Είναι ένα ζεστό χειμωνιάτικο απόγευμα τη Δευτέρα και η Camille Herron κοιμάται. Ξαπλώνει σε μια κούνια σε μια σκηνή δίπλα σε έναν επίπεδο χωματόδρομο. Επενδυμένο με φοίνικες, λευκές πέτρες και γρασίδι της ερήμου, στριφογυρίζει δυόμισι μίλια κατά μήκος της άκρης μιας μεγάλης καταπράσινης ελιάς λίμνης. Μια οθόνη από απότομα βουνά καλυμμένα με θάμνους υψώνεται πάνω από τη λίμνη. Είναι ένα από τα πολλά θέρετρα στην κοιλάδα Coachella της Καλιφόρνια και ο χώρος της εκδήλωσης Lululemon’s FURTHER, μια ευκαιρία για 10 επιλεγμένες γυναίκες να τρέξουν όσο πιο μακριά μπορούν σε έξι ημέρες.
Είναι η δεύτερη στην τελευταία μέρα και ο μεσημεριανός της ύπνος είναι μεγάλος – πέντε ώρες – και το χρονόμετρο στη γραμμή χτυπά – και η Herron έχει λιγότερες από 24 ώρες για να τρέξει 48 μίλια. Αν καταφέρει να συνεχίσει, θα σπάσει ένα ρεκόρ που διατηρείται για περισσότερες από τρεις δεκαετίες.
Σχετίζεται με: «Αυτοί οι αγώνες είναι επικοί»: Γιατί το ultrarunning γίνεται όλο και πιο δημοφιλές
Κάποτε το χρυσό πρότυπο του τι μπορούσαν να αντέξουν οι άνθρωποι με τα πόδια, ο αγώνας των έξι ημερών προηγείται των αγώνων μονοπατιού και του σύγχρονου μαραθωνίου. Τον 19ο αιώνα, χιλιάδες θεατές έκαναν ουρά για να παρακολουθήσουν αυτούς τους «πεζούς» για έξι ημέρες – στο Empire Skating Rink στον Ιππόδρομο του PT Barnum, όπου βρίσκεται τώρα το Met Life Building στο Κάτω Μανχάταν, και σε εκθέσεις σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν δημοφιλείς στην Ευρώπη και την Αμερική και έφεραν γνώσεις, αμφισβητίες και διαφορετικότητα. Ο πρώτος αγώνας έξι ημερών για γυναίκες πραγματοποιήθηκε στο Σικάγο το 1876. Σύμφωνα με τον Davy Crockett του ιστότοπου Ultrarunning History, «περισσότερες από 300 γυναίκες» συμμετείχαν σε αυτές τις σχεδόν εβδομαδιαίες εκδηλώσεις τον 19ο αιώνα. Το 1880, ένας μετανάστης από την Αϊτή, ο Φρανκ Χαρτ, «μάγεψε το κοινό στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης» περπατώντας 565 μίλια σε έξι ημέρες. Ξέφυγε με 21.567 $, περίπου 679.000 $ σε σημερινά χρήματα.
Έπειτα ήρθαν οι κατηγορίες για απάτη, δηλητηρίαση, άνοδος του ποδηλάτου και το τελευταίο θανατικό, μπέιζμπολ. Τη δεκαετία του 1980 αναζωπυρώθηκαν οι υπερμαραθώνιοι με χρονομέτρηση και το ρεκόρ έξι ημερών των ανδρών καταρρίφθηκε για πρώτη φορά μετά από έναν αιώνα. Αλλά φαινόταν ότι είχε φτάσει ένα υψηλό σημάδι νερού. Κανείς δεν είχε πλησιάσει τα 645 μίλια του Γιάννη Κούρου το 1988 και τα 549 μίλια του Σάντι Μπάργουικ το 1990, τα αντίστοιχα ρεκόρ ανδρών και γυναικών. «Τα ρεκόρ τους έχουν αποδειχθεί απολύτως ανθεκτικά στους διαδόχους», λέει ο πρώην διευθυντής αγώνων Trans-America, Jesse Riley.
