Ο Ivor Browne, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 94 ετών, ήταν ένας ψυχίατρος που άλλαξε την αντίληψη του κοινού για τις ψυχικές ασθένειες στην Ιρλανδία, οδηγώντας την απομάκρυνση από τους υπερπληθυσμένους θαλάμους νοσοκομείων και την ηλεκτροσπασμοθεραπεία προς μια ολιστική άποψη του ανθρώπινου νου.
Όταν ο Browne ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960, οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας στην Ιρλανδία ήταν σε επισφαλή κατάσταση. Η Ιρλανδία είχε, σχετικά μιλώντας, το υψηλότερο ποσοστό φυλάκισης ψυχιατρικών νοσοκομείων στον κόσμο – υψηλότερο ακόμη και από τη Σοβιετική Ένωση – και υπήρχαν, κατά μέσο όρο, μόνο δύο ψυχίατροι ανά ψυχιατρείο (ένας για κάθε 454 εσωτερικούς ασθενείς). Οι ασθενείς ήταν συχνά ιδρυματοποιημένοι επειδή προκαλούσαν προβλήματα στις οικογένειές τους ή στην εκκλησία. Πολλοί έμειναν εκεί για δεκαετίες.
Ο Browne ξεκίνησε να διαλύσει το σύστημα, δηλώνοντας: «Δεν χρειαζόμαστε πλέον το ψυχιατρείο όπως το ξέρουμε.» Ενώ συμφώνησε ότι ορισμένοι άνθρωποι θα χρειάζονται πάντα μακροχρόνια νοσοκομειακή περίθαλψη, προέτρεψε τα νοσοκομεία να παραμείνουν στη θέση τους για να ενσωματώσουν την κοινότητα και όχι να το σφραγίζουμε πίσω από τοίχους. Αντιτάχθηκε στην υπερβολική συνταγογράφηση φαρμάκων που αλλάζουν τη διάθεση και υποστήριξε ότι μέτρα όπως η ηλεκτροσπασμοθεραπεία θα πρέπει να επιχειρούνται μόνο όταν αποκλείεται κάθε άλλη μορφή θεραπείας.
Αντίθετα, ο Browne υποστήριξε τη θεραπεία ομιλίας που είχε ως στόχο να εντοπίσει την ψυχική ασθένεια στην πηγή της. Το 1985 το άρθρο του «Psychological Trauma or Inexperienced Experience» δημοσιεύτηκε στο Irish Journal of Psychiatry. Εδώ ο Browne παρουσίασε την υπόθεσή του ότι τα τραυματικά γεγονότα αναγκάζουν τον ψυχισμό να παράγει μια «εξαιρετική κατάσταση συνείδησης» σε μια πράξη αυτοπροστασίας. Αυτό κάνει το σώμα να κρατήσει το τραύμα, αυτό που ο Browne αποκαλεί «παγωμένο δώρο».
Τα τραυματισμένα παιδιά θα μπορούσαν να αναπαραστήσουν παιχνιδιάρικα το γεγονός. Οι ενήλικες μπορεί να υποφέρουν από ενοχλητικά όνειρα, αναδρομές στο παρελθόν ή έντονο στρες όταν αντιμετωπίζουν καταστάσεις που τους θυμίζουν το παρελθόν. “Εάν είναι μπλοκαρισμένο, μην ξαναζήσετε την εμπειρία”, εξήγησε ο Browne. «Το ζεις για πρώτη φορά».
Η θεραπεία θα μπορούσε να ξεκινήσει μόλις ο ασθενής είχε επεξεργαστεί την τραυματική του εμπειρία με τη βοήθεια ενός θεραπευτή. Εκείνη την εποχή, ήταν μια κοινή (αν δυσάρεστη) ανάμνηση. Ο ασθενής μπορούσε ακόμα να το θυμάται, αλλά δεν παρενέβαινε πλέον στην καθημερινή ζωή. Σε ομαδικά εργαστήρια, ο Browne ενθάρρυνε τους ασθενείς του να ξαπλώσουν ενώ ξαναζούσαν τις εμπειρίες τους, επιτρέποντάς τους να ανταποκριθούν αυθόρμητα στο τραύμα.
Στην εισαγωγή του βιβλίου του Browne το 2008 Music and Madness, ο συγγραφέας Colm Tóibín θυμήθηκε πώς ούρλιαξε δυνατά όταν τελικά τον κυρίευσε ο «άπειρος» πόνος του θανάτου του πατέρα του. Ο Tóibín έγινε φίλος του Browne, ενώ ο συγγραφέας Sebastian Barry συνέκρινε τον Browne με πατρική φιγούρα. «Ως Sebastian και Ali [Alison Deegan, his wife] «Αν δεν ένιωθαν καλά, θα τους φέρναμε πάντα fish and chips», θυμάται ο Browne.
Πρόθυμος να σπάσει κανόνες για να σώσει ζωές, ο Browne απέκτησε τη φήμη του αουτσάιντερ. Η συμπόνια του για τους ασθενείς του και η αντίστασή του σε πολλές καθιερωμένες πρακτικές του περασμένου αιώνα τον έφεραν επίσης σε σύγκρουση με ορισμένους συναδέλφους του. Το 1996, μίλησε υπέρ της Phyllis Hamilton, η οποία απέκτησε παιδιά με τον εξέχοντα καθολικό ιερέα πατέρα Michael Cleary. Την υπερασπίστηκε ενάντια στις κατηγορίες ότι ήταν ψεύτη και εκβιαστής, λέγοντας στο ραδιόφωνο RTE ότι ο Cleary ήταν πάντα ανοιχτός μαζί του για τη σχέση.
