Ο Oleksandr Usyk, μας προειδοποίησαν, ήταν εξαντλημένος και θυμωμένος. Δεν είχε διάθεση να μιλήσει γιατί είχε περάσει όλο το απόγευμα της Δευτέρας ανακατεύοντας από το ένα δωμάτιο στο άλλο, υπομένοντας την πλήξη των αμέτρητων συνεντεύξεων στην τηλεόραση και το YouTube ενώ του έκαναν τις ίδιες παλιές ερωτήσεις για τη ζωή του Παγκόσμιος τίτλος ενοποίησης βαρέων βαρών αγώνας ενάντια στον Tyson Fury αυτό το Σάββατο το απόγευμα στο Ριάντ.
Συμφωνήθηκε ότι θα αφήσουμε ήσυχο τον πρωταθλητή IBF, WBA και WBO, καθώς το μόνο του διάλειμμα από τη μονοτονία ήταν όταν ο Stanislav Stepchuk, ένα από τα νεότερα μέλη της παρέας του, χτυπήθηκε με το κεφάλι στο πρόσωπο από τον John Fury. χτυπημένος. ο 59χρονος πατέρας του πρωταθλητή WBC. Ήταν μια αιματηρή στιγμή που έμοιαζε τόσο αγενής σε σύγκριση με τη μνημειώδη πρόκληση που περίμενε τον Usyk εναντίον του Fury – και ειδικά δεδομένης της πραγματικότητας της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, ενός πολέμου που δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό του πρωταθλητή.
Οι περισσότεροι από εμάς σε μια μικρή ομάδα συγγραφέων πυγμαχίας γνωρίζουμε τον Usyk εδώ και χρόνια. Μας αρέσει και τον σεβόμαστε, γι’ αυτό φάνηκε συνετό να απέχουμε από την προγραμματισμένη συζήτηση στρογγυλής τραπέζης. Δεν φαινόταν να έχει πολύ νόημα να τον αφήσουμε να παραμείνει στη μεταφορική ταινία άλλο.
Αλλά μετά ο Usyk και μια ντουζίνα Ουκρανοί άντρες πήγαν προς το μέρος μας με ένα θολό χρώμα και έναν θόρυβο. Έδειχνε ευδιάθετος και φιλικός και πριν κάνει νόημα στους συντρόφους του να σωπάσουν, χαμογέλασε και έσφιξε το χέρι σε όλους. Τότε ο Usyk επέπληξε ένα μέλος της ομάδας του που επρόκειτο να πάρει τη θέση μου και κάθισε δίπλα μου. Η συνομιλία κύλησε ομαλά και φαινόταν να διασκεδάζει και να ενεργοποιείται από τα προηγούμενα επιχειρήματα.
«Για μένα δεν έχει σημασία, είναι απλώς κακή συμπεριφορά από την ομάδα του Tyson», είπε ο Usyk στα αγγλικά. «Είμαστε επαγγελματίες αθλητές, όχι μαχητές του δρόμου, και αυτό είναι ένα μεγάλο γεγονός για τους ανθρώπους μας στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ουκρανία. Αν θέλουν να αποσταθεροποιήσουν την ομάδα μου, δεν είναι δυνατό γιατί δεν έχω μόνο επαγγελματίες προπονητές και προπονητές, αλλά και επαγγελματίες στρατιώτες».
Ο Ουσίκ χαμογέλασε σαν περήφανος πατέρας που κοιτούσε τον γόνο του. «Η ομάδα μου είναι πολύ καλή στο να θέλει να αγωνιστεί – όχι στην πυγμαχία, αλλά σε αγώνες δρόμου. Αλλά είπα, “Γεια παιδιά, επιστρέψτε”. Έπρεπε να συμπεριφερθούμε σωστά. Φυσικά είναι απογοητευτικό που συνέβη σε μια εκδήλωση όπως αυτή γιατί έχει να κάνει με την πειθαρχία. Δεν είμαι απογοητευμένος από την ομάδα μου, είναι απογοητευμένοι γιατί τους τράβηξα πίσω και τους σταμάτησα να παλέψουν.
«Με κοίταξαν και περίμεναν το σήμα. Περίμεναν τα μπράβο, αλλά τους έδωσα μπράβο. «Πίσω, πίσω παρακαλώ», είπα. Και δεν ήταν ευχαριστημένοι. Για μένα η κατάσταση δεν έχει σημασία, απλώς κινητοποιεί την ομάδα μου».
Είπα στον Usyk ότι ήταν δύσκολο να παραλείψω την ειρωνεία ότι ο Fury Sr. κατέληξε με αίμα να χύνεται από το κεφάλι του, ενώ ο στωικός Stepchuk μόλις πτοήθηκε. «Ο φίλος μου δεν αιμορραγούσε γιατί είναι δυνατός τύπος», απάντησε ο Usyk γελώντας. «Είναι άνθρωπος του δρόμου. Εχεις Δες το βίντεο? Ήταν σαν πίτμπουλ, φίλε!».
Υπηρέτησε ο Στεπτσούκ στον ουκρανικό στρατό; «Είναι απλώς φίλος μου, είναι μυστικό ποιοι είναι οι στρατιώτες της ομάδας μου».
