Ο Andrew Scott ήταν «πραγματικά ενθουσιασμένος, σοκαρισμένος και έκπληκτος» όταν κέρδισε το αγαλματίδιο καλύτερου ηθοποιού στα 67α Evening Standard Awards το περασμένο Σαββατοκύριακο για την ερμηνεία του στο Vanya του Simon Stephens, μια προσαρμογή του έργου του Τσέχοφ για ένα άτομο. «Οι παραγωγοί μας Wessex Grove αποφάσισαν να φέρουν κάτι που ήταν λίγο τρελό και όχι απαραίτητα εμπορικό σε ένα θέατρο του West End», λέει ο 47χρονος όταν μιλάμε.
«Και ήταν Πραγματικά Είναι περίεργο που ήρθε τόσος κόσμος να το δει, γιατί είναι μια ασυνήθιστη ιδέα και απαιτεί πολλή σκληρή δουλειά από το κοινό. Αλλά είχαμε ανθρώπους που έλεγαν ότι ήρθαν από τη Βενεζουέλα και τη Νέα Ζηλανδία για να το δουν».
Πολλοί νεότεροι θαυμαστές των τηλεοπτικών εμφανίσεων του Scott ως Moriarty στο “Sherlock” ή ως hot ιερέας στο “Fleabag” ήρθαν επίσης να τον δουν στο “Vanya” με οκτώ διαφορετικούς χαρακτήρες, άνδρες και γυναίκες, διαφορετικών ηλικιών και κοινωνικών καταβολών.
Χωρίς τη συνηθισμένη συντροφικότητα ενός υποκριτικού θιάσου, συνομίλησε με πολλούς από αυτούς τους θαυμαστές στην πόρτα της σκηνής και θεωρεί την τηλεοπτική του φήμη «απόλυτη ευλογία». Ωστόσο, το να κάνει μόνος του οκτώ παραστάσεις την εβδομάδα, παραλίγο να τον σκοτώσει, λέει, και το σώμα του «κατέρρευσε» μετά τη χθεσινή νύχτα.
Η παράσταση αποδείχτηκε μια βιρτουόζικη επίδειξη υποκριτικής ικανότητας, αλλά κινδύνευσε να φαίνεται σαν ένα τέχνασμα ή μια άσκηση ματαιοδοξίας. «Ναι, ακριβώς», λέει. «Έπρεπε να υπάρχει ένας λόγος που ξεπερνούσε τις δυνατότητες του ηθοποιού». Και εξηγεί ότι η ιδέα και το σκεπτικό πίσω από αυτό προέκυψαν εξαιτίας ενός λάθους.
Ο Stephens είχε γράψει μια «αρκετά τυπική έκδοση του έργου που θα είχε ένα κανονικού μεγέθους καστ» και ο ίδιος, ο Scott και ο σκηνοθέτης Sam Yates το διάβασαν δυνατά για να καθορίσουν ποιος χαρακτήρας θα ταίριαζε καλύτερα στον Scott. Κατά τύχη έπαιξε και τον κεντρικό χαρακτήρα και τον εχθρό του, μαλώνοντας με τον εαυτό του.
«Έγινε σαφές ότι όλοι αυτοί οι χαρακτήρες πιστεύουν ότι η ιδιαίτερη εμπειρία τους είναι μοναδική για αυτούς, αλλά στην πραγματικότητα ο πόνος και η ευαλωτότητά τους είναι πολύ, πολύ παρόμοια. Η ιδέα ότι υπάρχουν πλήθος ανθρώπων μέσα σε όλους μας που είναι φαινομενικά αντίθετοι και στην πραγματικότητα ενσαρκώνονται από τον ίδιο ηθοποιό… Νομίζω ότι αυτό μιλάει για την ιδέα μας τώρα σε αυτήν την τρέχουσα κουλτούρα όπου όλοι έχουμε εμμονή με την ταυτότητα, αυτό αλλά Στην πραγματικότητα, η υπόθεση είναι ότι όλοι μοιάζουν πολύ περισσότερο μεταξύ τους από ό,τι επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πιστέψει».
Όπως τόνισε ο Stephens, όταν γράφει ένα έργο, υποδύεται όλους τους χαρακτήρες στο κεφάλι του. Και η μετατροπή του «Vanya» σε σόλο παράσταση τάραξε το κοινό από μια κουραστική εξοικείωση με τον Τσέχοφ. Ο Scott λέει ότι αυτός και ο σκηνοθέτης Robert Icke έπρεπε να βρουν αναλογικές τεχνικές για τον Άμλετ του 2017 στο Almeida. «Πώς ξεμαθαίνεις κάτι που είναι απίστευτα διάσημο;» λέει.
