Μέχρι την περασμένη εβδομάδα λίγοι είχαν ακούσει ποτέ για το Horse Hill, κοντά στο Horley στο Surrey, πόσο μάλλον να ήταν εκεί.
Με την απόφασή του κατά της απόφασης του Συμβουλίου της κομητείας Surrey να παρατείνει τις άδειες γεώτρησης πετρελαίου στην τοποθεσία, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου επέστησε την προσοχή σε αυτήν την απομακρυσμένη τοποθεσία στην αγροτική νότια Αγγλία.
Αυτό έληξε όχι μόνο κάθε προοπτική παραγωγής πετρελαίου από αυτό το μικροσκοπικό κοίτασμα, αλλά σχεδόν όλη τη μελλοντική ανάπτυξη υδρογονανθράκων στο Ηνωμένο Βασίλειο, συμπεριλαμβανομένου πιθανότατα του προτεινόμενου ανθρακωρυχείου Whitehaven στην Cumbria και του κοιτάσματος πετρελαίου Rosebank στη Βόρεια Θάλασσα.
Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι θανατηφόρος για μια βιομηχανία που αντιμετωπίζεται από καιρό σαν παρίας, αλλά η οποία ωστόσο έχει εξαγωγική αξία 60 δισεκατομμυρίων λιρών ετησίως, απασχολεί περισσότερους από 30.000 ανθρώπους άμεσα και έμμεσα και περίπου 5,2 δισεκατομμύρια λίρες πέρυσι συνεισέφεραν στα φορολογικά έσοδα.
Το ότι θα επιλέγατε συνειδητά να καταστρέψετε μια τόσο χρήσιμη πηγή οικονομικής ευημερίας θα θεωρούνταν σχεδόν αδιανόητο σε κάθε ορθολογικό κόσμο.
Φυσικά θα χρειαστούν μερικά χρόνια για να έχει αντίκτυπο η μείωση της υπάρχουσας δυναμικότητας, αλλά εκτός από τις δαπάνες για συντήρηση και παροπλισμό, η απόφαση σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει καμία σημαντική νέα επένδυση από εδώ και στο εξής.
Αυτό είναι πλήρης τρέλα, αλλά οτιδήποτε. ο στόχος των καθαρών μηδενικών εκπομπών πρέπει να είναι πρώτος. Και δεν πειράζει ότι η απόφαση δεν θα έχει καμία διαφορά στις εκπομπές. Δεν είναι μόνο ότι οι όγκοι που αναμένεται να ρέουν από το Horse Hill είναι πολύ ασήμαντοι για να έχουν σημασία. Συμβαίνει επίσης ότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που δεν παράγονται στο Ηνωμένο Βασίλειο παράγονται απλώς αλλού.
Οι αποφάσεις των Αρχόντων σας απλώς μετατοπίζουν την παραγωγή από το ένα μέρος στο άλλο.
Πάνω από το 70 τοις εκατό των ενεργειακών αναγκών της Βρετανίας εξακολουθούν να καλύπτονται από ορυκτά καύσιμα. Σε μια ρεαλιστική εκτίμηση, αυτό είναι πιθανό να συνεχίσει να ισχύει για χρόνια ή και δεκαετίες στο μέλλον, ανεξάρτητα από τυχόν προσπάθειες απομάκρυνσης από αυτά τα καύσιμα.
Συνεπώς, η παύση της εγχώριας παραγωγής θα έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω αύξηση της οικονομικής εξάρτησης του ΗΒ από τις εισαγωγές.
Ήδη υπάρχει σημαντικό εμπορικό έλλειμμα στον ενεργειακό τομέα. Σύμφωνα με το τελευταίο Pink Book της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το 2022 εισαγάγαμε καύσιμα αξίας 117 δισεκατομμυρίων λιρών και εξάγαμε καύσιμα αξίας 60,2 δισεκατομμυρίων λιρών. Δεδομένης της ταχείας υποχώρησης της Βόρειας Θάλασσας, αυτό το έλλειμμα θα αυξηθεί και θα ασκήσει περαιτέρω πίεση στο ισοζύγιο πληρωμών. Το ΗΒ έχει ήδη το δεύτερο μεγαλύτερο και πιο επίμονο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στην G7.
