Τις τελευταίες εβδομάδες, το επιτελείο της Ατλέτικο Μαδρίτης έχει αισθανθεί μια παλιά φωτιά στον Ντιέγκο Σιμεόνε. Πέρασε σχεδόν κάθε ελεύθερο λεπτό εξετάζοντας εξονυχιστικά την Μπορούσια Ντόρτμουντ και ανακαλύπτοντας τα κατά τα άλλα απαρατήρητα κενά στην ομάδα του Έντιν Τέρζιτς.
Είναι αυτή η γνώριμη δύναμη και ο επείγων χαρακτήρας που δεν έχει φανεί πλήρως εδώ και αρκετό καιρό, πιθανώς επειδή χρειάζεται ένα πραγματικό παιχνίδι Champions League για να το αναδείξει κανείς. Με αυτό έρχεται ο μεθυστικός παλιός ενθουσιασμός που περιβάλλει το κλαμπ, αλλά και κάτι νέο – ή τουλάχιστον αναζωογονητικό.
Αυτή είναι μόλις η τέταρτη φορά που συναντώνται η Ατλέτικο και η Ντόρτμουντ και μόλις η δεύτερη αυτή τη χιλιετία. Αυτή η τελευταία συνάντηση πραγματοποιήθηκε επίσης στη φάση των ομίλων 2018/19, αν και οι δύο σύλλογοι εκπροσωπούνται σταθερά στο Champions League από τότε.
Σίγουρα ξεχωρίζει ανάμεσα στους άλλους προημιτελικούς. Η Άρσεναλ και η Μπάγερν Μονάχου έχουν αναμετρηθεί πέντε φορές μέσα σε δώδεκα χρόνια, παρά τη διαφορά επτά ετών. Μπαρτσελόνα και Παρί Σεν Ζερμέν θα αναμετρηθούν για έκτη φορά στο ίδιο διάστημα, πραγματοποιώντας συνολικά δώδεκα αγώνες. Η χειρότερη και πιο έντονη είναι η συνάντηση της Ρεάλ Μαδρίτης με τη Μάντσεστερ Σίτι για τέταρτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια.
Ενώ μια τέτοια οικειότητα μεταξύ των πρωταθλητών Αγγλίας και Ισπανίας θα ζωντάνευε κανονικά πολλές ιστορίες γύρω από το παιχνίδι – ειδικά δεδομένου ότι θα μπορούσε να καταλήξει να θεωρηθεί ως “ο πραγματικός τελικός” – το πρόβλημα είναι ότι είμαστε πολύ άνετοι με όλα τα εξοικειωμένα. Τα έχουμε ξαναδεί και τα έχουμε ακούσει όλα. Κανείς δεν χρειάζεται να μάθει περισσότερα για τη σχέση του Πεπ Γκουαρδιόλα με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Η Σίτι πέτυχε μεγάλη εκδίκηση την περασμένη σεζόν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι καλό ποδόσφαιρο, αλλά τέτοιες επαναλήψεις τροφοδοτούν την αυξανόμενη συζήτηση για το μπαγιάτικο του Champions League. Αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από την κατάργηση του εκτός έδρας γκολ. Ήταν ένα από τα προβλήματα του σύγχρονου Champions League με πάρα πολλές ίδιες ομάδες, χαρακτήρες, παιχνίδια, ακόμη και πόλεις. Αυτό μοιάζει σχεδόν να έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, το οποίο ιστορικά αφορούσε τα νέα και διαφορετικά και τα μεγάλα ταξίδια ανακάλυψης.
Ο ανταγωνισμός θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει περισσότερους μεγάλους δεσμούς με μια αίσθηση για το άγνωστο.
Και όμως αυτό δείχνει μια άλλη ανατροπή στο παιχνίδι μεταξύ της Ατλέτικο και της Ντόρτμουντ που δημιουργεί ακόμα περισσότερο ενθουσιασμό.
Η εξοικείωση των άλλων τριών αγώνων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι πρόκειται για συλλόγους που γενικά βρίσκονται πάντα σε αυτή τη φάση και θα πρέπει να σκέφτονται τη νίκη. Η Άρσεναλ αποτελεί εξαίρεση αυτή τη σεζόν, καθώς έφτασε στα προημιτελικά για πρώτη φορά από το 2010, αλλά δεν μοιάζει με μεμονωμένο περιστατικό. Είναι εδώ για να μείνουν, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι θεωρούνται σχεδόν δεύτερο φαβορί απλώς και μόνο επειδή είναι η επόμενη ομάδα της Premier League μετά τη Σίτι. Υπάρχει αυξημένη οικονομική ευρωστία εκεί.
