Το μεγαλύτερο κίνητρο στον πίνακα ήταν ο σύλλογος που τερμάτισε έξι θέσεις υψηλότερα από την περσινή σεζόν, σημείωσε 19 περισσότερους πόντους και σκόραρε περισσότερα από τα διπλάσια γκολ. Η ιστορία επιτυχίας του τελευταίου βαθμολογικού πίνακα της Premier League είναι, ε, η Τσέλσι. Ναι, αυτή η Τσέλσι, η επιτομή της υπερβολής, ο σύλλογος που ξόδεψε ένα δισεκατομμύριο λίρες για την παλινδρόμηση, το πιάτο πέτρι για τις περίεργες και τρελές ιδέες του Τοντ Μπόχλι.
Ή για να το θέσω αλλιώς: η Τσέλσι τερμάτισε ακόμα τρεις θέσεις χαμηλότερα από δύο χρόνια πριν και σημείωσε 11 βαθμούς λιγότερους το 2023/24 από ό,τι το 2021/22. Ο Mauricio Pochettino έχει υποστηρίξει ότι η νέα Chelsea δεν πρέπει να κρίνεται με τα πρότυπα της παλιάς, των κυπελλούχων της σειράς με έμπειρους παίκτες. Ίσως θα ήταν κολακευμένος αν συγκρίνει αυτή τη σεζόν με το τεχνητό ναδίρ του τροχαίου του 2022/23, τη χρονιά των τεσσάρων προπονητών Πότερ-Λάμπαρντ, μόλις 44 πόντους, μόλις 38 γκολ και την ιστορική αποτυχία των 12Th Τοποθεσία.
Και όμως ο Ποτσετίνο -ένας προπονητής σε κενό, του οποίου το διετές συμβόλαιο φαίνεται παράλογα σύντομο σε σύγκριση με αυτά ορισμένων από τους πιο υποτιμημένους παίκτες της Τσέλσι, και που περιμένει μια κλήση από τους ιδιοκτήτες για να ανακαλύψει το μέλλον του – μπορεί να δείξει στοιχεία προόδου. Είναι μια βελτίωση που θα πρέπει να φέρει κάποια σταθερότητα σε έναν σύλλογο με εφέ περιστρεφόμενης πόρτας τα τελευταία χρόνια: ο Ποτκετίνο πρέπει να μείνει. Η έκτη θέση, ένας τελικός κυπέλλου και ένας ημιτελικός είναι η επιβεβαίωση της δουλειάς του σε μια καμπάνια που έφερε ακόμα κάποια αμηχανία.
Αυτό το έργο του 1 δισεκατομμυρίου λιρών έχει μια διαρκή παραξενιά και πολλά προβλήματα που προκαλούνται από μπερδεμένη σκέψη και άγρια στρατολόγηση. Οποιαδήποτε οπισθοδρόμηση μπορεί να είναι απογοητευτική. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες οι ιδιοκτήτες της Τσέλσι να περίμεναν να προκριθούν στο Champions League τη φετινή σεζόν, όπως και πέρυσι. Αυτή τη σεζόν, στην οποία συσσωρεύτηκαν οι τραυματισμοί τους, τερμάτισαν ανάμεσα στους οκτώ ανταγωνιστές μόνο μπροστά από μια άλλη ομάδα που ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς στο Newcastle και την εντελώς δυσλειτουργική αλλά και τραυματισμένη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Όμως, ενώ η Τσέλσι επέστρεψε στο δεύτερο ημίχρονο πριν από τα Χριστούγεννα (χωρίς την αφαίρεση της Έβερτον), έχει τον τέταρτο περισσότερους βαθμούς από τότε, με μέσο όρο πάνω από δύο ανά παιχνίδι και με 48 γκολ σε 20 αγώνες. Αν μέρος αυτού οφείλεται στο φαινόμενο Cole Palmer, τότε αυτή η επιστροφή σε παραγωγικές ευκαιρίες για σκοράρισμα ήρθε όταν ο καλύτερός τους επιθετικός, Christopher Nkunku, τραυματίστηκε πάντα και η εξαιρετική προσπάθεια της Chelsea απέτυχε να δώσει ένα γνήσιο Νο. 9.
Στο δεύτερο μισό της σεζόν εξακολουθούσαν να υπάρχουν καυγάδες της Wolves εντός έδρας στις οποίες ο Pochettino φοβόταν ομολογουμένως ότι θα αποβληθεί, η ήττα στον τελικό του Carabao Cup από τα παιδιά της Liverpool, η απώλεια νεύρων όταν παρουσιάστηκε ευκαιρία στις καθυστερήσεις και οι καυγάδες στην Premier League από τη Liverpool. και την Άρσεναλ. Η Τσέλσι σημείωσε ένα ανεπιθύμητο ρεκόρ συλλόγου, δεχόμενος 63 γκολ σε μια σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ. Η αναζήτηση μιας αμυντικής φόρμουλας θα είναι σημαντική την επόμενη σεζόν, μαζί με το αν οι δύο χαφ τους Ένζο Φερνάντεθ και Μοϊσέ Καϊσέδο, που αποκτήθηκαν για πάνω από 100 εκατομμύρια λίρες ο καθένας, είναι συμβατοί ή μπορούν να θωρακίσουν αποτελεσματικά την τετράδα.
