Ως παιδί, περνούσαμε συχνά τις οικογενειακές μας διακοπές σε μακρινά μέρη, καθώς ο πατέρας μου εργαζόταν ως αεροσυνοδός στην British Airways. Είχαμε την τύχη να μείνουμε σε ένα φανταχτερό ξενοδοχείο κοντά στο λιμάνι του Σίδνεϊ, να εξερευνήσουμε την πολυώροφα Μέκκα του Χονγκ Κονγκ και να παίξουμε στην παραλία στα Μπαρμπάντος. Αλλά ήταν ένα μικρό, ανάποδο εξοχικό στο Tuckenhay του Ντέβον, όπου ζούσαμε ως οικογένεια – η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο μεγαλύτερος αδερφός μου ο Νίκολας κι εγώ – στις αρχές της δεκαετίας του 1980 που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου. Και από τότε που έχασα τον αγαπημένο μου πατέρα τον Νοέμβριο του 2022, η σημασία του έγινε ακόμη μεγαλύτερη.
Ο μπαμπάς δεν έβλεπε τα logistics ως πρόκληση. Τα ταξίδια μας ήταν παύσεις της τελευταίας στιγμής από το αεροδρόμιο μέχρι το αεροπλάνο, αφού κατάφερε να εξασφαλίσει δωρεάν θέσεις για εμάς μέσω του ταξιδιού του προσωπικού του. Έτσι, τέσσερις μικροσκοπικές εξοχικές κατοικίες – δύο σε έναν λόφο και δύο κάτω – δίπλα σε μια εγκαταλειμμένη χαρτοποιία στην πιο βαθιά και σκοτεινή ύπαιθρο του Ντέβον δεν τον εμπόδισαν να κάνει διακοπές. Η μαμά πιστεύει ότι είδε τον Tuckenhay Mill να διαφημίζεται στην εφημερίδα του προσωπικού της British Airways ή ότι το άκουσε από έναν συνάδελφο. Τέλος πάντων, χωρίς να ξέρει πραγματικά τι να περιμένει, πήρε το λόγο τους και ξεκινήσαμε από το σπίτι μας στο Croydon.
Η πρώτη μας επίσκεψη έγινε κατά τις διακοπές του Φεβρουαρίου του 1983. Ήμουν πεντέμισι εκείνη τη στιγμή και ο αδερφός μου σχεδόν οκτώ – κι όμως ακόμα θυμάμαι τον ενθουσιασμό καθώς το αυτοκίνητο ανέβαινε τον απότομο δρόμο και σταμάτησε μπροστά στην πόρτα του μικρού σπιτιού. Ο Νίκολας και εγώ βγήκαμε έξω και τρέξαμε. Δεν είχα πάει ποτέ σε ένα σπίτι όπου τα υπνοδωμάτια ήταν στο ισόγειο, και η καινούργια ήταν μια απτή συγκίνηση για μένα.
Ο Νίκολας και εγώ μοιραστήκαμε ένα δωμάτιο. Το ένα παράθυρο έβλεπε στο βραχώδες πάρκινγκ και το άλλο έβλεπε έξω από τον μύλο στους λόφους. Για πρωινό έπρεπε να ανεβούμε πάνω – κάτι που φρίκαρε εντελώς το πεντάχρονο μου – και να ανεβούμε μια απότομη σκάλα που οδηγούσε στο σαλόνι και τη μικρή κουζίνα. Ένα μικρό καλάθι ήταν διαθέσιμο για τους επισκέπτες με τα απαραίτητα όπως γάλα, ψωμί και μαρμελάδα, αλλά η μαμά και ο μπαμπάς φρόντισαν επίσης να πηγαίνουμε για ψώνια κάθε εβδομάδα και να έχουμε όλες τις ανέσεις του σπιτιού.
Περάσαμε τις διακοπές εξερευνώντας όμορφα γειτονικά χωριά και την καταπράσινη εξοχή. Οδηγήσαμε στο κοντινό Totnes, 10 λεπτά με το αυτοκίνητο, για να περπατήσουμε στην πολυσύχναστη αγορά και να επισκεφτούμε τα στενά δρομάκια του Buckfast. Στην καμπίνα παίξαμε Pooh Sticks στη γέφυρα, στυλ Postman Pat, ρίχνοντας κλαδιά στο ρέμα από κάτω και τρέχοντας στην άλλη πλευρά για να τα παρακολουθήσουμε να επιπλέουν. Υπήρχε μια κούνια με σχοινί και ωραία μικρά μονοπάτια για περπάτημα κάτω από τον κολπίσκο. Ήταν ειδυλλιακό. Επιστρέψαμε τα επόμενα δύο χρόνια.
Τους τελευταίους 18 μήνες της ζωής του ο μπαμπάς υπέκυψε στην άνοια και μετακόμισε σε ένα οίκο φροντίδας κοντά στο σπίτι της οικογένειάς μας στο Σόμερσετ. Ήταν δύσκολο να τον παρακολουθήσω, κάποτε να ξεσπά από ζωή, να γίνεται σκιά του προηγούμενου εαυτού του, και ήταν οδυνηρά δύσκολο όταν πέθανε, γνωρίζοντας ότι ο χρόνος μου μαζί του είχε τελειώσει.