Ο Άμλετ δεν ξέρει ότι το φάντασμα του πατέρα του θα εμφανιστεί και μετά θα εξαφανιστεί: δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει ο θείος του σε μια δραματοποιημένη εκδοχή της αδελφοκτονίας του. Ο Icke είπε ότι κάθε φορά που ο Scott αισθάνεται ότι θεωρεί δεδομένες σκηνές, θα πρέπει να χτυπήσει το “Famous Play Buzzer” στο κεφάλι του για να επαναφέρει την απόδοσή του.
Παρά την επιτυχημένη κινηματογραφική του καριέρα, ο Σκοτ είναι ένα πλάσμα του θεάτρου. Γεννήθηκε στο Δουβλίνο από μητέρα δασκάλα τέχνης και πατέρα που εργαζόταν σε γραφείο ευρέσεως εργασίας. Πήρε μαθήματα υποκριτικής για να ξεπεράσει την εφηβική ντροπαλότητα, παράτησε τη σχολή τέχνης για να σπουδάσει υποκριτική και στη συνέχεια παράτησε τη δραματική σχολή για να εμφανιστεί στο Abbey Theatre στο Δουβλίνο. «Μου αρέσει η ιδέα των μεγάλων ενηλίκων να πηγαίνουν σκόπιμα στο θέατρο, να κάθονται στο σκοτάδι και να λένε, «θέλω να μου πεις μια ιστορία», παρόλο που ξέρουν ότι δεν είναι αλήθεια», χαμογελάει.
Σε ηλικία 22 ετών μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου έπαιξε τον πρώτο του μεγάλο σκηνικό ρόλο στο Dublin Carol του Conor McPherson. Ο Simon Stephens είδε αυτό το κομμάτι και κατέληξε να γράψει τα “Sea Wall”, “Birdland” και τώρα “Vanya” για τον Scott. Άλλα θεατρικά στιγμιότυπα περιλάμβαναν το «The Vertical Hour» του David Hare για τον Sam Mendes στη Νέα Υόρκη το 2006 και την πρεμιέρα του Mike Bartlett «Cock» δίπλα στον Ben Whishaw στο Royal Court το 2009.
Αφού εμφανίστηκε στο Noel Coward’s Design for Living at the Old Vic το 2009, επέστρεψε τόσο στον συγγραφέα όσο και στον χώρο ως το τερατώδες είδωλο του matinee Gary Essendine στο Coward’s Present Laughter: αυτή η ερμηνεία του χάρισε το πρώτο του Evening Standard Award για τον καλύτερο ηθοποιό.
Δεν μπόρεσε να παραστεί στη φετινή τελετή επειδή το τέλος της απεργίας των ηθοποιών της Αμερικής σήμαινε ότι έπρεπε ξαφνικά να πετάξει στο Λος Άντζελες για να ξαναρχίσει τα διαφημιστικά καθήκοντα για την ταινία του Andrew Haigh All of Us Strangers. Είναι ένας διαλογισμός για τη μοναξιά και τη λύπη. Ο χαρακτήρας του Σκοτ ζει σε ένα απομακρυσμένο πολυώροφο και ξεκινά μια δοκιμαστική σχέση με τον μοναδικό άλλο κάτοικο, τον οποίο υποδύεται ο συνάδελφος υποψήφιος Καλύτερος Ηθοποιός, Paul Mescal.
Εν τω μεταξύ, επισκέπτεται τα φαντάσματα των γονιών του (Κλερ Φόι και Τζέιμι Μπελ), που πέθαναν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα πριν από 30 χρόνια, και ως ενήλικας ξαναζεί την εμπειρία της ανάδυσης από αυτούς ως έφηβος.
«Είναι απίστευτα προσωπικό για μένα και για τον Andrew, ο οποίος έκανε την ταινία τόσο ευάλωτη που δεν ήθελα πραγματικά να παίξω ή να πω την αλήθεια», λέει ο Scott. «Το γυρίσαμε στο σπίτι της οικογένειάς του, κάτι που ήταν εξαιρετικό. Σκέφτηκα, Θεέ μου, αν είχες χάσει ένα δόντι, θα είχες βάλει αυτό το δόντι κάτω από το μαξιλάρι όπου αυτός ο ηχολήπτης τρώει το σάντουιτς Pret A Manger. Ένιωθα ότι έπρεπε να υπάρξει κάποιο είδος γάμου ανάμεσα στις δύο ιστορίες μας, παρόλο που δεν γνώρισα ποτέ τους γονείς του Άντριου και δεν γνώρισε ποτέ τους δικούς μου».
