Τα τραπέζια ήταν σε ξύλινες βεράντες με θέα στη θάλασσα. Σερβιτόροι ορμούσαν ανάμεσα στα τραπέζια, κουβαλώντας μάγκνουμ από ροζέ και ασημένιες πιατέλες με στρείδια.
Το μενού κοκτέιλ περιείχε κάτι που λεγόταν Tiki Punch, το οποίο περιείχε ένα καλό σφηνάκι ρούμι και μερικές σταγόνες bitters. Υπήρχε ένας DJ στο σπίτι και κάποια στιγμή το απόγευμα ο κόσμος σηκώθηκε να χορέψει και να στροβιλίσει τις χαρτοπετσέτες τους πάνω από το κεφάλι τους.
Πού ήταν αυτό το ζωντανό μεσημεριανό μέρος; Ίσως στη Μύκονο ή στην Ίμπιζα; Ή ένα άλλο λαμπερό μεσογειακό στέκι όπου ο κόσμος μαζεύεται για να φάει οστρακοειδή με μαγιό και να πιει ροζέ κρασί σαν νερό;
Πιθανότατα δεν θα συναντούσατε έναν μικρό όρμο ακριβώς απέναντι από το Lymington στο Isle of Wight. Τίποτα εναντίον του νησιού, αλλά συνήθως δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των καυτών καλοκαιρινών προορισμών μαζί με τις Βαλεαρίδες ή τις Αιολικές νήσους.
Ονομάζεται “The Hut”, αν και δεν είναι πολύ σαν καλύβα. Βρίσκεται δίπλα σε μια σειρά από πολύχρωμες παραλιακές καλύβες στον κόλπο Colwell, και μοιάζει περισσότερο με μια μινιμαλιστική παράγκα που μπορεί να βρείτε σε κάποιο ελληνικό νησί: λευκές ομπρέλες και ομπρέλες από ρατάν κρέμονται πάνω από τραπέζια με θέα στο Solent.
Δεν το είχα ακούσει ποτέ πριν, αλλά όταν τρεις φίλοι του παλιού σχολείου πρότειναν ένα ταξίδι το Σαββατοκύριακο στο New Forest πριν από μερικούς μήνες, ο πιο αυταρχικός από αυτούς είπε ότι έπρεπε να πάμε εκεί για μεσημεριανό γεύμα. «Θα βάλουμε ένα πλευρό, είναι το καλύτερο», επέμεινε η Σάρα.
ΕΝΑ σχηματίζω πλευρές? Είχα υποθέσει ότι θα φύγαμε για ένα ήσυχο Σαββατοκύριακο για να πάμε βόλτες και να τραβήξουμε φωτογραφίες περιπλανώμενων πόνι.
Δεν περίμενα το είδος της διασκέδασης υψηλών οκτανίων που κάνουν οι δισεκατομμυριούχοι τεχνολογίας, αλλά υπερψηφίστηκα και μπήκαμε στη λίστα αναμονής για ένα τραπέζι. Μια λίστα αναμονής που προφανώς ξεκινά τον Φεβρουάριο όταν ξεκινούν οι κρατήσεις για το καλοκαίρι. Μπορείτε να πάρετε το λεωφορείο από το Yarmouth στο εστιατόριο, μας ενημέρωσε η Sarah, αλλά ήταν πιο διασκεδαστικό να φάτε ένα παϊδάκι.
Όπως έμαθα έκτοτε, πάνω από το 80 τοις εκατό των επισκεπτών του εστιατορίου έρχονται με βάρκα, αγκυροβολούν στον κόλπο και τους παραλαμβάνει ένας από τους διαγωνισμούς του εστιατορίου. Ποιος χρειάζεται άλλωστε το Κάπρι;
Αν δεν έχετε όρεξη να πάρετε σκάφος, μπορείτε να έρθετε και με ελικόπτερο καθώς έχουν συμφωνία με ένα μεγάλο σπίτι και ένα ελικοδρόμιο κοντά και το ελικόπτερο θα σας παραλάβει με Defender.
Ήμασταν σε αυτήν τη λίστα αναμονής για τρεις μήνες και ήμασταν τυχεροί επειδή ακυρώθηκε ένα ραντεβού στις 3:30 μ.μ. το περασμένο Σάββατο. «Είναι αργά για μεσημεριανό, έτσι δεν είναι;» Έστειλα μήνυμα στους άλλους τρεις την ημέρα πριν από το ραντεβού μας, ανησυχώντας για τη μεγάλη αναμονή μετά το πρωινό.
Τι ώρα είναι αυτή για μεσημεριανό; Δεν είμαστε πλέον μέρος της Ευρώπης. «Ιδανικό», απάντησε η Σάρα, αγνοώντας με, «θα σου φέρουμε παγωτό στο δρόμο».