Για αυτό, ο Browne δέχθηκε επίθεση από την Καθολική Εκκλησία και εγκρίθηκε από το Ιατρικό Συμβούλιο. Ωστόσο, δεν ζήτησε συγγνώμη, νιώθοντας ότι η ευημερία του ασθενούς του πρέπει να υπερισχύει της φήμης της εκκλησίας. Έμεινε σε επαφή με τη Phyllis Hamilton και ήταν μαζί της όταν πέθανε το 2001.
Ο William Ivory Browne γεννήθηκε σε μια μεσοαστική οικογένεια στο Δουβλίνο στις 18 Μαρτίου 1929, ένα από τα πέντε παιδιά. Χρόνια αργότερα, έμαθε ότι οι γονείς του, αποφασισμένοι να μην κάνουν άλλα παιδιά, εφάρμοζαν μια μορφή αντισύλληψης που ακολουθούσε και η μητέρα του.Η πόρτα του υπνοδωματίου ήταν κλειδωμένη. Ο Άιβορ συνελήφθη αφού ο πατέρας του μπήκε μέσα από το παράθυρο.
Μέσω του πατέρα του, πρώην καθολικού που αυτομόλησε στην Εκκλησία της Ιρλανδίας αφού παντρεύτηκε τη μητέρα του Μπράουν, ο Άιβορ κληρονόμησε την αγάπη για τη λογοτεχνία, τη μουσική και την ιστορία. Η μητέρα του ενθάρρυνε την πνευματική του πλευρά.
Ως αγόρι, ο Άιβορ πάλευε με τη δυσλεξία και δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο, αλλά αγαπούσε τη μουσική και άρχισε να παίζει τρομπέτα. Αφού άφησε το Blackrock College πήγε στο Royal College of Surgeons, όπου πέρασε μεγάλο μέρος του χρόνου του παίζοντας τζαζ. Ένας καθηγητής τον ενημέρωσε: «Είσαι κατάλληλος μόνο για μαιευτήρας ή ψυχίατρος».
Στο τρίτο έτος του στο RCS, προσβλήθηκε από φυματίωση, η οποία έβαλε τέλος στο τρομπέτα του. Μετά την αποφοίτησή του το 1955, άρχισε να εργάζεται στη νευροχειρουργική, όπου ως φοιτητής βοηθούσε σε λοβοτομές (που αργότερα του προκάλεσε μεγάλη λύπη). Στη συνέχεια ανέλαβε μια θέση στο νοσοκομείο Warneford στην Οξφόρδη πριν επιστρέψει στην Ιρλανδία και στο νοσοκομείο St John of God στο Δουβλίνο.
Εκεί άρχισε να αναπτύσσει σκεπτικισμό σχετικά με τη χρήση ψυχοφαρμάκων όταν παρατήρησε σχιζοφρενείς ασθενείς να επανεισάγονται στο νοσοκομείο μήνες μετά από μια υποτιθέμενη «θεραπεία». «Ό,τι κι αν κάναμε, ήξερα ότι δεν θα αλλάξαμε τη διαδικασία», θυμάται.
Το 1962 έπιασε δουλειά στο St Brendan’s Hospital στο Δουβλίνο, όπου τρόμαξε από τον συνωστισμό και τη χρήση πρωτόγονων θεραπειών όπως η θεραπεία κώματος με ινσουλίνη. Το 1966 προήχθη σε ανώτερο γιατρό και ξεκίνησε να οργανώνει ομαδικές θεραπείες σε μια παρωχημένη εκκλησία στο νοσοκομείο. Η προσέγγισή του περιελάμβανε νέα φάρμακα, εντατική ατομική θεραπεία και επιστροφή ασθενών στην ευρύτερη κοινότητα.
Παράλληλα, πειραματίστηκε με πιο ριζοσπαστικές και αμφιλεγόμενες θεραπείες όπως η χρήση LSD και (αργότερα) κεταμίνης. Είχε δια βίου ενδιαφέρον για τις ινδικές πνευματικές πρακτικές και υποστήριζε τα ψυχολογικά οφέλη της γιόγκα και του διαλογισμού. Παρουσίασε ένα μανιφέστο για αλλαγή στη συνέντευξή του για τη θέση του επικεφαλής ψυχιάτρου του Eastern Health Board, διορίστηκε στη θέση το 1966 και τελικά συνταξιοδοτήθηκε το 1994.
Ο Ivor Browne ήταν Καθηγητής Ψυχιατρικής και Προϊστάμενος Τμήματος στο University College του Δουβλίνου από το 1967. Διετέλεσε επίσης Πρόεδρος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και Διευθυντής του Ιρλανδικού Ιδρύματος για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη.
Ο Μπράουν ήταν αισθητά ψηλός και είχε μια προσεγμένη λευκή γενειάδα. Φαινόταν ζεστός και συχνά χαιρετούσε τους ανθρώπους με μια αγκαλιά. Ήταν δημοφιλής στη σκηνή της τζαζ και ίδρυσε τη δισκογραφική Claddagh Records με τον φίλο του Garech Browne, τον κληρονόμο Guinness. Δεν φοβόταν τον θάνατο, πίστευε στη μετενσάρκωση και κάποτε είπε ότι ένιωθε σαν να ήταν Ιταλός μοναχός σε μια προηγούμενη ζωή.
Ο Ivor Browne είχε τέσσερα παιδιά με την πρώτη του σύζυγο Orla. Ο γάμος κατέληξε σε διαζύγιο και το 1999 παντρεύτηκε την επί 30 χρόνια σύντροφό του, June “Juno” Levine. Πέθανε το 2008.
Ο Ivor Browne, γεννημένος στις 18 Μαρτίου 1929, πέθανε στις 24 Ιανουαρίου 2024