Τίποτα από αυτά δεν ισχύει στην Ντόρτμουντ ή στην Ατλέτικο, πέρα από τη μεγάλη αναμονή. Η Ντόρτμουντ δεν είναι στα ημιτελικά από το 2012/13. Η Ατλέτικο δεν έχει πάει τόσο μακριά από το 2016/17.
Αυτό το έλλειμμα είναι ακόμη πιο σημαντικό δεδομένου ότι ήταν ο τελευταίος ημιτελικός της Ατλέτικο, ο οποίος αναμφισβήτητα τελείωσε μια εποχή. Την προηγούμενη μισή δεκαετία, και οι δύο σύλλογοι είχαν καθιερωθεί ως οι μεγάλοι νεοφερμένοι της ηπείρου. Ήταν οι μεγάλες αντίπαλες δυνάμεις, χρησιμοποιώντας αντεπιθέσεις και αντεπιθέσεις κατάλληλα.
Και οι δύο έδειξαν πώς να αψηφούν την οικονομική πραγματικότητα του παιχνιδιού. Η Ντόρτμουντ είχε κάνει περισσότερα από το να διαταράξει την κυριαρχία της Μπάγερν στη Γερμανία. Ήταν η μόνη άλλη ομάδα που κέρδισε δύο συνεχόμενους τίτλους Bundesliga σε 16 χρόνια. Όλα ήταν χάρη σε μια συναρπαστική νεαρή ομάδα με επικεφαλής τον Γιούργκεν Κλοπ.
Η Ατλέτικο του Σιμεόνε δεν ήταν τόσο φανταχτερή, αλλά είχε μια αξιοθαύμαστη επιμονή που την οδήγησε στο να γίνει η πρώτη ομάδα σε μια δεκαετία, μαζί με τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα, που κατακτά τη La Liga. Στο πλαίσιο αυτού που είχε αναπτυχθεί από το παιχνίδι, αυτές ήταν πραγματικά εντυπωσιακές ανατροπές, τα σύγχρονα ισοδύναμα του Champions League του Ζοζέ Μουρίνιο με την Πόρτο και ίσως ακόμη και οι τίτλοι Σκωτίας του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον με την Αμπερντίν. Οι επιτυχίες εξασφάλισαν την κληρονομιά των Σιμεόνε και Κλοπ και ταυτόχρονα τους έφεραν στις τάξεις των ελίτ μάνατζερ.
Αυτές οι κληρονομιές θα μπορούσαν να ήταν ακόμη μεγαλύτερες καθώς και οι δύο απείχαν εκατοστά από το να διανύσουν την πλήρη απόσταση στο Champions League. Η Ντόρτμουντ έφτασε στον τελικό το 2013, αλλά έπρεπε να παραδεχτεί την ήττα από τον νικητή στο 89ο λεπτό. Η Ατλέτικο έφτασε κοντά στη νίκη στον τελικό του 2014, αλλά δέχθηκε την ισοφάριση στο 93ο λεπτό και στη συνέχεια κατέρρευσε. Δύο χρόνια αργότερα ηττήθηκαν στα πέναλτι στο ίδιο στάδιο.
Η πιο σχετική λεπτομέρεια, για διάφορους λόγους, είναι ότι οι μεγαλύτεροι αντίπαλοί τους ήταν αυτοί που τους προκάλεσαν αυτόν τον πόνο. Η Μπάγερν νίκησε την Ντόρτμουντ με το νικητήριο γκολ του Άριεν Ρόμπεν. Η Ρεάλ Μαδρίτης ισοφάρισε το 2014 με την κεφαλιά του Σέρχιο Ράμος από στημένη φάση απέναντι σε ομάδα του Σιμεόνε. Στη συνέχεια, η Ατλέτικο έχασε το ψυχόδραμα της διαδικασίας των πέναλτι το 2016, ενώ οι μεγαλύτεροι αντίπαλοί της στη Μαδρίτη παρέμειναν φυσικά συγκεντρωμένοι.
