Ο Τσαρλς Τζέφρι εμφανίζεται στην αυλή του Σόμερσετ Χάουζ, ένας λαμπερός φάρος με μωβ κιλτ και κοστούμι, πάνω από έξι πόδια ψηλός σε παπούτσια πλατφόρμας, με σοκ από μαύρα μαλλιά, ελισαβετιανό πρόσωπο με λευκή πούδρα και γεμάτα κόκκινα χείλη. Είναι η τέλεια οπτική αναπαράσταση της συλλογικής, ειλικρινούς προσωπικότητάς του. Το αντίθετο της ήσυχης πολυτέλειας, ένα βάλσαμο μπροστά στην αυξανόμενη μειλιότητα της μόδας. Περιγράφει την εμφάνισή του ως «Ο Robert Smith συναντά τον Commes [des Garçons]”. Αυτό δεν είναι ο κανόνας για αυτόν αυτές τις μέρες. «Δεν έχω χρόνο», γελάει, αλλά μόλις ετοιμάζεται για την επερχόμενη έκθεση και την έκθεσή του (και τα δύο στο Somerset House, όπου βρίσκεται και το στούντιο του). «Πρέπει να ντυθώ για να φτιάξω τη διάθεση. Ελπίζω ότι αυτό θα με βοηθήσει να τη γνωρίσω στην εκπομπή».
Και οι δύο θα χρησιμεύσουν ως ορόσημα για δέκα χρόνια του Charles Jeffrey Loverboy, μιας δισκογραφικής που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια μιας βραδινής βραδιάς σε ένα υπόγειο του Dalston, με την υποστήριξη της νονάς της μόδας Lulu Kennedy (επικεφαλής του πρωτοποριακού προγράμματος θερμοκοιτίδων Fashion East) και εκφράζοντας μια γοτθική, queer- φιλική σκηνή που, όπως όλες οι καλές σκηνές, απαθανάτισε μια πληθωρική, άγρια στιγμή στο χρόνο.
Η σύλληψή του είναι ένα παράδειγμα της δημιουργικότητας που μόνο το Λονδίνο μπορεί να παράγει: ένα αγόρι από το δημοτικό συμβούλιο της Γλασκώβης παθαίνει εμμονή με τα The Horrors και ονειρεύεται τον Central Saint Martins, έρχεται στο Hoxton, βρίσκει τον εαυτό του, την κοινότητά του, τη φωνή του.
Την πρωτοτυπία του Τζέφρι ακονίστηκε από την αείμνηστη, σπουδαία (επίσης Σκωτσέζα) Λουίζ Γουίλσον, τη θρυλική επικεφαλής του μαθήματος Σχεδιασμού Μόδας MA στο Central Saint Martins, που πέθανε ξαφνικά πριν από δέκα χρόνια ενώ τελείωνε το πρώτο έτος σπουδών μαζί της.
Ήταν η εποχή της άνθησης της μόδας του Λονδίνου, όταν όλα τα «μωρά» της, όπως την αποκαλεί ο Τζέφρι – Τζόναθαν Σάντερς, Κρίστοφερ Κέιν, Ρίτσαρντ Νίκολ, Μίνταμ Κίρχοφ και Γκάρεθ Που – βρίσκονταν στο απόγειο της καριέρας τους. Αυτή η επιτυχία, λέει ο Τζέφρι, «αισθάνθηκε μακριά, αλλά και σαν να ήταν εφικτή».
Όλοι οι άνθρωποι που ήταν μεγάλοι στη μόδα στο Λονδίνο της το χρωστούσαν.
Τσαρλς Τζέφρι
«Πριν πάρω το μάθημα, ήμουν ένα κατάλληλο μοντέλο», θυμάται. «Επειδή ήμουν μεγάλος, έπρεπε να παίρνω μέρος σε σεμινάρια όλη την ώρα. [There was this] Όλη τη γοητεία που απέπνεε εκείνη και η διδασκαλία της, το δράμα, η παράσταση… Όλοι οι άνθρωποι που ήταν μεγάλοι στη βιομηχανία της μόδας στο Λονδίνο το χρωστούσαν σε αυτήν. Είσαι σε εκείνο το δωμάτιο και ακούς μαργαριτάρια σοφίας που πρέπει να απορροφήσεις, ήταν ηλεκτρισμένο.” «Δεν έχω κλάψει ποτέ περισσότερο για το θάνατο κάποιου. Είχαμε δημιουργήσει έναν περίεργο δεσμό. Τα πήγα πολύ καλά μαζί της, το σκωτσέζικο, της έφερνα πάντα μεσημεριανό.»
