Οι γενικές εκλογές θα διεξαχθούν στις 24 Οκτωβρίου του επόμενου έτους. Οι Εργατικοί θα κερδίσουν. και ο μήνας του μέλιτος του Keir Starmer θα είναι σύντομος. Ο Peter Mandelson Memorial Dim Sum Supper αυτής της εβδομάδας (περισσότερα για αυτό αργότερα) απέτυχε να κάνει καμία συγκλονιστική πρόβλεψη για το επόμενο έτος – αν και αντιπροσώπευε μια αξιοσημείωτη ανάκαμψη από τις προβλέψεις του περασμένου έτους.
Πριν από δώδεκα μήνες, η πλειοψηφία των παρόντων προέβλεψε ότι ο Rishi Sunak θα κέρδιζε τις επόμενες γενικές εκλογές. Φέτος επιστρέφει το τελετουργικό αυτομαστίγωμα του να περπατάμε γύρω από το τραπέζι και να χτυπάμε ο ένας τον άλλον με χαρτοπετσέτες, που έχει στιγματίσει τόσες πολλές από αυτές τις συγκεντρώσεις στο παρελθόν.
Αυτή η ετήσια άσκηση στην έρευνα για το μέλλον ξεκίνησε στις 23 Δεκεμβρίου 1998, όταν έφαγα με μια ομάδα φίλων σε ένα κινέζικο εστιατόριο στο Σόχο και μας έδωσαν τα νέα ότι ο Μάντελσον είχε παραιτηθεί από γραμματέας εμπορίου. Συμπτωματικά, η ίδια ομάδα φίλων βρισκόταν σε γεύμα στις 24 Ιανουαρίου 2001, όταν ο Mandelson παραιτήθηκε ξανά, αυτή τη φορά ως γραμματέας της Βόρειας Ιρλανδίας.
Από τότε, λίγο πριν ή μετά την Πρωτοχρονιά, συγκεντρωθήκαμε προς τιμήν του Λόρδου Μάντελσον -θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν εμπλέκεται σε καμία περίπτωση- για να κάνουμε προβλέψεις. Μια αδρανής ψυχαγωγία για εμάς και τους αναγνώστες του Ο ανεξάρτητοςθα μπορούσατε να σκεφτείτε, εκτός από το ότι αποδεικνύεται ότι ο Ντέιβιντ Κάμερον, όταν ήταν πρωθυπουργός, παρακολούθησε στενά τις διαδικασίες μας.
«Διάβασα τη στήλη σου, το δείπνο, το ντιμ σαμ», μου είπε. «Πρέπει να κερδίσουμε πολλές έδρες από τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες», είπε. Ήταν αρχές του 2015. Θα έπρεπε να είχα συγκαλέσει έκτακτη συνεδρίαση του συλλόγου για δείπνο σε εκείνο το σημείο για να αναθεωρήσω την πρόβλεψή μας ότι ο Εντ Μίλιμπαντ θα γινόταν πρωθυπουργός σε ένα αδιέξοδο κοινοβούλιο.
Αλλά όσο σημαντικό κι αν είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος, δεν θα ήταν αρκετό να συνεχίσουμε με αυτά, οπότε ας συνεχίσουμε με τις δουλειές μας. Υποθέσαμε ότι οι εκλογές θα πραγματοποιούνταν πιθανότατα στις 24 Οκτωβρίου 2024, την τελευταία Πέμπτη πριν επιστρέψουν τα ρολόγια. Διεξήχθη ψηφοφορία για την 10η Οκτωβρίου, αλλά αγνοήσαμε τον κολλητή στη γωνία. Και οι δύο επιλογές θα σήμαιναν την ακύρωση των κομματικών διασκέψεων. Υπήρξε μια μακρά συζήτηση για το αν ο Sunak θα ήταν υποψήφιος στις αρχές Δεκεμβρίου ή ακόμη και τον Ιανουάριο του 2025.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Δεκέμβριος είναι αρκετά πιθανός, αλλά έπρεπε να προχωρήσουμε στο πιο σημαντικό ερώτημα ποιος θα κερδίσει. Πέρυσι υπήρχε ένα ευρύ φάσμα απόψεων. Αυτή τη φορά οι προβλέψεις μας επικεντρώθηκαν στην περιοχή της «μικρής Εργατικής πλειοψηφίας» των 10 έως 30 εδρών (η πρόβλεψή μου ήταν 20). Βρήκα αξιοσημείωτο ότι δεν υπήρχαν υποστηρικτές του σεναρίου κατάρρευσης των Τόρις και ότι υπήρχε συναίνεση ότι το χάσμα στις δημοσκοπήσεις θα μειωνόταν εάν οι ψηφοφόροι επικεντρώνονταν στις εκλογές.