Ένιωθα μια διαρκώς αυξανόμενη ανάγκη να βρεθώ κάπου όπου θα μπορούσα να ρίξω μια ματιά στον «γέρο» πατέρα – αυτόν που μοιραζόταν την αγάπη του για τα ταξίδια μαζί μας, ήταν πάντα απασχολημένος με κάτι και που ήταν τόσο δύσκολο για μένα να θυμάμαι. Τώρα που έχω τη δική μου οικογένεια – τον σύντροφο Jonjo και τους δίδυμους γιους Ted και George – ήξερα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να επιστρέψω στο «ανάποδα» εξοχικό σπίτι.
Καθώς περπατούσαμε στους ελικοειδή επαρχιακούς δρόμους προς το Tuckenhay, ήταν όλα ευχάριστα οικεία – και καθώς στρίψαμε αριστερά στη μικρή γέφυρα στην παμπ Waterman’s Arms, ένα μίλι από τον μύλο, το συναίσθημα με κυρίευσε. Ανεβήκαμε με το αυτοκίνητο, ακριβώς όπως το θυμήθηκα, και εκεί, με τη μικρή μπλε πόρτα, ήταν το 4 Castle Cottage. Γνωρίζοντας ότι ο πατέρας μου είχε βρεθεί κάποτε στο ίδιο ακριβώς μέρος, ήταν σαν να με είχαν τρανταχτεί 40 χρόνια πίσω για μια στιγμή. Έβαλα το κλειδί στην πόρτα και εκεί ήταν: το μέρος που βρήκα τόσο γοητευτικό, όπως πριν, μόνο με ένα απαλό, μοντέρνο “Zhuzh”.
Ανακάλυψα ότι οι εξοχικές κατοικίες εξακολουθούν να ανήκουν στο ίδιο ζευγάρι, τον Peter και την Kay Wheeler, όπως ήταν όλα εκείνα τα χρόνια πριν – και ότι έχουν εργαστεί με αγάπη σε αυτά από τότε, αποκαθιστώντας ολόκληρο τον χώρο και δημιουργώντας 22 καταλύματα (κοιμούνται από δύο έως έντεκα άτομα έχουν εκσυγχρονίσει όλα τα αρχικά κτίρια και έχουν προσθέσει μια μεγάλη εξωτερική πισίνα και υδρομασάζ, δύο εσωτερικές πισίνες, ένα γήπεδο τένις, ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, μια παιδική χαρά, μια αίθουσα μπάντμιντον και ένα γυμναστήριο. Αυτό ακούγεται υπέροχο, αλλά περιέργως φαίνεται ότι οι νέες προσθήκες ήταν πάντα εκεί. Ολόκληρο το μέρος αισθάνεται ακόμα οικείο και ο Πήτερ, τώρα ένας ζωηρός οκταγενής, μπορεί περιστασιακά να δει να περιπλανιέται στους χώρους φροντίζοντας όλοι να περνούν καλά.
Και το κάναμε. Το εξοχικό σπίτι ήταν τόσο άνετο όσο ποτέ, με κούνιες, παιδικά καρεκλάκια και μια ξύλινη πύλη σκάλας φτιαγμένη στο χέρι από ένα μέλος της ομάδας του μύλου, καθώς και ένα υπέροχο πακέτο καλωσορίσματος με όλα όσα χρειάζεστε, όπως γάλα, τσάι και μπισκότα. Πήραμε τα αγόρια στη γέφυρα και πετάξαμε μπαστούνια στο τρεχούμενο νερό, είχαμε την πισίνα μόνο για μια ώρα και καταφέραμε να περάσουμε λίγο χρόνο «μόνο οι δυο μας» στην αίθουσα μπάντμιντον, ενώ τα δίδυμα απολάμβαναν ένα παιδότοπο απασχολημένο στο η γωνία.
Ήταν υπέροχα. Περπατήσαμε κατά μήκος της όχθης του μύλου για να δούμε τη θέα και να βρούμε το δέντρο όπου κάποτε κρεμόταν η κούνια με το σχοινί, και μέσα από το έδαφος μέχρι το ρέμα για να παρακολουθήσουμε το νερό να στάζει πάνω από τα βράχια. Είχε περάσει τόσος χρόνος, αλλά υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι δεν είχε περάσει καθόλου χρόνος.
Ωστόσο, ήμουν νευρικός ότι μπορεί να επιστρέψουμε και δεν θα ένιωθα την παρουσία του πατέρα μου – ή ότι οι σκληρές αναμνήσεις των τελευταίων ετών μπορεί να είχαν διαγράψει τη χαρά των παλιότερων χρόνων. Αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Έχτισαν ο ένας τον άλλον. Ένιωσα ζεστά γνωρίζοντας ότι είχα μοιραστεί αυτό το μέρος με τον πατέρα μου και με ενθάρρυνε ότι δημιουργούσα νέες αναμνήσεις. Τώρα σχεδιάζουμε να ξεκινήσουμε τη δική μας παράδοση επιστρέφοντας χρόνο με το χρόνο με τη μικρή μας παρέα – και νιώθοντας ότι ο μπαμπάς μου είναι κατά κάποιο τρόπο μαζί μας.
Η Kate Leahy ήταν καλεσμένη του Μύλος Tuckenhay (01803 732624), όπου η διαμονή μιας εβδομάδας στο 4 Castle Cottage κοστίζει από 429 £ (για τέσσερα άτομα).