Μερικές φορές είναι απίστευτα δύσκολο να είσαι αισιόδοξος για τη βιομηχανία της μόδας, με τα μπικίνι £ 1 και τις μπότες £ 0. Η μόδα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος βιομηχανικός ρυπαντής στον κόσμο, αντιπροσωπεύοντας το 10% των εκπομπών άνθρακα. Μικροσκοπικές ίνες από συνθετικά ρούχα βρίσκονται τώρα σε υδάτινες οδούς και τροφικές αλυσίδες, ενώ βουνά από ανεπιθύμητα ρούχα τόσο μεγάλα που φαίνονται από το διάστημα πετάγονται σε χώρες όπως η Γκάνα. Παρόλα αυτά, ο κύκλος των νεωτερισμών και των αγορών συνεχίζεται.
Όταν έφτασε ένα email στα εισερχόμενά μου από το Fashion Revolution, τη μη κερδοσκοπική κοινωνική επιχείρηση που ιδρύθηκε μετά την καταστροφή του εργοστασίου Rana Plaza το 2013, ήμουν περίεργος. Η ομάδα έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο κίνημα ακτιβισμού μόδας στον κόσμο. Στα δέκα χρόνια από την έναρξη της εκστρατείας της, ξεκίνησε ένα διεθνές κίνημα με το «Who Made My Clothes;» εκστρατεία και ξεκίνησε το Fashion Transparency Index για να μετρήσει πόσο ανοιχτές και υπεύθυνες είναι οι μεγάλες μάρκες μόδας σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις περιβαλλοντικές πρακτικές τους. Όμως, παρά τις καλύτερες προσπάθειές μας, το greenwashing παραμένει ευρέως διαδεδομένο σε ολόκληρο τον κλάδο – ειδικά τον Απρίλιο, την Ημέρα της Γης. Πόσο έχει αλλάξει λοιπόν στην πραγματικότητα;
Ρώτησα τους ειδικούς τι θετικά πράγματα θα μπορούσαν να πουν.
Aditi MayerΑκτιβιστής για το κλίμα
«Όσο σημαντική κι αν είναι η συνειδητή κατανάλωση, η πραγματική αλλαγή στη μόδα υποστηρίζεται από την τριπλή υποστήριξη των εργατικών κινημάτων, την ευαισθητοποίηση των καταναλωτών και την εταιρική ευθύνη. Ένα παράδειγμα αυτού ήταν η υποστήριξη για το Fabric Act, ο οποίος θα υποστήριζε τις προστασίες στο χώρο εργασίας και τα κατασκευαστικά κίνητρα για να εδραιώσουν τις ΗΠΑ ως παγκόσμιο ηγέτη στην παραγωγή υπεύθυνης ένδυσης. Είδαμε επίσης αυξανόμενη υποστήριξη για τον Νόμο για τη Μόδα, που πρόσφατα επικυρώθηκε από διασημότητες όπως ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και η Αντζελίνα Τζολί, ο οποίος θα καθιστούσε τις εταιρείες υπεύθυνες και θα εξισώσει τους όρους ανταγωνισμού για εκείνους που ήδη προσπαθούν να κάνουν το σωστό, όπως η εντολή που γνωρίζουν οι εταιρείες. και αποκαλύπτουν τις αλυσίδες εφοδιασμού τους.»
Χάνα ΡότσελΙδρυτής του ιστότοπου βιώσιμου στυλ slowette.com
«Είναι πραγματικά ενθαρρυντικό που υπάρχουν τώρα τόσες πολλές λαμπρές και υπεύθυνες επιλογές για βρετανικά ρούχα. Από μοντέλα κατά παραγγελία όπως το Emiko και το Roake Studio μέχρι παραγωγούς μικρών παρτίδων – I love Batch London και Paynter – και κοινοτικά ρούχα από τον Patrick Grant, ο λόγος ύπαρξης του οποίου είναι να αποκαταστήσει τις τοπικές δεξιότητες και την ευημερία σε πόλεις σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο μέσω του ποιοτικά θεμέλια».
Tiffanie Darke, ιδρύτρια του ενημερωτικού δελτίου Δεν είναι βιώσιμο
«Ανυπομονώ για τη νέα νομοθεσία. Η Γαλλία πρωτοπορεί, όπως πάντα, με προγράμματα επιστροφής μετρητών για όσους επισκευάζουν ρούχα και έντονες προτάσεις για τη φορολογία των brands fast fashion. Χαίρομαι επίσης για την πιο συνειδητή κατανάλωση: Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αυξανόμενη κατανόηση ότι η μόδα δεν πρέπει να είναι ένας μπουφές που μπορείς να φας όλα, ότι η κατανάλωση έχει συνέπειες και ότι υπάρχει κάτι σαν υπερβολικό. Η καμπάνια «Κανόνας των Πέντε». [which Darke pioneered]καθώς και οι προκλήσεις μη αγοραπωλησίας και 30 φορέματος προσελκύουν ένα ολοένα μεγαλύτερο κοινό».
Ταμσίν Μπλανσάρδημοσιογράφος
«Μολονότι υπάρχουν ακόμη τόσα πολλά που πρέπει να γίνουν για τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων, καθώς και το μεγαλύτερο ερώτημα για το πώς να αντιμετωπίσουμε την υπερπαραγωγή, είμαι ενθουσιασμένος για το έργο για την αναγεννητική παραγωγή κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων. Εμπορικά σήματα όπως το Ōshadi στην Ινδία είναι πρωτοποριακές νέες αλυσίδες εφοδιασμού που λειτουργούν σε αρμονία με τη φύση. Η τελευταία τους συλλογή από σπόρους προς ράψιμο περιλαμβάνει βαμβάκι που καλλιεργείται εναλλάξ με άλλες καλλιέργειες για την προώθηση της βιοποικιλότητας και τη δέσμευση άνθρακα στο έδαφος. Το γεγονός ότι υπάρχουν μάρκες που αναθεωρούν με επιτυχία τον τρόπο με τον οποίο καλλιεργούνται και κατασκευάζονται τα ρούχα μας, με δίνει ελπίδα».
