Εκατοντάδες υψηλού προφίλ, υψηλού προφίλ διεθνείς παίκτες τέχνης, ο περίεργος υπουργός Πολιτισμού και μερικές διασημότητες που γαβγίζουν το Ciao συνωστίζονται σε ένα νησί που βυθίζεται…τι μπορεί να πάει στραβά;
Αυτή η ταινία έπαιξε την περασμένη εβδομάδα ως Μπιενάλε της Βενετίας – τώρα στα 60 της χρόνια και το μακροβιότερο και σημαντικότερο φεστιβάλ σύγχρονης τέχνης στον κόσμο – άνοιξε με φανταστική τέχνη (και τα υποχρεωτικά σκουπίδια) μετά από μια εβδομάδα, ποτισμένο με ανθρακούχο ποτό προεπισκόπηση έγινε.
Φανταστείτε τη σκηνή σαν το Καρναβάλι της Βενετίας, αλλά οι ζωγραφισμένες στο χέρι μάσκες είναι λίφτινγκ, ο κωδικός κοστουμιών είναι ρίγες δισεκατομμυρίων δολαρίων και τα αθλητικά παπούτσια και οι γιορτές είναι φανταχτερά πάρτι μόδας που κάνουν τους Παριζιάνους να φαίνονται ήμεροι. Όλα διαδραματίζονται στη σκιά των σούπερ γιοτ που νάνουν τα κτίρια σε στιλ καρτ ποστάλ-λεμόνι-σορμπέ-γοτθικό στιλ της Ιταλίας και την τέταρτη νύχτα όλα μετατρέπονται σε ένα επεισόδιο του Love Island όπου οι έμποροι συνεργάζονται και όλοι όσοι μπορούν μαζέψτε ένα “Ξέρετε ποιος είμαι;”
Κάθε δύο χρόνια, σε αυτήν την Ολυμπιάδα Τέχνης, τα έθνη του κόσμου (85 φέτος, από τη Βρετανία στη Βόρεια Μακεδονία) φιλοξενούν μίνι εκθέσεις σε ξεχωριστά περίπτερα που εξερευνούν ένα γενικό θέμα της Μπιενάλε («Ξένοι Παντού», για το 2024) και μια κεντρική έκθεση , την επιμέλεια του Adriano Pedrosa, διευθυντή του Μουσείου Τέχνης του Σάο Πάολο.
Τα περίπτερα χωρίζονται σε δύο τμήματα στην ανατολική Βενετία, τον τομέα Castello – το Arsenale, τα ναυπηγεία της Αναγέννησης διατεταγμένα σε σειρές ως λευκές στοές που μοιάζουν με κύβους και το Giardini, τους κήπους της εποχής του Ναπολέοντα , τα οποία είναι όλα μεγαλύτερα (αν υπάρχει εντυπωσιακή άσκηση στην ήπια δύναμη) που αποτελείται από μοναδικά αρχιτεκτονικά, αυτόνομα κτίρια. Μερικές από τις υπόλοιπες (κυριότερες στιγμές, όπως το Αιθιοπικό Περίπτερο, που φιλοξενείται από τη γκαλερί του Λονδίνου Saatchi Yates, και το Νιγηριανό Περίπτερο, με επιμέλεια της Aindrea Emelife με έδρα το Λονδίνο) απλώνονται σε διάφορες κενές βίλες και παλάτια σε όλη την πόλη και λαμβάνουν μέρος σε συνοδευτικές εκθέσεις ( από το εντυπωσιακό Zeng Fanzhi: Near and Far/Now and then έως τις αναδρομικές εκδηλώσεις για τον Willem de Kooning στην Gallerie dell’Accademia και τον Jean Cocteau στη συλλογή Peggy Guggenheim).