Αλλά ένας υπαινιγμός ενθουσιασμού ήταν η αρχή. Η εξέλιξη ορισμένων παικτών πήγε με τον ίδιο τρόπο. Ο Ποκετίνο έχει δείξει ότι μπορεί να παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο και να αναπτύξει νεαρά ταλέντα. Ο Νίκολας Τζάκσον είχε πολλά άστοχα, αλλά ο αριθμός των 17 τερμάτων (εξαιρουμένων των πέναλτι, φυσικά) από μια νέα υπογραφή αντικατοπτρίζει καλά την απόδοση του Αργεντινού. Ο Malo Gusto αναδεικνύεται ως η δεύτερη καλύτερη υπογραφή του νέου καθεστώτος. Ο Pochettino κατάφερε να αφήσει τον εντελώς υπερτιμημένο Marc Cucurella να παίξει καλά τις τελευταίες εβδομάδες. Έδειχνε να παλεύει με μια οπισθοφυλακή για να κρατήσει τον Conor Gallagher, αλλά ο βασικός αρχηγός ήταν αναμφισβήτητα ο ξεχωριστός παίκτης της Chelsea αυτή τη σεζόν μετά τον Palmer. Ο Ποτσετίνο παρήγαγε μερικά λαμπρά, αν και μερικές φορές άναρχα, παιχνίδια. ήταν ένα αντίδοτο στη στειρότητα της θητείας του Γκράχαμ Πότερ.
Τίποτα από αυτά δεν υποδηλώνει αυτόματα ότι θα υπάρξει μια ομαλή εξέλιξη σε περίπτωση που μείνει ο Ποτσετίνο. Αλλά αυτό είναι μια αντανάκλαση του χάους που δεν δημιούργησε. Η Τσέλσι εξακολουθεί να προβληματίζεται για τον Mykhailo Mudryk και γιατί κάποιος πλήρωσε 88 εκατομμύρια λίρες για αυτόν. Έχουν πολλές δυνατότητες – Andrey Santos, Cesare Casedei, Lesley Ugochukwu, Angelo Gabriel, Gabriel Slonina – που έχουν δείξει πολύ λίγα στοιχεία ότι είτε θα γίνουν ποιοτικοί παίκτες της πρώτης ομάδας είτε θα έχουν κέρδος. Το ερώτημα είναι αν κάποιος μπορεί να κάνει τον Caicedo και τον Fernandez το άθροισμα των δυνατοτήτων τους, αντί για δύο αταίριαστα χαφ που φαίνονται καλύτερα χώρια. Πήραν την ανόητη απόφαση – όχι του Ποτσετίνο – να κάνουν τον Ρις Τζέιμς καπετάνιο. Ακολούθησε μια χρονιά γεμάτη τραυματισμούς και κόκκινες κάρτες. Έχουν τη συνήθεια να αγοράζουν ποδοσφαιριστές που είναι επιρρεπείς σε τραυματισμούς που στη συνέχεια τραυματίζονται. Δεν έχουν ακόμα κορυφαίο εννέα ή κορυφαίο τερματοφύλακα.
Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πλήρως αυτό το χάος. Με ή χωρίς τον Ποτσετίνο, η Τσέλσι συνεχίζει την πορεία της: είναι στα πρόθυρα να ξοδέψει πάνω από 50 εκατομμύρια λίρες για τον Βραζιλιάνο θαύμα Εστεβάο Γουίλιαν, έναν εξτρέμ που θα ενταχθεί σε μια ομάδα που ξεχειλίζει από εξτρέμ. Προφανώς υπάρχει ανάγκη να πουληθούν παίκτες, ξενοδοχεία και οτιδήποτε άλλο μπορούν να πάρουν στα χέρια τους για να περάσουν το PSR.
Μετά την πρόκριση για την Ευρώπη, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα των αυστηρότερων κανόνων FFP της UEFA, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να αποσβέσουν νέες υπογραφές μόνο για μια μέγιστη περίοδο πέντε ετών. Αναζητούνται περαιτέρω κενά για την παράκαμψη της δημοσιονομικής νομοθεσίας. Υπάρχει πιθανότητα οι ιδιοκτήτες της Chelsea να έχουν επενδύσει στα έσοδα του Champions League και την επόμενη σεζόν και να μην τα έχουν. Αλλά τα χρόνια του Boehly δείχνουν ότι μια αλλαγή διευθυντή δεν οδηγεί απαραίτητα σε άμεση ώθηση. Το ολοένα και πιο βασανιστικό κυνήγι της Μπάγερν Μονάχου δείχνει ότι ακόμη και για συλλόγους που βρίσκονται σε πιο πλεονεκτικές θέσεις από την Τσέλσι, είναι δύσκολο να εξασφαλίσουν ένα ραντεβού υψηλού προφίλ.
Και ενώ η πρώτη χρονιά του Ποτσετίνο στο Στάμφορντ Μπριτζ ήταν εντελώς ατελής, η Τσέλσι έχει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από αυτόν, δεν υπάρχει προφανής καλύτερη λύση στο σκάφος και ο κίνδυνος περαιτέρω αλλαγές να τις βυθίσουν στα βάθη. Θα έπρεπε να μείνει.