Ο 69χρονος Τσαρλς Γκόρντον-Λένοξ, ο 11ος δούκας του Ρίτσμοντ, είναι γνωστός για την κομψή σιλουέτα του. «Δεν είμαι μεγάλος οπαδός των αντρικών casual ρούχων», παραδέχεται. «Δεν νομίζω ότι είναι υπέροχο. Δεν λατρεύω ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, ας το πούμε έτσι…»
Μιλάω με το His Grace (ντυμένο με ένα μάλλον υπέροχο κοστούμι της δεκαετίας του 20) ενόψει της πρώτης συνόδου κορυφής Future of Vintage που θα φιλοξενήσει στο σπίτι στο Goodwood Estate αυτή την εβδομάδα, αφού προσκάλεσε συμβολαιογράφους και επιρροές όπως η Paula Sutton από το Hill House Vintage και Ο Henry McNeill-Njoku και ο Theo El-Kattan από το Known Source συζητούν μαζί του τη χρησιμοποιημένη μόδα. Τα θέματα της ημερήσιας διάταξης περιλαμβάνουν τον έλεγχο ταυτότητας, τη διαθεσιμότητα και την επένδυση, καθώς και τα εμπόδια που αντιμετωπίζει ο κλάδος και τι μπορεί να γίνει για να τα ξεπεράσει.
Η σύνοδος κορυφής έρχεται σε μια ενδιαφέρουσα στιγμή για τη vintage μόδα. Τα αρχειακά κομμάτια ήταν παντού στο κόκκινο χαλί κατά τη διάρκεια της σεζόν των βραβείων: ο Sydney Sweeney φόρεσε το φόρεμα Marc Bouwer της Angelina Jolie το 2004 στο afterparty των Oscars του Vanity Fair, ενώ η Jennifer Lawrence επέλεξε ένα φόρεμα Givenchy του John Galliano που φορούσε κάποτε η Kate Moss. Ακόμη και η ιέρεια της μόδας, η Dame Anna Wintour, έχει δώσει τη σφραγίδα της έγκρισής της στο κίνημα με το επόμενο θέμα του Met Gala, “Sleeping Beauty: Fashion Resurgent”, το οποίο θα περιλαμβάνει πολλές διασημότητες που φορούν vintage κομμάτια από Balenciaga και Dior. Και ενώ οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε συνήθως την επιλογή να ονομάσουμε Yves Saint Laurent της δεκαετίας του 1970, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μερικά φανταστικά κομμάτια που μπορείτε να αγοράσετε μεταχειρισμένα.
Για τον Δούκα, πρόκειται για επανατοποθέτηση του vintage. Δεν είναι πια κάτι που μυρίζει κάπως μούχλα και έμεινε αναγάπητο σε ένα φιλανθρωπικό κατάστημα. Μάλλον, είναι καλοσχεδιασμένα κομμάτια που έχουν κατασκευαστεί για να διαρκούν. «Τα vintage ρούχα πρέπει να είναι εξαιρετικής ποιότητας για να διαρκέσουν», λέει ο Δούκας. «Έχω μερικά κοστούμια 30 ετών. Έχει να κάνει με την αυτοέκφραση και όχι το «ντύσιμο» και είναι η χαρά για κάτι που έχει ιστορία και ιστορίες να πει».
Η συνάδελφός του στη σύνοδο κορυφής Paula Sutton, η οποία έχει γίνει σταρ των social media χάρη στην αγάπη της για το vintage, συμφωνεί: «Έχω μπουφάν 30, 40, 50, 60 ετών χωρίς ούτε μια ραφή ακατάλληλη. Το σχήμα είναι άθικτο», λέει. «Τα κουμπιά μπορούν πάντα να αντικατασταθούν, αλλά αναζητήστε ανθεκτικά υφάσματα όπως τουίντ και μαλλί και προσέξτε για λεκέδες και πράγματα που δεν θα επισκευαστούν εύκολα».
