Ρότερνταμ, αυτή τη φορά πέρυσι. Στο ξενοδοχείο Nhow στο Wilhelminakade με θέα στο Meuse, στον Jesús Navas έγινε η πιο απλή και ταυτόχρονα πιο βαθιά ερώτηση από όλες: πώς ήταν? Και έτσι τους λέει, μια ομάδα παικτών μαζεύεται γύρω του σαν να είναι παππούς σε κουνιστή καρέκλα, μόνο που τρέχει ακόμα. «Ήταν απίστευτο», λέει. «Τους είπα για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Από την πύλη. Πώς γιορτάσαμε. Ήμασταν όλοι εκεί, με τα μαλλιά μας σηκωμένα. Και αυτό μας έδωσε την ενέργεια να αντιμετωπίσουμε τον τελικό».
Εκείνο το βράδυ στο De Kuip, η Ισπανία κέρδισε το Nations League νικώντας την Κροατία στα πέναλτι. Μπορεί να μην είναι ένα μεγάλο τουρνουά -για κάποιους είναι μόλις ένα τουρνουά- αλλά ήταν κάτι και ήταν μια αρχή. Κέρδισε για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια Επιλογή είχε σηκώσει ένα τρόπαιο, ανακαλύπτοντας ξανά ένα συναίσθημα που πήγαινε ακόμα πιο πίσω στο χρόνο και που λίγοι από αυτούς είχαν νιώσει ποτέ. Γι’ αυτό ρώτησαν και ο Ντάνι Όλμο ξεκίνησε τη συζήτηση. Και γι’ αυτό τα μάτια του Νάβας αστράφτουν 12 μήνες μετά. Αυτό δεν είναι μόνο νοσταλγία, είναι τώρα.
Σχετίζεται με: Οδηγοί ομάδας EM 2024, μέρος 8: Ισπανία
Η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου ξεκίνησε στα πόδια του όταν ξεκίνησε από τη δεξιά πτέρυγα στο 116ο λεπτό του τελικού στο Soccer City της Νότιας Αφρικής. Είναι ο μόνος παίκτης που έχει απομείνει από την ομάδα που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και επίσης ο τελευταίος που ήταν στην ομάδα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2012. Πρόσφατα επέκτεινε το συμβόλαιό του με τη Σεβίλλη, αλλά μόνο μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου. Στη συνέχεια θα κλείσει την καριέρα του σε ηλικία 39 ετών. Και τότε δεν θα μείνει κανείς. «Είναι απίστευτο να βρίσκομαι εδώ στην ηλικία μου και να μπορώ να τα απολαμβάνω όλα», λέει. «Με ρωτάνε. ξέρουν πόσο καιρό είμαι στο ποδόσφαιρο. Προσπαθώ να τους καθοδηγήσω και να τους πω ότι το να είσαι εδώ είναι μοναδικό».
Αυτή είναι μια διαφορετική γενιά. Πράγμα που δεν σημαίνει ότι είναι όλα παιδιά. ακριβώς το αντίθετο: Ο Joselu είναι 34, ο Dani Carvajal 32 και ο Álvaro Morata 31. Ο Rodri είναι 27, ο Fabián Ruiz 28, ο Olmo 26. Μαζί έχουν μεγάλη εμπειρία τουρνουά. Αλλά έχει περάσει μια γενιά από τη χρυσή εποχή της Ισπανίας και ακόμη και το τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο, με μόλις 10 παίκτες από την ομάδα του Κατάρ 2022 να απομένουν. Και αν υπάρχει ένα πρόσωπο ελπίδας, ένας λόγος για να ενθουσιαστείς, τότε ανήκει, τουλάχιστον εν μέρει, σε ένα παιδί. Κυριολεκτικά. Ο Pedri και ο Nico Williams είναι 21 ετών. Ο Lamine Yamal είναι 16. Δεν μπορεί να πιει, δεν μπορεί να οδηγήσει, μπορεί να οδηγήσει την Ισπανία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Τουλάχιστον αυτή είναι η ελπίδα.
Όταν ο Νάβας ξεκίνησε την πορεία του στη Νότια Αφρική, ο Λαμίν απείχε δύο μέρες από τα τρίτα γενέθλιά του. Όταν ο Νάβας έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο, δεν είχε γεννηθεί ακόμα. Ο Ουίλιαμς ήταν ενός έτους.
Ξέρουν τι σημαίνει 2010, λέει ο Νάβας, αλλά έχουν μεγαλώσει χωρίς να έχουν επιτυχία. Ακόμη χειρότερα, ενώ αυτή η γενιά παραμένει χαραγμένη στη συλλογική μνήμη, κάτι που μπορεί να μην είναι πάντα χρήσιμο και σίγουρα δεν είναι πάντα δίκαιο για τους ποδοσφαιριστές που τους ακολούθησαν, είδαν σε μεγάλο βαθμό την Ισπανία να αποτυγχάνει. Τώρα είναι ένας λόγος να πιστεύουμε ότι αυτό δεν θα ξανασυμβεί.