Η ζωή του Τζέφρι στο Saint Martins ήταν ταραχώδης για πολύ καιρό. Δούλεψε διάφορες δουλειές για να συντηρηθεί, στην Acne στην Dover Street, στον Jack Wills στο Angel και στο George and Dragon. Έκανε επίσης αίτηση για κάθε υποτροφία και βραβείο που μπορούσε να πάρει.
Το Loverboy, η βραδιά του κλαμπ στο Vogue Fabrics στο βρώμικο άκρο της Kingsland Road, ξεκίνησε τυχαία ως ένα πάρτι για τα 24α γενέθλια τον Αύγουστο του 2014.
«Ήθελα να μοιάζω με ένα από τα σχέδιά μου», λέει ο Jeffrey για την πρώτη του βραδινή παράσταση. «Βάφω τον εαυτό μου μπλε και φόρεσα το μεγάλο κόκκινο μπουφάν μου από συνθετική γούνα από το BA. Αφορούσε συναντήσεις και ραντεβού. Άκουγα το The Love Below των OutKast. Ο ιδιοκτήτης, ο Lyle, απόλαυσε τόσο πολύ τη βραδιά που μου ζήτησε να το ξανακάνω…»
Ήταν μια αναγέννηση κάπως, μια νέα συγκέντρωση δραματικά ντυμένων σκηνικών του Λονδίνου σύμφωνα με την παράδοση των Blitz Kids, που μιμούνται την επιδεικτική εμφάνιση του Boombox, τη βραδιά nu-rave στο Hoxton Bar and Grill που ο Jeffrey είχε παρακολουθήσει από μακριά στο Cumbernauld. Η εβδομαδιαία βραδιά έλυσε επίσης δύο προβλήματα – του παρείχε εισόδημα και, μέσω του έργου τέχνης που δημιουργήθηκε για να το προωθήσει, ένα έτοιμο brand που άρχισε να επηρεάζει τη δουλειά του για μεταπτυχιακές σπουδές. Ο κόσμος των ερωτευμένων – με τις Warholian εργοστασιακές προβολές – γεννήθηκε.
Μετά την αποφοίτησή του, έγινε δεκτός από το Fashion East πριν λάβει μια χορηγία New Gen, ένα βραβείο LVMH και μια υποψηφιότητα BFC/Vogue Fashion Fund, καθώς και το Βρετανικό Βραβείο Μόδας για τον Καλύτερο Αναδυόμενο Σχεδιαστή Ανδρικών Ενδυμάτων το 2017.
Οι επιδείξεις μόδας του συχνά κλίνονταν προς προκλητικά θεαματικά κομμάτια ερμηνείας, δημιουργώντας μια αισθητική που συνδύαζε την κομψότητα και τη φαντασία των New Romantics ντυμένων με το Westwood με τους πιο σκοτεινούς γοτθικούς τόνους του αγαπημένου του The Horrors. Οι κέλτικες και ιστορικές αναφορές συναντούν μοτίβα ταρτάν και πλεκτά εμπνευσμένα από το punk. Υπάρχει ένας παράγοντας σοκ, αλλά και ένα ιδιόρρυθμο, τυπικά βρετανικό στυλ.
