Πραγματικά δεν ξέρω πώς να περιγράψω τα «Φτωχά πράγματα». Στην τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου (που έλαβε υποψηφιότητες για Όσκαρ για το “The Favorite” και “The Lobster”), η Emma Stone υποδύεται την Bella Baxter, μια γυναίκα στο βικτωριανό Λονδίνο, της οποίας το σώμα έχει ξαναζωντανέψει και εμφυτεύεται με τον εγκέφαλο ενός έμβρυο – και κατά κάποιο τρόπο αυτή είναι η πιο αβλαβής και πιστευτή πτυχή της ταινίας.
Η Bella ξεκινά ένα περίεργο, ερωτικό ταξίδι σε όλο τον κόσμο που τη μεταφέρει από την Πορτογαλία στην Αίγυπτο και όχι μόνο. Είναι εν μέρει ρομαντισμός steampunk, εν μέρει στριμμένη μαύρη κωμωδία φαντασίας ενηλικίωσης και κάτι που σίγουρα δεν θέλετε να παρακολουθήσετε όταν οι γονείς σας είναι στο δωμάτιο. Αλλά αν αγαπάτε τις ταινίες, θα λατρέψετε κάθε λεπτό αυτού του έντονου, συναισθηματικού και ξεκαρδιστικού παιχνιδιού.
Και φυσικά – τα ρούχα! Μιλήσαμε με τη σχεδιάστρια κοστουμιών των Poor Things, Holly Waddington, για να μάθουμε περισσότερα για το πώς σκέφτηκε τη μοναδική εμφάνιση της ταινίας – και πώς ήταν να συνεργαστείς με την Emma Stone σε αυτόν τον μοναδικό χαρακτήρα.
Το Poor Things δεν μοιάζει σχεδόν με τίποτα που έχει ξαναγίνει. Πώς θα περιγράφατε τα κοστούμια αυτής της ταινίας;
Νομίζω ότι είναι μια λεπτή αλλαγή στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Γιώργος μου έδωσε την ελευθερία να αναφέρω διαφορετικές χρονικές περιόδους, οπότε υπάρχουν μερικά νεύματα σε διαφορετικές στιγμές της μόδας. Οι μικρές λευκές μπότες που φοράει η Bella είναι από τα διαστημικά ταξίδια του André Courrèges από τη δεκαετία του 1960. Υπήρχαν επίσης κάποια πράγματα που ήταν του Schiaparelli από τη δεκαετία του 1930. Ήταν μια πολύ ζωντανή παλέτα και νιώθω ότι κατάφερα να αποτυπώσω τον πλούτο του τέλους του 19ου αιώνα με λίγη φρεσκάδα.
Τα ρούχα μερικές φορές είναι αρκετά ασυνήθιστα. Υπάρχει μια σκηνή στη Λισαβόνα όπου βλέπουμε την Μπέλα να περιφέρεται μόνη της στην πόλη μετά από μια σιέστα, φορώντας κάποιο είδος σακάκι, μεταξωτό εσώρουχο και όχι πολλά άλλα.
Όταν σκέφτηκα πώς θα απευθυνόμουν στην Μπέλα, κοίταξα τα δικά μου παιδιά. Περνάω πολύ χρόνο με τα παιδιά στη ζωή μου, και όταν είναι πολύ μικρά, αρχίζουν να ξετυλίγονται πολύ γρήγορα – τελικά τους λείπουν πράγματα και έχουν αυτή την έμφυτη επιθυμία να είναι γυμνοί. Μου άρεσε η ιδέα ότι η κυρία Πριμ θα έφτιαχνε την Μπέλλα το πρωί με μια γυναικεία φούστα και μπούστο, αλλά στις 10 το πρωί η φούστα θα είχε φύγει.
Πρόκειται λοιπόν για τη δυναμική της Bella που έχει τον εγκέφαλο ενός μωρού στο σώμα μιας γυναίκας.
Για μένα, το να περπατάω στο δρόμο κουμπωμένο από τη μέση και πάνω αλλά χωρίς να φοράω τίποτα από τη μέση και κάτω θα ήταν ο χειρότερος εφιάλτης μου. Για τους ενήλικες είναι ένας εφιάλτης, αλλά για αυτόν τον χαρακτήρα στη Λισαβόνα μετά από μια σιέστα ένιωθε σωστό. Υπάρχουν ορισμένες στιγμές που η Bella ντύνεται μόνη της και είναι σαν ένα πεντάχρονο να ντύνεται στην γκαρνταρόμπα της μητέρας της. Είναι αυτή η ασυμφωνία, αλλά είναι παιχνιδιάρικο.
Αυτή η ταινία είναι επίσης ένα σοβαρό επιχείρημα για να φέρει πίσω το μπούτι του περιβλήματος προβάτου.
Η Bella τα φοράει όλη την ώρα ή είναι εντελώς αμάνικα. Ο Γιώργος ήταν πραγματικά ανοιχτός σε οτιδήποτε σκέφτηκα και του παρουσίασα πολλές ιδέες και επιλογές από τα τέλη του 19ου αιώνα και συνέχισε να επικεντρώνεται σε αυτά τα τεράστια μανίκια. Αυτός και η Έμμα πίεζαν για αυτό στις συναντήσεις. Τους αγαπώ και αυτό που κάνουν στο σώμα. Οδηγεί αυτή την αίσθηση ετερότητας – αυτά τα υφάσματα υψηλής υφής που μοιάζουν αρκετά με πλάσματα.
