-
Η Ελίζαμπεθ Κοχ, κόρη του δεξιού μεγιστάνα του πετρελαίου Τσαρλς Κοχ, πάλεψε να βρει χαρά στη ζωή της.
-
Με τη θεραπεία MDMA, έσπασε την αίσθηση ότι έπρεπε να είναι τέλεια για να υπάρχει.
-
Στο νέο βιβλίο «I Feel Love», η συγγραφέας Rachel Nuwer αφηγείται την ιστορία του πώς η Elizabeth ξεπέρασε τον πόνο της.
Ένας οργανισμός ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την εισαγωγή των ψυχεδελικών στο mainstream: η Πολυεπιστημονική Ένωση για Ψυχεδελικές Σπουδές (MAPS).
Όταν ερευνούσε το νέο της βιβλίο σχετικά με τις θεραπευτικές χρήσεις του MDMA, η συγγραφέας Rachel Nuwer εξέτασε το MAPS. Ανακάλυψε ότι η ομάδα υποστηρίχθηκε από ορισμένους εκπληκτικούς ευεργέτες.
Αυτό περιλαμβάνει την Elizabeth Koch, την κόρη του Charles Koch της Koch Industries, μιας από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές εταιρείες της Αμερικής. Εκτός από την τεράστια περιουσία τους, ο Charles Koch και ο αδελφός του David είναι γνωστοί για τη χρηματοδότηση συντηρητικών κινημάτων όπως το Tea Party.
Η Nuwer εξήγησε στο βιβλίο της ότι, όσο αντιφατικό κι αν είναι, πολλά δημόσια πρόσωπα με συντηρητικούς δεσμούς, όπως η Elizabeth Koch, επενδύουν σε κοινωνικά φιλελεύθερες ομάδες όπως η MAPS.
Διαβάστε παρακάτω την ιστορία του πώς η Ελίζαμπεθ Κοχ υποστήριξε την ψυχεδελική θεραπεία, σε ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Rachel Nuwer, I Feel Love.
Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Rachel Nuwer:I Feel Love: MDMA and the Search for Connection in a Fragmented World.“
Καθώς περνούσα από την πόρτα του χώρου που μοιάζει με σοφίτα, η λεπτή 45χρονη με υποδέχτηκε με μια αγκαλιά, μια κουβέρτα και όχι ένα αλλά δύο κονσερβοποιημένα ποτά πολύ κατάλληλα για το LA (“Energy Booster” και “Prebiotic Popping Lemonade “) το προσεκτικά οργανωμένο ψυγείο του γραφείου. Ο αφρώδης ενθουσιασμός και η αφοπλιστική ζεστασιά της Ελίζαμπεθ με έκαναν αμέσως να χαλαρώσω και μέσα σε λίγα λεπτά ένιωσα σαν να κουβεντιάζω με έναν παλιό φίλο.
Η παράξενη ικανότητα της Ελισάβετ να αγαπά τον εαυτό της στους άλλους είναι μια δεξιότητα που έχει καλλιεργήσει για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της και είναι στην πραγματικότητα ένα σύμπτωμα του τραύματός της. Καθώς άκουσα την ιστορία της, έμαθα ότι η επιτυχία της MAPS στη συγκέντρωση χρημάτων δεν οφείλεται μόνο στις δεξιότητες του Doblin ως πωλητή ή πλούσιων ανθρώπων που απλώς αγαπούν το MDMA, αλλά στο γεγονός ότι το τραύμα και η ταλαιπωρία είναι καθολικά.
Ούτε καν οι πιο προνομιούχοι άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν ανοσία σε ψυχολογικά μαρτύρια και μπορούν να αντιμετωπίσουν τους ίδιους περιορισμούς με τους υπόλοιπους από εμάς στην αναζήτηση ανακούφισης από αυτόν τον πόνο. Η «πτώση από την Εδέμ» της Ελισάβετ, όπως περιέγραψε το δείκτη του τραύματός της, συνέβη όταν ήταν πέντε ετών.
Αφού ένας στενός φίλος των γονιών της έκοψε τη σπονδυλική στήλη του πηδώντας σε μια ρηχή λίμνη, η οικογένεια πήγε για να αποτίσει τα σέβη της στον πλέον καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι ήταν καταθλιπτικά ζοφερή και για να ελαφρύνει τη διάθεση για τον μικρό της αδερφό, η Ελίζαμπεθ άρχισε να τραγουδά το τραγούδι του Humpty Dumpty.
Ωστόσο, σε ένα ρεφρέν, αντικατέστησε ερήμην το “Humpty Dumpty” με το όνομα του παράλυτου άνδρα. Ξαφνικά όλη η ένταση στο δωμάτιο επικεντρώθηκε πάνω της. «Βλέπω τον μπαμπά μου να κοιτάζει πάνω από τον ώμο του και να μου ρίχνει αυτό το βλέμμα θανάτου», θυμάται.