Ο Scott εμφανίστηκε δημόσια ως ομοφυλόφιλος το 2013 και λέει ότι παρόλο που οι γονείς του ήταν και είναι στοργικοί και υποστηρικτικοί, ήταν πάντα δύσκολο να βγει έξω.
«Μια πιο συνηθισμένη αντίδραση από την ακραία αποδοχή ή την ακραία απόρριψη είναι ότι οι γονείς σου μπορεί να πουν προσβλητικά ή αμήχανα πράγματα από αγάπη», λέει. «Το αποκαλώ τυχαία σκληρότητα. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι απλώς μια γκέι εμπειρία. Στις οικογένειες, επειδή θέλουμε να μας βλέπουν, σε σοκάρει όταν λένε πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις αόρατος».
Σε μια συνέντευξη για να τιμήσει την πρόσφατη υποψηφιότητά του ως Άνδρας της Χρονιάς στο GQ, είπε ότι φίλοι του κλάδου τον συμβούλεψαν να μείνει σιωπηλός σχετικά με τη σεξουαλικότητά του. «Θα έλεγα ότι το να είμαι αυθεντικός και να πάρω την απόφαση να είμαι αυθεντικός ήταν το καλύτερο πράγμα για την καριέρα μου», λέει, αλλά πάντα ήταν επιφυλακτικός να μην αφήσει τη σεξουαλικότητά του να τον καθορίσει και κρατά την ιδιωτική του ζωή εκτός ορίων: « Νιώθω ότι Έχω άλλες ιδιότητες για τις οποίες είμαι πιο περήφανος από τη σεξουαλικότητά μου. Γιατί, όπως λέω πάντα, δεν είναι ούτε ελάττωμα του χαρακτήρα μου ούτε αρετή» (μου το έχει πει και στο παρελθόν και στη συνέχεια πρόσθεσε ότι το να είσαι ομοφυλόφιλος «δεν είναι δεξιότητα όπως το να παίζεις μπάντζο»).
Ωστόσο, τώρα περιγράφει τον εαυτό του ως «ασκούμενο διπαράκτιο». Λατρεύω το Λονδίνο, αλλά στο Δουβλίνο μου λείπει η θάλασσα και επισκέπτομαι τους γονείς μου όσο πιο συχνά μπορώ.» Του λείπει επίσης η πολυπολιτισμικότητα και οι τέχνες όταν λείπει πάρα πολύ από το Λονδίνο.
«Πιστεύω ακράδαντα ότι το θέατρο του Λονδίνου μπορεί να είναι το καλύτερο στον κόσμο γιατί υπάρχει κάτι στο γούστο μας, ακόμα και στο εμπορικό θέατρο, που είναι στην πραγματικότητα λίγο εκτός κέντρου», λέει. «Απλώς έχει λίγο πλεονέκτημα και υπάρχει ένα πραγματικά εκλεπτυσμένο κοινό εδώ». Ελπίζει σε μια νέα κυβέρνηση τον επόμενο χρόνο που θα παίρνει στα σοβαρά τις τέχνες; “Απολύτως.”
Η σειρά του Netflix Ripley, στην οποία πρωταγωνιστεί ως ο γοητευτικός ψυχοπαθής της Patricia Highsmith, βγαίνει επιτέλους φέτος (το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων έγιναν υπό lockdown). Τι γίνεται όμως μετά για τον άνθρωπο που έπαιξε τον Άμλετ και τον καυτό ιερέα, τον Μοριάρτι και οκτώ διαφορετικούς χαρακτήρες στη Βάνια; «Ειλικρινά δεν ξέρω», λέει. «Νομίζω ότι μπορεί να έπαιζα λίγο υπερβολικά τα τελευταία χρόνια… Ω, αλλά μόλις έκανα μια ταινία δράσης με την Cameron Diaz που ήταν πολύ διασκεδαστική.» Τώρα υπάρχει ευελιξία.
Τα 67α Evening Standard Theatre Awards, με οικοδεσπότες τον Lord Lebedev και τον Ian McKellen, έλαβαν χώρα την Κυριακή 19 Νοεμβρίου στο Claridge’s.