Δεν είναι τυχαίο ότι το HBO Το καθεστώς κάνει πρεμιέρα σε προεκλογική χρονιά. Στη νέα σατιρική μίνι σειρά, η βραβευμένη με Όσκαρ Κέιτ Γουίνσλετ υποδύεται την καγκελάριο Έλενα Βέρναμ, τον αυταρχικό άρχοντα ενός ανώνυμου έθνους της Κεντρικής Ευρώπης που καταρρέει. Όχι ότι ξέρεις από την οπτική τους? Αυτή η μεγαλομανή περνά τις μέρες της κλεισμένη σε ένα παλάτι που μοιάζει με τις Βερσαλλίες, φτιάχνοντας τα μαλλιά της ξανά και ξανά και περπατώντας στους τεράστιους διαδρόμους ακούγοντας το κλικ-κλακ των δικών της στιλέτο.
Η Έλενα ζει σε μια συνεχή κατάσταση γυαλίσματος και γυαλίσματος, ενώ ο κόσμος έξω από τα τείχη του παλατιού της γίνεται άστατος – διατηρώντας τη δική της δημόσια εικόνα χωρίς να κάνει τίποτα άλλο από το να καλλιεργεί μια κουλτούρα φόβου. Σε μια σκηνή νωρίς στο πρώτο επεισόδιο, η Έλενα πηγαίνει σε μια συνάντηση, με τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου της να παρακολουθούν φοβισμένα καθώς φοράει ένα πράσινο φόρεμα – σαν το χρώμα των ρούχων της να δείχνει τη διάθεσή της και επομένως τη μοίρα της. Η ιδιοφυΐα αυτής της παράστασης είναι πώς κωμικές στιγμές όπως αυτή μας κάνουν να γελάμε – πριν μας υπενθυμίσουν την πολιτική φρίκη του σημερινού πραγματικού μας κόσμου, που με τη σειρά του μας αναγκάζει να σκεφτούμε τι ακριβώς είναι τόσο αστείο.
Κατάλληλος, Το καθεστώςΤα κοστούμια ήταν το πνευματικό τέκνο της υποψήφιας για Όσκαρ σχεδιάστριας κοστουμιών Consolata Boyle, η οποία δεν ήταν άγνωστη στο να φαντάζεται την πολυπλοκότητα που θα ντύνονταν οι γυναίκες για τα μάτια του κοινού τους: τα πολυάριθμα έργα της περιλαμβάνουν: Η βασίλισσα (2006), Η σιδερένια γυναίκα (2011), Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς (2016) και Victoria & Abdul (2017). Μιλήσαμε με την Ιρλανδή σχεδιάστρια για να μάθουμε περισσότερα για το πώς έφερε στη ζωή τον διεστραμμένο, δυστοπικό, αστείο και τελικά ανησυχητικό κόσμο του… Το καθεστώς– πρεμιέρα την Κυριακή 3 Μαρτίου στο HBO και στο Max – ζωντανεύει μέσα από κοστούμια.
Όταν πρωτοπαρακολούθησα Το καθεστώςΔεν μπορούσα να μην θυμηθώ τους πολιτικούς που βλέπουμε στον δικό μας κόσμο. Η πολιτική μόδα μοιάζει με τη δική της μορφή ενδυματολογίας. Γιατί πιστεύετε ότι είναι αυτό;
Είχα την τύχη να σχεδιάσω πολλές «δυνατές γυναίκες» και υπάρχει πάντα αυτό το στοιχείο της απόδοσης και η ιδέα να φοράω μια «μάσκα» και να ντυθώ για το κοινό. … Νομίζω ότι το όλο θέμα είναι να απλοποιηθεί το μήνυμα που στέλνουν, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να συγκεντρωθούν πλήρως και το μήνυμα να είναι το επίκεντρο της προσοχής. Υπάρχει αυτή η απλότητα με αυτά τα χρώματα μπλοκ και όχι πάρα πολλές χνουδωτές εκτυπώσεις. Υπάρχει αυτή η απλότητα. Αυτή είναι μια συνειδητή απόφαση, αυτό παρατήρησα. Αλλά νομίζω ότι είναι και μια αίσθηση δύναμης. Τα καθαρά χρώματα μεταδίδουν την αίσθηση «Είμαι ξεκάθαρος, είμαι δυνατός, άκουσέ με».
