Ακριβώς όπως δεν έχω αντιμετωπίσει ποτέ πραγματικά την ιδέα των ένοχων απολαύσεων – αν σας αρέσει κάτι, τότε πιθανότατα θα σας αρέσει, όσο ντροπιαστικό κι αν είναι (και το λέω αυτό ως μεγάλος θαυμαστής της ταινίας ” The Proposal”) Έτος 2009 με… Σάντρα Μπούλοκ και Ράιαν Ρέινολντς) – έτσι δεν σκέφτηκα ποτέ πραγματικά την ιδέα ενός κενού έτους ή μιας λίστας κουβάδων. Το κενό έτος μου φαίνεται ότι είναι άλλο ένα άστοχο γενέθλιο δικαίωμα της Χιλιετίας, η ιδέα ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι τόσο αγχωτική και η προοπτική της πλήρους απασχόλησης τόσο τρομακτική που η προφανής λύση είναι να περάσετε δώδεκα μήνες πίνοντας σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη στο εξωτερικό… Τρελός.
Ομοίως και η λίστα με τα κουβάρια. Υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα στον κόσμο που θα ήθελα να κάνω, αλλά δεν έχω ένα μυστικό έγγραφο του Word γεμάτο με μέρη που θα ήθελα να επισκεφτώ, γέφυρες από τις οποίες θα ήθελα να κάνω bungee jump (σύντομη λίστα) ή εσωτερισμό ή ιδιαίτερα τολμηρά βιβλία που θέλω να διαβάσω. Επίσης, δεν με ενδιαφέρει να τρέξω έναν μαραθώνιο στη Μαδαγασκάρη, να κάνω ένα τρίαθλο στην Τασμανία ή να κάνω αλεξίπτωτο στις Σεϋχέλλες. Κατά τη γνώμη μου, η bucket list αποτελούσε πάντα μια ψεύτικη απόσπαση της προσοχής, που έγινε ακόμη περισσότερο από πλατφόρμες κοινωνικών μέσων όπως το Pinterest και το Instagram. Και ενώ είμαι μεγάλος θαυμαστής του Instagram, δεν το βλέπω κυρίως ως έναν τρόπο να δείξω σε όλους το αλεξίπτωτο πλαγιάς που έκανα στην Αυστρία (εκτός από τη μια φορά που πήγα με αλεξίπτωτο πλαγιάς στην Αυστρία).
Ωστόσο, το Venice Simplon-Orient Express ήταν πάντα διαφορετικό, καθώς η ιδέα της λήψης του βρισκόταν στο βάθος εδώ και χρόνια. Πήρα κάποτε το τρένο από το Βατερλώ στη νότια ακτή για ένα ταξίδι με πλοίο (δεν έχω ιδέα πώς επέστρεψα) και η εμπειρία ήταν πραγματικά χαλασμένη, μια παλιομοδίτικη ιδέα για το πώς θα μπορούσε να ήταν τα ταξίδια με το σιδηρόδρομο παλιά. ήταν μια λαμπερή καινοτομία παρά μια δυσάρεστη αναγκαιότητα. Ήθελα λοιπόν να το ξανακάνω.
Το κλασικό ταξίδι του Venice Simplon-Orient Express είναι αυτό από τη Βενετία στο Παρίσι, που διαρκεί 24 ώρες και είναι ένα μεγάλο θαύμα. Φυσικά, είναι λογικό να περάσω λίγο χρόνο στη Βενετία εκ των προτέρων αν είναι δυνατόν, κάτι που έκανα, σε ένα πρόσφατα και όμορφα ανακαινισμένο ξενοδοχείο που ονομάζεται Ca’ di Dio, μέλος του ομίλου Belmond. Βρίσκεται στο Riva degli Schiavoni, την κύρια προκυμαία της Βενετίας, και ωστόσο αυτός ο πρώην ξενώνας προσκυνητών είναι το λιγότερο τουριστικό ξενοδοχείο πέντε αστέρων της πόλης.
Υπάρχει ένα σέξι μικρό μπαρ, δύο υπέροχα εστιατόρια και τόσοι πολλοί καλά εξοπλισμένοι κοινόχρηστοι χώροι (καθώς και μια υπέροχη, απομονωμένη αυλή) που νιώθεις μια απέραντη αίσθηση ελευθερίας. Το ξενοδοχείο φαίνεται μυστηριώδες και προσωπικό και εξακολουθεί να είναι αρκετά μεγάλο. Επέλεξαν να το διακοσμήσουν σε σχεδόν μοντερνιστικό στιλ, το θυρωρείο είναι γεμάτο από εξαιρετικές προτάσεις εκτός δικτύου (πέρασα μια μέρα περιπλανώμενος στην εβραϊκή συνοικία) και το μέρος μοιάζει μοντέρνο, αλλά δεν φαίνεται καθόλου υπερβολικό . Έχω μείνει στα περισσότερα από τα λεγόμενα «καλύτερα» ξενοδοχεία στη Βενετία, αλλά σίγουρα σας συνιστώ να δοκιμάσετε αυτό.
