Καθώς ένα άλλο ροδακινί ηλιοβασίλεμα του Bellini αρχίζει να διαλύει τις πέτρες και τα τούβλα της Βενετίας σε φως και νερό, η θέση μου, ξαπλωμένη όσο το δυνατόν πιο μεγαλοπρεπώς σε μια μαύρη γόνδολα, λείπει ένα κρίσιμο στοιχείο – ένα ζωντανό τσιτάχ με ένα διαμάντι- κολιέ με καρφιά.
Αν πιστεύετε ότι δεν είναι απαραίτητο να έχετε ένα ζώο με στολίδια της ζούγκλας ως σύντροφο σε μια βόλτα με γόνδολα στο ηλιοβασίλεμα, τότε μάλλον δεν γνωρίζετε την ιστορία της Luisa Casati.
Πριν από 75 χρόνια η Peggy Guggenheim ήρθε στη Βενετία με την ολοένα αυξανόμενη συλλογή της σουρεαλιστικής και μοντερνιστικής τέχνης. Ήταν ένα συγκρότημα που είχε περιγραφεί ως «μη τέχνη» πριν απορριφθεί από την Tate στο Λονδίνο.
Η Βενετία υποδέχτηκε πιο θερμά την Πέγκυ το 1949 όταν μετακόμισε σε ένα μισογκρεμισμένο, ημιτελές κτίριο Palazzo Το παλάτι στις όχθες του Μεγάλου Καναλιού ονομάστηκε Venier, από την οικογένεια των Βενετών που ανέθεσε την κατασκευή του το 1752. Λίγα χρόνια αργότερα, καθώς οι εμπορικές τους περιουσίες μειώθηκαν, η οικογένεια εγκατέλειψε το έργο καθώς το παλάτι τους είχε φτάσει μόνο έναν όροφο σε ύψος.
Η αντισυμβατική και εξαιρετικά φιλική ζωή της Πέγκυ είναι καλά τεκμηριωμένη. Αλλά είναι η ζωή ενός πρώην κατοίκου του Venier Palazzo (τώρα κοινώς γνωστή ως συλλογή Guggenheim) που με συναρπάζει, που έζησε σε αυτό το κολοβωμένο κτίριο πριν από έναν αιώνα.
Η Λουίζα Αμμάν ήταν κόρη ενός κατόχου βαμβακιού από το Μιλάνο και κληρονόμησε την οικογενειακή περιουσία ως έφηβη όταν και οι δύο γονείς της πέθαναν μόλις δύο χρόνια μετά τον άλλο.
Με χρήματα αλλά χωρίς ιδιότητα, η Λουίζα παντρεύτηκε τον Marchese Camillo Casati Stampa di Soncino το 1900. Αλλά η απόκτηση των νέων χρημάτων των εκλιπόντων γονιών της και η παλιά οικογενειακή φήμη του νέου συζύγου της δεν εξασφάλισαν έναν ευτυχισμένο γάμο.
Η Λουίζα Κασάτι αποφάσισε να αγνοήσει ουσιαστικά τη μοναχοκόρη της Κριστίνα και κράτησε το παντρεμένο της όνομα, αλλά περνούσε όλο και λιγότερο χρόνο στην Ιταλία, ταξιδεύοντας πρώτα στο Παρίσι και μετά στη Βενετία. Ήταν, όπως έγραψε η Αμερικανίδα φίλη της δημοσιογράφος Natalie Clifford Barney: «Πάντα προσπαθούσε να ξεφύγει από την εσωτερική παραξενιά μέσω παράξενων μεταμφιέσεων».
Σήμερα, περπατώντας μέσα από το Venier Palazzo, γνωστό και ως συλλογή Guggenheim, με τη βεράντα της οροφής από τεχνητό γρασίδι, τους ασβεστωμένους τοίχους της γκαλερί και το κομψό κατάστημα δώρων, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι κάποτε ήταν ένα μέρος με χρυσές σκάλες και πολυελαίους από γυαλί Murano δίπλα τρύπες κρέμονταν από τη σφραγισμένη στέγη και χώμα και κισσός κάλυπταν τους εξωτερικούς τοίχους.
Ωστόσο, μέσα σε ένα χρόνο από την αγορά αυτού του ημι-ερειπίου, η Λουίζα είχε δημιουργήσει κήπους με μηχανικά ωδικά πτηνά σε κλουβιά, κλασικά αγάλματα βαμμένα με χρυσή μπογιά και ένα ημιάγριο θηριοτροφείο με πιθήκους, σπουργίτια, αλμπίνο κοτσύφια (βαμμένα σε διαφορετικά χρώματα) και παγώνια εκπαιδευμένα. να κάθονται στα περβάζια των παραθύρων τους.
Η Βενετία μπορεί να βρισκόταν σε παρακμή για μεγάλο χρονικό διάστημα όσον αφορά την εισαγωγή μεταξιού και μπαχαρικών. Τα υλικά αγαθά αντικαταστάθηκαν από πρωτοπόρους νέων φιλοσοφιών και τεχνών που αιχμαλωτίστηκαν La Serenissima.
Η Λουίζα βρισκόταν στο πάχος των πραγμάτων τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώναTh Century, ταξίδεψε με το κατοικίδιο τσιτάχ της στην ιδιωτική της γόνδολα και μετέτρεψε το palazzo της σε έναν καλλιτεχνικό χώρο όπου διασκέδασε τον Picasso, τον Man Ray, τον Jean Cocteau, τον Nijinsky, την Isadora Duncan και τον TE Lawrence.