Όταν η οικογένεια έφτασε στο σπίτι, ο πατέρας της Ελισάβετ την κάθισε. «Εσείς παιδιά δεν καταλαβαίνετε», τον θυμήθηκε να λέει. «Έχεις ό,τι θέλει ο καθένας και θα σε μισούν για αυτό όλη σου τη ζωή. Η δουλειά σου είναι πάντα να είσαι ο πιο συμπαθητικός άνθρωπος στο δωμάτιο και ο πιο σκληρός εργαζόμενος στο δωμάτιο – αυτός που μαζεύει τα σκουπίδια.» Ο καθένας αφήνει κάτι πίσω του. Πρέπει να είσαι ειλικρινής, γιατί αν δεν το κάνεις, όχι μόνο θα σε μισούν όλοι οι άλλοι, αλλά θα σε μισούν και οι ίδιοι».
Όταν η Ελισάβετ ανατρέχει σε αυτό το περιστατικό από την οπτική γωνία των ενηλίκων, καταλαβαίνει τώρα ότι ο πατέρας της προσπαθούσε να την προστατεύσει. «Φοβόταν πολύ ότι ο αδερφός μου και εγώ θα μεγαλώναμε για κακομαθημένα τέρατα», είπε. Ωστόσο, ως πεντάχρονος, ερμήνευσε τη διάλεξή του ότι θα μπορούσε να την αγαπήσουν μόνο αν ήταν καλή.
Αυτό το κεντρικό μήνυμα διαμόρφωσε σχεδόν κάθε πτυχή της προσωπικότητας και της ζωής της.
Στο «The Myth of the Normal», ο Gabor Maté έγραψε, «Ένα παιδί που δεν βιώνει τον εαυτό του ως σταθερά και άνευ όρων αξιαγάπητο μπορεί κάλλιστα να γίνει υπερφυσικά συμπαθές ή γοητευτικό»—και αυτό ακριβώς ήταν το μονοπάτι που ακολούθησε η Elizabeth.
Ξεκίνησε με ένα νυχτερινό τελετουργικό: πριν κοιμηθεί, ξεπερνούσε όλα όσα είχε πει και έκανε εκείνη την ημέρα για να βεβαιωθεί ότι ήταν το πιο ωραίο άτομο, η πιο σκληρά εργαζόμενη και ότι δεν είχε πληγώσει κατά λάθος τα συναισθήματα κανενός. Όταν της συνέβη κάτι κακό – σαν να σκόνταψε και να γδέρνει το γόνατό της – είπε στον εαυτό της ότι ήταν επειδή το σύμπαν την τιμωρούσε επειδή δεν ήταν αρκετά καλή.
Στην τάξη, σε εξωσχολικές δραστηριότητες ή σε αθλητικές ομάδες, πάντα αναζητούσε και προσπαθούσε να σκοτώσει το παιδί που πίστευε ότι θα τη μισούσε περισσότερο – συνήθως αυτό που φαινόταν να έχει τα λιγότερα χρήματα ή που έμοιαζε λιγότερο με εκείνη που τα κέρδιζε. τελειώστε λέγοντάς τους αστείες ιστορίες για τη δυσλειτουργία της οικογένειάς τους.
Με τα χρόνια, η Ελισάβετ ανέβηκε στην κορυφή της κατηγορίας της, κέρδισε διαγωνισμούς για το γράψιμό της και έκανε πολλούς φίλους, αλλά της έλειπε η χαρά. «Πρέπει να το κάνω αυτό για να αποδείξω ότι αξίζω να ζω», έλεγε στον εαυτό της κάθε φορά που κατάφερνε κάτι.
«Πρέπει να κερδίσω την ύπαρξη μου».
Η παράνοια της για το τι σκέφτονταν οι άλλοι για εκείνη αυξήθηκε, όπως και η δυσαρέσκειά της. Συνειδητοποίησε ότι χρειαζόταν βοήθεια και άρχισε να δοκιμάζει διάφορες λύσεις ψυχικής υγείας, συμπεριλαμβανομένης της γιόγκα, των σιωπηλών καταφυγών διαλογισμού και, εν ολίγοις, της φαρμακευτικής αγωγής.
Διάβασε βιβλία για τον Βουδισμό και τη νευροεπιστήμη και απέκτησε γνώσεις. Αλλά καμία ποσότητα γνώσης, μάθησης ή πρακτικής δεν έφερε πραγματική ανακούφιση.