Φυσικά, το επιχείρημα της βιωσιμότητας μπαίνει επίσης στο παιχνίδι – μια σημαντική ανησυχία, ειδικά για τη Generation Z. «Είναι μια απόφαση που είναι τόσο ενάρετη όσο και μοντέρνα», συμφωνεί η Χάρη Του. «Το μεταχειρισμένο είναι πλέον καλό. Είναι ωραίο πράγμα, υπεύθυνο».
«Το να ενθαρρύνεις τους ανθρώπους να αγοράζουν περισσότερα είναι απίστευτα επιβλαβές», προσθέτει ο Sutton. «Είναι τόσο σημαντικό να μάθετε πώς να κάνετε βιώσιμες επιλογές και να γνωρίζετε ότι μπορείτε να επαναχρησιμοποιήσετε και να ανακυκλώσετε ρούχα».
Αν και συνδέεται πιο στενά με τους αγώνες, είναι λογικό ότι ο Δούκας θα αγκάλιαζε τη vintage μόδα. Το 1998 επανεκκίνησε το Goodwood Motor Circuit με το Revival, 32 χρόνια αφότου οι τελευταίοι κινητήρες άνοιξαν στροφές επί της βασιλείας του παππού του. Όταν κάποιος πρότεινε ότι η εκδήλωση – η οποία περιλαμβάνει vintage αυτοκίνητα από την ακμή του φεστιβάλ από το 1948 έως το 1966 – θα έπρεπε επίσης να ενθαρρύνει τους επισκέπτες να ντύνονται κατάλληλα, μερικοί άνθρωποι δεν πείστηκαν αμέσως.
«Πολλοί άνθρωποι θεώρησαν ότι ήταν μια πολύ κακή ιδέα», μοιράζεται ο Δούκας. «Αλλά αποδείχτηκε ένα καταπληκτικό πράγμα. Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια που το κάναμε, ο κόσμος δεν ήθελε να πάει σπίτι του. Δεν ήθελαν να πάνε πίσω από το κατώφλι και να βιώσουν τον πραγματικό κόσμο, ήθελαν να παραμείνουν σε αυτή τη μικρή φούσκα».
Ο Δούκας παραδέχεται ότι ήταν τυχεροί καθώς τη δεκαετία του 1940 και του 1960 είδαν μερικές από τις μεγαλύτερες τάσεις της μόδας. «Εκείνη τη στιγμή της δεκαετίας του ’50, όταν όλα έγιναν λίγο πιο τρελά, η μουσική έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο και τα ανδρικά κοστούμια έγιναν λίγο πιο υπερβολικά – ήταν μια υπέροχη στιγμή», σκέφτεται. «Τα μεταπολεμικά γυναικεία φορέματα και τα ανδρικά κοστούμια έκαναν τους πάντες να φαίνονται υπέροχοι. Πήρα ένα σωρό κοστούμια φτιαγμένα από vintage υφάσματα της δεκαετίας του 1950».
Η καθημερινή του στολή είναι κοστούμι και αν μπορούσε να φορέσει τη μόδα μιας άλλης εποχής σήμερα, θα ήταν αυτή του 18ου αιώνα – αν και παραδέχεται ότι ήταν θιασώτης της μόδας ως παιδί. «Τώρα φοράω ένα κοστούμι κάθε μέρα, είναι ό,τι πιο άνετο για μένα», εξηγεί. «Πολύ ψηλό παντελόνι για να μην τσιμπάει στη μέση και είναι πολύ ζεστό».
Αφορά επίσης την υποστήριξη των παραδοσιακών χειροτεχνιών. «Αν είσαι αρκετά τυχερός που έχεις φτιάξει κάτι για σένα, απλά νιώθεις εντελώς διαφορετικό και δείχνει πολύ κομψό», υποστηρίζει. «Έχω τρεις γιους και όλοι απολαμβάνουν να κάνουν κάτι. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία, ο όγκος της δεξιοτεχνίας που χρειάζεται, και όλα αυτά τα πράγματα εξαφανίζονται και πρέπει να τα συνεχίσουμε. Θα ήθελα να μπορώ να φτιάξω τα δικά μου παπούτσια ή να ράψω ένα κοστούμι. Η ικανότητα να το κάνεις αυτό είναι μια απίστευτη ικανότητα».