Όταν ήρθε η ώρα να επιβιβαστώ στο τρένο, με συνόδευσαν στο μηχανοκίνητο σκάφος μέλη της ομάδας Venice Simplon-Orient Express, που έδειχναν ενθουσιασμένοι όσο κι εγώ για την προοπτική του ταξιδιού. Τίποτα δεν αντιπροσωπεύει μια επωνυμία περισσότερο από τους ανθρώπους που εργάζονται για αυτήν και η ομάδα Venice Simplon-Orient-Express στη Βενετία υποστήριξε αυτήν την εμπειρία με τέτοιο ενθουσιασμό που ο δικός σας ενθουσιασμός φαίνεται απολύτως λογικός. Και μόλις μπήκα στο τρένο, ήξερα γιατί. Είχα την τύχη να αποκτήσω μία από τις λίγες Grand Suites και πρέπει να πω ότι κάνει τη διαφορά. Εάν σκέφτεστε να το κάνετε αυτό – και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα – τότε κάντε το επιπλέον μίλι και προχωρήστε στην αναβάθμιση γιατί δεν θα το μετανιώσετε. Το διπλό κρεβάτι είναι σχεδόν τόσο φαρδύ όσο το τρένο, ενώ το σαλόνι και το μπάνιο ήταν πάντα ανακτορικά. Αυτή είναι η αληθινή αρ ντεκό πολυτέλεια, όπου το κεντημένο μετάξι κάθεται δίπλα σε γυαλί Lalique, κρύσταλλο μπακαρά και σερβιέτες που σας μεταφέρουν αμέσως πίσω σε μια εποχή που υπήρχαν περισσότερες επιλογές με μια κίνηση από ραβδιά από χαρτόνι αντί για κουτάλια, πλαστικές σακούλες με γάλα και ποιότητα Costa καφές. Στο τρένο, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάτε ότι έχετε μια εξαιρετική εμπειρία περιποίησης, είτε πρόκειται για το παγωμένο μπουκάλι σαμπάνιας Veuve Clicquot και το αυτοκρατορικό χαβιάρι που σας περιμένουν στο δωμάτιό σας κατά το check-in είτε για την υπηρεσία πρωινού με λευκά γάντια.
Σας ενθαρρύνουμε να απολαύσετε τον εαυτό σας και αυτό έκανα. Εκτός από τις ώρες που κοιμόμουν ήσυχος, δεν φαινόταν να υπάρχει στιγμή που να μην μου ζητήθηκε να το πιω, να το γευτώ ή να παραγγείλω ένα ακόμη πιάτο από ένα αδυσώπητο μενού που ήταν τόσο δελεαστικό όσο και συναρπαστικό. Έφαγα τόσο πολύ κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου που για μια σύντομη, ελαφρώς υπέροχη στιγμή σκέφτηκα ότι μπορεί να γίνω ο κύριος κρεόσωτος των Monty Python αφού ζήτησα πάρα πολλές φέτες μέντας μετά το δείπνο. Ένας φίλος μου που έχει κάνει το ταξίδι στο παρελθόν είπε ότι υπήρξε μια στιγμή που άρχισε να αμφισβητεί την καταλληλότητα να πίνει ένα τέλεια σερβιρισμένο Chardonnay το μεσημέρι σε γεμάτες μπουντρούμια (σας ζητείται να έρθετε για να ντυθείτε για μεσημεριανό γεύμα και δείπνο, τελευταία εντελώς τυπικά). ) καθώς τρέχετε μέσα από τις ελβετικές Άλπεις, αλλά όπως κι εκείνος, το ξέχασα γρήγορα μετά από δύο ή τρία ποτήρια. Μετά το τέταρτο, άρχισα να σκέφτομαι πόσο υπερβολικό θα ήταν το τετράγωνο τσέπης μου στο δείπνο (κατέληξα να πάω γεμάτο Hermès).
Το περασμένο καλοκαίρι δούλευα στη νότια Γαλλία και με έβαλαν σε ένα ιδιαίτερα φανταχτερό νέο ξενοδοχείο με θέα στο Μονακό. Ακριβώς όπως οι έμπειροι (ή στην περίπτωσή μου, κακομαθημένοι) ταξιδιώτες περιμένουν συχνά περισσότερα από αυτά που παραδίδονται, πέρασα τον χρόνο μου αναζητώντας ελαττώματα – στο σχεδιασμό, στην εξυπηρέτηση, στο φαγητό, σε όλα. Τελικά δεν μπόρεσα να βρω, και το ίδιο νιώθω και για το Venice Simplon-Orient-Express. Είναι μια τέλεια εμπειρία, μια ιστορική χρονοκάψουλα μιας εμπειρίας και μια εμπειρία που προσφέρει απόλυτα. Υπήρχαν πολλοί στο τρένο που γιόρταζαν επετείους και γενέθλια (μεγάλα γενέθλια) και εκείνοι που ήθελαν απλώς να το τσεκάρουν από τη λίστα τους. Κανείς με τον οποίο μίλησα δεν απογοητεύτηκε, ενώ οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι η παράδοση ήταν στην πραγματικότητα καλύτερη από την αναμενόμενη. Το μόνο που θέλω τώρα είναι μια bucket list. Ή ίσως ένα έτος κενό.
Μια διανυκτέρευση σε μια από τις νέες σουίτες στο Venice Simplon-Orient-Express, ένα τρένο Belmond, ξεκινά από £ 7.260 ανά άτομο. Αυτές περιλαμβάνουν μεταφορές πριν και μετά το ταξίδι, 24ωρη προσωπική καμπινέ, σουίτα με ιδιωτικό μαρμάρινο μπάνιο, εξατομικευμένες ανέσεις και δωρεάν κιμονό και παντόφλες, καθώς και γεύμα τεσσάρων πιάτων με κρασιά σομελιέ, μεσημεριανό γεύμα και πρωινό. από τον σεφ με αστέρι Michelin Jean Imbert. