Από τις ακτές του Τάουνσβιλ μέχρι τα ντους της Λέστερ, δεν είναι μόνο η κουλτούρα των Ιστ Μίντλαντς που έπρεπε να συνηθίσει ο νέος προπονητής των Τάιγκερς, Νταν ΜακΚέλαρ. Ο Αυστραλός θα μπορούσε να συγχωρεθεί που καθόταν σε ένα μη θερμαινόμενο υπόστεγο στο Mattioli Woods Welford Road, φορώντας το σήμα κατατεθέν του καπέλο του μπέιζμπολ, αναρωτιέστε για τι πράγμα έκανε εγγραφή.
Αλλά ο McKellar έχει αληθινό αυστραλιανό θάρρος. Είτε ήταν το αγγλικό κρύο, μετακινώντας τη σύζυγό του και τις δύο κόρες του σχεδόν 10.000 μίλια σε όλο τον κόσμο σε μια ξένη κουλτούρα χοιρινής πίτας και κάρυ (όχι μαζί) είτε αιχμή του δόρατος μια βελτίωση στη φόρμα μετά το μέτριο ξεκίνημα της Λέστερ στην Πρέμιερσιπ, ο ΜακΚέλαρ κατάφερε να ρολό με τις μπουνιές. Έχοντας εργαστεί υπό τον Dave Rennie ως προπονητής των επιθετικών των Wallabies πριν από την ξαφνική απόλυση των Νεοζηλανδών – που οδήγησε στη γρήγορη πρόσληψη και απόλυση του Eddie Jones – ο McKellar δεν είναι άγνωστος στην πλοήγηση στα ασταθή νερά.
Ο Αυστραλός έχει προσαρμοστεί στη νέα του ζωή στο Λέστερ σαν ο πιγκουίνος στον πάγο – αλλά με αυτά τα κλίματα μπορεί να συγχωρεθεί που πιστεύεις ότι οι καλύτερες ιδέες του έρχονται στη σάουνα.
«Είναι οι θετικές ενδορφίνες, έτσι δεν είναι;» λέει στην Telegraph Sport ο 47χρονος McKellar. «Και η άσκηση είναι το καλύτερο φάρμακο στον κόσμο. Διεγείρει το δημιουργικό μυαλό να σκεφτεί και σας επιτρέπει να το ξεφύγετε. Δεν κάθομαι και διαλογίζομαι, αλλά μου επιτρέπει να καθίσω και να χαλαρώσω, να ξεφύγω από το θόρυβο και τα τηλέφωνα και να κάνω επαναφορά.
«Ο χρόνος με την οικογένεια είναι επίσης σημαντικός και το τονίζω στους παίκτες και τους προϊσταμένους μου. Εάν δεν είστε καλός πατέρας ή σύζυγος, δεν θα είστε καλός προπονητής ή φυσιοθεραπευτής. Η Carla και τα παιδιά Amelia και Maya λατρεύουν τη ζωή στα Midlands».
Η αίσθηση της κοινότητας και της συντροφικότητας – ουσιαστικά της οικογένειας – είναι μοτίβα σε αυτή τη συζήτηση. Ο McKellar είναι αναμφίβολα γεμάτος αυστραλιανή εξυπνάδα και επιμονή, αλλά υπάρχει επίσης ηρεμία και απαλή πλευρά. Είναι απολύτως εύλογο, για παράδειγμα, ότι ο McKellar είναι ταυτόχρονα ένας εκπληκτικός πατέρας και ένας προπονητής ράγκμπι. Στη φασαρία του κορυφαίου αθλητισμού, αυτό δεν είναι πάντα δεδομένο.
«Δεν προπονούμαι για μισθό, προπονούμαι για τρόπαια»
Ο McKellar συνειδητοποίησε τη σημασία της κοινότητας και των ανθρώπων σχεδόν από την πρώτη μέρα. Ένας straight shooter από το North Queensland, η πρώτη του αγάπη ήταν το πρωτάθλημα ράγκμπι. Ο πατέρας του ήταν “Leaguey”? ο παππούς του ήταν και διαχειριστής και παίκτης στον ίδιο κωδικό. Οι γονείς του ήταν τελώνες από το Τάουνσβιλ που υποστήριζαν τον τοπικό ιστότοπο. Στο οικοτροφείο Townsville Grammar, βίωσε την αφύπνιση της ένωσής του όταν ξύπνησε στη μέση της νύχτας για να παρακολουθήσει τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1991, στον οποίο οι Wallabies κέρδισαν την Αγγλία στο Twickenham – «ένα όμορφο παιχνίδι ράγκμπι με μία μόνο προσπάθεια “.