Αυτοί ήταν οι χειρότεροι τρόποι για να χάσουν και να στέψουν τις καλύτερες σύγχρονες εποχές τους. Δεν ήταν καν σαν να γλίτωσαν το αντίθετο σενάριο μιας νίκης της Μπάγερν κόντρα στην Ατλέτικο ή μιας νίκης της Μαδρίτης εναντίον της Ντόρτμουντ. Κατά ειρωνικό τρόπο, το αντίθετο συνέβη στις διαδρομές προς αυτούς τους τελικούς. Η Ντόρτμουντ νίκησε τη Ρεάλ Μαδρίτης στους ημιτελικούς του 2012/13. Η Ατλέτικο κέρδισε την Μπάγερν στους ημιτελικούς της σεζόν 2015/16.
Το γεγονός ότι είχαν έρθει τόσο κοντά έδειχνε σχεδόν μια ψυχολογική διαφορά που θα μετατρεπόταν σε ένα πολύ πιο πραγματικό χάσμα.
Δεν ήταν τυχαίο ότι ο τελευταίος ημιτελικός έγινε το 2017. Ήταν άμεσο αποτέλεσμα των ενεργειών συλλόγων όπως η Μπάγερν και ειδικά η Ρεάλ Μαδρίτης. Αφού ο Μισέλ Πλατινί αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την προεδρία της UEFA το 2016, οι μεγαλύτεροι σύλλογοι εκμεταλλεύτηκαν το κενό για να διεκδικήσουν περισσότερη εξουσία – και χρήματα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, συμφωνήθηκε ένα σύστημα σύμφωνα με το οποίο το 30 τοις εκατό του χρηματικού έπαθλου του Champions League θα διανεμόταν με βάση την απόδοση της τελευταίας δεκαετίας του αγώνα. Μπόνους βαθμοί απονεμήθηκαν ακόμη και για προηγούμενα ευρωπαϊκά τρόπαια. Αυτή εξακολουθεί να θεωρείται ως μια απολύτως κομβική στιγμή που μετέτρεψε έναν ανοιχτό διαγωνισμό σε έναν πιο κλειστό διαγωνισμό και επίσης επηρέασε τη μετάβαση προς τη Super League.
Αν και τόσο η Ντόρτμουντ όσο και η Ατλέτικο προσκλήθηκαν σε αυτό το άμοιρο έργο, θα ήταν πιο μικροί συνεργάτες. Πλέον έπαιρναν πολύ λιγότερα χρήματα από τις τακτικές τους ευρωπαϊκές εμφανίσεις. Εδώ έρχεται η ανατροπή και σε αυτό το παιχνίδι.
Τόσο η Ντόρτμουντ όσο και η Ατλέτικο αισθάνονται ότι έχουν τις καλύτερες πιθανότητες να φτάσουν σε ημιτελικό για πρώτη φορά σε αυτή την εποχή, παρόλο που έχουν ομάδες που υπολείπονται πολύ από τις προηγούμενες εποχές δόξας τους. Αν ο Κλοπ ή η πρώτη μεγάλη ομάδα του Σιμεόνε είχε ωφεληθεί από τέτοιες ισοπαλίες αντί να παλεύει σχεδόν για τα πάντα. Θα μπορούσαν ακόμη και να φτάσουν στον πρώτο τους τελικό από αυτήν την εποχή, καθώς βρίσκονται στην πιο επιεική πλευρά του ομίλου.
Υπάρχει μεγάλη ειρωνεία σε αυτό, αν και μια αναδρομή. Δείχνει την τύχη της κλήρωσης, στην οποία θα έπρεπε να ασχολείται περισσότερο το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Αυτό είναι σχεδόν που δίνει στο παιχνίδι ακόμα περισσότερη ενέργεια. Και οι δύο αισθάνονται ευκαιρίες λόγω των προβλημάτων του άλλου. Υπάρχει μια συμμετρία εκεί. Και οι δύο αιωρούνται γύρω από την τέταρτη θέση και παλεύουν για να επιστρέψουν στο Champions League.
Γι’ αυτό ο Σιμεόνε εκπέμπει αυτή τη συνηθισμένη ενέργεια. Όλοι αναγνωρίζουν την ευκαιρία που αντιπροσωπεύει αυτό. Δεν υπάρχει αίσθημα μπαγιάτισης για κανέναν από αυτούς τους συλλόγους στο Champions League.
Θα μπορούσε να σημαίνει ότι το μομέντουμ είναι πιο κοντά στο Internazionale-Atletico στη φάση των 16, αλλά αυτό δεν θα ήταν κακό. Ήταν η καλύτερη κλήρωση όλου του γύρου.
Το Τσάμπιονς Λιγκ χρειάζεται περισσότερα από αυτά – και αυτό είναι το θέμα της συνάντησης αυτής της εβδομάδας στη Μαδρίτη.