Καθώς η Great Salt Lake συρρικνώνεται και οι επιστήμονες ανησυχούν για τις καταιγίδες τοξικής σκόνης και την πιθανή οικολογική της κατάρρευση, οι ηγέτες της Γιούτα λένε ότι όλες οι επιλογές για διάσωση βρίσκονται στο τραπέζι.
Ο Rob Sowby, επίκουρος καθηγητής πολιτικών και δομικών μηχανικών στο Πανεπιστήμιο Brigham Young, ελπίζει να πραγματοποιήσει ένα από αυτά – έναν αγωγό που θα αντλεί θαλασσινό νερό από τον Ειρηνικό Ωκεανό στη Γιούτα για να αναπληρώσει τη λίμνη.
«Είναι πραγματικά μια απόσπαση της προσοχής», είπε ο Σόουμπι.
Ο Sowby ανέλυσε την ιδέα σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα στο επιστημονικό περιοδικό Environmental Research Communications, διαπιστώνοντας ότι θα κόστιζε τουλάχιστον 300 εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο σε ηλεκτρική ενέργεια για να παραδοθεί νερό πάνω από 600 μίλια ανηφορικά στην αντλία Great Salt Lake. Το έργο θα απαιτούσε απίστευτη ποσότητα ενέργειας – περίπου το 11% των σημερινών ενεργειακών αναγκών της Γιούτα.
Ο Sowby είπε ότι η μελέτη παρουσιάζει βασικά μαθηματικά μηχανικής για τη θεωρητική ελάχιστη ενέργεια για έναν αγωγό. Στην πραγματικότητα, θα ήταν πολύ πιο περίπλοκο.
«Ακόμη και το καλύτερο σενάριο δεν φαίνεται καλό. Σε αυτό το σημείο μπορούμε βασικά να αφήσουμε τα μολύβια μας κάτω», είπε ο Sowby. «Ελπίζω ότι αυτό μπορεί να βάλει τέλος στην ιδέα ενός αγωγού στον Ειρηνικό».
Οι πραγματικές συνέπειες της υπερκατανάλωσης και της ξηρασίας έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού για δαπανηρές τεχνολογικές λύσεις, συμπεριλαμβανομένων πολλών που στοχεύουν στην εκμετάλλευση απομακρυσμένων, ανεπαρκώς χρησιμοποιούμενων αποθεμάτων νερού.
Η Γιούτα δεν είναι η πρώτη δυτική πολιτεία που παρασύρεται από ένα όνειρο μεγάλου έργου, όσο τραβηγμένο κι αν είναι αυτό. Το γεγονός ότι κανένα από τα μεγάλα έργα δεν ολοκληρώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες αποκαλύπτει τη σκληρή αλήθεια: είναι φθηνότερο να εξοικονομήσετε νερό και οι περισσότεροι ειδικοί στο νερό πιστεύουν ότι οι δυτικές χώρες θα πρέπει απλώς να μάθουν να αντέχουν με λιγότερα.
«Η εποχή των μεγάλων φραγμάτων και των μεγάλων έργων έχει τελειώσει», δήλωσε ο Michael Cohen, ανώτερος συνεργάτης στο Pacific Institute, μια μη κερδοσκοπική εταιρεία που επικεντρώνεται στο νερό. «Σε όλη τη Δύση έχει γίνει μια τεράστια αλλαγή στη σκέψη σχετικά με τη διατήρηση του νερού, τη ζωή μέσα στα μέσα των ανθρώπων και την ιδέα των ορίων – δεν μπορούμε απλώς να χρησιμοποιήσουμε ό,τι θέλουμε».
Τα σχέδια εισαγωγής νερού συχνά γίνονται πρωτοσέλιδα, αλλά σπάνια εξετάζονται σοβαρά.
Στη δεκαετία του 1990, ένας διαχειριστής της κομητείας του Λος Άντζελες πρότεινε την εξαγωγή νερού από τον ποταμό Κολούμπια, που χωρίζει το Όρεγκον και την Ουάσιγκτον στη νότια έκτασή του, για τη μεταφορά νερού στη Νότια Καλιφόρνια. Ο ηθοποιός William Shatner προκάλεσε ξανά σάλο το 2015 όταν είπε ότι σχεδίαζε να ξεκινήσει μια προσπάθεια crowdfunding για την ιδέα των 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Σύμφωνα με το Associated Press, αξιωματούχοι της Αριζόνα το 2021 κάλεσαν το Κογκρέσο να εξετάσει το ενδεχόμενο εκτροπής του νερού πλημμύρας από τον ποταμό Μισισιπή στη λεκάνη του ποταμού Κολοράντο. Πιο πρόσφατα, αξιωματούχοι της Καλιφόρνια διερεύνησαν και στη συνέχεια απέρριψαν την ιδέα της άντλησης θαλασσινού νερού από την ακτή για να αναπληρώσουν τη συρρικνούμενη Σάλτον Θάλασσα της πολιτείας.
Ο Κοέν είπε ότι ενώ μεγάλα προγράμματα εισαγωγής νερού είναι τεχνικά εφικτά, σπάνια επιβαρύνονται με κόστος σε σύγκριση με έργα διατήρησης και χρειάζονται 20 έως 30 χρόνια για να επιτραπεί και να κατασκευαστεί.