Αλλά είναι αυτές οι προηγούμενες εμπειρίες που έχουν γίνει χαρακτηριστικά της προπονητικής του McKellar. Δύο από τα πρώτα του εγχειρήματα στο Λέστερ, για παράδειγμα, ήταν η εφεύρεση του “Tiger Prowl” και ένα ομαδικό τραγούδι. Ο πρώτος μια βόλτα στα αποδυτήρια στην άλλη πλευρά του νέου γηπέδου Welford Road. Το τελευταίο είναι μια διασκευή του νικηφόρου τραγουδιού των NRL Penrith Panthers, το οποίο ξεκινά με τις λέξεις: «Ξέρω ποιος και τι είμαι. Είμαι ένας ισχυρός άντρας των Τίγρης».
“Επαγγελματίας ή ερασιτέχνης, για ποιον παίζεις;” ρωτάει ο McKellar. «Ποιον εκπροσωπείτε;» Περπατάμε τώρα και υπάρχουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι που μας επευφημούν, ξοδεύουν τα χρήματα που κέρδισαν με κόπο σε εμπορεύματα και εισιτήρια και κάθονται στο παγωμένο κρύο για να μας στηρίξουν. Και αυτό το γήπεδο είναι γεμάτο από βδομάδα σε εβδομάδα.
«Πρέπει να ξέρετε ποιον εκπροσωπείτε και εμείς εκπροσωπούμε την κοινότητα, την κοινότητα των Tigers, την κοινότητα του Λέστερ. Εάν το χάσετε ποτέ από τα μάτια σας, είναι πιθανό να έχετε προβλήματα ως σύλλογος και ως οργανισμός. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και οι παίκτες το γνωρίζουν. Πρέπει να νιώθουμε συνδεδεμένοι. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να είμαστε ορατοί και να φροντίζουμε να μας γνωρίζουν ως ανθρώπους και όχι μόνο πρόσωπα σε μια αφίσα ή στην τηλεόραση.
«Αλλά προπονούμαι για τρόπαια, παιδιά. Προπονούμαι για τα αποδυτήρια. Αυτό το συναίσθημα μετά το παιχνίδι, το να τραγουδάω το τραγούδι της ομάδας, να λέω «χαιρετίσματα» με μια μπύρα ή ένα κουτάκι Pepsi, ό,τι κι αν είναι, αυτό είναι που με βγάζει από το κρεβάτι, αυτή η αδρεναλίνη, αυτή η αίσθηση της νίκης. Διαγωνισμοί και τρόπαια. Υπάρχουν όλα τα άλλα πράγματα – η φροντίδα της οικογένειας – αλλά δεν προπονούμαι για μισθό. Προπονούμαι γιατί ήθελα να δώσω κάτι πίσω. Ανησυχούσα ότι θα μου έλειπε η αίσθηση ενός αποδυτηρίου ή ενός κλαμπ [when I retired] – και αυτό είναι που αγαπώ, οι αξίες στις οποίες βασίζεται το παιχνίδι».
«Είμαι ενθουσιασμένος που βλέπω πώς μπορώ να εξελιχθώ περαιτέρω με βάση αυτά που έχει πετύχει ο Borthwick».
Το ότι ο McKellar κατάφερε να φτάσει στο Welford Road μετά τους θριάμβους των εποχών Steve Borthwick και Richard Wigglesworth και να βάλει τη δική του σφραγίδα στο παιχνίδι είναι απόδειξη των ικανοτήτων του τόσο ως παίκτης λαού όσο και ως παίκτης ράγκμπι. Ο McKellar επιμένει ότι δεν αισθάνεται πρόσθετη πίεση από τις νίκες του τίτλου του Borthwick με τους Tigers, αλλά γνωρίζει επίσης ότι έχει κάνει τη δουλειά του πιο εύκολη.
