Στη Βρετανία δεν υπάρχει διαφυγή από την αμερικανική κουλτούρα. Χόλιγουντ, γρήγορο φαγητό, πολιτική, Disney ακόμα και Black Friday… αλληλεπιδρούμε καθημερινά με επιρροές από τις ΗΠΑ. Μεγαλώνοντας, το όραμά μου διαμορφώθηκε από το Stars and Stripes, τροφοδοτούμενο από sitcoms και τραγούδια που με έπεισαν ότι η Αμερική ήταν το καλύτερο μέρος στο σύμπαν. Μου έκαναν πλύση εγκεφάλου και τίποτα, ούτε ο Μπόρατ, δεν μπορούσε να ταρακουνήσει αυτή την κατάσταση του μυαλού της Αυτοκρατορίας. Αυτό ήταν μέχρι που έγινα κάτοικος εκεί και ταξίδεψα σε κάθε πολιτεία.
Μετακόμισα στη Νέα Υόρκη γεμάτος ενθουσιασμό – αλλά μέσα σε έξι μήνες ο ενθουσιασμός μου είχε μειωθεί σημαντικά. Το ρητό, «Αν τα καταφέρεις εδώ, μπορείς να τα καταφέρεις οπουδήποτε», παπαγαλίστηκε επανειλημμένα από ιδιοκτήτες, γιατρούς και ταμίες παντοπωλείου και τώρα είχε πολύ νόημα. Όταν ο σύζυγός μου δέχτηκε επίθεση στο μετρό για ένα ομοφοβικό έγκλημα μίσους, αποφασίσαμε ότι ήταν αρκετό. Η επιθυμία μου να γίνω μέρος της Πόλης των Ονείρων είχε εξαφανιστεί.
Αλλά η Νέα Υόρκη είναι μια μεγάλη, περίπλοκη πόλη – απλώς μια μικρή γωνιά μιας τεράστιας χώρας – και ήμουν αποφασισμένος να μην καλύψω ολόκληρο το μέρος με μια απογοητευτική πινελιά. Όταν τα σύνορα έκλεισαν το 2020, αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό που έχει κάνει μόνο το 2 τοις εκατό των Αμερικανών: να ελέγξουμε και τις 50 πολιτείες. Φαινόταν σαν μια υπέροχη ιδέα εκείνη την εποχή, αλλά τώρα; Μακάρι να είχαμε κολλήσει με το άλλο 98 τοις εκατό.
Για δύο χρόνια ταξιδεύαμε στη χώρα οδικώς, καλύπτοντας απίστευτα μεγάλες αποστάσεις σε μέρη που ο μέσος Βρετανός θα είχε ακούσει μόνο αν παρακολουθούσε Δεσποινίς Congeniality πολύ, πολύ ακριβής. Μέρη όπως η Νεμπράσκα, η Αϊόβα και το Αρκάνσας πέρασαν σχεδόν χωρίς σχόλια, όπου τα κυλιόμενα τοπία θολώθηκαν σε θάλασσες μαζικών αγελάδων που μαραζώνουν.
Και μετά φτάσαμε στη Βιβλική Ζώνη. Στο Τέξας, τα φορτηγά ήταν επιχρισμένα με αυτοκόλλητα με προφυλακτήρες αφιερωμένα σε δύο από τους πιο σεβαστούς άνδρες της χώρας: τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Ιησού. Ως κάποιος που είναι queer, Ασιάτης, και τόσο χριστιανός όσο ένας εποχιακός Wham! Όπως μπορείτε να πείτε, δεν ήμουν σχεδόν το αστέρι του μήνα με το σετ MAGA – ειδικά από τη στιγμή που η βία κατά της Ασίας είχε αυξηθεί λόγω της πανδημίας – και οι κραυγές «άλλου Κινέζου που έφερε τον Covid στην Αμερική!» έγιναν οικείος ήχος.
Όμως ήταν τα όπλα που μετέτρεψαν μια δυσάρεστη κατάσταση σε τρομακτική. Υπάρχουν περισσότερα όπλα από ανθρώπους στην Αμερική, και για όσους από εμάς δεν έχουμε συνηθίσει να ανοίγουμε τους νόμους περί όπλων χειρός (οι περισσότερες πολιτείες επιτρέπουν την ανοιχτή μεταφορά όπλου χωρίς άδεια· μόνο πέντε πολιτείες το καθιστούν εντελώς παράνομο), η πανταχού παρουσία τους μπορεί να είναι μια ανησυχητική έκπληξη. Φοβήθηκα πολύ την πρώτη φορά που είδα κάτι τέτοιο τυχαία σε ένα ταχυφαγείο. Έκανα ακόμη και ένα μάθημα σκοποβολής για να ξεπεράσω τους φόβους μου, αλλά με το όπλο στα χέρια μου το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ταρακουνήσω.
Και δεν ήταν μόνο τα όπλα και η πολιτική που έκαναν το διηπειρωτικό ταξίδι μας μια άθλια εμπειρία. Το ίδιο και οι τιμές.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες σπάνια κατατάσσονται υψηλότερα από τη 10η θέση στην κατάταξη του κόστους ζωής – θεωρούνται σχετικά φθηνές σε σύγκριση με χώρες όπως η Ελβετία ή η Σκανδιναβία. Και όμως οι τιμές ως τουρίστας φαίνονται πάντα υψηλές.