Όλα δημιούργησαν μια συναρπαστική παιδική χαρά καθώς τα αφρώδη ανοίγματα όλων των σημείων σε όλες τις χώρες άρχισαν την Τρίτη (“Οδηγήστε μέσω της Σαουδικής Αραβίας – το Λουξεμβούργο έχει το Prosecco απέναντι από το Περού”, διαβάστε το WhatsApp) και προτού παραλάβετε μια τσάντα Hauser & Wirth θα μπορούσε να γεμίσει με δελτία τύπου, οι άνθρωποι κάθονταν στριμωγμένοι στο τουίντ σε ένα δείπνο της Chanel προς τιμήν των Γάλλων. Την Τετάρτη, η Salma Hayek φόρεσε ένα φόρεμα μπάλας με μπλε παγιέτες και η πόλη έσφυζε από γκαλερίστες και κριτικούς που έριχναν μια πρώτη ματιά στην προσφορά του 2024.
«Αν θέλεις να νιώσεις τον παλμό του κόσμου, έλα στη Μπιενάλε», μου είπε ένας από τους γνώστες της τέχνης. Δεν ήταν έκπληξη, λοιπόν, ότι η πολιτική ατμόσφαιρα ήταν πυρετώδης. Ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Γάζας ήταν αναπόφευκτος και βρισκόταν στη χειρότερη φάση του στο Τζιαρντίνι, όπου το περίπτερο του Ισραήλ ήταν κλειδωμένο και επιτηρούμενο από ένοπλους φρουρούς, ορισμένους με στολή μάχης. Μια αφίσα στο παράθυρο έγραφε: «Ο καλλιτέχνης και οι επιμελητές του περιπτέρου του Ισραήλ θα ανοίξουν την έκθεση εάν επιτευχθεί συμφωνία για κατάπαυση του πυρός και απελευθέρωση ομήρων ήταν αντικείμενο έντονης συζήτησης». Μερικοί συμμετείχαν σε οργανωμένες διαδηλώσεις. Πολλοί έκαναν πιο ήσυχες δηλώσεις φορώντας τα κασκόλ τους.
Σύμφωνα με το θέμα, σε πολλά περίπτερα γίνονται επίσης πολιτικές δηλώσεις. Η Πολωνία επιδείνωσε τον αντίκτυπο του πολέμου στην Ουκρανία, η Βραζιλία διακήρυξε «δεν μπορείς να αναπνεύσεις χρήματα» σε μια τελευταία προσπάθεια να σταματήσει την καταστροφή του Αμαζονίου, ενώ η Σενεγάλη αντιμετώπισε «μελλοντικά μεταναστευτικά φαινόμενα κλιματικής αλλαγής». Η Αίγυπτος ήταν μια επιτυχία, καθώς καυχιόταν ένα φίδι σε στιλ Thorpe Park έξω, ενώ ο Αυστραλός καλλιτέχνης Archie Moore πήρε στο σπίτι τον Χρυσό Λέοντα για το κινούμενο γενεαλογικό του δέντρο με κιμωλία που ανιχνεύει 65.000 χρόνια από την ιθαγενή του καταγωγή.
Όλα αυτά τα θέματα συζητήθηκαν από ανθρώπους της τέχνης με γυαλιά ηλίου και γυαλιά για να ταιριάζουν με τα Aperol τους, με αστακό, σε εκδηλώσεις «δικτύωσης» και σε κομψά πάρτι που διοργανώνουν μια σειρά από κορυφαίες μάρκες μόδας, συνωστισμένα, για να χρηματοδοτήσουν τις μάρκες μόδας της χώρας τους. θέμα.
