clarion Collection Hotel Borgen (00 46 1920 5000; Strawberryhotels.com), ένα εντυπωσιακό κτήριο του 19ου αιώνα στο κέντρο της πόλης με θέα στον ποταμό Svartan, το οποίο προσφέρει δίκλινα δωμάτια από 86 £ τη βραδιά. περιλαμβάνει πρωινό, φίκα (καφές και κέικ) και δείπνο (χωρίς ποτά).
Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε τη διεύθυνση visitsweden.com ή extra.orebro.se