Αναμφισβήτητα, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι αυτό δεν έχει σημασία αν οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας γεμίζουν το κενό που αφήνουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Μέχρι στιγμής, όμως, υπάρχουν ελάχιστα σημάδια για αυτό. Ενώ έχει σημειωθεί σημαντική αύξηση στις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και παγκοσμίως, αυτό δεν έχει ακόμη εκτοπίσει τη ζήτηση για ορυκτά καύσιμα.
Αντίθετα: οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου αγγίζουν συνεχώς νέα επίπεδα ρεκόρ παγκοσμίως. Εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο απλώς αναθέτουμε πολλά από αυτά στο εξωτερικό.
«Η καθαρή ενέργεια δεν μπορεί καν να καλύψει πλήρως τη ζήτηση», λέει ο Nick Wayth, εκτελεστικός διευθυντής του Energy Institute με έδρα το Λονδίνο. «Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η ενεργειακή μετάβαση δεν έχει καν ξεκινήσει ακόμη».
Δεν έχει νόημα η Βρετανία να υποκύψει αυτοκαταστροφικά στο συγκρότημα της κλιματικής αλλαγής όταν όλοι οι άλλοι το αγνοούν επιμελώς. Η Αμερική του Μπάιντεν μπορεί να έχει κολλήσει τον ιό της πράσινης ενέργειας, αλλά συνεχίζει να επενδύει δισεκατομμύρια σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Μόνο στο Λονδίνο και τις Βρυξέλλες θεωρούνται ασυμβίβαστα τα δύο.
Το ιστορικό της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου επαναλαμβάνεται. Η Βρετανία μπορεί να έχει αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά το μακρύ χέρι των επιταγών της συνεχίζει να καταπατά βαθιά τις υποθέσεις μας.
Στην απόφασή του κατά του συμβουλίου της κομητείας του Surrey, το Ανώτατο Δικαστήριο βασίστηκε στην Οδηγία 92/11 της ΕΕ, που εφαρμόστηκε από τους Κανονισμούς για τον Σχεδιασμό Πόλης και Χώρας (Αξιολόγηση Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων) του 2017. Αυτό απαιτεί ότι για τις περισσότερες μορφές ανάπτυξης πρέπει να εκπονηθεί μια ολοκληρωμένη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων .
Όταν τέθηκε σε ισχύ η οδηγία, η Μεγάλη Βρετανία είχε ήδη ψηφίσει υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ, αλλά δεν το είχε πράξει ακόμη επίσημα και επομένως ήταν νομικά υποχρεωμένη να εφαρμόσει τους ευρωπαϊκούς νόμους και υποχρεώσεις.
Υπήρχε η ευκαιρία να καταργηθούν αυτοί οι νόμοι με τον νόμο περί διατήρησης του δικαίου της ΕΕ (Αποχώρηση και μεταρρύθμιση) που ψηφίστηκε πέρυσι, κοινώς γνωστός ως νόμος για την ελευθερία του Brexit. Στην αρχική του μορφή, θα είχε ουσιαστικά καταργήσει όλο το δίκαιο της ΕΕ.
Όμως φέτος η μηδενική προσέγγιση θεωρήθηκε πολύ απότομη και ριζοσπαστική και το νομοσχέδιο αποδυναμώθηκε σημαντικά υπό την προεδρία του υπουργού Επιχειρήσεων Kemi Badenoch.
Σε κάθε περίπτωση, η νομική υποχρέωση της ΕΕ να διενεργεί εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων παραμένει, ακόμη και αν το εύρος και η σημασία μιας τέτοιας εκτίμησης αφήνουν πολλά περιθώρια ερμηνείας.