Πώς μοιάζει η ερευνητική σας διαδικασία;
Οι πρώτες εβδομάδες και οι πρώτοι μήνες της έρευνας αφορούν το ευρύτερο δίχτυ, ακόμα κι αν φαίνεται ότι θα τα καταφέρετε εκτος ΠΟΡΕΙΑΣ, μακριά από το θέμα του σεναρίου. Πηγαίνετε πολύ μακριά και στη συνέχεια επιστρέφετε αργά στο κέντρο αφού καταλάβετε τι είναι σημαντικό και τι όχι. Περνάς μέσα από υλικά και σχήματα και σκέφτεσαι αν έχεις να κάνεις με μια περίοδο, μια διφορούμενη περίοδο ή μια μη περίοδο – όλα αυτά μπαίνουν στο παιχνίδι. Αλλά το κύριο πράγμα είναι να πάτε πολύ μακριά και μετά να τραβήξετε δεξιά πίσω. Μετά έρχεσαι σε ένα είδος κέντρου.
Πώς θα περιγράφατε τα κοστούμια που σχεδιάσατε για τον χαρακτήρα της Κέιτ Γουίνσλετ, την Έλενα; Και υπήρξαν πραγματικές πολιτικές επιρροές σε αυτά τα σχέδια;
Υπάρχει αυτή η αίγλη και η χαρά, αλλά κάθε φορά που τη βλέπεις είναι τελείως διαφορετική. Υπάρχει αυτή η αίσθηση του απρόβλεπτου, της συνεχούς κίνησης και αλλαγής. Κάναμε εκτεταμένη έρευνα σε αναφορές και καλύψαμε όλες τις πιθανές μορφές πολιτικής της Κεντρικής Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Αντλήσαμε από πολλές διαφορετικές πηγές, όπως η Eva Perón και η σημερινή Ιταλίδα πρωθυπουργός Giorgia Meloni, αλλά και από ένα αίσθημα της Κεντρικής Ευρώπης. Θέλαμε αυτή την αίσθηση της Κεντρικής Ευρώπης γιατί έτσι είναι [Winslet’s] Ο χαρακτήρας χρησιμοποιεί την παράδοση και την εθνικότητα για χειραγώγηση. Αλλά υπάρχει πάντα αυτό το στοιχείο της γοητείας.
Υπάρχουν αναφορές που μπορούμε να δούμε στην παράσταση;
Τίποτα που κάνουμε ή προσπαθούμε να κάνουμε δεν είναι αντίγραφο. Πρέπει να περάσει από μια εντελώς ευφάνταστη διαδικασία, ακόμα κι αν στο τέλος πλησιάσει την πραγματικότητα. Υπάρχει πάντα κάτι περίεργο με τα κοστούμια.
Ίσως ακούγεται οικείο, αλλά τελικά αισθάνεται διεστραμμένο ή «απενεργοποιημένο».
Ένα πράγμα για αυτό που δοκιμάσαμε Το καθεστώς ήταν να δημιουργήσει μια αίσθηση μιας πραγματικότητας που θα μπορούσε πραγματικά να συμβεί. Έτσι, δεν ήταν δυνατό να αφήσουμε το κοινό να ξεκολλήσει, αλλά υπήρξε μια μικρή αλλαγή στην πραγματικότητα. Άρα είναι αληθινό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι αληθινό.
Πώς το αποτύπωσες;
Στο παλάτι, πολλοί υπάλληλοι είναι ντυμένοι πολύ ομοιόμορφα, ενώ η Έλενα είναι εντελώς χαοτική. Δημιουργεί αυτόν τον παράξενο, ανησυχητικό κόσμο παράνοιας και φόβου μέσα στο ίδιο το παλάτι και μέσα στους ανθρώπους που φοβούνται ο ένας τον άλλον. Δημιουργεί αυτό το αίσθημα φόβου.
Αναφέρατε την ιδέα ότι η Έλενα είναι απρόβλεπτη και χαοτική, κάτι που μπορεί να είναι ανησυχητικό σε έναν ηγέτη.
