Το Grand National του Σαββάτου έκανε το ντεμπούτο του σε μια σειρά από αλλαγές ευημερίας που του έδωσαν 21αγ Εμφάνιση αιώνα, αλλά υπάρχει ένα θέμα στον 176ο αγώνα που είναι τόσο παλιό όσο και ο ίδιος ο αγώνας. ο ιδιοκτήτης αναβάτης.
Όταν ο Ντέιβιντ Μάξγουελ δημοσιεύει για το Ain’t That A Shame, το άλογο που αγόρασε για τον αγώνα, στα 45 του θα είναι αρκετά μεγάλος για να έχει μερικούς από τους συμπολίτες του, αλλά δεν θα σπάει κανένα ηλικιακό ρεκόρ. Ο γηραιότερος νικητής ήταν ο 48χρονος Dick Saunders στο Grittar το 1982. ο γηραιότερος οδηγός που αγωνίστηκε, ο πολύχρωμος 68χρονος Tim Durant το 1968. «Είμαι πολύ νέος για αυτόν τον αγώνα», αστειεύεται.
Στην επιφάνεια μπορεί να φαίνεται ότι ο Maxwell οδηγήθηκε από την πόλη στο Aintree από έναν σοφέρ, αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα σε αυτό. Η οικογένειά του έχει ισχυρούς δεσμούς με τους αγώνες και μεγάλωσε σε ένα αγρόκτημα στη Βόρεια Ιρλανδία, όπου ο πατέρας του ήταν ένας επιτυχημένος μικρός εκπαιδευτής και ιδιοκτήτης φάρμας. Η σεξουαλική του διαπαιδαγώγηση, όπως λέει (μάλλον όχι αστειευόμενος), συνίστατο στο να βλέπει επιβήτορες να σκεπάζουν φοράδες.
Αλλά τον Φεβρουάριο του 1983, η μητέρα του, Τζούντι, βρέθηκε στο επίκεντρο ενός από τα μεγαλύτερα μυστήρια αγώνων του 20ου αιώνα: της απαγωγής Σέργκαρ. Παρόλο που ήταν μόλις τεσσάρων ετών τότε, ο Maxwell το θυμάται σαν να ήταν χθες.
«Όταν απήχθη ο Σέργκαρ, οι απαγωγείς κάλεσαν τη μητέρα μου στη μέση της νύχτας και ζήτησαν λύτρα», θυμάται. «Δεν υπήρχε καμία άλλη σχέση εκτός από το γεγονός ότι οι γονείς μου εκπαιδεύονταν, είχαν μερικούς επιβήτορες οι ίδιοι και ήταν η Βόρεια Ιρλανδία.
«Κάθε φορά που βλέπω τον Derek Thompson μου το θυμίζει αυτό. Οι απαγωγείς μίλησαν μόνο με τη μητέρα τους και τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης, τον αγωνιστικό τύπο και ο Derek Thompson κατέβηκε στο Downpatrick.
«Δεν μπορείς να το θυμηθείς πολύ καλά ως παιδί, αλλά ένιωθα ότι υπήρχε χώρος για ορθοστασία μόνο στο γήπεδο. Ήταν η ιστορία της ημέρας, αλλά δεν είναι αστείο η αγάπη των ανθρώπων για τα άλογα; Υπολογίζω ότι πιθανώς 3.000 άνθρωποι πέθαναν στις ταραχές και για πολλούς η ιστορία που ξεχώρισε ήταν η απαγωγή και ο πυροβολισμός ενός αλόγου».
Η οικογένειά του αρχικά εκτράφηκε και εκπαίδευσε τον εθνικό νικητή του 1988, Rhyme N Reason. «Η μνήμη του είναι φρέσκια σαν μπογιά», θυμάται. «Η μαμά τον καβάλησε και εγώ ήμουν στο πόνι μου. Συστήσαμε τον πατέρα του στον Κεμάλ και κέρδισε μερικά προφυλακτήρες για τον πατέρα του. Η Juliet Reed και ο John Moreton τον αγόρασαν νωρίς στην καριέρα του για να τον φέρουν στο Ηνωμένο Βασίλειο.