Η Λουίζα ήταν μια εξαιρετική εκθεσιολόγος. Φορώντας μόνο ένα γούνινο παλτό, περπάτησε γυμνή στην πλατεία του Αγίου Μάρκου με το (ήρεμο) τσιτάχ της. Μια εντυπωσιακή εικόνα που, κατά τη γνώμη μου, είναι καλύτερη από τις ορδές των φοιτητών και τις συστάδες των κλεφτών καφενείων που πουλάνε καφέ 20 ευρώ που σχεδόν πλημμύρισαν σήμερα τα χαγιάτι και τη βασιλική.
Δεν περνάω πολύ εδώ πριν αποφασίσω να επιστρέψω στο πρώην σπίτι της Λουίζας και να φανταστώ την ηδονιστική ζωή της εδώ.
Τα σκαλιά της εισόδου κατά μήκος του καναλιού, όπου οι επισκέπτες κάνουν τώρα ένα διάλειμμα από την θέα των αμέτρητων Pollocks και Picassos στο Μουσείο Guggenheim, ήταν κάποτε το σημείο εκκίνησης για όποιον ήθελε να παρακολουθήσει ένα πάρτι Casati με στυλ.
Ντυμένη με χρυσό, ασημί μπροκάρ και μαργαριτάρια, σε μια εποχή που ήταν σπάνιο για μη ηθοποιούς να φορούν μακιγιάζ, η Λουίζα έβαζε μαύρο κολ και μπελαντόνα γύρω από τα μάτια της και ξεσκόνιζε το πρόσωπό της με λευκή πούδρα.
Ντυμένες σαν αρλεκίνος, θεά του ήλιου ή βασίλισσα της νύχτας, οι μπάλες της Λουίζας ήταν πλούσιες σε μάσκες, περούκες και κρινολίνια. Αλλά κάθε φορά που οι καλεσμένοι επισκέπτονταν το παλάτι της, η Λουίζα φορούσε κορσάζ από μαργαριτάρια, ασυνήθιστα γκλίτερ, χρυσά βραχιόλια, πουκάμισα από δαντέλα αντίκες ή κάπες από γούνα τσιντσιλά.
Σε ένα από τα πάρτι της, η Λουίζα φόρεσε ένα ρούχο με πρότυπο τον Άγιο Σεβαστιανό. Το φόρεμα της Λουίζας ήταν διακοσμημένο με βέλη με ενσωματωμένες λάμπες. Όταν άρχισε να βρέχει, υπέστη σοβαρή ηλεκτροπληξία. Σε ένα άλλο πάρτι, το φόρεμά της με φτερά ερωδιού ξεράθηκε κατά τη διάρκεια της βραδιάς, αφήνοντάς την σχεδόν εντελώς γυμνή.
Ίσως η απόλυτη εκδήλωση της πίστης του εστέτ: η Λουίζα ήθελε τα ρούχα της, το σπίτι της, τα πάρτι της και οι υπηρέτες της να αναπνεύσουν ζωντανά έργα τέχνης στο σύνολό τους, ακόμη και σε σημείο που υποτίθεται ότι περισσότεροι από ένας από τους υπηρέτες της πέθαναν μετά από αυτό μπροστά του ενός Soir ήταν πλήρως βαμμένο με δηλητηριώδη χρυσή μπογιάμιμι.
Ωστόσο, τα ταμεία του Casati ήταν άδεια. Η Λουίζα ζούσε με κοκαΐνη, αψέντι και όπιο και μέχρι το 1930 είχε χρέη που τώρα ξεπερνά τα 30 εκατομμύρια δολάρια. Μήνυσε ένας έμπορος άνθρακα για μη πληρωμή λογαριασμών και της επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης δύο μηνών με αναστολή. Πούλησε το palazzo και πέρασε τα τελευταία της χρόνια σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στο Knightsbridge, περιτριγυρισμένο από τα γεμιστά υπολείμματα των σκύλων της.
Η Λουίζα πέθανε το 1957, σε ηλικία 76 ετών, και θάφτηκε στο νεκροταφείο Μπρόμπτον. Αλλά αφού επισκέφτηκε τον παραμελημένο τάφο της στο νοτιοδυτικό Λονδίνο, φαίνεται αδιανόητο ότι αυτή η γυναίκα, της οποίας το στυλ υποστηρίχθηκε από τον John Galliano και τον Alexander McQueen, θα μπορούσε ποτέ να ταφεί οπουδήποτε αλλού εκτός από τη Βενετία.
Κοιτάξτε προσεκτικά, όπως έκανα εγώ, σε αυτές τις λιμνοθάλασσες και τις αίθουσες του Μουσείου Γκούγκενχαϊμ, και η γωνιακή, σίγουρη σκιά της Λουίζας παραμένει ακόμα.
Είδη πρώτης ανάγκης
Ο Rob Crossan ήταν καλεσμένος του Tui, το οποίο προσφέρει τριήμερη διαμονή στη Βενετία. Έμεινε στο 4T Giorgionie Hotel από 549 £ ανά άτομο B&B, με βάση δύο ενήλικες που μοιράζονται ένα δίκλινο δωμάτιο και συμπεριλαμβανομένων των πτήσεων της EasyJet από το Λονδίνο Gatwick. Μια ιδιωτική περιήγηση με γόνδολα Tui Collection Experience διάρκειας 30 λεπτών κοστίζει 118 £ ανά άτομο (tui.co.uk).