Είναι κάτι επικίνδυνο και επικίνδυνο σε αυτούς τους καιρούς. Αυτή είναι μια ιστορία που είναι πολύ σχετική με την εποχή μας.
Πώς αντιγράψατε αυτό το απρόβλεπτο με τα ρούχα;
Όσο περισσότερο παρατηρείς και εξερευνάς τον χαρακτήρα της, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς πώς χρησιμοποιεί χρώματα και σχήματα και πώς σαγηνεύει – και πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό. Υπάρχει αυτή η υποβόσκουσα αποπλάνηση εκείνων στο κοινό της που βρίσκονται στη σφαίρα επιρροής της. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Βλέπουμε αυτή την επαναλαμβανόμενη χρήση τολμηρών, στοιχειωδών χρωμάτων και δυνατών, απλών, γραφικών σχημάτων. Εκφράσαμε τον χαρακτήρα της σε μεγάλο βαθμό μέσα από σχήματα που αγκαλιάζουν τη φιγούρα. Για μένα, αυτή η ξεκάθαρη σιλουέτα ήταν σημαντική. Μερικές φορές, όταν η Έλενα είναι ευάλωτη και έχει εμμονή με τα μικρόβια, τη βλέπουμε σχεδόν να φοράει νοσοκομειακή τουαλέτα. Και υπάρχει μια σκηνή κοντά στο τέλος όπου παίζει το «Santa Baby» με κόκκινη λύκρα, ψεύτικο μαραμπού και αυτό το καπέλο του Άγιου Βασίλη, και βρίσκεται σε αυτή την εξωπραγματική, παραληρηματική κατάσταση. Τα συναισθήματά σας μας ρίχνουν από δεξιά προς τα αριστερά.
Πόσα από τα κοστούμια κατασκευάστηκαν μόνο για αυτήν την παράσταση και πόσα από αυτά προήλθαν από τη συνεργασία με επωνυμίες, τα ψώνια ή την προμήθεια vintage κοστουμιών;
Θα έλεγα ότι το 95 τοις εκατό κατασκευάστηκε. Ίσως μόνο μερικά από τα εσώρουχα προέρχονται. Όλα τα άλλα κατασκευάστηκαν από την αρχή. Έπρεπε να γίνει κάπως. Αλλά ήταν απίστευτα σημαντικό ότι όλα μπορούσαν να ελεγχθούν.
Υπήρχαν σχεδιαστές που αναφέρθηκες ή που μπορεί να φανταστείς στην ντουλάπα της Έλενας;
Αυτό που έπρεπε να έχω στο μυαλό μου ήταν η αυθαιρεσία του βλέμματος της. Δεν υπήρχε συγκεκριμένος σχεδιαστής που να διαμόρφωσε κάποιο από τα ρούχα της. Έπρεπε να είναι εντελώς ο εαυτός τους.
Πώς είναι να δουλεύεις με την Kate Winslet;
Η Κέιτ είναι πολύ συνεργάσιμη και έχει μια καταπληκτική αίσθηση του τι λειτουργεί για αυτήν. Με αυτόν τον τρόπο, είναι μια υπέροχη συνεργασία γιατί κατανοεί βαθιά τον χαρακτήρα. Έχει αυτό το άψογο ένστικτο για τη φόρμα και τι λειτουργεί.
Υπήρχε κάτι που σας άρεσε ιδιαίτερα να κάνετε μαζί της;
Διασκεδάσαμε πολύ με τις pencil φούστες. Ο χαρακτήρας φοράει πολλά από αυτά, ταιριάζουν τέλεια και χτυπούν ακριβώς στο σωστό ύψος. Θα παρατηρήσετε ότι πολλές από αυτές τις σιλουέτες επαναλαμβάνονται. Έπειτα, υπάρχουν τα βραδινά ρούχα, τα γκλάμουρ, τα στρατιωτικά στοιχεία και ακόμη και το ρούχο «Santa Baby». Σε όλα αυτά μπορείτε να δείτε ξεκάθαρα την ουσία της Kate.
Αυτή η συνέντευξη έχει επεξεργαστεί και συμπυκνωθεί για λόγους σαφήνειας.
Μπορεί να σου αρέσει επίσης