Στη συνέχεια, το 2015, ένας εύσωμος δρομέας 5 ποδιών 9 ιντσών από το Norman της Οκλαχόμα ξέσπασε στη σκηνή του υπερμαραθωνίου. Με ένα άβολο βάδισμα, ένα πλατύ χαμόγελο και μια εκκεντρική προσωπικότητα, ο Herron, ένας μαραθωνοδρόμος 2:37, ξεκίνησε μια πρωτόγνωρη πορεία επιτυχίας. Το 2017 έγινε η τρίτη Αμερικανίδα που κέρδισε το Comrades Marathon, έναν παραδοσιακό αγώνα 55 μιλίων στη Νότια Αφρική, και το 2023 κέρδισε τον Σπάρταθαλον, έναν υπερμαραθώνιο 153 μιλίων στην Ελλάδα. Είναι η πρώτη αθλήτρια, άνδρας ή γυναίκα, που κέρδισε και τα δύο. Την ίδια χρονιά, κάλυψε 270 μίλια σε μια διαδρομή 400 μέτρων στο Bruce της Αυστραλίας. Το πέτυχε σε 48 ώρες, όχι μόνο βελτιώνοντας τις επιδόσεις της, αλλά και έγινε η πρώτη γυναίκα που κατέχει ρεκόρ όλων των εποχών στην Αμερική – τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες – στο τρέξιμο αποστάσεων.
Όταν η εκδήλωση FURTHER ξεκίνησε την περασμένη Τετάρτη, ο Herron ήταν ήδη κάτοχος πολλών παγκόσμιων ρεκόρ που κυμαίνονταν από 50 έως 250 μίλια. Ένα μικρό πλήθος συγκεντρώθηκε κάτω από τέσσερις πύργους με φώτα σκηνής και σειρές από πορτοκαλόλευκες σκηνές. Η 42χρονη φορούσε γυαλιά ηλίου και κουβαλούσε ένα μπουκάλι νερό στον καβάλο του σορτς. Την πρώτη μέρα, ήπιε μια κόκα κόλα και έτρεξε 133 μίλια. Τη δεύτερη μέρα, τελείωσε τα tacos και κάλυψε άλλα 113 μίλια. Στις 8 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, κατέρριψε το ρεκόρ δρόμου 48 ωρών των Αμερικανών γυναικών. Θα ακολουθούσαν κι άλλα.
Κάθε φορά που η Herron έσπασε ένα ρεκόρ, άπλωνε τα χέρια της και έδειχνε τον ουρανό σαν να έλεγε: «Δεν είναι απίστευτο;» Το γεγονός ότι προφανώς νιώθει δέος γι’ αυτό που κάνει γίνεται προσωρινά στόχος του υπερτρεξίματος. κοινότητα. Το ιδιόρρυθμο μάντρα της πριν τον αγώνα «να αφήσουμε τη μαγεία να βγει έξω» προσθέτει μόνο σε αυτό. Αλλά είναι δύσκολο να διαφωνήσεις με τους αριθμούς. Και οι αριθμοί και τα ρεκόρ συνέχιζαν να συσσωρεύονται: νέο σημάδι 300 χιλιομέτρων, αμερικανικό ρεκόρ δρόμου 48 ωρών, νέο ρεκόρ δρόμου 300 μιλίων, παγκόσμιο ρεκόρ 500 χιλιομέτρων γυναικών, αγώνας 500 μιλίων γυναικών. Όταν ολοκλήρωσε το τελευταίο, χόρεψε γύρω από την αρχική γραμμή με ροζ κάλτσες συμπίεσης και το γιόρτασε με ψηλά πεντάκια και αγκαλιές.
