-
Η Louise Burton πρωταγωνίστησε στο Carry On England το 1976 και στο Carry On Emmanuelle το 1978. Αν και οι αυθάδειες κωμωδίες επικρίθηκαν για την ερμηνεία τους σε γυναίκες, η ηθοποιός υποστηρίζει ότι ποτέ δεν ένιωσε σεξουαλική στην οθόνη ή στο πλατό.
-
Το The Carry On Girls των Gemma Ross και Robert Ross γιορτάζει την 50ή επέτειο των γυναικών που πρωταγωνίστησαν στο εμβληματικό franchise.
Είμαι πολύ περήφανος που ήμουν ένα από τα Carry On Girls. Ήταν ταινίες που έκαναν τους ανθρώπους να γελούν και ποτέ δεν ένιωσα ότι μας παρουσιάζουν ως σεξουαλικά αντικείμενα επειδή ήμασταν μέρος τους.
Είναι μια πολύ διαφορετική εποχή τώρα, έτσι δεν είναι; Με όλα αυτά που υπήρχαν στην τηλεόραση, δεν μπορούσες να ξεπεράσεις ούτε την πρώτη λέξη, πόσο μάλλον ολόκληρες σειρές να γίνουν ταινίες. Αλλά ήταν ακίνδυνη διασκέδαση, δεν υπήρχε τίποτα κακό σε αυτό.
Ήταν απλά διασκεδαστικό και περάσαμε όλη την εβδομάδα γελώντας και γελώντας. Νομίζω ότι είναι φανταστικό και νομίζω ότι είναι κρίμα που έχει εξαφανιστεί αυτό το εντελώς ακίνδυνο χιούμορ.
Αν κοιτάξετε τώρα τα δράματα – μερικές από τις σημερινές σκηνές σεξ είναι απίστευτες, που συνορεύουν με πορνό, αλλά αυτό είναι απολύτως αποδεκτό.
Δεν έχουμε κάνει τίποτα από απόσταση ως γραφικό, αλλά αν είναι σε ένα δράμα, είναι εντάξει; Στις μέρες μας οι άνθρωποι σκέφτονται πράγματα. Νομίζω ότι είναι πολύ πιο σεξουαλικά και ξεκάθαρα. Προσωπικά, θα προτιμούσα απλώς το χιούμορ, το έντονο χιούμορ χωρίς τις πραγματικές γραφικές σκηνές.
Παρουσιάζεται κάποιος ως άσεμνος επειδή έκανε μια σκηνή σεξ; Φυσικά και όχι. Είναι μέρος της ζωής και ήταν μέρος της ζωής τότε. Δεν θα μπορούσατε ποτέ να ξεφύγετε από αυτό που κάνετε τότε και δεν θα μπορούσατε ποτέ να ξεφύγετε από αυτό που κάναμε τώρα.
Είναι εξαιρετικά περίεργο, είναι αντίστροφο. Φαίνεται ότι το εικαστικό επιτρέπεται, αλλά η αφήγηση όχι.
Ο χρόνος μου στις ταινίες Carry On ξεκίνησε με το Carry On England ως Private Evans. Ήμουν ακόμα στη δραματική σχολή ή μόλις την είχα αφήσει όταν μου είπαν ότι έκαναν κάστινγκ για τη νέα ταινία Carry On. Τότε ήταν πραγματικά εμβληματικοί και για μένα ήταν πραγματικά συναρπαστικό να ονειρεύομαι να πάω στο Pinewood, πόσο μάλλον να παρακολουθήσω ένα κάστινγκ.
Όταν έφτασα εκεί, ο Τζέραλντ Τόμας και ο Πίτερ Ρότζερς μας είπαν: «Κοιτάξτε, πρώτα απ’ όλα ψάχνουμε για συγκεκριμένα παιδιά, κυριολεκτικά θα δούμε ποιος πιστεύουμε ότι είναι καλός για την ταινία, ποιο είναι το ύψος και το ανησυχίες για το μέγεθος. χρώμα μαλλιών κ.λπ.’ και κυριολεκτικά μας έβαλαν όλους στη σειρά – αλλά δεν ήταν σαν τρένο για βοοειδή, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Όσοι απορρίφθηκαν δεν ένιωθαν ότι δεν ήταν αρκετά καλοί.
Μας κοίταξαν και είπαν, “Θα φαίνεστε πολύ ωραία σε αυτό το άτομο, και φαίνονται ωραία σε αυτό το άτομο,” και μετά άκουσα το όνομα του Melvin Hayes να αναφέρεται. Ο Μέλβιν είναι ένας πολύ μικρός τύπος και, αρκετά αστεία, δίδασκε στη δραματική σχολή μου και ήθελαν να κάνουν πολλά μαζί του, νομίζω, στην αρχή. Έγινα λοιπόν ένα από τα Carry On Girls και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Ήμουν 17 ή 18 ετών οδηγούσα στα Pinewood Studios και υπήρχε αυτός ο νεαρός κανένας από το Μπράιτον από μια συνηθισμένη οικογένεια εργατικής τάξης. Ήταν απλά εκπληκτικό, συναρπαστικό και συντριπτικό.
Την πρώτη μέρα πήγα κατευθείαν στο μακιγιάζ και γνώρισα τα άλλα κορίτσια. Το πρώτο πρωί ήμουν τόσο νευρική, ενθουσιασμένη και φοβισμένη. Κι αν δεν τους αρέσω; Κι αν αποφάσιζαν να με στείλουν πίσω στο σπίτι; Τι θα έλεγα στη μητέρα και στον πατέρα μου; Τι θα έλεγα σε όλους τους φίλους μου; Τι δικαιολογία θα έδινα αν δεν με συμπαθούσαν μόλις με έβγαζαν στα γυρίσματα; Τέτοια ανόητα πράγματα θα περνούσαν από το μυαλό σου.