Το Ανώτατο Δικαστήριο υιοθέτησε μια ιδιαίτερα σκληρή γραμμή διαπιστώνοντας ότι το Horse Hill ήταν υπεύθυνο όχι μόνο για τις εκπομπές που παράγονται από την ίδια την τοποθεσία, αλλά και για εκείνες που τελικά παράγονται από την καύση του πετρελαίου.
Το δικαστήριο αντιτάχθηκε επίσης στην πολιτική της κυβέρνησης για «μεγιστοποίηση της χρήσης» των συμβατικών αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της χώρας. Για άλλη μια φορά κατηγορείται για κατάχρηση των εξουσιών της. Τα δικαστήρια έχουν ήδη αποτρέψει τις προσπάθειες της κυβέρνησης να σταματήσει τα πλοία, με πιο διάσημη την προσπάθειά της να ακυρώσει το Κοινοβούλιο καθώς αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Reductio ad absurdum: Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – το οποίο δεν είναι θεσμικό όργανο της ΕΕ και ως εκ τούτου εξακολουθεί να έχει επιρροή στο Ηνωμένο Βασίλειο – άνοιξε πρόσφατα τις πύλες σε κάθε είδους αγωγές για την κλιματική αλλαγή, υποστηρίζοντας μια αγωγή από μια ομάδα ηλικιωμένων Ελβετών που ισχυρίζονται Το δικαίωμα στην οικογενειακή ζωή έχει παραβιαστεί επειδή η κυβέρνηση δεν έχει λάβει επαρκή μέτρα για την προστασία από την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Τα δικαστήρια παντού καταφεύγουν σε εξουσίες που στην πραγματικότητα ανήκουν σε εκλεγμένους πολιτικούς. Είναι περίεργο που οι ευρωπαϊκές οικονομίες βρίσκονται σε τέτοιο χάλι; Δεν φαίνεται να υπάρχει σχεδόν καμία εξέλιξη που να μην μπορεί να αμφισβητηθεί νομικά.
Αυτό που κάποτε θεωρούνταν προπύργιο κατά της εκτελεστικής κατάχρησης εξουσίας απειλεί τώρα να γίνει όργανο οικονομικής παράλυσης. Όπως η ομίχλη στο Bleak House του Ντίκενς, σκιά σχεδόν σε όλα.
Καλή τύχη, Εργατικοί, με τη μεταρρύθμιση του σχεδιασμού υπέρ της ανάπτυξης, η οποία είναι πιθανό να βαλτώσει γρήγορα στο νομικό σύστημα. Το ίδιο ισχύει και για την προώθηση επαίσχυντα χαμηλών επιπέδων επιχειρηματικών επενδύσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ο κίνδυνος δικαστικών διαφορών έχει γίνει ισχυρός αποτρεπτικός παράγοντας.
Όσο για τη Βόρεια Θάλασσα, η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου μπορεί να μην έχει σημασία, καθώς οι Εργατικοί είπαν ότι δεν θα υπάρξουν νέες άδειες ούτως ή άλλως.
Η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να εκφράσει τα σχέδιά της τόσο ξεκάθαρα. Ένας πραγματικός οριακός φορολογικός συντελεστής 75 τοις εκατό στα κέρδη από τη Βόρεια Θάλασσα έχει ήδη θέσει τέλος στη βιομηχανία.
Και σε περίπτωση που υπάρχει κάποιος άλλος αρκετά ανόητος για να επενδύσει σε αυτό το επίπεδο φορολογίας, οι Εργατικοί προτείνουν να φορολογήσουν τον κλάδο ακόμη πιο βαριά για να χρηματοδοτήσουν τα σχέδια των Εργατικών για τη Great British Energy, μια κρατική εταιρεία καθαρής ενέργειας, η οποία στοχεύει « αξιοποιήσει την ηλιακή, αιολική και κυματική ενέργεια της Βρετανίας».
Ο τελευταίος τραμπούκος που θα φύγει από τη χώρα θα μπορούσε να σβήσει τα φώτα.