Πέθανε σε ηλικία 102 ετών η ανεπανάληπτη εικόνα του στυλ Iris Apfel, επιβεβαίωσαν οι εκπρόσωποί της. Η Αμερικανίδα σχεδιάστρια μόδας και αυτοαποκαλούμενη «γηριατρική στάρλετ» ήταν γνωστή για τη χαρακτηριστική, χαρούμενη προσέγγισή της στα ρούχα, ήταν τακτικό αστέρι της πρώτης σειράς στην Εβδομάδα Μόδας και συνεργάστηκε με την Estée Lauder και την Greta Garbo σε όλη την καριέρα της. Ως φόρο τιμής, επανεξετάζουμε ένα άρθρο που έγραψε η Apfel για το Bazaar το 2020, στο οποίο επανέλαβε τη φιλοσοφία της ότι «η μόδα πρέπει να είναι πάντα διασκεδαστική».
Λατρεύω τη μόδα από μικρό κορίτσι. Πάντα μου άρεσε να ντύνομαι και η μητέρα μου ήταν πολύ ντυμένη. Ήταν στο σπίτι μαζί μου μέχρι τα 11 μου περίπου, μετά επέστρεψε στη δουλειά και με άφησε να φροντίζω μόνος μου. Θυμάμαι μια φορά που πλησίαζε το Πάσχα και δεν είχα ρούχα για τη μεγάλη παρέλαση στην Πέμπτη Λεωφόρο. Ήταν το αποκορύφωμα της Μεγάλης Ύφεσης και η μητέρα μου ήταν πολύ απασχολημένη με την κατασκευή της επιχείρησής της για να με πάει για ψώνια, οπότε αντ’ αυτού είπε, «Θα σου δώσω 25 $», που ήταν ένα γενναιόδωρο ποσό εκείνη την εποχή, «και μπορείς. “Το να πάτε στην πόλη και να αποκτήσετε μια στολή θα είναι μια εξαιρετική εμπειρία.”
Παραλήρησα από τη χαρά μου και πήγα κατευθείαν στο S Klein, τον παππού όλων των εκπτωτικών καταστημάτων στην 14th Street στο Μανχάταν, γιατί ήξερα ότι θα έκανα μια καλή ευκαιρία εκεί. Βρήκα αμέσως ένα φόρεμα που νόμιζα ότι έπρεπε να αγοράσω – αλλά μετά θυμήθηκα τη μητέρα μου να μου είπε να μην αγοράσω ποτέ το πρώτο πράγμα που είδα, έπρεπε να το συγκρίνω. Πήγα λοιπόν στο κέντρο της πόλης και κοίταξα γύρω μου τα μεγάλα πολυκαταστήματα – Macy’s, Lord & Taylor, Best & Company – όπου, φυσικά, όλα ήταν πολύ πιο ακριβά. Αποφάσισα ότι καλύτερα να πάω πίσω και να πάρω το φόρεμα, αλλά όταν έφτασα εκεί διαπίστωσα ότι είχε φύγει! Έψαξα μανιωδώς και χωρίς ανάσα όλα τα ράφια, το βρήκα, ευχαρίστησα τον Θεό και έδωσα στο ταμείο 12 δολάρια και 98 σεντς. Τοποθέτησα το φόρεμα στα καυτά μου χεράκια και ξεκίνησα να στολίσω τη λεία μου. Αγόρασα ένα ζευγάρι όμορφα δερμάτινα παπούτσια για τρία δολάρια και 98 σεντς, ένα ωραίο ψάθινο καπό, ένα ζευγάρι γάντια και είχα αρκετά ρέστα για να πάω με το μετρό για το Κουίνς. Η οικογένειά μου ήταν πανευτυχής: η μητέρα μου επαίνεσε το γούστο μου. Ο πατέρας μου είπε ότι ήμουν οικονομικά υγιής. Μόνο ο παππούς μου, που ήταν παλιομοδίτικος ράφτης, επέκρινε τις κουμπότρυπες. Αλλά και πάλι, δεν μπόρεσε ποτέ να βρει μια κουμπότρυπα που να τον ικανοποιούσε.
Για μένα, τα κοσμήματα είναι το πιο μεταμορφωτικό κομμάτι της γυναικείας γκαρνταρόμπας – μπορούν να αλλάξουν την εμφάνιση ενός ολόκληρου ντυσίματος. Μπορείτε να φορέσετε το ίδιο ντύσιμο από το πρωί μέχρι τα κοκτέιλ προσθέτοντας απλά νέα αξεσουάρ. Αγαπώ ιδιαίτερα τα κοσμήματα κοστουμιών γιατί πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες που το φτιάχνουν είναι πιο ελεύθεροι στην προσέγγισή τους. Μαζεύω κομμάτια από 11 χρονών και έχω ακόμα το πρώτο που είχα ποτέ. Το αγόρασα σε ένα κατάστημα στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας στο Γκρίνουιτς Βίλατζ – ήταν γεμάτο με κάθε λογής σκουπίδια, αλλά διανοητικά το μετέτρεψα στο Σπήλαιο του Αλαντίν. Το μαγαζί ανήκε σε έναν κομψό μεγαλύτερο κύριο που είχε πέσει σε δύσκολες στιγμές. Ενώ οι μανσέτες του κοστουμιού του ήταν ξεφτισμένες, φορούσε πάντα μπουτονιέρα, μονόκλ και γκέτες. Ήταν γοητευμένος από μένα γιατί δεν είχε δει ποτέ παιδί να ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τα πράγματά του. Όταν έφτασα με φίλησε το χέρι και με αντιμετώπισε σαν μια μικρή δούκισσα… Ξαφνιάστηκα. Υπήρχε αυτή η καρφίτσα που κορόιδευα και είχε όμορφα κομμάτια γυαλιού που νόμιζα ότι ήταν ροζ διαμάντια. Ήμουν πολύ ευφάνταστος τότε. Μου έδωσε μια τιμή που ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που μπορούσα να αντέξω οικονομικά, αλλά έσωσα τα χρήματά μου και μόλις πήρα αυτό που νόμιζα ότι ήταν ένα σεβαστό ποσό, επέστρεψα για να διαπραγματευτώ μαζί του. Παζαρέψαμε και παζαρέψαμε και τελικά με άφησε να το πάρω για 65 σεντς. Το εκτιμώ ακόμα μέχρι σήμερα.
