«Λένε πάλεψε τη φωτιά με φωτιά… Συναντώ το χάος με το χάος», λέει η Μόλι Κάουντερι, γελώντας για τις κρίσιμες, υποτίθεται σχολαστικά σχεδιασμένες ημέρες πριν στεφθεί η πρώτη παγκόσμια πρωταθλήτρια της Βρετανίας στο άλμα επί κοντώ νωρίτερα αυτό το μήνα.
“Το πρωί της Τρίτης οδηγώ στην πίστα – έχω μια συνέντευξη στο BBC και έχω τα κοντάρια μου δεμένα στο αυτοκίνητο όταν πέφτει η πόρτα του γκαράζ”, λέει. «Τότε η σχάρα οροφής με τις μπάρες βγήκε από το αυτοκίνητό μου. Έτσι οι μπάρες κρέμονται πάνω από το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου μου.
«Θα τηλεφωνήσω στον Σκοτ [Simpson, her coach] και λέω, «Έπεσε η σχάρα της οροφής μου, μου έπεσαν οι μπάρες.» Μου λέει, «Εντάξει, θα έρθω να σε πάρω».
«Αργότερα εκείνη την ημέρα έριξα ζεματιστό ζεστό τσάι στην αγκαλιά μου. Ο σύντροφός μου νιώθει το ίδιο. Χάνουμε τα πάντα. Μπορείς πάντα να επιστρέψεις από μικρές ατυχίες. Είναι απλά μικρά πράγματα που συμβαίνουν στην καθημερινή μου ζωή… σαν να κόβεται το δάχτυλό μου».
Αυτό αναφέρεται στο γεγονός ότι το δάχτυλό της σώθηκε μόνο μετά από επείγουσα χειρουργική επέμβαση από έναν ειδικό, που απαιτούσε ένα ταξίδι από την Κορνουάλη στο Ντέρμπι την παραμονή των Χριστουγέννων του 2021, επειδή είχε παγιδεύσει με κάποιο τρόπο το χέρι της ανάμεσα σε μια σχάρα αλτήρων και τη ράβδο. Και μετά υπάρχουν οι παιδικές ιστορίες για το ότι έσπασε το πόδι και το δάχτυλό της και έσπασε τη μύτη της δύο φορές ενώ πηδούσε στο τραμπολίνο. Ο κύριος Μπαμπ προφανώς δεν έχει τίποτα εναντίον της.
Και όμως η ακρόαση του Caudery αντιπροσωπεύει ένα θαυμάσιο αντίδοτο στα ακριβή οριακά κέρδη που πουλάμε τόσο συχνά στα ελίτ αθλήματα, ακόμα κι αν το περιστατικό με το δάχτυλο έκανε πραγματικά τον Simpson στη δράση. «Με κάθισε με τον πιο ωραίο τρόπο και απλά είπε, «Πρέπει να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος», λέει ο Caudery. «Είπε: «Απλά προσπάθησε να συγκρατηθείς λίγο. Μην σκοντάφτεις στα πόδια σου».
«Ο Scott έπρεπε να μάθει να αντιμετωπίζει το φυσικό χάος γιατί είναι απλώς ένα μέρος του εαυτού μου. Νομίζω ότι δυσκολεύτηκε αρκετά να συμβιβαστεί με αυτό, αλλά τώρα απλώς το αποδέχεται και προχωράμε. Τυλίγομαι λίγο με βαμβάκι και αστειεύομαι με αυτό, αλλά είναι πολύ σοβαρό θέμα. Καθώς μεγαλώνω, ίσως να το ξεπεράσω».
Αυτό το «βαμβάκι» πρέπει τώρα να εφαρμοστεί στο Όκλαντ και τις επόμενες έξι εβδομάδες ο Caudery κάνει το ασυνήθιστο βήμα να μετακομίσει στη Νέα Ζηλανδία, όπου ο Simpson, ο οποίος κάποτε είχε επίσης έδρα στο Loughborough, έγινε εθνικός προπονητής.
Ο Simpson προπονεί επίσης την Eliza McCartney, η οποία τερμάτισε δεύτερη μετά τον Caudery στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου, και η αποχώρησή του είναι ένα σημαντικό πλήγμα για τον British Athletics.
«Ήταν μια φυσική μετάβαση, αλλά σημαίνει ότι σε μια Ολυμπιακή χρονιά θα ταξιδέψω στην άλλη άκρη του κόσμου», λέει ο Caudery. «Δεν μπορώ να είμαι μακριά από τον Σκοτ γιατί είναι ένας απίστευτος προπονητής. Η New Zealand Athletics αποδέχτηκε πολύ τη συμμετοχή μου. Μίλησα με τον επικεφαλής προπονητή και μου είπε: «Γιατί δεν θα θέλαμε να μπει ένας άλλος αθλητής και να σπρώξει τους αθλητές μας;» Με υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες».
Ο Jack Buckner, ο διευθύνων σύμβουλος του UK Athletics, προφανώς εξακολουθεί να ελπίζει να παρασύρει τελικά τον Simpson πίσω σε ένα βρετανικό σύστημα που είχε μικρή επιτυχία σε αγώνες γηπέδου τα τελευταία χρόνια. «Δεν πανικοβάλλομαι… μερικές φορές πρέπει να οδηγείς απαλά τους ανθρώπους στη διαδικασία σκέψης που περνούν», είπε ο Μπάκνερ. «Ξέρει ότι μπορεί να έρθει και να μου μιλήσει ανά πάσα στιγμή – ξέρει ότι έχω την πλάτη του».