Ο Burberry φρόντιζε το Ηνωμένο Βασίλειο, του οποίου ο καλλιτέχνης John Akomfrah υποστηρίχθηκε από την London Arts Brigade (διευθυντής των V&A, Tristram Hunt, podcasters TalkArt Russell Tovey και Robert Diament, και Justine Simons, αντιδήμαρχος πολιτισμού και δημιουργικών βιομηχανιών) για τις Bollinger and Artichokes στο Harry’s Bar τα βράδια της Πέμπτης. Ο Σιγκαπούρης καλλιτέχνης Robert Zhao Renhui, ο οποίος εργάστηκε στις εργασίες αναδάσωσης της χώρας, που περιελάμβανε τη συλλογή απορριμμάτων από τη ναυτιλία για τη δημιουργία εντυπωσιακών γλυπτών, υποστηρίχθηκε από την ετικέτα παπουτσιών Charles & Keith και κεράστηκε ένα φανταχτερό VIP γεύμα. ενώ ο Tod’s, επίσημος προμηθευτής δερμάτινων ειδών στο 1% της Ιταλίας, λύγισε τους μυς του με ένα βακχικό κοκτέιλ πάρτι στο κόκκινο χαλί δίπλα στο κανάλι. Οι ηθοποιοί Adrien Brody και Hayley Atwell ήταν εκεί, όπως και τεχνίτες που έφτιαχναν vintage παπούτσια αυτοκινήτου από γυαλί Murano.
Σε μια ήσυχη γωνιά, ο Στίβεν Μουρ, ο ειδικός στο Antique Roadshow γύρισε 382.000 οπαδούς στο Instagram που ζει με μερική απασχόληση στη Βενετία, αναλογίστηκε τις αδυναμίες της βενετσιάνικης υψηλής κοινωνίας («Πρέπει να είσαι προσεκτικός – μπορείς να φτάσεις εκεί γρήγορα και να πέσεις πιο γρήγορα ξανά») με τον Atwell, ο οποίος δεν είναι ξένος στην πόλη και γύρισε μέρη του Mission Impossible 7 εδώ. «Υπάρχουν δύο τύποι μπιενάλε – ο κομψός τύπος και ο τύπος τέχνης», είπε ο Μουρ. Για τα πρέπει και τα μη της μόδας: «Είδα πέντε-έξι γυναίκες να φαίνονται πολύ σικάτες σε vintage lame, που νομίζω ότι είναι μια νέα βραδινή τάση. Αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που προσπαθούν να φορέσουν μπαντάνες – έχει ήδη τελειώσει».
Αποφύγετε αυτούς που προσπαθούν να σας πουν ότι η τέχνη τους κάνει να νιώθουν «θεραπευμένοι», να είστε υπομονετικοί με ατελείωτα, αδιαπέραστα καλλιτεχνικά κείμενα και να τρέξετε μακριά από όποιον φωνάζει, «Δεν μπορώ να περιμένω την Μπιενάλε του χρόνου!» Η σχέση είναι ένα ενθουσιώδες σοκ του εορτασμού της διαφορετικότητας και του ανοίγματος κανονικά κλειστών θυρών – όλα υποβοηθημένα, φυσικά, από την αδύνατη φαντασία της Βενετίας που μοιάζει με κινηματογραφικά σκηνικά.
Οι θεατές έχουν πάρει τώρα θαλάσσια ταξί στο αεροδρόμιο. Η μπιενάλε άνοιξε για το κοινό το Σάββατο και τώρα διαρκεί έως τις 24 Νοεμβρίου. Ολόκληρη η πόλη της Nonna θα αναπνεύσει συλλογικό αναστεναγμό. Είναι συνηθισμένοι στους τουρίστες, όχι τόσο στα εκατό περίπου παιδιά του συλλόγου του Rick Owens που ξεπακετάρουν το βαπορέτο τους νωρίς το πρωί στο αεροδρόμιο Lido μετά το rave του (τουλάχιστον για τα 80α γενέθλια της συζύγου του Michèle Lamy) το απόγευμα της Τετάρτης.
Ωστόσο, θα ήταν καταραμένο αν οι λάμψεις των ντόπιων μπορούσαν να σκουπίσουν ένα χαμόγελο από το πρόσωπο κανενός – όλα τα λαμπερά νεαρά πράγματα, καθώς και πολλά από τα πιο ξεπερασμένα που ορμούσαν γύρω, ήταν ξεκάθαρα ενθουσιασμένα. Η Βενετία θα το κάνει αυτό.