Μελέτες ισοτόπων δείχνουν ότι οι άνθρωποι στην αρχαία Συρία έτρωγαν κυρίως δημητριακά, σταφύλια και ελιές, με λίγα γαλακτοκομικά και κρέας. Αν αυτό σας ακούγεται γνωστό, αυτό είναι ουσιαστικά αυτό που προτείνουν σήμερα πολλοί επιστήμονες ως «Μεσογειακή διατροφή». Και πιστεύεται ευρέως ότι είναι μια από τις πιο υγιεινές δίαιτες που έχουμε στη διάθεσή μας.
Εξερευνήστε μια αρχαία πόλη
Τα ευρήματα προέρχονται από την αρχαία τοποθεσία Tell Tweini στη σημερινή Συρία. Το Tell Tweini αναφέρεται τώρα ως η αρχαία πόλη Gibala, η οποία ήταν σημαντικό λιμάνι του Ουγαριτικού Βασιλείου. Η Gibala κατοικήθηκε συνεχώς για χιλιάδες χρόνια και περιέχει πολλά πολύτιμα αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων κτιρίων κατοικιών, τάφων και γεωργικών εγκαταστάσεων.
Στη νέα μελέτη, οι αρχαιολόγοι ανέλυσαν υπολείμματα φαγητού σε γλάστρες και άλλα αντικείμενα για να μάθουν τι είχαν φάει αυτοί οι άνθρωποι. Διεξήγαγαν μελέτες ισοτόπων σε αυτά τα κατάλοιπα, αλλά και σε υπολείμματα ζώων και ανθρώπων. Τα ισότοπα είναι παραλλαγές ενός χημικού στοιχείου που έχουν τον ίδιο αριθμό πρωτονίων αλλά διαφορετικό αριθμό νετρονίων. Μετρώντας αυτά τα ισότοπα, οι ερευνητές μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα σχετικά με τα είδη των τροφίμων που καταναλώνονται καθώς και ορισμένες από τις περιβαλλοντικές τους συνθήκες.
Τα δεδομένα ισοτόπων δείχνουν ότι το αγροτικό τοπίο στο Tell Tweini ήταν ποικίλο και δυναμικό, αντανακλώντας τις προσαρμογές στην κλιματική μεταβλητότητα και τις κοινωνικοοικονομικές αλλαγές. Αναλύθηκαν επτά είδη φυτών, συμπεριλαμβανομένου του σιτάρι ελευθέρου αλωνίσματος, των ελιών, των σταφυλιών, του πικρού βίκου, του σίκαλου και του κριθαριού. Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι αυτές οι καλλιέργειες ήταν γενικά καλά ποτισμένες, με καλλιέργειες υψηλής αξίας όπως τα σταφύλια να λαμβάνουν ιδιαίτερη φροντίδα.
Κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (γύρω στο 2400 π.Χ.), οι σπόροι και το κριθάρι ήταν οι κυρίαρχοι σπόροι που καλλιεργούνταν κάτω από κατάλληλες συνθήκες υγρασίας. Το ελεύθερα αλωνιστικό σιτάρι (τώρα γνωστό και ως «μαλακό σιτάρι») εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Μέση Εποχή του Χαλκού (2000 π.Χ.), υποδηλώνοντας μια αλλαγή στις προτιμήσεις των καλλιεργειών, ίσως λόγω των μεταβαλλόμενων περιβαλλοντικών συνθηκών ή των γεωργικών καινοτομιών.
Στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού, αυτές οι τάσεις συνεχίστηκαν με σταθερές πρακτικές διαχείρισης του νερού. Στην Εποχή του Σιδήρου (1200 π.Χ.), τα ισότοπα υποδηλώνουν αυξημένη χρήση λιπασμάτων για το σιτάρι και τις ελιές. Αυτό υποδηλώνει πιο εντατικές γεωργικές πρακτικές, αλλά και μια δίαιτα παρόμοια με τη μεσογειακή διατροφή.
Αρχαία Μεσόγειος, Σύγχρονη Μεσόγειος
Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι οι άνθρωποι διατηρούσαν ζώα όπως βοοειδή και πρόβατα. Ωστόσο, τα πιο αξιοσημείωτα ευρήματα προέκυψαν από την ανάλυση των ίδιων των ανθρώπινων οστών Αυτοί οι αρχαίοι άνθρωποι δεν έτρωγαν πολύ κρέας, αλλά επικεντρώνονταν στα δημητριακά και τα δημητριακά. Οι ελιές και τα σταφύλια είχαν μεγάλη εκτίμηση και το κρέας καταναλώνονταν μόνο περιστασιακά.
