Ο Λόρδος Έντουαρντ Μάνερς σέρνει το Land Rover του στον λόφο στο μεσαιωνικό πάρκο του Haddon Hall. Η θέα από την κορυφή είναι απολύτως ειδυλλιακή.
Κάτω στην κοιλάδα είναι ο ποταμός Wye, γεμάτος από άγρια πέστροφα ουράνιου τόξου, και ακριβώς δίπλα είναι ο Haddon.
Είμαστε εδώ για να παρακολουθήσουμε το πάρκο να «ξεχωρίζεται» – ή ίσως να ξετυλίγεται. Οι φράκτες, οι παλιές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ περιοχών που κάποτε ήταν ενοικιαζόμενα χωράφια, αφαιρούνται για να μετατρέψουν το τοπίο ξανά σε ανοιχτό χώρο.
«Δεν μου αρέσει η λέξη «ξαναγώγηση»», λέει ο Λόρδος Έντουαρντ. «Αυτό που κάνουμε εδώ είναι να αποκαταστήσουμε το πάρκο».
Αυτό το έργο είναι ιδιαίτερα κοντά στην καρδιά του Λόρδου Έντουαρντ, αλλά είναι μόνο μέρος ενός 30ετούς σχεδίου αποκατάστασης που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
«Είμαστε εδώ 20 χρόνια τώρα», λέει. «Γνωρίζουμε ποια μέρη πρέπει να ολοκληρώσουμε και με ποια σειρά, και μπορούμε να τα κάνουμε περισσότερα μέσω των ταμειακών ροών».
Σε αυτό βοηθούν οι δημοφιλείς αγορές χειροτεχνίας του Haddon και τα βράδια που περνούσε παρακολουθώντας νυχτερίδες στο παρεκκλήσι του 12ου αιώνα – καθώς και το Peacock στο Rowsley, ένα ξενοδοχείο που αγόρασε ο Λόρδος Έντουαρντ λίγα λεπτά πιο κάτω.
Το σπίτι είναι ανοιχτό για το κοινό από τον Μάρτιο έως τον Οκτώβριο και το κτήμα διαθέτει 80 κατοικίες, δύο λατομεία και 20 μίλια μπροστά στο ποτάμι στα 3.800 στρέμματα σε ένα πολύ δημοφιλές μέρος του Derbyshire.
Το να είσαι ένα σωστό οικογενειακό σπίτι δίνει στον Haddon την απαραίτητη επιπλέον ζεστασιά.
Το 2013, ο Λόρδος Έντουαρντ παντρεύτηκε την επιχειρηματία Gabrielle Ross και πέντε χρόνια αργότερα μετακόμισαν στο Haddon με τα δύο παιδιά τους. Ήταν η πρώτη οικογένεια από τον 17ο αιώνα που ζούσε μόνιμα σε αυτό το σπίτι.
Η πρώτη συνάντηση της συζύγου του με τον Χάντον άφησε μόνιμη εντύπωση.
«Ο Χάντον», λέει η Λαίδη Έντουαρντ, «έχει μια ανδρική και μια θηλυκή πλευρά. Πλησιάζοντας το από το δρόμο, είναι μεγάλο και στιβαρό και έχει έναν αμυντικό τοίχο – είναι αρκετά τρομακτικό στη βραχώδη προεξοχή του.»
«Αλλά όταν το πλησιάζεις από την άλλη πλευρά, βλέπεις τη ρομαντική, όμορφη πλευρά του, να αστράφτει εκεί που το γυαλί της Βομβάης πιάνει το φως. Θυμάμαι ότι με είχε κυριεύσει η ομορφιά του».
Σε εκείνη την πρώτη επίσκεψη, θυμάται, ο Χάντον κοιμόταν ήσυχος. «Όλα τα έπιπλα ήταν καλυμμένα με καλύμματα σκόνης. Έμοιαζε σαν να περπατούσαμε μέσα από ένα παραμυθένιο κάστρο που δεν είχε ξυπνήσει ακόμα. [for years].»