Venetia La MannaΑκτιβίστρια της δίκαιης μόδας
«Οι λύσεις για τη δικαιοσύνη της μόδας προέρχονται από τις κοινότητες που πλήττονται περισσότερο από την απληστία της μεγάλης βιομηχανίας της μόδας. Γι’ αυτό είμαι τόσο ενθουσιασμένος με την καμπάνια Speak Volumes του Or Foundation. Διευθύνεται από την κοινότητα μεταχειρισμένων στην αγορά Kantamanto στην Άκρα της Γκάνας, η οποία εργάζεται ακούραστα για να αντιμετωπίσει την υπερπαραγωγή. Η Speak Volumes ζητά υπευθυνότητα σε όλη τη βιομηχανία σχετικά με τους ετήσιους αριθμούς παραγωγής και καλεί όλες τις επωνυμίες μόδας να αποκαλύψουν τους όγκους παραγωγής τους. Τον Νοέμβριο, μάρκες όπως οι Lucy & Yak, Finisterre και Stripe & Stare ανακοίνωσαν όλες τους ετήσιους όγκους παραγωγής τους. Αυτή είναι μια νίκη για τη διαχείριση, καθώς στοχεύουμε να αναπτύξουμε πολιτικές βάσει δεδομένων που περιορίζουν την ποσότητα ρούχων που παράγει η Big Fashion.»
Έμμα Σλέιντ Έντμοντσον, Σύμβουλος αειφορίας
«Είμαι έκπληκτος με το πόσο ενθουσιώδεις και εμπνευσμένοι είναι οι νέοι με τη συνειδητή μόδα και να κάνουν πράγματα διαφορετικά από τη δική μου γενιά. Όταν ξεκίνησα σε αυτόν τον κλάδο, με ρωτούσαν συνεχώς (αναμφισβήτητα) γιατί επικεντρώθηκα στη «βιώσιμη μόδα». Τώρα οι νεότεροι με ρωτούν γιατί υπάρχουν μάρκες μόδας και οργανισμοί που δεν είναι Κάντε τα πράγματα πιο συνειδητά».
Κλερ Τύπος, συγγραφέας of Wear Next: Διαμόρφωση του μέλλοντος
«Τα μέσα ενημέρωσης της μόδας έχουν συνειδητοποιήσει τη βιωσιμότητα. Έχουμε μια εντελώς νέα γενιά συγγραφέων, συντακτών, στυλιστών και δημιουργών εικόνων αποφασισμένων να λογοδοτήσουν τη βιομηχανία και να εφαρμόσουν τις αξίες της. Είναι μεγάλη αλλαγή. Δεν υπάρχει γυρισμός – ναι, έχουμε να κάνουμε με την εξαιρετικά γρήγορη αποικιοκρατία της μόδας και των σκουπιδιών και δεν έχουμε λύσει τα προβλήματα της εφοδιαστικής μας αλυσίδας, αλλά το επίπεδο ευαισθητοποίησης του mainstream σήμερα δεν μοιάζει καθόλου με πριν από μια δεκαετία. Ο λόγος έχει μεγαλώσει. Με κάνει να ελπίζω.”
Πατρίκιος McDowellσχεδιαστής μόδας
«Είναι εκπληκτικό να βλέπεις την άνοδο της μόδας κατά παραγγελία. Αυτός είναι ο πιο σημαντικός τρόπος με τον οποίο μπορούμε να δημιουργήσουμε μια πιο βιώσιμη βιομηχανία – φτιάχνοντας αυτό που γνωρίζουμε ότι οι πελάτες θα αγοράσουν. Μόλις μια εταιρεία εστιάζει σε αυτόν τον τρόπο εργασίας, εστιάζει στην ποιότητα και τη δεξιοτεχνία παρά στην ποσότητα των μονάδων που πωλούνται. Είναι καλύτερο για τον πλανήτη και καλύτερο για όσους φορούν τα κομμάτια».
Τάνσυ Ε HoskinsΣυγγραφέας και δημοσιογράφος
«Μια σημαντική πρόοδος στη βιομηχανία της μόδας είναι η πρόσφατη δημιουργία της Συμφωνίας Dindigul για τον τερματισμό της βίας και της παρενόχλησης με βάση το φύλο στην Ινδία. Αυτή η συμφωνία είναι έργο του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργίας και Κοινής Εργασίας Ταμίλ Ναντού υπό την ηγεσία των γυναικών Dalit και ξεκίνησε μετά τη δολοφονία του εργάτη ρούχων Jeyasre Kathiravel. Με τη διασταυρούμενη εστίασή της στον τερματισμό της βίας με βάση το φύλο και την κάστα, η συμφωνία είναι η πρώτη στην Ασία και ένας από τους λίγους νομικά δεσμευτικούς νόμους – ούτε εθελοντικούς ούτε από εταιρίες – σε ολόκληρη τη βιομηχανία της μόδας. Είναι ένα επιτυχημένο, λειτουργικό μοντέλο για την καταπολέμηση της ενδημικής βίας λόγω φύλου που εμφανίζεται σε όλες τις αλυσίδες εφοδιασμού της βιομηχανίας της μόδας».