Προκηρύχθηκαν οι βουλευτικές εκλογές και οι αρχηγοί των εκάστοτε κομμάτων είναι απασχολημένοι με το να προσδιορίσουν τι διακυβεύεται.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε και να ενθαρρύνουμε μια αργή ανάκαμψη ή να αλλάξουμε πορεία για να αποφύγουμε το χάος και την ανικανότητα; Ή, από μια διαφορετική οπτική γωνία, χρειάζεται να δεσμευτούμε στον καταβυθιζόμενο ιστό των καθαρών μηδενικών εκπομπών ή να επικεντρωθούμε στην αποκήρυξη της πολιτιστικής επίθεσης που εξαπολύεται από τη μαζική μετανάστευση και την ανησυχία;
Αλλά καμία από αυτές τις λανθασμένες κατασκευές (που δεν είναι αμοιβαία αποκλειόμενες) απαντά στο κεντρικό ερώτημα που αδυνατούν να απαντήσουν και οι ερωτηθέντες στα τηλεοπτικά μέσα: τι θα κάνει πραγματικά το Εργατικό Κόμμα του Keir Starmer αν έχει την τύχη να έρθει στην εξουσία;
Δεδομένης της έλλειψης σαφούς δήλωσης προθέσεων από την ηγεσία των Εργατικών (εκτός από την εισαγωγή ΦΠΑ 20% στα δίδακτρα των ιδιωτικών σχολείων και την αύξηση των φόρων στην εγχώρια παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου), ένιωσα υποχρεωμένος να γράψω μια σειρά άρθρων , στην οποία θέλω να εκθέσω την πραγματικότητα της οικονομικής πολιτικής των Εργατικών, καθώς αυτό θα θέσει τις παραμέτρους για κάθε περαιτέρω δράση του κόμματος.
Εξέτασα τις δεξαμενές σκέψης που προσανατολίζονται προς τους Εργατικούς καθώς και τους βασικούς φορολογικούς συμβούλους των Εργατικών και όλοι πιστεύουν ότι οι Εργατικοί δεν θα αναλάβουν δεσμεύσεις, αλλά στη συνέχεια θα εισαγάγουν κρυφούς και κρυφούς φόρους διευρύνοντας το πεδίο των υφιστάμενων φόρων με τρόπο που επηρεάζει ιδιαίτερα τους συνταξιούχους και τους αποταμιευτές , οδηγούς και αυτοαπασχολούμενους.
Και όμως διαπιστώνω ότι στις ενότητες σχολίων οι αναγνώστες εξακολουθούν να εκφράζουν τις αμφιβολίες τους (ναι, τις διάβασα) και μερικές φορές επισημαίνουν τις συντηρητικές πολιτικές (για τις οποίες είμαι εξίσου επικριτικός) σαν να δικαιολογείται η έλλειψη ειλικρίνειας των Εργατικών.
Ευτυχώς, υπάρχει μια νέα και αξιόπιστη πηγή που μπορεί να αποκαλύψει τις πραγματικές προθέσεις του Εργατικού Κόμματος. Ο διεθνής τραπεζικός και χρηματοοικονομικός σύμβουλος Bob Lyddon έχει αφιερώσει πολύ χρόνο μελετώντας το Corn Lecture της Shadow Chancellor Rachel Reeves τον Μάρτιο, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει τι σημαίνουν στην πραγματικότητα οι φαινομενικά κενές κουβέντες και οι κρυπτικοί ευφημισμοί της.
Έγραψε μια έκθεση 56 σελίδων με τίτλο “Ξεμάκρυνση της ορολογίας”, η οποία εμβαθύνει στις λεπτομέρειες της σκόπιμα αδιαφανούς γλώσσας της, και στη συνέχεια τη συνόψισε σε ένα συντομότερο έγγραφο 16 σελίδων με τίτλο “Αποκωδικοποίηση της Ρέιτσελ Ριβς” – χωρίς αμφιβολία από φόβο ότι η κλίμακα της εργασίας θα ήταν υπερβολική για τους περισσότερους.
Ο Lyddon, ο οποίος αποφοίτησε με άριστα στις σύγχρονες γλώσσες από το Cambridge και μιλάει άπταιστα Νορβηγικά, Ολλανδικά, Γερμανικά και Γαλλικά, έχει τώρα προσθέσει το Reevespeak στο λεξικό του και μας αφήνει να μάθουμε τα μυστικά του.
Μεταφράζοντας σε απλά αγγλικά όσα είπε δημόσια η Rachel Reeves στη δική της σκοτεινή γλώσσα, η Lyddon αναγνώρισε ότι οι Εργατικοί θέλουν να συμμετάσχουν στις γενικές εκλογές χωρίς δημοκρατικούς περιορισμούς στα μελλοντικά τους σχέδια δαπανών. Αυτό μπορεί να οδηγήσει μόνο σε επώδυνες αυξήσεις φόρων, όχι μόνο τώρα αλλά και για τις μελλοντικές γενιές.
Φράσεις όπως «επένδυση μέσω εταιρικής σχέσης μεταξύ στρατηγικής κυβέρνησης και επιχειρηματικής οικονομίας» μπορεί να μας μπερδεύουν, αλλά στην πραγματικότητα σημαίνουν ότι οι εταιρείες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα πιέζονται να επενδύσουν σε έργα Εργασίας με βάση τις εγγυήσεις των φορολογουμένων. Λοιπόν, Ραχήλ, πες μας, θα ξοδέψεις περισσότερα, θα μας φορολογήσεις περισσότερο, θα δανειστείς περισσότερα; Αφού ανέλυσε την ομιλία σας, ο Bob Lyddon κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η απάντηση πρέπει να είναι ναι, ναι και ναι.