Μετά το 2012, όταν το Επιλογή κέρδισαν ένα τρίτο συνεχόμενο τουρνουά, πήγαν σε τρεις διαδοχικούς αγώνες – 2014, 2016, 2018 – χωρίς να κερδίσουν κανένα παιχνίδι νοκ άουτ. Το 2021 έφτασαν στους ημιτελικούς, όπου έχασαν από την Ιταλία στα πέναλτι – «αυτό ακόμα πονάει», παραδέχεται ο αρχηγός Μοράτα. Στη συνέχεια, όμως, στο Κατάρ, με τις προσδοκίες που αυξήθηκαν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αποκλείστηκαν ξανά στη φάση των 16, αυτή τη φορά κόντρα στο Μαρόκο. Η Ισπανία αναρωτήθηκε αν απλώς δεν το έκανε ο δεν είναι πια καλό.
Στην πραγματικότητα, αυτή η ιδέα επιμένει. Αν δούμε τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία και την Πορτογαλία, οι Ισπανοί βλέπουν παίκτες που είναι από τους καλύτερους στον κόσμο. Αν κοιτάξουμε τη δική τους ομάδα, δεν τους βλέπουμε. Παραμένουν σημαντικές αμφιβολίες: όσον αφορά τους κεντρικούς αμυντικούς και τον σέντερ φορ. Ο Aymeric Laporte είναι τραυματίας και πιθανότατα θα αντικατασταθεί από τον Nacho Fernández. Ο Μοράτα πέρασε δύσκολους μήνες, η αισιοδοξία της φόρμας του στην αρχή της σεζόν έχει εξαφανιστεί και αντικαταστάθηκε από μια διαφορετική έκφραση της ευαλωτότητάς του, η εικόνα ενός ανθρώπου για τον οποίο η ευτυχία φαίνεται πάντα απρόσιτη. Αλλά κάτι άλλαξε, στην αρχή αργά και μετά γρήγορα.
Σχετίζεται με: Φόρμα, τραυματισμοί και διάθεση: Πώς είναι τα φαβορί για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2024;
Η έξοδος της Ισπανίας από το Παγκόσμιο Κύπελλο είχε μια οικεία αίσθηση. Όπως και το 2018, κυριάρχησαν στην κατοχή σε σημείο καρικατούρας και στη συνέχεια έχασαν στα πέναλτι. Ο Λουίς ντε λα Φουέντε, ο οποίος είχε οδηγήσει τις ομάδες U21 και U19 στην ευρωπαϊκή επιτυχία, ήταν εν μέρει υποψήφιος για συνέχεια, αλλά του ανατέθηκε επίσης συγκεκριμένα η ανάπτυξη του στυλ. Υπήρξαν αλλαγές προσωπικού, μερικές από αυτές αναγκαστικές και όχι εθελοντικές. Ο Σέρχιο Μπουσκέτς και ο Τζόρντι Άλμπα είναι μεταξύ αυτών που τελείωσαν την καριέρα τους. Αλλαγές υπήρξαν και στο παιχνίδι. Όπως λέει ο Mikel Merino: «Θα προσπαθήσουμε να κυριαρχήσουμε, αλλά θα προσαρμοστούμε και θα αντεπιτεθούμε».
Η ζωή μετά το Κατάρ δεν ξεκίνησε καλά. Υπήρξε σκεπτικισμός όταν ο Ντε λα Φουέντε πήρε τη σκυτάλη από τον Λουίς Ενρίκε και η ήττα από τη Σκωτία δεν το διευκόλυνε. Ακόμη λιγότερος σκεπτικισμός όταν σηκώθηκε για να χειροκροτήσει τον Λουίς Ρουμπιάλες κατά τη διάρκεια της περιβόητης ομιλίας του στην οποία ο τότε πρόεδρος της ομοσπονδίας αρνήθηκε να παραιτηθεί αφού φίλησε την Τζένι Ερμόζο μετά τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών. Ο προπονητής ζήτησε συγγνώμη και δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι απλώς δεν είναι πολύ καλός στο να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις και ειλικρινά, οι πρώτες δημόσιες εμφανίσεις του υποδήλωναν το ίδιο. Δεν φαινόταν ότι ο προπονητής θα αντέξει πολύ.
Όταν η Ισπανία ταξίδεψε στην Τιφλίδα, άφησαν τις μπότες στο σπίτι. Το βράδυ πριν από τον αγώνα με τη Γεωργία, οι παίκτες ολοκλήρωσαν τη συνεδρία με αθλητικά παπούτσια. Την επόμενη μέρα κέρδισαν με 7-1. «Ο Τύπος δεν πείστηκε [but] αυτοί ήμασταν εμείς», λέει ο Unai Simón.
«Ο Luis de la Fuente κατάλαβε ότι η ομάδα χρειαζόταν χρόνο για να αφομοιώσει τις ιδέες του», λέει ο Rodri. «Δίνει στους παίκτες ελευθερία. Υπάρχουν δύο ή τρεις βασικές ιδέες. Θέλει μια πιο άμεση ομάδα που είναι πιο καθοριστική και στους δύο τομείς. Προσπαθούμε να είμαστε λίγο πιο κάθετοι, λίγο λιγότερο συγκεντρωμένοι στην κατοχή. [per se] αλλά στην κατοχή της μπάλας για να βλάψει τον αντίπαλο. Έπρεπε να αλλάξουμε το «τσιπ» και να προσαρμοστούμε. Ο προπονητής σας δίνει οδηγίες, ένα «σενάριο» και μετά είναι οι παίκτες που πρέπει να το ερμηνεύσουν. Πάνω από όλα, πρέπει να γνωρίζετε το προφίλ των παικτών σας».