Ίσως αυτή η ταινία θα ξεκινήσει την τάση στα μανίκια του προβάτου;
Το ελπίζω! Αξίζει σίγουρα να φορέσετε φαρδιά μανίκια. Είναι πολύ ενδυναμωτικοί. Όποτε τα γυναικεία μανίκια ήταν μεγάλα -στην ελισαβετιανή περίοδο, στις δεκαετίες του 1940 και του 1980- οι γυναίκες ήταν γενικά σε καλή θέση. Χαίρομαι πολύ που την επιλέξαμε. Ας υποθέσουμε ότι είχαμε πάει για ένα κοκαλιάρικο μανίκι της δεκαετίας του 1880 – που θα έδινε όλη την προσοχή στις φούστες και στο κάτω μέρος και θα είχε πολύ διαφορετική αίσθηση.
Τα ρούχα της Bella φαίνονται επίσης αρκετά ελαφριά και ντελικάτα.
Όλα της τα υφάσματα είναι αρκετά ονειρικά. Έχουν μια ελαφρότητα. Όμως τα μανίκια συνέχιζαν να σκίζονται. Ήταν πολύ κακό!
Γιατί συνέχισαν να σκίζουν;
Είναι ασυνήθιστο να φοράτε αυτά τα κοστούμια εποχής γιατί συνήθως ο κύριος χαρακτήρας δεν κυματίζει γύρω του [in a period piece]. Αυτό το ρούχο δεν προορίζεται να σηκώσει το χέρι πάνω από το κεφάλι – είναι σχεδόν σαν προέκταση του κορσέ και κρατά το σώμα με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Η Bella έχει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να περπατάει σε αυτή την ταινία. Δουλέψατε με την Έμμα για να αλλάξετε τα κοστούμια για να κάνετε την ερμηνεία της πιο εύκολη ή πιο ορατή στην κάμερα;
Στην αρχή φορούσε πιο μακριά εσώρουχα, όπως τα εσώρουχα της δεκαετίας του 1930. Και την πρώτη μέρα των γυρισμάτων, συνειδητοποίησα ότι χρειαζόταν πραγματικά κοντό μπλουμ για να δείξει περισσότερο το σώμα της και να δείξει όλα όσα έκανε με το σώμα της.
Φαίνεται ότι η συνεργασία με την Emma εδώ ήταν πολύ συνεργατική. Σου έδωσε ελεύθερα ή είχε μεγάλη επιρροή στο κοστούμι της;
Ήταν και τα δύο. Μου έδωσε απόλυτη ελευθερία. Αλλά είναι επίσης κάποιος που πρέπει να γνωρίζει εννοιολογικά ότι η ιδέα θα λειτουργήσει για εκείνη. Αντί να ξοδεύει πολύ χρόνο προσπαθώντας να καταλάβει πώς ταιριάζουν τα πράγματα στο σώμα της, ενδιαφερόταν περισσότερο να μάθει την ιδέα πίσω από κάτι και τον λόγο πίσω από αυτό. Είναι μια πολύ γρήγορη, έξυπνη και πολύ έξυπνη γυναίκα, έτσι τα εξαρτήματά μας έμοιαζαν περισσότερο με συζητήσεις. Αυτό είναι ενδιαφέρον γιατί άλλοι ηθοποιοί πρέπει να δοκίμασαν πράγματι κάτι, να μπήκαν σε αυτό, να το ένιωσαν, οπότε ήταν ενδιαφέρον… Είναι μια πραγματική κροτίδα ενός ανθρώπου – γρήγορη, γρήγορη και απλά τα καταλαβαίνει όλα. Είναι απίστευτα γενναία και ρισκάρει σε ό,τι κάνει.
Ποιο look ήταν το πιο δύσκολο να επιτευχθεί;
Το να φτιάξεις το νυφικό ήταν ένας απόλυτος εφιάλτης. Ολόκληρη η έπαρση ήταν ότι έπρεπε να είναι τεράστιο αλλά φτιαγμένο από σχεδόν τίποτα. Τα μανίκια ήταν σαν μπαλόνι. Ήταν εξαιρετικά ελαφρύ, φτιαγμένο από δίχτυ milliner, οργάντζα, βαμβάκι και τούλι και ήταν απλά άβολο στην κατασκευή.
Οι ηθοποιοί σας ήθελαν να κλέψουν κάτι από το πλατό;
Αυτό είναι λίγο αμφιλεγόμενο γιατί αυτή τη στιγμή συγκεντρώνουμε τις παρουσιάσεις κοστουμιών για μια έκθεση στο FIDM στο Λος Άντζελες και λείπουν μερικά πράγματα! Είμαι πολύ κακός στο να δίνω κοστούμια στους ανθρώπους – δεν μπορείς να το κάνεις αυτό!
Τι μάθατε για τον εαυτό σας μέσα από αυτό το έργο;
Έχω τεράστιο πάθος για τα ρούχα εποχής – και μου αρέσει πολύ να τα ανακατεύω λίγο.
Αυτή η συνέντευξη έχει επεξεργαστεί και συμπυκνωθεί για λόγους σαφήνειας.
Μπορεί να σου αρέσει επίσης