Τον Μάρτιο του 2019, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αντιμετώπισε την Παρί Σεν Ζερμέν στον γύρο των 16 του Champions League, υποχωρώντας με 2-0 στον πρώτο αγώνα. Προηγήθηκαν 2-1 στο ημίχρονο. Δεδομένου ότι ο προπονητής τους Ole Gunnar Solskjær χρειαζόταν άλλο ένα γκολ λόγω του κανόνα των εκτός έδρας γκολ, έκανε ένα αδιανόητο αριστούργημα: κάθισε πίσω. Για μισή ώρα δεν έγινε σχεδόν τίποτα. Η PSG πίεσε διστακτικά, στην αρχή μπερδεμένη και μετά φοβισμένη. Και τότε ο Solskjær εξαπέλυσε την επίθεσή του στους πανικόβλητους αντιπάλους, η Γιουνάιτεντ κέρδισε ένα πέναλτι – ανόητο, σύγχρονο ευρωπαϊκό χάντμπολ, αλλά ένα πέναλτι παρ’ όλα αυτά – και πέρασε.
Αυτός ήταν ο Solskjær στο απόγειό του και το αποτέλεσμα ώθησε τον Gary Neville να ρωτήσει πού ήθελε το άγαλμά του. Το ρεκόρ του Solskjær σε αυτό το σημείο ήταν P17 W14 D2 L1. Ήταν ακόμα στην ευφορία ότι δεν ήταν ο Ζοζέ Μουρίνιο. Οι δυσκολίες του στην επιβολή επιθετικών δομών δεν είχαν ακόμη αποκαλυφθεί. Αλλά είχε αποδειχθεί ικανός στο να διαβάζει και να χειρίζεται τη συναισθηματική ροή ενός παιχνιδιού.
Σχετίζεται με: Το παράδοξο του Γουέιν Ρούνεϊ: Πρέπει να αποφεύγει όποιον σύλλογο τον θέλει | Μπάρνεϊ Ρονέι
Είναι φυσικά μια στρατηγική υψηλού κινδύνου. Αν η PSG κρατούσε, όλοι θα αναρωτιόντουσαν γιατί ο Solskjær κρατούσε πίσω, γιατί ουσιαστικά μείωσε το δεύτερο ημίχρονο σε ένα παιχνίδι 15 λεπτών. Αλλά λειτούργησε επειδή ο Solskjær κατάλαβε ότι η PSG ήταν γεμάτη αποτυχία και μπορούσε εύκολα να καταρρεύσει υπό πίεση, ενώ η ομάδα του στη Γιουνάιτεντ είχε μέχρι στιγμής απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτόν για να μεταφέρει το πνεύμα της επιστροφής του 1999.
Περίμεναν και πήγαν όταν τους το είπε, και το έκαναν σε αυτά τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά με μεγαλύτερη αγριότητα και αυτοπεποίθηση από ό,τι θα μπορούσαν να είχαν καταφέρει σε όλα τα 45 λεπτά, όταν κάθε επίθεση που είχε αποτραπεί θα είχε υποβαθμίσει την εμπιστοσύνη κάθε φορά που γινόταν μια επιτυχημένη επίθεση. έχει διπλασιάσει το έργο του.
Το να βιώνεις τα συναισθήματα ενός παιχνιδιού είναι μια ιδιότητα που έχει ξεφύγει από τη μόδα. Για χρόνια, το αγγλικό ποδόσφαιρο είχε εμμονή με την καρδιά και το πάθος και έτεινε να είναι δύσπιστο για τα συστήματα και τις τακτικές. Τώρα φαίνεται ότι έγινε υπερδιόρθωση. Υπάρχει μια εμμονή με τη διαδικασία.
Τα δεδομένα παρέχουν συναρπαστική εικόνα του παιχνιδιού, επιτρέποντας τη βελτίωση των πιεστικών δομών και την αυξημένη αποτελεσματικότητα σε όλο το γήπεδο, αλλά κινδυνεύουν να χάσουν την ανθρωπιά των παικτών, το γεγονός ότι έχουν συναισθήματα, σκαμπανεβάσματα – και το θέμα είναι ότι αυτά δεν είναι αναπόφευκτος.
Μπορεί τα στατιστικά να δείχνουν ότι ένας επιθετικός ήταν πάντα ασυνεπής, αλλά με την πάροδο του χρόνου ο παίκτης έχει μια ευκαιρία και μετατρέπει μία στις δέκα ευκαιρίες. Αλλά σε μια κρίση, θα πρέπει ο διευθυντής απλώς να περιμένει μια επιστροφή στο μέσο όρο; Ή μήπως προσπαθείτε να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα και βάζετε ένα χέρι γύρω από τον ώμο/ανοησίες/προτείνετε μια τεχνική ή τακτική προσαρμογή και ίσως προσπαθείτε να βελτιώσετε αυτή την αναλογία σε ένα στους εννέα;
Η ιδέα ότι η εμπιστοσύνη και η εφαρμογή είναι προκαθορισμένες και αμετάβλητες, ίσως και απατηλές, είναι ένα από τα μεγάλα ψέματα της στατιστικής επανάστασης του ποδοσφαίρου. Τα δεδομένα δεν είναι προκαθορισμός. Αλλά δεν αφορά μόνο μεμονωμένους παίκτες. Όπως έδειξε ο Solskjær στο Παρίσι, τα παιχνίδια έχουν επίσης τις διαθέσεις τους που μπορούν να αξιοποιηθούν. Οι παίκτες μπορούν να βρουν νέα επίπεδα όταν ο αέρας είναι μαζί τους. Ακόμα και το καλύτερο μπορεί να καταρρεύσει υπό πίεση.