Η τελευταία του εμφάνιση στο Λονδίνο ήταν «η πρώτη Σεπτεμβρίου μετά την πανδημία. Σκέφτηκα από μέσα μου: «Θέλω να τρομάξω τους ανθρώπους, να κάνω ένα McQueen, υπάρχει μια ζούγκλα, θέλω ένα αυτοκίνητο να εκραγεί… Υπήρχαν λέιζερ και ουρλιάζοντας ειδωλολάτρες…» «Έκανα μερικά ρομαντικά σόου», είπε. λέει, «αλλά προτιμώ πάντα να είμαι ο παράξενος στο δωμάτιο αυτή τη φορά όλα είναι λίγο (κάπως) πιο κοσμικά. «Η ίδια η παράσταση είναι η ιδέα της μετακίνησης από τη μέρα στη νύχτα. Πώς μπορεί ο Loverboy να υπάρχει στον κόσμο κάποιου που ξυπνάει μέχρι να τον πάρει ο ύπνος; Λατρεύω τον Ρόμπερτ Σμιθ, εκείνες τις παλιές φωτογραφίες του The Cure από το περιοδικό Smash Hits, που μόλις ξυπνάω στο κρεβάτι, διαβάζω το Beano, βουρτσίζω τα δόντια τους, τρώω πρωινό, αλλά με αυτή την πλήρη εμφάνιση».
Αυτό είναι μια αντανάκλαση της αναπόφευκτα εμπορικής ετικέτας, που υποστηρίζεται από ένα μειοψηφικό μερίδιο από το Tomorrow, τον όμιλο μόδας που επενδύει επίσης στο εγχείρημα Colville της Martine Rose, της Coperni και της Lucinda Chambers μετά τη Vogue. Αλλά δεν μπορείς να ζήσεις δέκα χρόνια σε αυτό το περιβάλλον χωρίς να προσέχεις την ουσία.
«Μου αρέσει ο Paul Smith», λέει ο Jeffrey. «Αυτή η εταιρεία είναι απίστευτη. Θέλω να είμαι κάποιος που [around] για πάνω από 50 χρόνια. Τον θυμάμαι να λέει σε μια κουβέντα: «Πρέπει να κάνεις αυτό που σε κάνει να παίρνεις χρήματα στην τσέπη». Νομίζω ότι έχει να κάνει με το να είσαι ριζωμένος στην πραγματικότητα.” Ο Τζέφρι δεν κάνει μανικετόκουμπα, αλλά έχει μια ισχυρή γραμμή με τα καπέλα του με δισκέτα, τα οποία είναι καλτ και συχνά μπεστ σέλερ.
«Θέλετε οι άνθρωποι να μπορούν να δουν τον εαυτό τους [in the brand]. Αυτό είναι σημαντικό, αλλά υπάρχει επίσης το ερώτημα: “Εντάξει, πού είναι η ισορροπία;” [hat] Μάρκα.”
Αυτήν τη στιγμή εργάζεται για το πώς να συνδυάσει αυτά τα δύο στοιχεία: «Είναι να βρεις έναν τρόπο να κατευθύνεις το πλοίο έτσι ώστε οι άνθρωποι που επιλέγουν ένα πράγμα να βλέπουν επίσης κάτι διαφορετικό σε αυτό που μπορείς να κάνεις. Και μετά τι κάνετε σε αυτόν τον τομέα για τους ανθρώπους που θέλετε να στηρίξετε και να πάρετε μαζί σας;»
Αυτό είναι ένα υγιές θέμα για την ετικέτα, η οποία έχει πωλήσεις περίπου 5 εκατομμυρίων λιρών, το μεγαλύτερο μέρος τους από λογαριασμούς χονδρικής. Εκ των υστέρων, ήταν χαρούμενος που ο Ματτσς τον έριξε αθόρυβα (τον έφερε στο πλοίο και τον προήγαγε η τότε υπεύθυνη αγορών Νάταλι Κίνγκχαμ).
«Ήμασταν πολύ τυχεροί. Είχαμε μια μεγάλη έκρηξη, έχουμε την Dover Street (όπου οι καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις του είναι το αποκορύφωμα), η έκρηξη του καπέλου συνέβη, εξακολουθεί να μεγαλώνει. Αλλά έχω πάντα επίγνωση ότι μπορεί να εξαφανιστεί ανά πάσα στιγμή, είμαστε στο έλεος της κατάστασης χονδρικής».