«Η πρώτη φορά του Becher τράκαρε, έσπασε μερικά κόκκαλα στον αστράγαλό του, ήταν η τελευταία, επέστρεψε στον αγώνα, ήταν μπροστά την τελευταία φορά, έκανε κεφάλι, αλλά ο Rhyme N Reason ήταν τόσο δυνατός όσο μια αρκούδα και…» κέρδισε με τέσσερις μήκη.»
Στα 16, ο Maxwell στάλθηκε στο σχολείο στο Dorset πριν πάει στο Cambridge για να σπουδάσει οικονομικά. Εκεί κυνήγησε το drag, οδήγησε για τον εκπαιδευτή από σημείο σε σημείο Henry Hill και έσπασε το σαγόνι του σε έξι σημεία το πρωί της Κυριακής στο σχολείο Links στο Newmarket.
«Ζούσα πολύ άσχημα στο Κέιμπριτζ και δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να βρω δουλειά στο Λονδίνο, έτσι ανόητα μπήκα σε επενδύσεις σε ακίνητα μόνος μου και βρήκα τρόπους να χρηματοδοτήσω την ανάπτυξη, αν και λειτούργησε καλά. ”
Με τους απαραίτητους πόρους αποσύρθηκε από τα άλογα. Αρχικά, στα είκοσί του, είχε κάποια προβάδισμα με τον Richard Pitman. «Στη συνέχεια, η εμμονή με τους μεσήλικες άνδρες πήγε από δύο βαθμούς σε δέκα βαθμούς στα 30 μου», εξηγεί. «Βασικά αυτό που κάνω είναι να διασκεδάζω με τα άλογα και τώρα έχω περίπου 20 άλογα μοιρασμένα στους εκπαιδευτές.
«Το σημείο καμπής ήρθε πριν από έξι ή επτά χρόνια, όταν προσέλαβα τον Dave Crosse ως προπονητή τζόκεϊ μου. Μου έμαθε πώς να αγωνίζομαι. Από ανίκανος έγινα ικανός και σε εκείνο το σημείο είπε, «Μπορώ να σε κάνω ερασιτέχνη πρωταθλητή», κάτι που έκανε το 2018-19 και το 2019-20. Δεν αφορούσε τόσο τον έλεγχο ενός πλαισίου, αλλά περισσότερο για το “ότι είναι ωραίο να έχεις κάτι που ταλαιπωρείται τα τελευταία 15 χρόνια να δείχνει, ένα συγκεκριμένο επίπεδο απόδοσης.”
«Από τότε, για να είμαι ειλικρινής, όλα έχουν να κάνουν με την αγάπη των αλόγων. Είναι απλά τόσο όμορφοι χαρακτήρες. Όλοι διαφορετικοί, αλλά όλοι οι χαρακτήρες».
«Πέρυσι τον Ιανουάριο στο Cheltenham έκανα το break για τέταρτη φορά, σε ένα σκληρό κυνηγητό με χάντικαπ το Σάββατο. Ήταν 14 πόντοι σε σχέση με τον πρώτο, έπεσα και αποφάσισα να μην κάνω άλλα αγωνιστικά χάντικαπ το Σάββατο. Έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου που το έμεινα, αλλά περιμένετε λίγο, η Μεγάλη Εθνική είναι το απόλυτο αγωνιστικό χάντικαπ το Σάββατο. Θα πάνε πρώτα λογικά; Σαν κόλαση.