Μεγαλώνοντας, η μητέρα του Δούκα, Σούζαν, ήταν δεινή μοδίστρα («είχε πολλά από αυτά τα χάρτινα μοτίβα Butterick») και έπλεκε, αν και δεν του έφτιαχνε ρούχα. Μία από τις πρώτες του αναμνήσεις μόδας αφορά τη γιαγιά του: «Για τα όγδοα γενέθλιά μου, μου χάρισε ένα πολύ μεγάλο πουκάμισο από μεταξωτό κρεμ και μια ζακέτα από κασμίρι από ένα παιδικό κατάστημα στην Bond Street. Ένιωθα σαν να ήμουν 21 και όχι 8».
Αλλά είναι ένα κομμάτι που ανήκε κάποτε στον παππού του, τον ένατο Δούκα, και ίσως έχει τη μεγαλύτερη συναισθηματική αξία για αυτόν. «Έχω ένα μικρό φουλάρι με το οποίο έτρεχε ο παππούς μου», λέει. «Φορούσε άσπρη φόρμα με λευκό πουκάμισο, γραβάτα και καρφίτσα, και μετά το όλο πράγμα συγκρατήθηκε από μια αρκετά ακατέργαστη ζώνη. Ήταν μια αρκετά δυνατή εμφάνιση. Στο τέλος, φόρεσε το ταρτάν Gordon της οικογένειας σε ένα εμπριμέ μεταξωτό μαντήλι. Πρακτικά είναι τεμαχισμένο τώρα, αλλά το έχω ακόμα.” Στην πραγματικότητα, εμπνεύστηκε τόσο πολύ από το κασκόλ που κάλεσε την Ιταλίδα σχεδιάστρια E.Marinella, η οποία λέει ότι κάνει τις καλύτερες γραβάτες (“Στην πραγματικότητα φοράω ένα τώρα”) , ζήτησε να το επανασχεδιάσει για την επέτειο του Revival. Είχε επίσης πολλά σακάκια φτιαγμένα για αυτό το σκοπό, βασισμένα σε σχέδια της δεκαετίας του 1950.
Τώρα οι τρεις ενήλικοι γιοι του, ο Κάρολος, ο Γουίλιαμ και ο Φρειδερίκος, κάνουν επιδρομές στην γκαρνταρόμπα του. «Ο μεγάλος μου γιος φοράει επίσης όλα τα παπούτσια του πατέρα μου», γελάει. «Αυτή είναι η ομορφιά των χειροποίητων ανδρικών ενδυμάτων. Μπορούν να τροποποιηθούν μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, ώστε τα παιδιά σας να μπορούν να τα φορέσουν όταν μεγαλώσουν. δεκαετία του 1950. «Είχε μια φανταστική συλλογή από vintage εξοπλισμό», λέει ο δούκας. «Έχουμε μερικά από αυτά και η γυναίκα μου φορά μερικά από αυτά στο Revival».
Όταν ρωτάω τον Δούκα για την κληρονομιά του και αν θέλει να τη χρησιμοποιήσει για να προωθήσει έναν πιο βιώσιμο τρόπο ζωής, είναι σεμνός. «Το επιχείρημα της βιωσιμότητας για αυτό που κάνουμε είναι τεράστιο», καταλήγει. «Το όραμα είναι ότι μπορούμε να γίνουμε ένα είδος πλατφόρμας για ανθρώπους που είναι πραγματικά αφοσιωμένοι σε αυτόν τον βιώσιμο τρόπο ένδυσης και νομίζω ότι αυτό είναι πραγματικά θετικό».