Η απάντησή του είναι να δούμε τη μάρκα με μια ευρύτερη έννοια, με ιδέες που ξεπερνούν τη μόδα. «Δεν είναι μόνο τα ρούχα, [there’s] Παράσταση, νυχτερινή ζωή, μακιγιάζ, μουσική, τόσες πολλές περιοχές που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε. Στόχος μου για τα επόμενα τρία χρόνια είναι να φυτέψω κάτι σε διαφορετική περιοχή. Ξέρω πώς υπάρχει ο Loverboy στις ζωές των ανθρώπων. Πώς μπορούμε να διασκεδάσουμε τους ανθρώπους χωρίς να νοιαζόμαστε για το προϊόν;»
Η μόδα είναι πλέον ποπ, ενώ πριν είχε αυτό το εξειδικευμένο στοιχείο
Τσαρλς Τζέφρι
Δέκα χρόνια είναι πολλά στη μόδα, γι’ αυτό και θέλει να γιορτάσει αυτή τη στιγμή. Πόσο δύσκολο θα ήταν να κυκλοφορήσει το Loverboy τώρα; «Στο Λονδίνο είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τους νέους να βγουν έξω και να κάνουν πράγματα. Είναι πραγματικά δύσκολο, αλλά μετά», κάνει μια παύση, «είναι επίσης εύκολο γιατί [with] τα social media και η πρόσβαση που μπορεί να έχει ο κόσμος μέσω του γρήγορου virality κάτι… μόδας είναι πλέον pop, ενώ πριν είχε αυτό το niche στοιχείο. Ο εκδημοκρατισμός μέσω της διαφοροποίησης σήμαινε ότι υπήρχαν τόσοι άλλοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν, και αυτό είναι καλό, αλλά η μόδα έχει αλλάξει».
Και τι γίνεται με τη νυχτερινή ζωή του Λονδίνου; Είναι πραγματικά στο έδαφος;
«Αν έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά, πάντα κάτι συμβαίνει. Πάντα κάτι συμβαίνει. Υπάρχει προφανώς μια πανδημία queer χώρων, αλλά ο Jeffrey, 33, έχει άλλες προτεραιότητες. «Όταν τελειώσω με τη δουλειά, θέλω να πάω σπίτι», γελάει ο πρώην προμηθευτής του πάρτι. «Μόλις μετακόμισα σε ένα νέο διαμέρισμα και πέρασα το Σαββατοκύριακο στολίζοντας. Το αγαπώ. Θέλω να παίξω βιντεοπαιχνίδια, να χαλαρώσω, ίσως να προσκαλέσω έναν άντρα για δείπνο. Είμαι και πάλι νηφάλιος, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για μένα.” Μόνιμη κατοικία είναι το παιδί του πρώην στρατιώτη, το οποίο μετακόμισε μέχρι που χώρισαν οι γονείς του όταν ήταν 10 ετών και ζει με τη μητέρα του και τη μικρότερη αδερφή του στο Cumbernauld, έξω από τη Γλασκώβη. κατασταλάξει, πολύ σημαντικό.
Η έκθεση στο Somerset House θα καταγράφει την ιστορία του Loverboy, από την πρώτη του ενσάρκωση σε κλαμπ μέχρι κομμάτια που φορούσε ο Χάρι Στάιλς και η τωρινή του μούσα Τίλντα Σουίντον (την οποία έντυσε για εξώφυλλο της Vogue). Ας ελπίσουμε ότι ο Swinton θα παρευρεθεί επίσης στην εκπομπή του την Παρασκευή. Σκοπεύει να καθίσει τη μητέρα του δίπλα της.
«Φοράει μερικές φορές αυτό το look για το σόου, είναι πολύ της Carolina Herrera, μια μακριά μάξι φούστα με μια τραγανή λευκή μπλούζα. Είναι απλά υπέροχος.” Η μικρότερη αδερφή του, που εργάζεται στη φυλακή Barlinnie στη Γλασκώβη, δεν θα είναι εκεί. «Κάνει διακοπές στην Ιαπωνία. Με κρατούν προσγειωμένο», γελάει.
The Lore of Loverboy, Somerset House, 8 Ιουνίου έως 1 Σεπτεμβρίου