Η ζωή στο Haddon δεν ήταν απαραίτητα εύκολη. Όταν μετακόμισαν με τους μικρούς τους γιους, το σπίτι ήταν «τόσο τρομερά κρύο», λέει η Λαίδη Έντουαρντ, που φορούσε στολή του σκι στο σπίτι.
«Αλλά είναι ένα σπίτι που θέλεις να ζήσεις με μια οικογένεια», λέει – και γι’ αυτό έπρεπε να μείνουν εκεί. «Χρειάζεται παιδιά, χρειάζεται αγάπη, χρειάζεται ενέργεια».
Αυτό που είναι προφανές για αυτό το κτίριο είναι η εξαιρετική του ηλικία.
“Σκέφτεστε, “Πώς μπορεί αυτό να είναι αλήθεια – πώς θα μπορούσε να έχει επιβιώσει;” Είναι πολύ παλιό και σε πιάνει, σε επηρεάζει».
Οι μεσαιωνικές σημάνσεις στις πόρτες υποδεικνύουν «αν κάποιος επιτρεπόταν να περάσει από την πόρτα [if you were part of the family]ή δεν ήσουν [as staff]«Αν ήσουν αναλφάβητος, ήταν κώδικας», λέει.
Καθώς η οικογένεια εγκαταστάθηκε, «φυσικά έλθαμε προς τους χώρους που θα χρησιμοποιούσε η οικογένεια. Είναι τόσο υπέροχο – είναι τα βήματα του παρελθόντος που δεν μπορείς να ακούσεις, αλλά μπορείς ακόμα να τα ακολουθήσεις».
Μερικά δωμάτια έχουν την αίσθηση και τη μυρωδιά ενός καθεδρικού ναού, αυτή την ξυλώδη, ελαφρώς μουχλιασμένη, αλλά αρχαία αίσθηση που δίνουν τα κτίρια με τα μοναστήρια και τις αυλές.
Είναι τόσο διαφορετικό από το Belvoir, αυτή η σχετικά νέα δομή ψηλά στο λόφο που μπορεί να δει κανείς για μίλια. Όπως το θέτει η λαίδη Έντουαρντ: «Ο Χάντον είναι τόσο μεγάλος που δεν το έφτιαξαν από εγωισμό».
Ο Haddon ανήκει στην οικογένεια Manners εδώ και 461 χρόνια.
Δεν πουλήθηκε ποτέ, αλλά παρέμεινε αποκλειστικά από κληρονομιά – πρώτα μέσω της οικογένειας Βέρνον, που απέκτησε το ακίνητο το 1170 και έχτισε το σπίτι, και στη συνέχεια μέσω της οικογένειας Μάνερς, μετά τη κληρονόμο Ντόροθι Βέρνον Σερ Τζον Μάνερς, δεύτερο γιο του Τόμας Μάνερς. 1ος κόμης του Ράτλαντ, που έζησε στο κάστρο Belvoir στο Leicestershire τη δεκαετία του 1560.
Παρά τη μακρά ιστορία του σε μια από τις παλαιότερες οικογένειες της Αγγλίας, ο Haddon δεν ήταν πάντα το κέντρο του σύμπαντος των Manners.
Αφού ο πολιτικός των Whig John Manners, 9ος κόμης του Rutland, δημιουργήθηκε Δούκας του Rutland το 1703, η οικογένεια μετακόμισε στο Belvoir σε μεγάλους αριθμούς. Αποφοίτησαν από το Haddon και δεν επέστρεψαν εκεί με κανένα σημαντικό τρόπο μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα.
Έτσι ο Χάντον έπεσε σε βαθύ ύπνο.
Στη δεκαετία του 1920, ο παππούς του Λόρδου Έντουαρντ, Τζον Μάνερς, 9ος δούκας του Ράτλαντ, πραγματοποίησε το μακροχρόνιο όνειρό του να αποκαταστήσει τον Χάντον ως έδρα της οικογένειας. Το εκσυγχρόνισε με ρεύμα και τρεχούμενο νερό, εγκατέστησε γήπεδα τένις και τελικά μετακόμισε εκεί με την οικογένειά του.