Η Caudery, τώρα 24 ετών, πάντα πίστευε ότι οι Αγώνες του Λος Άντζελες του 2028 θα ήταν η καλύτερη ευκαιρία της να βάλει τέλος στην 40χρονη αναμονή της Βρετανίας για έναν Ολυμπιονίκη στον αγώνα.
Αυτή η πρόβλεψη έπρεπε να αναθεωρηθεί γρήγορα μετά από έναν εξαιρετικό χειμώνα στον οποίο, εκτός από το χρυσό της μετάλλιο στη Γλασκώβη, πέτυχε επίσης ένα καλύτερο παγκόσμιο 4,86 μ. στη Ρουέν. Εκτός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, θα λάβει μέρος και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ρώμης τον Ιούνιο. «Αισθάνεται λίγο σαν όνειρο», λέει για έναν μήνα κατά τον οποίο έγινε ξαφνικά γνωστή όχι μόνο στους κύκλους του αθλητισμού, αλλά στο prime time στο στούντιο του BBC με την ηρωίδα της Dame Jessica Ennis-Hill. Η βάση θαυμαστών του Caudery στο Instagram είναι επίσης τώρα κοντά στις 250.000.
«Ίσως το ένα τοις εκατό από εμένα να πίστευε ότι μπορούσα να πάρω ένα μετάλλιο ή ένα χρυσό», λέει. «Μιλάω με την οικογένειά μου όλη την ώρα και σκέφτομαι: «Ω, μόλις κέρδισα ένα χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα». Όταν το λέω δυνατά ακούγεται τρελό.
«Τις δύο μέρες πριν από τον διαγωνισμό δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί ήμουν τόσο νευρικός που ένιωθα να μυρμηγκιάζει σχεδόν συνεχώς. Με κάθε διαγωνισμό αρχίζω να το πιστεύω λίγο περισσότερο. Σίγουρα ένιωσα αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν σύνδρομο απατεώνων πέρυσι μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο.
«Στην πραγματικότητα, τα νεύρα μου δεν είναι στο επίκεντρο. Είναι πιο πιθανό να είναι στην πασαρέλα. Η πρώτη μου προσπάθεια με έκανε να νιώσω σαν να είμαι φτιαγμένος από ζελέ».
Έχοντας εξασφαλίσει την πρώτη της συμφωνία χορηγίας με την Adidas νωρίτερα φέτος, παραμένει ασυγκίνητη από την επιτυχία, έχοντας ξεκινήσει το ταξίδι της στο ασυνήθιστο περιβάλλον του Carn Brea Leisure Centre στο Redruth, όπου βρίσκεται η μοναδική αθλητική εγκατάσταση στην περιοχή καταγωγής της, την Κορνουάλη.
Αρχικά ήταν προπονητής από τον πατέρα της, Stuart, έναν αθλητή που αγωνιζόταν σε επίπεδο συλλόγων σε όλα, από σκι αντοχής, στιπλ και σπριντ με εμπόδια μέχρι άλμα εις ύψος, άλμα εις μήκος και άλμα επί κοντώ. Ένα άλλο κρίσιμο θεμέλιο δημιουργήθηκε σε μια απλή γυμναστική λέσχη μεταξύ τεσσάρων και έντεκα ετών. Τα δύο περιστατικά με σπασίματα μύτης σημειώθηκαν κατά την απόπειρα οπισθοπορείας σε τραμπολίνο. Η πρώτη ήταν γονατίζοντας στο πρόσωπο και η δεύτερη προσγειώθηκε σε έναν από τους γύρω στύλους, ο οποίος, όπως το έθεσε στην πραγματικότητα, «μόλις μπήκε». Οι αναμνήσεις της γυμναστικής την κάνουν ακόμα να ανατριχιάζει και να χαμογελά. «Κάποια στιγμή έκανα προπόνηση 24 ώρες την εβδομάδα. Ως 10χρονος, θα έχανα μια Τρίτη στο σχολείο για να κάνω οκτώ ώρες προπόνηση.
«Όταν το ξανασκέφτομαι, είναι απλά τρελό. Αλλά νομίζω ότι αυτό έθεσε τα θεμέλια για το πού βρίσκομαι τώρα. Ως 10χρονος, κάναμε περίπου τρία σετ των 30 έλξεων.
«Είχα πραγματικά έναν πολύ ωραίο προπονητή – ήταν υπέροχος… σίγουρα υπάρχει διαφορετική κουλτούρα στη γυμναστική. Θυμάμαι μια φορά που απατούσαμε σε μια από τις συνεδρίες κλιματισμού μας και είπε ότι είχε επιτήρηση βίντεο και μας παρακολουθούσε. Κάναμε σπριντ σε ένα μαλακό χαλάκι για τέσσερα λεπτά αντί για πέντε, και επέστρεψε και είπε, “Σωστά, προπονείστε όλοι όλη τη συνεδρία.”
«Τέσσερις ώρες λοιπόν προετοιμασία ποδιών. Όλοι κλαίγαμε και είπε, «Δεν μπορείς να σταματήσεις.» Θυμάμαι τη γιαγιά μου να με πήρε και είπα, «Δεν θέλω να το κάνω πια αυτό.» Αλλά δεν απατήσαμε ποτέ ξανά στην προθέρμανση ! Δούλεψε.
«Λίγη σκληρή αγάπη, υποθέτω… όχι ότι την επιδοκιμάζω, αλλά έχτισε χαρακτήρα.» Μεγαλώνοντας έκανα πολύ σκι, σέρφινγκ και άλματα από τον γκρεμό. Μου αρέσει να ανταγωνίζομαι. Είναι τόσο διασκεδαστικό. Ποτέ δεν παίρνω τίποτα πολύ στα σοβαρά. Απλώς ζω το όνειρό μου».