Έγνεψε καταφατικά όταν του είπαν ότι ο Φιούρι είχε επιλέξει ένα από τα μικρότερα μέλη του σωματείου του. «Είναι κακό, μια ηλίθια κατάσταση. Δεν θέλω να αποκαλώ τον Γιάννη κακό γιατί δεν τον ξέρω ούτε τις σκέψεις του. Αλλά κέρδισε τον φίλο μου και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για να κερδίσω [on Saturday night].»
Ο Usyk ακουγόταν γεμάτος ήρεμη πεποίθηση καθώς τόνισε την πίστη του στην έκβαση του αγώνα του εναντίον του Fury: «Σίγουρα θα κερδίσω και θα πάρω τις ζώνες στο σπίτι. Παίρνω τέσσερις ζώνες για τέσσερα παιδιά, δύο για τους γιους μου και δύο για τις κόρες μου, μία για το καθένα».
Στο γυμναστήριο του στρατοπέδου εκπαίδευσης του, είχε κρεμάσει ένα πανό που διακήρυττε την ασταμάτητη δύναμη της κούνιας του Νεύτωνα. Έσκυψε μπροστά και είπε: «Το λίκνο του Νεύτωνα έχει ήδη ξεκινήσει. Δεν μπορείς να το σταματήσεις.”
Μιμούμενος την κίνηση και τη δύναμη της πρώτης και της τελευταίας μπάλας που ρέουν μπρος-πίσω σε μια ακίνητη αλυσίδα, ο Usyk έκανε μια άλλη αναλογία. “Ο πόνος είναι απλώς αδυναμία που φεύγει από το σώμα σου. Και έτσι το λίκνο του Νεύτωνα δεν μπορεί να σταματήσει, όπως και ο μικρός Ουκρανός δεν μπορεί να σταματήσει.”
Κούνησε το χέρι του στον αέρα, μεταπήδησε από τη φυσική στο σόου μπίζνες, γλίστρησε στη φωνή ενός Αμερικανού εκφωνητή ρινγκ και φώναξε: «Ολεξάντρ «Αδιαμφισβήτητος Παγκόσμιος Πρωταθλητής Βαρέων Βαρών, Ο Γάτα» Ουσίκ!».
Ο πυγμάχος ήταν πάντα ένας αντισυμβατικός άνθρωπος που κάποτε ήλπιζε να γίνει ηθοποιός ενώ έπαιζε και τον ρόλο του τζόκερ και του φαρσέρ. Αλλά ο Usyk ακουγόταν πολύ σοβαρός όταν είπε ότι το να γίνει αδιαμφισβήτητος παγκόσμιος πρωταθλητής δεν θα μπορούσε ποτέ να ταιριάξει με τον Ολυμπιακό τίτλο που κέρδισε στο Λονδίνο το 2012: «Το χρυσό μου μετάλλιο θα είναι πάντα καλύτερο από το αδιαμφισβήτητο. Όποιος αθλείται – πυγμαχία, τζούντο, καράτε – όλοι ονειρεύονται τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξέρω άντρες με τρία μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αλλά όχι Ολυμπιακό χρυσό – μόνο χάλκινο. Αγωνίστηκα σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες και κέρδισα μόνο ένα μετάλλιο. Το έργο διαρκεί τέσσερα χρόνια. Το 2012 ο αντίπαλός μου στον τελικό, [Clemente] Ο Ρούσο είχε συμμετάσχει σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες και ακόμα δεν είχε κερδίσει χρυσό μετάλλιο μετά από 16 χρόνια».
Η επαγγελματική πυγμαχία, υποστήριξε ο Usyk, «είναι απλώς μια επιχείρηση για πολλούς ανθρώπους. Πρόκειται για χρήματα, ζώνες, φήμη. Αλλά για μένα είναι ένα άθλημα πρώτα και κύρια».
Σε καιρό πολέμου σημαίνει και κάτι ακόμα πιο βαθύ. Η ρωσική επίθεση στην Ουκρανία είχε ενταθεί τις τελευταίες εβδομάδες και ο Usyk σταμάτησε όταν ρώτησα εάν η σφοδρότητα του πολέμου θα τον ωθούσε σε ακόμα μεγαλύτερα ύψη στον πιο σημαντικό αγώνα της επαγγελματικής του καριέρας. «Εκτιμώ πραγματικά την υποστήριξη των Ουκρανών οπαδών και στρατιωτών μου, είναι ένα μεγάλο κίνητρο».
Ο Usyk σιώπησε για λίγο, σαν να αναγνώριζε τη σημασία και τον συμβολισμό που φέρει επίσης στην Ουκρανία. «Ίσως παρακινήσω τους ανθρώπους μου», είπε σιγανά. “Ισως.”
Αγνοούσε τα μηνύματα από διάφορους ανθρώπους των μέσων ενημέρωσης ότι ο χρόνος του μαζί μας είχε τελειώσει, αλλά από σεβασμό για αυτόν και όλα όσα επρόκειτο να του συμβούν στο ρινγκ, του φαινόταν αρκετό να τον ευχαριστήσει απλώς για τη μικρή μας συνομιλία. «Φυσικά», είπε ο Ουσίκ, όρθιος για να σφίξει ξανά το χέρι όλων, «πάντα».
Και εκείνη τη στιγμή, μακριά από τον θόρυβο και την τρέλα, μπορούσα εύκολα να θυμηθώ ότι οι καλύτεροι μαχητές φέρνουν φως και νόημα στην πυγμαχία.