Κάποιες μικρότερες προβλέψεις εγκαταλείφθηκαν γρήγορα. Ο Τζέρεμι Κόρμπιν δεν θα ήταν ανεξάρτητος στις δημαρχιακές εκλογές του Λονδίνου τον Μάιο του 2024. Ο Sadiq Khan θα κέρδιζε. ούτε ο Μπόρις Τζόνσον ούτε ο Ντέιβιντ Μίλιμπαντ θα ήταν υποψήφιοι στις γενικές εκλογές. Η μεταρρύθμιση του Ηνωμένου Βασιλείου θα έβαζε το «Κόμμα του Brexit» στο επίσημο όνομά του στα ψηφοδέλτια και θα διεκδικούσε στις περισσότερες εκλογικές περιφέρειες.
Άλλες προβλέψεις κράτησαν περισσότερο. Η πλειοψηφία πίστευε ότι ο Κόρμπιν θα ήταν ανεξάρτητος στο Islington North, αλλά δεν θα κέρδιζε. Η μειοψηφία (συμπεριλαμβανομένου εμένα) σκέφτηκε ότι προτιμούσε να αποσυρθεί παρά να διακινδυνεύσει την ήττα. Το ερώτημα ποιος θα γινόταν καγκελάριος του Οικονομικού στις εκλογές δίχασε επίσης την εταιρεία: οι περισσότεροι πίστευαν ότι θα ήταν η Claire Coutinho, επί του παρόντος υπουργός Ενέργειας και η αγαπημένη του Sunak, αλλά όλοι συμφώνησαν ότι ο Jeremy Hunt θα παραιτηθεί στις εκλογές και ότι ο Sunak θα ήταν υποψήφιος down δεν μπορούσε να διεκδικήσει τις εκλογές με απερχόμενο καγκελάριο.
Μετά τις εκλογές πιστεύαμε ότι ο Kemi Badenoch θα ήταν ο ηγέτης της αντιπολίτευσης και χωρίσαμε στη μέση μεταξύ του Joe Biden και του Donald Trump στις αμερικανικές εκλογές στις 5 Νοεμβρίου 2024. Μέχρι στιγμής, τόση συμβατική σοφία.
Ωστόσο, το πιο δύσκολο κομμάτι της συζήτησής μας ήταν να προβλέψουμε τι θα συνέβαινε με μια κυβέρνηση των Εργατικών. Προβλέψεις ανώτατου αξιώματος έχουν γίνει για τον Ντάγκλας Αλεξάντερ και τη Σαμπάνα Μαχμούντ. Ο Alexander, ο οποίος ήταν υπουργός Διεθνούς Ανάπτυξης στην τελευταία κυβέρνηση των Εργατικών και έχασε την έδρα του το 2015, αναμένεται να επιστρέψει ως βουλευτής του East Lothian. Δεδομένου ότι είναι ένα από τα λίγα άτομα που διαθέτει ο Starmer με εμπειρία στο υπουργικό συμβούλιο (μαζί με την Yvette Cooper και τον Ed Miliband) και δεδομένης της ανάγκης για εκπροσώπηση της Σκωτίας σε ένα υπουργικό συμβούλιο των Εργατικών, θα μπορούσε να γίνει υπουργός Εξωτερικών.
Το μεγάλο ερώτημα πριν και μετά τις εκλογές είναι τι συμβαίνει με τον Εντ Μίλιμπαντ, τον φύλακα της στενής λωρίδας του καθαρού πράσινου νερού που βρίσκεται ανάμεσα στο Εργατικό και το Συντηρητικό κόμμα. Στο δείπνο ντιμ σαμ, υποτίθεται ότι θα επιζούσε, αλλά οι ιδέες του όχι. Ο επιπλέον δανεισμός 28 δισεκατομμυρίων λιρών ετησίως για πράσινες επενδύσεις έχει ήδη αναβληθεί και περιοριστεί από τους δημοσιονομικούς κανόνες που όρισε η Rachel Reeves, η σκιώδης καγκελάριος της οποίας η μετακίνηση στην 11 Downing Street θεωρήθηκε δεδομένη.