Ο Τζέραλντ Τόμας και ο Πίτερ Ρότζερς ήταν απόλυτοι κύριοι, πραγματικά ευγενικοί και στοργικοί. Ερχόμενος από το Μπράιτον, δεν είχα ποτέ πού να μείνω, έμενα κάπου αλλού κάθε βράδυ. Ανησυχούσαν πραγματικά για μένα, ήμουν ο μικρότερος στο πλατό και πάντα ρωτούσαν, «Μα πού μένεις σήμερα;» Θα είσαι καλά, πώς θα φτάσεις στο σιδηροδρομικό σταθμό και πώς θα επιστρέψεις το πρωί?’ Ανησύχησαν πραγματικά, αλλά απολύτως κύριοι.
Κατέληξα να κάνω πολλές σκηνές που δεν υπήρχαν στην ταινία, αλλά έκανα πολλές σκηνές με τον Μέλβιν Χέις. Όλες οι σκηνές μου αφορούσαν πραγματικά την ομάδα των κοριτσιών.
Όταν γυρίσαμε τη σκηνή όπου τα κορίτσια ήταν γυμνά από τη μέση και πάνω, δεν μπορούσες να δεις τίποτα. Τότε μπορούσες να πας τόπλες στις περισσότερες παραλίες, οπότε τα παιδιά, οι ηθοποιοί, τα είχαν ξαναδεί όλα. Δεν είχαν κανένα απολύτως ενδιαφέρον να είμαστε τόπλες. Σοβαρά, δεν ήταν τίποτα.
Δεν είναι αυτό που νόμιζε ο κόσμος, δεν ήταν ούτε αυτοί -όλοι οι άντρες, όλοι οι παρασκηνίους και όλες οι κάμερες- όλοι στάθηκαν εκεί με τη γλώσσα έξω. Ανησυχούν πάρα πολύ για τον φωτισμό και ρωτούν, «Μήπως αυτό το άτομο μπήκε αρκετά γρήγορα στην ουρά;» και «Τι ήταν αυτός ο θόρυβος στο παρασκήνιο;» Ήταν ένα πουλί που πετούσε; Αυτό θα καταστρέψει τον ήχο;».
Και ήταν τόσο ασπρόμαυρο που δεν ήταν καθόλου σεξουαλικό. Απλώς δεν ήταν σεξουαλικό. Νομίζω ότι όλα τα κορίτσια ήρθαν αργά και δεν ήταν ντυμένα, αυτό είναι αστείο. Τι είναι τόσο τρομερό σε αυτό;
Δεν το σκέφτηκα τίποτα, πρέπει να είμαι ειλικρινής, δεν σκέφτηκα τίποτα να το κάνω. Και φυσικά τότε είχατε όλα τα κορίτσια στον «Ήλιο» κάθε εβδομάδα και αυτό ήταν μόνο μέρος της καθημερινότητας.
Η επόμενη ταινία μου ήταν το Carry On Emmanuelle, στην οποία υποδύεται ένα κορίτσι στο ζωολογικό κήπο. Αυτός ήταν απλά ένας υπέροχος χαρακτήρας, ο Jack Lyons ήταν ένας υπέροχος τύπος και η ταινία ήταν απλώς γεμάτη ανοησίες.
Με συναντά στο ζωολογικό κήπο και ρουφάω ένα γλειφιτζούρι που προφανώς έχει γίνει εμβληματικό. Αναποδογυρίζω το γλειφιτζούρι και από την άλλη μεριά λέει “εσλιπάκι” και ο χαρακτήρας του Τζακ έρχεται και ρωτάει: “Θες να πάμε μια βόλτα;” Καταλήγουμε σε ένα άδειο κλουβί, και είναι το κλουβί ενός γορίλλα. Θέλω να πω, πραγματικά, είναι γελοίο.
Διαβάστε περισσότερα: Jim Dale: Το cast του Carry On ήταν μια δυσαρεστημένη «κλίκα»
Είναι σκέτη ανοησία, αλλά το γλειφιτζούρι έγινε εικονίδιο. Προφανώς έπρεπε να κάνω άλλες ταινίες, αλλά δεν έγιναν ποτέ, κάτι που ήταν κρίμα.
Είμαι ενθουσιασμένος που ήμουν ένας από τους ανθρώπους που συμμετείχαν στο Carry On και με τέτοιο χιούμορ. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό να πούμε ότι αντικειμενοποιηθήκαμε ή ενδυναμώσαμε από αυτούς. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να νιώθεις δύναμη. Απλώς το είδα ως δουλειά μου να κάνω τον κόσμο να γελάει και να διασκεδάζει.
Δεν ήταν τίποτα διαφορετικό, ήσασταν σε μια εμβληματική ταινία με εμβληματικούς ανθρώπους να κάνουν τους πάντες να γελούν. Αυτό με έκανε χαρούμενο και έφευγα από το σπίτι κάθε μέρα γελώντας και ανυπομονώντας να επιστρέψω το επόμενο πρωί. Νομίζω ότι η πλειονότητα των ανθρώπων απλώς απολαμβάνει να παρακολουθεί τις ταινίες τόσο πολύ που είναι απλώς περηφάνια, αυτό αισθάνομαι: περηφάνια. Τίποτα περισσότερο από περηφάνια που ήμουν εκεί.
Η Λουίζ είπε την ιστορία της Ρόξυ Σάιμονς
Το The Carry On Girls των Gemma Ross και Robert Ross θα κυκλοφορήσει στις 23 Νοεμβρίου 2023.