Πάρτε ένα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Με τα περιφερειακά σιδηροδρομικά δίκτυα να είναι ακόμα αραιά και λίγες πόλεις με ασφαλή και αξιόπιστα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων γνωρίζουν ότι οι ταξιδιώτες έχουν λίγες εναλλακτικές λύσεις και χρεώνουν ανάλογα. Στην Αλάσκα, τη λιγότερο επισκέψιμη πολιτεία, η ενοικίαση τροχόσπιτου και η στάθμευση στο κάμπινγκ μας κόστισαν 2.000 λίρες για πέντε ημέρες. Προσθέστε 200 £ για να γεμίσετε τη δεξαμενή του αναπόφευκτου φυσικού αερίου σας και καμία άλκη δεν θα είναι αρκετή για να σας σταματήσει να σκέφτεστε τον επικείμενο λογαριασμό της πιστωτικής σας κάρτας.
Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Θέλετε πραγματικά να ανησυχείτε για τον προϋπολογισμό σας; Προσθέστε 20 τοις εκατό σε όλα. Κυριολεκτικά τα πάντα. Ο πληθωρισμός έχει ξεφύγει από τον έλεγχο σε πολιτείες όπου οι εταιρείες πληρώνουν τρομερούς μισθούς στους υπαλλήλους τους και περιμένουν από τους πελάτες να καλύψουν το έλλειμμα. Μας ζητήθηκε να δώσουμε φιλοδώρημα σε καλλιτέχνες σε μια συναυλία αφού πληρώσαμε τα εισιτήρια. Πήγε σε αλυσίδες παντοπωλείων με επιλογές φιλοδωρήματος στα αυτο-ταμεία. Αναμενόταν ότι θα έδιναν φιλοδώρημα τουλάχιστον κατά 30 τοις εκατό στα παράθυρα των καφέ. Σύντομα ανακαλύψαμε ότι έπρεπε να κάνουμε ανάληψη μεγάλων ποσών μετρητών κάθε μέρα μόνο για να πληρώσουμε φιλοδωρήματα.
Και όλα για να δείτε τα σπουδαία αξιοθέατα της Αμερικής. Ομολογώ, μερικά από αυτά είναι υπέροχα: το Grand Canyon είναι υπέροχο, όπως και τα Great Smoky Mountains και τα διάφορα εθνικά πάρκα. Το Μνημείο της Ουάσιγκτον είναι πραγματικά ένα αξιοθέατο. Επίσης το Φράγμα Χούβερ, το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι και το Όρος Ράσμορ. Αλλά πέρα από αυτό; Η χώρα έχει πέσει στη δική της ιδιοφυΐα μάρκετινγκ. Οι υπερθετικοί αφθονούν, αλλά μόνο και μόνο επειδή κάτι είναι το μεγαλύτερο, το ταχύτερο ή το υψηλότερο δεν το κάνει απαραίτητα να το δείτε. Ακόμα χειρότερα, αφού οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν έχουν έγκυρο διαβατήριο, υπάρχουν πολλά μέρη όπου τα κύρια αξιοθέατα είναι… αντίγραφα ευρωπαϊκών μνημείων.
Στο Λας Βέγκας, οι τουρίστες συνωστίζονται γύρω από αντίγραφα του Πύργου του Άιφελ του Παρισιού και της Φοντάνα ντι Τρέβι της Ρώμης, και στο Νάσβιλ υπάρχει ένα πλήρες αντίγραφο του Παρθενώνα της Αθήνας. Όσο κι αν προσπαθούσα, ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος θα ταξίδευε για να τραβήξει φωτογραφίες μπροστά σε αντίγραφα. Είναι σαν να πίνεις Prosecco από μπουκάλι σαμπάνιας. Γιατί να πεις ψέματα στον εαυτό σου;
Και μετά είναι το φαγητό. Σε κάθε γωνιά υπήρχε ένα πιάτο που πρέπει να δοκιμάσετε: κάποια παραλλαγή μοσχαρίσιου ή χοιρινού κρέατος ψημένο με πλαστικό τυρί. Μπέργκερ, μπάρμπεκιου, σάντουιτς με cheesesteak, τάκος, χοτ ντογκ, πίτσες…αν βουλώσει μια αρτηρία, είναι τοπική λιχουδιά.
Φυσικά δεν ήταν όλα άσχημα. Παρ’ όλα τα ελαττώματα της, η Αμερική μας έδωσε ακόμα μερικές νόστιμες περιπέτειες – βόλτες με αερόστατο στην Αριζόνα. σκι στη Γιούτα? Σέρφινγκ στην αγαπημένη μου πολιτεία, την Καλιφόρνια. Τα κυριότερα σημεία του ταξιδιού μας ήταν αξέχαστες. Τα υπόλοιπα όμως; Περιπλανιόμουν σε κάθε γωνιά της Αμερικής αναζητώντας ένα ίχνος από τη μαγεία, τη διαφημιστική εκστρατεία, τη μεγαλοπρέπεια που είχα δει σε ταινίες και στην τηλεόραση ως παιδί – και όσο κι αν κοίταζα, πάντα έβγαινα άδειος.
Όταν φτάσαμε στην τελική μας κατάσταση και φύγαμε οριστικά από την Αμερική, ήξερα με βαριά καρδιά ότι δεν θα επέστρεφα ποτέ. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι πολύ μεγάλος και όμορφος, και υπάρχουν τόσα πολλά που δεν έχω ακόμη εξερευνήσει. Από εδώ και πέρα το πάρτι θα γίνεται παντού για μένα εκτός από τις ΗΠΑ.