Πάρτε, για παράδειγμα, την πρόσφατη νίκη της Μπράιτον επί της Τότεναμ με 4-2 ή τη νίκη της Λίβερπουλ με 2-0 επί της Μπέρνλι. Και στις δύο περιπτώσεις, η νικήτρια ομάδα ήταν εντελώς κυρίαρχη, θα έπρεπε να ήταν πιο μπροστά και στη συνέχεια έγινε απροσδόκητα νευρική όταν ο φαινομενικά ηττημένος αντίπαλός της έδειξε σημάδια αντίστασης. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετό, αλλά ήταν αρκετό για την Κρίσταλ Πάλας καθώς επέστρεψε από το 2-0 για να ισοφαρίσει στη Μάντσεστερ Σίτι. Η ισοφάριση ήταν αποτέλεσμα κρίσης πανικού από τον Φιλ Φόντεν.
Υπάρχουν λίγα απόλυτα στο ποδόσφαιρο. σχεδόν όλα είναι ενδεχόμενα. Οι φιλοσοφίες είναι σημαντικές ως κατευθυντήριες αρχές, αλλά ποτέ δεν είναι «σωστές» από μόνες τους. Το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα πρόβλημα που περιμένει να λυθεί. Αυτό που μπορεί να είναι κατάλληλο σε μια περίπτωση μπορεί να μην είναι απαραίτητα κατάλληλο σε μια άλλη.
Η Άστον Βίλα τα πήγε καλά με την υψηλή της γραμμή οφσάιντ αυτή τη σεζόν, αλλά της στοίχισε στο Ολντ Τράφορντ. Από το δεύτερο μισό του αγώνα με την Άρσεναλ έδειχναν κουρασμένοι: 2-0 στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αντιμέτωποι με μια καταιγίδα δεν ήταν πλέον σε θέση να πιέσουν με την ένταση που χρειαζόταν για να αποτρέψουν τον αντίπαλο από το να κάνει πάσες στο χώρο πίσω από τα μέτρα τεσσάρων πίσω. Και ίσως αυτό να μην ήταν απλώς ένα φυσικό πρόβλημα: Θα ήταν έκπληξη εάν οι παίκτες που είχαν εξαντληθεί από το πρόγραμμα των Χριστουγέννων είχαν δυσκολία να εφαρμόσουν τις λεπτομερείς οδηγίες θέσης ή να λάβουν τις περίπλοκες τακτικές αποφάσεις που έχουν γίνει τόσο αναπόσπαστες στο σύγχρονο παιχνίδι;
«Δεν έχει να κάνει πια με προπονητές», είπε ο Γιούργκεν Κλοπ πριν από τη νίκη της Λίβερπουλ με 4-2 επί της Νιούκαστλ. «Είναι απλά ξεκούραση και μετά συναντιέστε, έτσι είναι.» Αυτό ίσως εξηγεί το σπάσιμο και την ενέργεια, το αδυσώπητο αλλά και την έλλειψη ακρίβειας στα παιχνίδια της Λίβερπουλ από την ισοπαλία χωρίς γκολ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (αν και μπορεί να είναι απλώς χαρακτηριστικό της επαναλαμβανόμενη μία χρήση του Darwin Núñez).
Κατά κάποιον τρόπο, αυτή είναι η χαρά του χριστουγεννιάτικου ποδοσφαίρου. Λόγω της έλλειψης χρόνου για προετοιμασία, υπάρχει έλλειψη ελέγχου και ωμότητας, έτσι ακόμα και παίκτες τόσο συγκροτημένοι όπως ο Rodri καταλήγουν να κάνουν θεμελιώδη λάθη (το μειονέκτημα είναι ο αυξημένος κίνδυνος τραυματισμού και όταν κάτι τέτοιο εμποδίζει). Εσείς, έλλειψη αντιληπτής «ποιότητας»).
Φαίνεται ότι έχει πάρει μια ολοένα και πιο εξαντλημένη Άρσεναλ, της οποίας η εξάρτηση από τον Γκάμπριελ Μαρτινέλι και, ειδικότερα, από τον Μπουκάγιο Σάκα έχει αποκαλυφθεί. Είναι ένα αξιοπερίεργο για την εποχή του Mikel Arteta ως προπονητής της Arsenal το γεγονός ότι υπέμενε μια άθλια σειρά τεσσάρων ή πέντε αγώνων κάθε σεζόν, ξεκινώντας είτε τον Δεκέμβριο είτε τον Ιανουάριο. Η Αρτέτα ήταν περίφημα κάποτε ζωγράφισε μια καρδιά και έναν εγκέφαλο να κρατιούνται από τα χέρια ως μέρος μιας ομαδικής ομιλίας, αλλά έχει κανείς την εντύπωση ότι το κεφάλι, η διαδικασία, έχει υπερεκτιμηθεί.
Το ιδανικό είναι ότι και οι δύο συνεργάζονται αρμονικά και οι διευθυντές προσαρμόζουν τις διαδικασίες που αντιπροσωπεύει ο εγκέφαλος στην ψυχολογική και φυσική κατάσταση που αντιπροσωπεύει η καρδιά. Ο Κλοπ πέτυχε αναγνωρίζοντας πόσο λίγη προπονητική είναι δυνατή αυτή την εποχή του χρόνου. Άλλοι όχι. Ακόμη και οι καλύτερες διαδικασίες είναι ενδεχόμενες.