Στην πραγματικότητα βρήκε έναν ντόπιο ονόματι Tony που δεν είχε λέμβο αλλά ένα καταδρομικό, και παρόλο που κανένας από εμάς δεν ήξερε τι ήταν καταδρομικό, είχε κάνει κράτηση για το ταξίδι των 20 λεπτών από την ηπειρωτική χώρα. «Θα αφήσω το prosecco να περιμένει», έγραψε στη Σάρα και ένιωσα ξανά μια αίσθηση καταστροφής. Τι είδους μέρος ήταν αυτό: εστιατόριο ή νυχτερινό κέντρο διασκέδασης;
Ένας συνδυασμός και των δύο, θα έλεγα αφού πέρασα αρκετές ώρες εκεί το περασμένο Σαββατοκύριακο. Όταν φτάσαμε την ώρα του τσαγιού μας, ο μαρκήσιος και η Marchionness του Milford Haven ήταν απασχολημένοι να ετοιμάσουν ένα μακρύ τραπέζι με τη νύφη τους Cressida Bonas και μας πέρασαν από άλλους φορώντας τα κεντημένα καπέλα και τις χαρτοπετσέτες του εστιατορίου ήδη στον αέρα. στροβιλιζόταν σαν καουμπόηδες που κάνουν λάσο.
Ο DJ, ένας νεαρός με το όνομα Gilo, ήταν απασχολημένος σε ένα περίπτερο στη γωνία. Ευτυχώς η βροχή του είχε δώσει ένα διάλειμμα και όταν εμφανίστηκε το πρώτο μπουκάλι ροζέ στο τραπέζι μας και ο ήλιος χόρεψε στα κύματα μπροστά μας, σκέφτηκα: Ναι, εντάξει, δεν είναι κακό.
Πριν από μερικά χρόνια, η αδερφή μου, η μητριά μου και εγώ κάναμε διακοπές κοντά στη Νάπολη. Ένα πρωί ρισκάραμε τη ζωή μας οδηγώντας κατά μήκος της ακτής του Αμάλφι με δεύτερη ταχύτητα και καθαρά τυχαία συναντήσαμε ένα μικρό παραλιακό εστιατόριο.
Η μπουκαμβίλια κρεμόταν πάνω από τη βεράντα, υπήρχε η αδύναμη μυρωδιά από ψητές γαρίδες και μια φάλαγγα από απίστευτα προσεκτικούς Ιταλούς σερβιτόρους που όλοι μας αποκαλούσαν «Signorina». Φαίνεται επίσης να θυμάμαι αόριστα ξυπόλητα παιδιά να τρέχουν τριγύρω, αλλά ίσως μπερδεύω αυτή τη βουκολική σκηνή με μια ταινία του Φελίνι.
Εμείς αυτάρεσκα συγχαρήκαμε τους εαυτούς μας που ανακαλύψαμε ένα τόσο τέλειο μυστικό μέχρι που ένα σούπερ γιοτ εμφανίστηκε στον κόλπο και μια γιγάντια σύνθεση λουλουδιών τοποθετήθηκε πανηγυρικά στο τραπέζι δίπλα μας. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Sir Elton John και ο David Furnish βγήκαν στη στεριά για μεσημεριανό γεύμα, μαζί με τον Sir Michael Caine και τη σύζυγό του Shakira. Α, λοιπόν, αυτό το μέρος δεν ήταν τελικά τόσο ανεξερεύνητο.
Η Καλύβα ένιωθε παρόμοια. Ένα όχι και τόσο κρυμμένο στολίδι. Παραγγείλαμε στρείδια και λαβράκι με πατάτες για να μοιραστούμε και το ποτήρι του κρασιού μου λερώθηκε όλο και περισσότερο με δαχτυλικά αποτυπώματα από σκόρδο καθώς η μουσική δυνάμωνε και μερικοί άνθρωποι ανέβηκαν στις θέσεις τους για να χορέψουν. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν κόλαση για εσάς.
Στο παρελθόν, αυτό θα συνέβαινε για μένα, αλλά ένα ηλιόλουστο απόγευμα κάθισα με τρεις από τους μεγαλύτερους φίλους μου και συζητήσαμε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως: γάμος, εξωσωματική γονιμοποίηση, οι γονείς μας, οι δουλειές μας, το νέο μου κουτάβι, και τη σημασία του το οδοντικό νήμα.
Αυτό δεν προορίζεται να είναι διαφήμιση. Είναι απλώς να γιορτάσουμε ένα μακρύ καλοκαιρινό γεύμα με καλούς φίλους σε ένα ηλιόλουστο τραπέζι όπου δεν υπήρχε βιασύνη. Και το άλλο υπέροχο πράγμα για τα μεγάλα μεσημεριανά γεύματα τον Ιούνιο είναι ότι μπορείτε ακόμα να είστε στο κρεβάτι πριν βραδιάσει. Βλέπεις πόσο διασκεδαστικός μπορώ να είμαι όταν χαλαρώνω;
Φάγαμε και ήπιαμε σαν τους Tudors πριν τελειώσουμε με μια παράσταση από Βρέχει άντρεςδίπλα σε ένα τραπέζι με άλλους που ήταν εκεί για 60ου Γενέθλια. Οι Βρετανοί μπορεί να αντιμετωπίζουν προβλήματα για τη συμπεριφορά τους στο εξωτερικό, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι κάποιοι συμπεριφέρονται πολύ καλύτερα στο εσωτερικό τους. Ακόμα και τα πολύ κομψά.
Βγάλαμε λαθραία ένα μπουκάλι ροζέ για το ταξίδι της επιστροφής και τραγουδούσαμε μέχρι την επιστροφή στο Lymington. Καημένος ο Τόνυ. Δεν χρειάζεται να οδηγείτε μέχρι το Magaluf, ξέρετε ότι είναι αρκετά δυνατά στο Hampshire.