Το 2016, όταν μια φίλη της πρότεινε να δοκιμάσει ψυχεδελική υποβοηθούμενη θεραπεία με έναν «καουμπόη συνείδησης» που ήξερε – έναν πρώην στρατιωτικό που αποκαλούσε τον εαυτό του Doug the Lovebunny – εκείνη συμφώνησε. Ο Νταγκ γέμισε ένα ασημένιο μπαλόνι με «κάποιο είδος καπνού ατμού», θυμήθηκε η Ελίζαμπεθ και της έδωσε εντολή να εισπνεύσει και να κρατήσει την αναπνοή της.
Δεν είχε ιδέα τι επρόκειτο: της είχε δώσει 5-MeO-DMT, μια τρυπταμίνη μικρής δράσης αλλά απίστευτα ισχυρή. Το φάρμακο που καταστρέφει το εγώ διέλυσε εντελώς την Ελισάβετ. Ήταν τρομακτικό.
Ο Νταγκ ο Λάβμπουνι δεν είχε προετοιμάσει την Ελισάβετ για αυτήν την οδυνηρή και αποσταθεροποιητική εμπειρία και δεν της προσέφερε καμία υποστήριξη ή ενσωμάτωση στη συνέχεια. Για εβδομάδες, είπε, ξυπνούσε στη μέση της νύχτας «προσπαθώντας να κρατήσει το σώμα μου».
Ήθελε να μάθει περισσότερα για το τι περνούσε και η έρευνα την οδήγησε στο MAPS. Παρακολούθησε ένα συνέδριο ψυχεδελικών στο Λος Άντζελες και συγκινήθηκε και εμπνεύστηκε από τις μαρτυρίες από πρώτο χέρι που κοινοποιήθηκαν από βετεράνους πολέμου που είχαν συμμετάσχει στις κλινικές δοκιμές με τη βοήθεια MDMA για PTSD.
Το MDMA ακουγόταν πολύ πιο φιλικό προς το χρήστη από το 5-MeO-DMT—και ίσως, σκέφτηκε η Ελίζαμπεθ, θα μπορούσε να τη βοηθήσει επίσης. Έτσι, την άνοιξη του 2018, βρήκε «κάποιον εκτός δικτύου» που συμφώνησε να της δώσει τη θεραπεία με τη βοήθεια MDMA χρησιμοποιώντας το πρωτόκολλο MAPS.
Στο τέλος, η Ελισάβετ ολοκλήρωσε τρεις συνεδρίες και κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας συνειδητοποίησε τον τεράστιο πόνο που είχε υποστεί σε όλη της τη ζωή.
«Ήμουν τρομοκρατημένος από τη χαρά», είπε. «Η ιατρική μου έδειξε τον βαθμό στον οποίο όλα αυτά τα θαμμένα πράγματα που δεν μπορούσα καν να δω με έκαναν να αντιδρώ και να νιώθω συνεχώς παγιδευμένος, συντετριμμένος και μίζερος».
Οι συνεδρίες MDMA (μία από τις οποίες συνδύασε και με ψιλοκυβίνη) βοήθησαν την Ελισάβετ να απαλλαγεί από το «έντονο μίσος για τον εαυτό της» που την είχε επιβαρύνει από την ηλικία των πέντε ετών και να νιώσει συμπόνια και αγάπη για τον εαυτό της. Από τότε, είναι μία από τις πέντε κορυφαίες δωρητές της MAPS.
«Το MDMA δεν πρόκειται να σώσει τον κόσμο», είπε η Ελίζαμπεθ. «Αλλά μαζί με τις συζητήσεις και τις εμπειρίες του να μπεις μέσα σου και να εξερευνήσεις τον εαυτό σου, νομίζω ότι μπορεί να βοηθήσει».
Μετά από αυτό το νήμα, η Elizabeth ίδρυσε την εταιρεία Unlikely Collaborators το 2018, στόχος της οποίας είναι να φέρει κοντά ανθρώπους που φαίνεται να βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές ενός ζητήματος και στη συνέχεια να συνεργαστεί μαζί τους για να αποκαλύψει την κοινή τους ανθρωπιά και ομοιότητες.
Εάν η θεραπεία υποβοηθούμενη από MDMA λάβει έγκριση από τον FDA, η Elizabeth οραματίζεται επίσης τους απίθανους συνεργάτες να παρέχουν υπηρεσίες ομαδικής ενσωμάτωσης εστιασμένες στην κοινότητα.
«Καθένας από εμάς έχει τις δικές του σχετικές περιοχές της κόλασης από τις οποίες πρέπει να βγούμε», είπε. «Ο μόνος τρόπος για να γεφυρώσετε τα χάσματα εκεί έξω είναι να γεφυρώσετε τα χάσματα μέσα».
Από το I Feel Love: MDMA and the Quest for Connection in a Fractured World, τώρα διαθέσιμο από την Bloomsbury Publishing. Πνευματικά δικαιώματα © 2023 από τη Rachel Nuwer. Ολα τα δικαιώματα διατηρούνται.
Διαβάστε το αρχικό άρθρο στο Business Insider