Οι διατροφικές συνήθειες αποτελούν τον πυρήνα κάθε πολιτισμού και η κατανόηση αυτών των συνηθειών μας δίνει μια πιο λεπτή και εκλεπτυσμένη εικόνα για τη ζωή αυτών των ανθρώπων.
«Χάρη στη διεπιστημονική και τεχνική πρόοδο της αρχαιολογικής επιστήμης, μπορούμε να υποθέσουμε την ύπαρξη μιας μακράς πολιτιστικής παράδοσης της μεσογειακής διατροφής όχι μόνο μέσω ταξινομικών και τυπολογικών προσδιορισμών, αλλά και μέσω πρόσθετων αναλύσεων όπως σταθερά ισότοπα σε υπολείμματα ανθρώπων, ζώων και φυτών. , επεκτείνονται και έτσι συμβάλλουν στην καλύτερη κατανόηση της εμφάνισης των πολιτιστικών παραδόσεων στην αγκίστρωσή τους στην περιβαλλοντική και κοινωνική δυναμική».
Αυτό δεν σημαίνει «Ας επιστρέψουμε στις παλιές καλές μέρες» – καθόλου. Ωστόσο, προτείνει τη συνέχιση των υγιεινών διατροφικών συνηθειών, πλούσιων σε δημητριακά, φρούτα, λαχανικά, ελιές και μικρές ποσότητες κρέατος, που συνδέονται με πολλά οφέλη για την υγεία, όπως ο χαμηλότερος κίνδυνος χρόνιων ασθενειών.
Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι αρχαίοι πολιτισμοί δεν έτρωγαν πολύ κρέας. Στην πραγματικότητα, αυτό έγινε κοινό μόνο τον 20ο αιώνα με την εμφάνιση μεγάλων αγροκτημάτων και τη μαζική παραγωγή κρέατος. Η «μεσογειακή διατροφή», όπως υποδηλώνει το όνομα, ήταν κοινή σε όλες τις μεσογειακές χώρες και περιοχές με παρόμοια κλίματα.
Τι είναι η μεσογειακή διατροφή
Η μεσογειακή διατροφή είναι ένα διατροφικό πρότυπο εμπνευσμένο από τις παραδοσιακές διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων σε μεσογειακές χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία. Δίνει έμφαση στην κατανάλωση φυτικών τροφών, συμπεριλαμβανομένων μιας ποικιλίας φρούτων, λαχανικών, δημητριακών ολικής αλέσεως, οσπρίων και ξηρών καρπών. Το ελαιόλαδο είναι η κύρια πηγή λίπους και αντικαθιστά το βούτυρο και άλλα λίπη.
Η διατροφή περιλαμβάνει μέτριες ποσότητες ψαριών και πουλερικών, ενώ το κόκκινο κρέας καταναλώνεται με φειδώ. Τα γαλακτοκομικά προϊόντα, ιδιαίτερα το τυρί και το γιαούρτι, καταναλώνονται με μέτρο και τα γεύματα συνοδεύονται συχνά από ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Υψηλή σε υγιή λίπη και χαμηλή σε κορεσμένα λιπαρά, αυτή η δίαιτα προάγει την υγεία της καρδιάς και τη γενική ευεξία.
Η επιστημονική έρευνα συνεχίζει να δείχνει ότι η μεσογειακή διατροφή συνδέεται με πολλά οφέλη για την υγεία, ιδιαίτερα για την υγεία της καρδιάς. Μελέτες έχουν δείξει ότι η παρακολούθηση αυτής της δίαιτας μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων, να μειώσει τα επίπεδα χοληστερόλης και να μειώσει τη συχνότητα των εγκεφαλικών και των καρδιακών προσβολών. Επιπλέον, η δίαιτα σχετίζεται με χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2, ορισμένων μορφών καρκίνου και νευροεκφυλιστικών ασθενειών όπως το Αλτσχάιμερ.
Η υψηλή πρόσληψη αντιοξειδωτικών, φυτικών ινών και υγιεινών λιπών, ειδικά από το ελαιόλαδο και τα ψάρια, συμβάλλουν σε αυτές τις προστατευτικές επιδράσεις. Επιπλέον, η μεσογειακή διατροφή σχετίζεται με βελτιωμένη ψυχική υγεία, συμπεριλαμβανομένου του χαμηλότερου κινδύνου κατάθλιψης και γνωστικής έκπτωσης.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο PLoS ONE.
Ευχαριστούμε για την ανταπόκρισή σας!