Στη συνέχεια όμως πέθανε το 1940 σε ηλικία 53 ετών και τη σκυτάλη ανέλαβε ο 21χρονος γιος του Τσαρλς.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, τόσο ο Haddon όσο και ο Belvoir χρησιμοποιήθηκαν ως αποθήκες από το Public Records Office – μια συμφωνία που μεσολάβησε ο John Rutland για να αποτρέψει τη μετατροπή τους σε στρατώνες και έτσι την καταστροφή τους – και ο Haddon διαφορετικά παροπλίστηκε.
Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας του Λόρδου Έντουαρντ, ο πατέρας του Τσαρλς Ράτλαντ διηύθυνε τόσο το Belvoir όσο και τον ίδιο τον Χάντον.
Ο πρώην βουλευτής του Δυτικού Ντέρμπισαϊρ Μάθιου Πάρις θυμόταν τον Δούκα ως έναν «απίστευτα αδίστακτο ηγέτη» των τοπικών συνεδριάσεων του Συντηρητικού Κόμματος που «διεξήγαγε τις δουλειές του με αυθάδη ευγένεια και ατσάλινο μάτι».
Ο Τσαρλς Ράτλαντ ήταν, σύμφωνα με τον γιο του, «ένας πραγματικός κύριος, ένας καταπληκτικός άντρας με πολλή γοητεία και χάρισμα. Ήταν πολύ δημοφιλής και ήταν πολύ εύκολο να συνεννοηθείς μαζί του».
Όταν ο Charles Rutland κληρονόμησε το δουκάτο το 1940, περιλάμβανε δύο υπέροχα σπίτια στο Belvoir και στο Haddon και άλλα ακίνητα. Ο μικρότερος αδερφός του, Λόρδος Τζον Μάνερς, είχε το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει το Haddon ισόβια, αλλά το σύστημα ήταν ατελές.
«Λόγω του Haddon, υπήρξε μια διαφωνία μεταξύ του πατέρα μου και του θείου μου σχετικά με τα δικαιώματα που είχε ο θείος μου εδώ, για τι θα ήταν υπεύθυνος και για τι θα ήταν υπεύθυνος ο πατέρας μου», λέει ο Λόρδος Έντουαρντ.
«Αυτή η ρύθμιση ήταν κάτι εντελώς νέο εκείνη την εποχή. Κάπως λειτούργησε, αλλά χρειαζόταν απλώς ένα ή δύο αντίμετρα. [to fall apart] και τότε θα γινόταν μια τεράστια ταραχή».
Ο Τσαρλς Ράτλαντ αποφάσισε ότι αυτό δεν έπρεπε να συμβεί στους γιους του αν ήταν δυνατόν και συμφώνησε να χωρίσει τον Μπελβουάρ και τον Χάντον.
Ο Μπελβουάρ θα προερχόταν από την κύρια γραμμή και θα παρέμενε με τον Δούκα του Ράτλαντ -τον μεγαλύτερο αδελφό του Λόρδου Έντουαρντ Ντέιβιντ από το 1999- και ο Χάντον θα γινόταν κληρονόμος του Λόρδου Έντουαρντ.
Αυτό συμβαίνει και τώρα: ο Χάντον είναι ο οίκος του Λόρδου Έντουαρντ και δεν θα επιστρέψει στο δουκάτο μετά το θάνατό του, αλλά θα περάσει σε ένα από τα παιδιά του.
Στο παρεκκλήσι όπου ο Τζον Ράτλαντ ανακάλυψε τις τοιχογραφίες του 15ου αιώνα, μια ανατριχίλα πέφτει στη σπονδυλική μου στήλη – πόσο ασυνήθιστο που εξακολουθούν να διακρίνονται σήμερα.
Ο John Rutland παραμένει έμπνευση για τη Lady Edward. «Όταν κοιτάζω τη δουλειά του και τις σημειώσεις του, σκέφτομαι το πάθος και την ορμή του και τι πέτυχε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτή είναι πιθανώς η κινητήρια δύναμη πίσω από εμένα».