Η πρόοδος και η ωριμότητα του Rodri, η ανάδειξή του ως εκλεκτός μέσος, ήταν το κλειδί της επιτυχίας. Η επιτυχία στο Nations League υποδήλωνε ότι αυτή η ομάδα είναι ανταγωνιστική. Η επιστροφή του Πέδρι μετά από δύο χρόνια απόλυσης τραυματισμών έχει προκαλέσει αισιοδοξία τις τελευταίες εβδομάδες. Και μετά έρχονται τα αγόρια.
Όταν ο Μοράτα ρωτήθηκε αυτή την εβδομάδα ότι η Ισπανία δεν είχε πλέον το είδος των παικτών που θα μπορούσαν να φιλοδοξούν να κερδίσουν τη Χρυσή Μπάλα, το ταλέντο να παίζουν σε μεγάλα τουρνουά, επέμεινε: «Ο Ρόντρι θα μπορούσε εύκολα να το είχε κερδίσει πέρυσι. απλά του λείπει το μάρκετινγκ. Πάντα του το λέω αυτό. Έχουμε τον Πέντρι, ο οποίος είναι διαφορετικός από άλλους ποδοσφαιριστές. Και είμαι σίγουρος ότι ο Νίκο και η Λαμίν θα είναι εκεί στο μέλλον».
Είναι τεράστια ευθύνη να βαρύνει έναν μαθητή που όντως ήρθε στη Γερμανία με εργασίες για το σπίτι. “Ο [mental] «Αυτή η πτυχή είναι πιο σημαντική από τις καθαρά ποδοσφαιρικές ερωτήσεις», λέει ο De la Fuente. «Πρέπει να ομαλοποιήσουμε την κατάσταση και να τους υποστηρίξουμε. Πρέπει να του εξηγήσεις ότι με ταπεινότητα θα μεγαλώσει πολύ περισσότερο. Χρειάζεται αυτή την ισορροπία. Πρέπει να τον εκπαιδεύσουμε».
«Είναι πολύ νέοι παίκτες, ειδικά ο Λαμίν – είναι παιδί – αλλά με ταλέντο που έχουν μόνο οι εκλεκτοί. Είναι σαν να τον άγγιξε το μαγικό ραβδί του Θεού. Πολύ λίγοι έχουν αυτή την ποιότητα, αυτή την απίστευτη ικανότητα. Είναι ξεχωριστοί ποδοσφαιριστές. Έχουν αυτό το άγγιγμα που τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους».
Ακόμη και αν η Ισπανία, μαζί με τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία και την Πορτογαλία, είναι μόνο μερικά φαβορί, υπάρχει αυξανόμενη πεποίθηση ότι η χώρα είναι μία από τις υποψήφιες. Αυτή τη φορά το άγνωστο δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβάσαι, αλλά μάλλον καλοδεχούμενο. Ο Lamine και ο Nico έχουν κάτι που εμπνέει, κάτι διαφορετικό: γρήγορο, επιδέξιο, τολμηρό. Τα τέλεια συμπληρώματα, μια ανατροπή στο tiki-taka, σαν να επιλέχθηκε ακριβώς για να διορθώσει τα προβλήματα με τα οποία αγωνίστηκε η Ισπανία τόσο καιρό. Κάτι νέο.
Ή ίσως όχι τόσο καινούργια, μια αναφορά στον Νάβας 14 χρόνια αργότερα – «Ένας προς έναν, αντιμετωπίζοντας ανθρώπους, πολύ γρήγορα. το ποδόσφαιρο που μου αρέσει, η θέση που έπαιξα» – δύο γενιές ενωμένες σε μια ιδέα, μια ομάδα που ξαναχτίζεται. «Ρωτάνε και τους λέω. Προσπαθώ να βοηθήσω, να τους δώσω συμβουλές», λέει ο Νάβας. «Είναι νέοι, τα ζουν όλα τόσο έντονα και μας βλέπουν πάνω από όλα ως παράδειγμα επιθυμίας, ενθουσιασμού και δουλειάς. Είμαι σίγουρος ότι έχετε ζήσει το 2010 μία ή δύο φορές. Είναι σίγουρα νέοι, αλλά αυτό που κάναμε ήταν μοναδικό και θα διαρκέσει για πάντα. Βλέπω ομοιότητες τώρα με αυτό που ήμασταν τότε. είμαστε στον ίδιο δρόμο. Τους λέω ότι κάθε συνεδρία είναι μια ευκαιρία να απολαύσετε το ποδόσφαιρο. Το απολαμβάνω περισσότερο τώρα από ποτέ, γνωρίζοντας ότι κάθε παιχνίδι μπορεί να είναι το τελευταίο».