«Το πρόβλημα με την Εθνική τώρα είναι ότι είναι ένα χάντικαπ πραγματικά υψηλής κατηγορίας και όχι οι τρελοί αγώνες που υπήρχαν παλιά. Άρα έχετε πλέον ένα φαβορί 4-1. Ας πάμε πίσω στη δεκαετία του 1990 και το φαβορί ήταν 10-1, αντικατοπτρίζοντας τις πιθανότητες υπέρβασης».
Επισημαίνει ότι οι συνάδελφοί του τον αποδέχονται πολύ περισσότερο στις τάξεις τους από τους ανθρώπους στο Twitter. «Το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι το κάνω γιατί το απολαμβάνω», τονίζει. «Αν δεν είμαι ασφαλής, οι αναβάτες θα μου πουν ότι θυμώνουν πολύ γρήγορα, αλλά όσο είσαι ασφαλής, αποδέχονται πλήρως οποιονδήποτε θέλει να το δώσει.
«Ως μεσήλικας αθλητής, είναι προνόμιο να κάθεσαι δίπλα σε αθλητές πραγματικά παγκόσμιας κλάσης. Δεν είσαι ένας από αυτούς γιατί δεν είσαι και τόσο καλός, αλλά το να έχεις την ευκαιρία να καθίσεις ανάμεσά τους και να ακούσεις τις κοροϊδίες είναι υπέροχο. Είναι ωραίοι χαρακτήρες. Είναι νέα αγόρια και κορίτσια στο απόγειο της καριέρας τους.
«Ξέχασα πόσο νέοι είναι, είναι στα 20 τους, εγώ είμαι στα 40. Είναι μεγάλο προνόμιο να κάθομαι με τους νέους σε ίσο επίπεδο, όχι ως αφεντικό τους, αλλά ως σύγχρονος. Δεν έχω την ευκαιρία να το κάνω πουθενά αλλού στη ζωή μου».
Στον τοίχο του γραφείου του υπάρχει μια στάμπα μιας φωτογραφίας από το Punchestown 2020, όταν κέρδισε τον Patrick Mullins κατά μια ίντσα σε ένα Champion Chase. «Σε μια συνέντευξη μετά τον αγώνα είπα: «Κάποιες μέρες είσαι ο σκύλος, κάποιες μέρες είσαι ο φανοστάτης, αλλά σήμερα ήταν ημέρα σκύλου», εξηγεί.
«Μία εβδομάδα αργότερα εμφανίστηκε ένας φάκελος με την εκτύπωση και πάνω του ο Πάτρικ είχε γράψει: «Στο σκύλο, μπράβο από το φανοστάτη.» Είναι δίπλα σε ένα tweet με κορνίζα που μου έφτιαξαν τα παιδιά στο γραφείο. Το ρητό λέει: «Πότε θα βρει ο Ντέιβιντ Μάξγουελ έναν αξιοπρεπή αναβάτη για να καβαλήσει τα άλογά του;» Η απάντηση είναι η ίδια τώρα όπως και τότε: ποτέ!»
Κάποτε έγραψε στην εκπομπή “Σήμερα” και ρώτησε γιατί δεν έδωσαν ποτέ φιλοδώρημα στα άλογά του, παρόλο που ήταν ένας από τους λίγους αναβάτες που ήταν μανιώδης ακροατής. «Την επόμενη μέρα περίμενα, ελπίζοντας ότι θα ήμουν μια από τις συμβουλές», λέει. «Αλλά η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία και δεν νομίζω ότι υπήρχε καν ένας υπαινιγμός εκείνη την ημέρα!
«Όταν αγόρασα το Ain’t That A Shame ήταν 33-1, τώρα είναι 66-1. Θα ήταν σαφώς καλύτερα να τον οδηγούσε η Rachael Blackmore, αλλά όλες οι πληροφορίες είναι στην αγορά και μπορούν να τον ανταλλάξουν όπως θέλουν. Αλλά αν είσαι στο εθνικό πρωτάθλημα, μπορείς να κερδίσεις το εθνικό πρωτάθλημα».