Η Ρέιτσελ Ριβς μίλησε για τις υποτιθέμενες μέρες του επεκτατικού εθνικού χρέους υπό τον Γκόρντον Μπράουν, και ειδικότερα για τη χρήση επενδύσεων PFI (Private Finance Initiative), που εξακολουθούν να μας κοστίζουν δισεκατομμύρια για να αποπληρώσουμε σήμερα. Το συνολικό ποσό των πληρωμών PFI από το 1996/97 έως την τελική συναλλαγή που οφειλόταν το 2052/53 είναι 278,3 δισεκατομμύρια £, ένα εκπληκτικό 555 τοις εκατό του κεφαλαίου των 50,1 δισεκατομμυρίων λιρών.
Από αυτές τις 669 συμβάσεις PFI, οι 588 έγιναν υπό τις κυβερνήσεις των Εργατικών. Ακόμη και το αριστερό Ινστιτούτο Έρευνας Δημόσιας Πολιτικής (IPPR) εκτίμησε ότι οι επενδύσεις που χρηματοδοτήθηκαν από το PFI, ύψους 13 δισεκατομμυρίων λιρών, που χρονολογούνται από το 1998, έχουν κοστίσει στο NHS 80 δισεκατομμύρια λίρες και εξακολουθούν να έχουν 55 δισεκατομμύρια λίρες προς πληρωμή μέχρι το 2019. Μέχρι το 2030, οι πληρωμές PFI θα κοστίζουν στο NHS 2,5 δισεκατομμύρια £ ετησίως και ορισμένα καταπιστεύματα του NHS πρέπει τώρα να αφιερώσουν το ένα πέμπτο του προϋπολογισμού τους για την αποπληρωμή μόνο του PFI.
Ο Ριβς αναγνωρίζει ότι το εθνικό χρέος έχει ήδη φτάσει στα όριά του και δεν μετανιώνει που βρίσκει τρόπους παράκαμψης της σύνεσης, της διαφάνειας και της λογοδοσίας. Στην ομιλία της τον Μάιο, άφησε να εννοηθεί ότι θα μιμηθεί τα ομόλογα PFI εκτός ισολογισμού της ΕΕ, γνωστά ως InvestEU, έτσι ώστε το χρέος να κρύβεται κρυφά αντί να φαίνεται ανοιχτά. Αυτό συνάδει με τον στόχο του Εργατικού Κόμματος για εξισορρόπηση προς την ΕΕ και θα οδηγήσει στα ίδια επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης που δεν είναι βέλτιστα.
Ο Ριβς συνέχισε εξηγώντας ότι το καθαρό μηδέν παρέχει την απαραίτητη αιτιολόγηση για τις υψηλότερες δαπάνες για τις οποίες έχει δεσμευτεί η ίδια και οι Εργατικοί. Τα συνταξιοδοτικά ταμεία θα πρέπει να κατευθύνονται για να κατευθύνουν τις επενδύσεις τους προς τη στήριξη της καθαρής μηδενικής υποδομής που θα επεκτείνει περαιτέρω τον κυβερνητικό έλεγχο της οικονομίας μας – ανεξάρτητα από τη ζημιά στις αποδόσεις των συντάξεων στο μέλλον.
Για να επιβάλει αυτό το κοκτέιλ υπερβολικών κυβερνητικών δαπανών και συγκεντρωτικών ρυθμίσεων, ο Ριβς υπόσχεται επίσης τη δημιουργία νέων, ακαταλόγιστων ιδρυμάτων – περισσότερων Οιονεί Αυτόνομων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (QUANGO) και φορέων για την νομενκλατούρα του Εργατικού Κόμματος, την πίστη και τη μυστικότητά τους με υπέρογκους μισθούς και συντάξεις που χρηματοδοτούνται από φορολογικά έσοδα.
Αν και πρέπει να αυξηθούν οι φόροι – ωστόσο δεν δόθηκαν νέες λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να αποκρυπτογραφηθούν – μεγάλο μέρος του λογαριασμού θα παρουσιαστεί όχι σε εμάς, αλλά στις μελλοντικές γενιές, ειδικά στα εγγόνια μας, που δεν μπορούν να κληθούν να σηκώσουν το βάρος αποδεχτούν. Είναι συσκευασμένο και παρουσιάζεται ως “Securenomics”, αλλά η οικονομική καταστροφή που διατρέχει είναι τόσο μεγάλη που δεν υπάρχει τίποτα ασφαλές σε αυτό, και όπου είναι οικονομικό, συνίσταται μόνο στην αποφυγή της αλήθειας.
Αρα αυτο ειναι. Ενώ οι Εργατικοί θα συνεχίσουν να αρνούνται να παραδεχτούν τις πραγματικές τους προθέσεις, η κατεύθυνση που οδεύει είναι ξεκάθαρη και τα μέσα για την επίτευξή της είναι ήδη γνωστά. Οι επιτήδειοι δημοσιογράφοι έχουν λιγότερο από έξι εβδομάδες για να κάνουν τις σωστές ερωτήσεις και μετά αναμφίβολα συνεχίζουν να αμφισβητούν τις διφορούμενες απαντήσεις μέχρι να φτάσουμε στην αλήθεια.
Η Εργασία μιλάει, συμβουλεύει και δίνει εντολές μέσω πολιτικών κρυπτογράφησης. Δόξα τω Θεώ, ο Bob Lyddon έσπασε τον κώδικα Enigma των Εργατικών.