Δεν θα απομείνει τίποτα από αυτά τους επόμενους μήνες μετά από μια κυβέρνηση των Εργατικών που με ταχείς ρυθμούς κατρακυλά σε κρίση δημοσίων δαπανών, ακόμη και αφού η νέα καγκελάριος αύξησε αθόρυβα τους φόρους στον πρώτο της προϋπολογισμό.
Ήταν λοιπόν ενδιαφέρον να δούμε τον Patrick Maguire, τον εξέχοντα χρονικογράφο του Starmerism και συν-συγγραφέα ενός επερχόμενου βιβλίου για τη μετάβασή του στην κυβέρνηση, να εκδίδει κάτι που έμοιαζε με μια συναινετική δήλωση από τους Starmer και Miliband στο βιβλίο του Μόλις στήλη την Παρασκευή.
Έμοιαζε σαν ο Μίλιμπαντ, θυμωμένος από το προφανές ασήμαντο στην ομιλία του Στάρμερ την Τρίτη («είχαμε χάσει το δρόμο μας, όχι μόνο υπό τον Τζέρεμι Κόρμπιν, αλλά για λίγο»), είχε ζητήσει διαβεβαιώσεις. Ο Maguire έγραψε: «Ο Starmer δεν βλέπει τον προκάτοχό του αλλά έναν από αυτούς ως μέρος του προβλήματος. Αντίθετα, ο μιλιμπαντισμός έχει γίνει ένα μεγάλο μέρος της λύσης που θα προσφέρουν οι Εργατικοί στους ψηφοφόρους το επόμενο έτος, αν και αυτό μπορεί να είναι ανησυχητικό για ορισμένους από τους συγχρόνους του».
Ωστόσο, όταν εξετάζουμε σε τι συνίσταται αυτός ο μιλιμπαντισμός, εξατμίζεται σαν καπνός. Προφανώς θα ακούσουμε περισσότερα για σχέδια για «φθηνότερο ρεύμα» και «νέες ευκαιρίες για τους εργαζόμενους» κατά την προεκλογική εκστρατεία. «Για τον Miliband, αυτό δεν είναι ένας περιβαλλοντικός ευαγγελισμός των χίπηδων, αλλά μια οικονομική πολιτική και μια βιομηχανική στρατηγική που είναι επίσης περιβαλλοντικά προσανατολισμένη», δήλωσε ο Maguire.
Αυτό ακούγεται σαν μια βιαστική υποχώρηση και μια ισχυρή υποστήριξη της άποψης του Sunak Coutinho ότι το πράσινο είναι καλό, εφόσον δεν κοστίζει τίποτα στους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, ήταν μια εκπληκτικά πρώιμη επιβεβαίωση της πρόβλεψής του για το τέλος του μιλιμπαντισμού, μόλις 24 ώρες μετά το δείπνο dim sum.
Η συγκεντρωμένη εταιρεία πίστευε ότι οι μεγάλες ιδέες μιας πράσινης τεχνολογικής επανάστασης θα εξαφανίζονταν μέσα σε μήνες από μια κυβέρνηση των Εργατικών που θα δυσκολευτεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα από αυτό που συνέβη πριν. Συζητήσαμε την ιδέα, η οποία είναι δημοφιλής σε ορισμένες πλευρές, ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα μόνο με τους Εργατικούς, επειδή η οικονομική και οικονομική κατάσταση που θα κληρονομήσει θα είναι τόσο κακή. Δεν υπήρχαν λήπτες.
Τα καλά νέα για τον Keir Starmer είναι ότι είχαμε προβλέψει ότι θα κερδίσει. Αυτά είναι και τα άσχημα νέα για αυτόν: ότι θα κερδίσει κάτω από συνθήκες τόσο δύσκολες που μπορεί να αισθάνεται σαν ήττα.