«Στο επαγγελματικό ράγκμπι θα υπάρχει πάντα πίεση, ανεξάρτητα από το ποιος είσαι ο προπονητής», λέει. «Σε άλλες θέσεις που είχα, αναμενόταν να κερδίσεις.
«Ο τρόπος με τον οποίο προπονείται ο Steve και ο τρόπος που προπονούμαι, υπάρχει μια λογική αλληλογραφία. Έφυγε από το κλαμπ -μαζί με τον Γουίγκι- σε καλή κατάσταση. Αυτό θέλεις να κάνεις ως προπονητής. Το πώς φεύγετε από ένα μέρος έχει πραγματικά σημασία όταν προχωράτε στην επόμενη ευκαιρία σας. Έκαναν καλή δουλειά, αλλά ήμουν περίεργος να δω πώς θα μπορούσα να το αναπτύξω περαιτέρω. Το επίκεντρο του παιχνιδιού της Λέστερ Τάιγκερς ήταν πάντα οι στημένες φάσεις, η άμυνα και η σωματικότητα και αυτά είναι πράγματα που εκτιμώ σε κάθε ομάδα. Δεν θα απομακρυνθούμε ποτέ από αυτό, αλλά νομίζω ότι μπορούμε να εξελιχθούμε και να προκαλέσουμε τον εαυτό μας και σε άλλους τομείς.
«Ο Steve και εγώ έχουμε γνωριστεί από τότε που είμαι εδώ και μιλάμε για ράγκμπι. Είναι πάντα καλό να μοιράζεσαι ιδέες, να ακούς τι βλέπει και τι πιστεύει ότι λειτουργεί και το αντίστροφο. Οι καλοί εκπαιδευτές αγαπούν να μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον και να ανταλλάσσουν ιδέες. Δεν είμαστε διαφορετικοί».
Δεν θα γίνω προπονητής της Αυστραλίας – δεν θα πάω πουθενά
Ο McKellar ήταν πρώην βασικός παίκτης – αν και μπορεί να υπήρξαν κάποιες περικοπές από την εποχή που έπαιζε – αλλά ο McKellar πάντα ήξερε ότι θα ήταν προπονητής. καλύτερος παίκτης από ποτέ, ισχυρίζεται σεμνά, προσθέτοντας: «Ήθελα να γίνω προπονητής από τα δέκα μου χρόνια. «Πάντα είχα αυτό το αναλυτικό μάτι – τότε στο πρωτάθλημα και τώρα στην Ένωση.» Όλη αυτή η σχολαστικότητα χρησιμοποιήθηκε καλά για να σταματήσει επιτυχώς η σήψη της Λέστερ, με τους Τίγρηδες να χάνουν τέσσερα από τα πρώτα πέντε παιχνίδια τους πριν χάσουν τρία στο Το Playfield κέρδισε.
«Θα θέλατε να καθίσετε εδώ αήττητοι, αλλά πάντα πίστευα ότι αυτό δεν ήταν ρεαλιστικό», είπε ο ΜακΚέλαρ. «Όπως έχω πει στο παρελθόν, είναι μια χρονιά Μουντιάλ με δέκα παίκτες, συν δύο που τραυματίστηκαν στην πορεία και άλλους τρεις ή τέσσερις τραυματισμούς βασικών παικτών. Συνολικά, είμαι ευχαριστημένος που το όραμα που παρουσίασα αρχικά στους παίκτες αρχίζει να μεταφράζεται σε απόδοση, καθώς ξέρω ότι έχουμε ακόμα μεγάλη ανάπτυξη μέσα μας».
Παραμένει ανένδοτος στις εικασίες που τον συνδέουν με την κενή θέση του προπονητή στην Αυστραλία: «Καμία συζήτηση. Είπα ότι δεν θα πάω πουθενά και δεν έχει αλλάξει τίποτα.
«Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ».
Τα ντους του Λέστερ έχουν ξεπεράσει τις ακτές του Τάουνσβιλ – αρκεί να υπάρχει σάουνα κοντά.