«Είναι επιβλαβείς στο ότι οι άνθρωποι δεν καταβάλλουν χρόνο και προσπάθεια για να βρουν ρεαλιστικές λύσεις», είπε ο Κοέν.
Αντίθετα, βλέπει τις εισαγωγές ως μια ιδέα για ζόμπι που περιστασιακά θα αναβιώνει όσο το νερό παραμένει σπάνιο εμπόρευμα.
Στο Σολτ Λέικ Σίτι, «παρά τις μελέτες, νομίζω ότι θα ακούσουμε περισσότερες ερωτήσεις σχετικά με τον αγωγό παρά λιγότερες», είπε ο Κοέν. «Οι άνθρωποι θα γίνονται όλο και πιο απελπισμένοι για μια λύση».
Η στάθμη του νερού στη Μεγάλη Αλυκή μειώνεται από το 1986 και έφτασε σε νέο χαμηλό το φθινόπωρο του 2022. Η ξηρασία και η υπερβολική κατανάλωση νερού από τα ποτάμια που τροφοδοτούν τη λίμνη είναι το κύριο πρόβλημα.
Η κλιματική αλλαγή δεν βοηθά. Τον Ιανουάριο, τοπικοί ερευνητές εξέδωσαν μια τρομερή προειδοποίηση ότι η λίμνη «όπως την ξέρουμε» ήταν «στο δρόμο να εξαφανιστεί σε πέντε χρόνια».
Ο όγκος του νερού της λίμνης έχει μειωθεί κατά περισσότερο από τα δύο τρίτα από τότε που οι πρωτοπόροι εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα Salt Lake, εκθέτοντας και διαβρώνοντας μεγάλο μέρος της επιφάνειάς της.
Οι επιστήμονες φοβούνται ότι η σκόνη που ρέει από τον εκτεθειμένο πυθμένα της λίμνης θα μπορούσε να θέσει σημαντικούς κινδύνους για την υγεία των ανθρώπων. Η σκόνη περιέχει τοξικά μέταλλα και οι επιστήμονες προσπαθούν ακόμη να καταλάβουν τι προκαλεί η αυξανόμενη έκθεση στους ανθρώπους στις γύρω κοινότητες.
Οι νομοθέτες έχουν ρίξει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και νέους νόμους σε έργα διατήρησης που έχουν σχεδιαστεί για να βοηθήσουν στην αναμόρφωση της χρήσης του νερού στη Γιούτα. Εν τω μεταξύ, ορισμένοι νομοθέτες διερευνούν ιδέες για τη δημιουργία μιας νέας παροχής νερού, μέσω ιδεών όπως η σπορά νεφών, οι νέες δεξαμενές και ένας πιθανός αγωγός, που έχει επιλεγεί ως αντικείμενο της νομοθετικής μελέτης.
Ο Sowby είπε ότι ανησυχούσε όλο και περισσότερο καθώς η ιδέα ενός αγωγού φαινόταν να δημιουργεί έντονη εντύπωση στο κοινό.
«Είναι ένα από αυτά τα πράγματα. Στην αρχή ακούγεται γελοίο, αλλά όσο περισσότεροι μιλούν γι’ αυτό, τόσο περισσότερο γίνεται αληθινό», είπε ο Sowby. «Άρχισε να προσελκύει την προσοχή των υπευθύνων χάραξης πολιτικής και των ιδιωτικών χρηματοδότων».
Ο SoSowby και η ομάδα του συγκέντρωσαν τους αριθμούς χρησιμοποιώντας την πιο συντηρητική και γενναιόδωρη ιδέα για ένα πιθανό έργο.
Η ομάδα υπέθεσε ότι ο αγωγός μήκους 10 ποδιών θα εκτείνεται από την περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο απευθείας στο Σολτ Λέικ Σίτι και θα υψωνόταν περίπου 4.200 πόδια στη Μεγάλη Σαλτ Λέικ, παρέχοντας περίπου το ένα τρίτο της συνιστώμενης εισροής στη λίμνη.
Ο Sowby είπε ότι η μελέτη προϋποθέτει έναν μη ρεαλιστικό, ευθύ αγωγό που δεν ανεβαίνει και πέφτει με την τοπογραφία ή αποφεύγει εμπόδια. Η μελέτη δεν λαμβάνει επίσης υπόψη το κόστος γης, το κόστος κατασκευής ή την πρόκληση για την απόκτηση αδειών.
Η άντληση νερού σε ανηφόρα θα απαιτούσε τεράστια παροχή ρεύματος. Δεδομένης της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας της Γιούτα με ένταση άνθρακα, η ενέργεια που παράγεται για τη λειτουργία των αντλιών θα παράγει τις ίδιες εκπομπές αερίων θερμοκηπίου με 200.000 επιβατικά οχήματα, ανέφερε η μελέτη.
«Ελπίζω ότι αυτό θα φέρει περισσότερη θετική προσοχή σε πιο βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις», είπε ο Sowby. «Πρέπει να κάνουμε πράγματα εδώ στο σπίτι για να διαχειριστούμε καλύτερα τη χρήση του νερού μας».
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο NBCNews.com