Αλλά το σημάδι των έξι ημερών ήταν ακόμα εκεί έξω – Barwick, 1990, 549 μίλια. Καθώς ο Χέρον κοιμόταν τη Δευτέρα τη μέρα, άρχισαν να εμφανίζονται ερωτήσεις σε συνεχή φόρουμ και ομάδες στο Facebook. «Bell lap!» έγραψε ο βετεράνος υπερτρέχοντας και κύριος της στατιστικής Mike Dobies. «Έχει σώσει αρκετά για μια τελευταία ώθηση;»
Η ώθηση γίνεται στις 2:30 μ.μ. Ο Herron είναι όρθιος και κινείται, και σύντομα η νύχτα θα φέρει πιο δροσερό αέρα και περισσότερα μίλια. Αλλά μετά από μερικούς γύρους φεύγει ξανά από την πορεία της. Ξεκουραστείτε ξανά. «Κάνε τη ρουτίνα», λέει στον εαυτό της: Τρέξτε, φάτε, πιείτε, κοιμηθείτε και επαναλάβετε. Αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο να τα κάνεις όλα αυτά τώρα. Όπως είπε κάποτε ο Christian Griffith για το τρέξιμο του σε όλη την Αμερική, «Ο τερματισμός είναι πολύ κοντά για πάρα πολύ καιρό».
Το Close είναι τώρα στα 40 μίλια σε 18 ώρες και ο Herron είναι ξανά σε άνοδο, καταγράφοντας 15 λεπτά μίλια. γι’ αυτούς ένας βηματισμός, ένας αγώνας θανάτου. Μετά άλλη μια στάση. Τώρα βρίσκεται στη σφαίρα της αβεβαιότητας, είπε ο αείμνηστος υπερδρομέας Al Howie στην Ultra Daily News: «Πεθαίνει…επέστρεψε από τους νεκρούς…δεν πρόκειται να τα καταφέρει».
Συνεχίζει να αγωνίζεται όλη τη νύχτα και στις 3:30 π.μ. ο Χέρον περνά το αόρατο κατώφλι: 550 μίλια, νέο παγκόσμιο ρεκόρ, το Biggy, το τρέξιμο έξι ημερών. Αλλά δεν είναι επίσημο. Η Διεθνής Ένωση Ultrarunners, η οποία επιβάλλει τον αγώνα των έξι ημερών, δεν ορίζει κανένα σημείο πέρα από ένα τρέξιμο 48 ωρών ως παγκόσμιο ρεκόρ. Μόνο ο καλύτερος.
Ο Χέρον παίρνει αμέσως έναν υπνάκο καθώς ο έπαινος έρχεται γρήγορα και έξαλλος. «Ήταν απλώς θέμα χρόνου», λέει ο Trishul Cherns, επικεφαλής της Παγκόσμιας Οργάνωσης Πολυήμερων Υπερμαραθωνοδρόμων, ενός οργανισμού που παρακολουθεί τα στατιστικά στοιχεία υπερ-τρέξιμο. “Η απόδοση της Camille απέδειξε ότι οι γυναίκες που μπαίνουν στο άθλημα μπορούν να ανταγωνιστούν σε ίσους όρους ανταγωνισμού με τους άνδρες.” Η Crockett λέει ότι είναι “η καλύτερη υπερδρομέας όλων των εποχών, τόσο στον στίβο όσο και στο δρόμο.” Και ο Barwick, ο Νεοζηλανδός του οποίου το ρεκόρ , «καλύτερο» ή επίτευγμα Η Herron είπε ότι «εντυπωσιάστηκε από την ταχύτητά της». Ένα πραγματικά εκπληκτικό επίτευγμα, τόσο γενναίο και εμπνευσμένο για όλους τους αθλητές».
Αλλά ο Χέρον δεν έχει τελειώσει ακόμα. Καθώς ο ήλιος ανατέλλει πάνω από τα βουνά Santa Rosa, ανατέλλει ξανά. Άλλο ένα σπρώξιμο. Ένας άλλος βρόχος, μετά δύο, τρεις. Φτάνει τα 900 χλμ., άλλο ένα ρεκόρ, μετά τελείωσε. Το αποτέλεσμά τους είναι 11 παγκόσμια ρεκόρ αναγνωρισμένα από το GOMU και ένα παγκόσμιο ρεκόρ IAU. Τέλος πάντων, τα νούμερα στην οθόνη LED δείχνουν ξεκάθαρα 560,3 μίλια. Στο επάνω μέρος υπάρχει μια λέξη με κεφαλαία γράμματα: FURTHER.