Ανυπομονώντας να ασχοληθώ με το editorial fashion, έπιασα δουλειά στο Women’s Wear Daily στη Νέα Υόρκη – τη χαμηλότερη δουλειά που μπορούσες να βρεις. Όλα είναι ηλεκτρονικά αυτές τις μέρες, αλλά τότε οι εκδότες προσέλαβαν παιδιά και κορίτσια για να μετακινήσουν σελίδες από τον έναν συντάκτη στον άλλο. Για το πριγκιπικό ποσό των 15 $ την εβδομάδα, έτρεχα συνεχώς πέρα δώθε σε αυτό το αχανές κτίριο. Το μόνο καλό με αυτή τη δουλειά ήταν ότι σήμαινε ότι δεν έπρεπε να πάω πια στο γυμναστήριο! Ωστόσο, μου άρεσαν τα περιοδικά. Το Harper’s Bazaar και η Vogue ήταν οι Βίβλοι μου – ανυπομονούσα να βγει το επόμενο τεύχος και διάβασα κάθε εξώφυλλο για εξώφυλλο.
Μου φαίνεται πολύ αστείο που με θεωρούν style icon αυτές τις μέρες. Ο σύζυγός μου [Carl Apfel, who died in 2015] Και πάντα γελούσα με το όλο θέμα γιατί δεν κάνω τίποτα που δεν έκανα πριν από 70 χρόνια – απλώς φαίνεται ότι επιτέλους το έπιασε. Πάντα μου αρέσει να ντύνομαι με τον δικό μου τρόπο. Δεν είμαι σαν όλους τους άλλους. Θεωρώ ότι πολλοί άνθρωποι λένε ότι θέλουν να είναι μεμονωμένοι, αλλά αυτό είναι απλώς ένα απλό σέρβις. Λέω συχνά, «Είναι καλύτερα να είσαι χαρούμενος παρά να είσαι καλοντυμένος.» Αυτό που εννοώ με αυτό είναι ότι το να δείχνεις ωραίο είναι υπέροχο, αλλά όταν γίνεται αγγαρεία και σε κάνει νευρικό και άβολο, δεν αξίζει τον κόπο. Η ζωή είναι πολύ γκρίζα και ο κόσμος δεν είναι το πιο φιλικό μέρος, οπότε πιστεύω ότι η μόδα πρέπει να είναι πάντα διασκεδαστική. Τις τελευταίες δεκαετίες ή δύο προσπαθώ να κάνω τους ανθρώπους να το καταλάβουν αυτό. Κάποιοι από αυτούς μου έγραψαν λέγοντας ότι τους έδωσα κουράγιο και χαρά, και κάποιοι μάλιστα είπαν ότι τους άλλαξα τη ζωή. Είμαι ευγνώμων για αυτό.
Είμαι σε καραντίνα για περισσότερο από τρεις μήνες τώρα. Αλλά δεν βαριέμαι – απολαμβάνω τη δική μου παρέα και το lockdown ήταν πραγματικά μια ευλογία γιατί δούλευα σαν διάβολος και έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που έκανα διακοπές. Δεν είμαι πια ανοιξιάτικο κοτόπουλο, οπότε ήμουν πολύ κουρασμένος και είχα μια υπέροχη αναγκαστική ξεκούραση. Το διαμέρισμά μου βρίσκεται ακριβώς πάνω στο νερό στο Παλμ Μπιτς και νιώθω τυχερός που μπορώ να κάθομαι έξω στο αίθριο μου κάθε μέρα.
Πάντα μου αρέσει να κάνω τους ανθρώπους χαρούμενους, ειδικά αυτή την περίοδο, και διασκεδάζω πολύ με τη ροή μου στο Instagram. Έτσι, τον Μάρτιο είπα στους followers μου: Τώρα που είστε στο σπίτι και δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε, βγάλτε τα πάντα από τις ντουλάπες σας, βάλτε τα πράγματα μαζί με έναν διασκεδαστικό, δημιουργικό τρόπο και μετά στείλτε μου λίγες φωτογραφίες. Τα πράγματα απογειώθηκαν σαν πυρκαγιά – περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι από περισσότερες από 65 χώρες εμφανίστηκαν με εκπληκτικές φωτογραφίες, όχι μόνο γυναικών, αλλά ανδρών και μωρών καθώς και σκύλων και γατιών. Την περασμένη εβδομάδα κάποιος έστειλε μια σειρά από πορτρέτα σκύλου φορώντας όλα τα ρούχα μου, έτσι τα δημοσίευσα με τη λεζάντα «Η μίμηση είναι η πιο ειλικρινής μορφή κολακείας».
Η φιλοσοφία μου είναι να ζω στο τώρα – το χθες τελείωσε, δεν ξέρεις αν θα υπάρξει καν αύριο, οπότε μπορείς να απολαύσεις και το σήμερα. Όπως έλεγε πάντα ο σύζυγός μου, πρέπει πραγματικά να ζεις κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου γιατί μια μέρα θα έχεις δίκιο.
Όπως το λέει η Φράνσις Χέτζες
Μπορεί να σου αρέσει επίσης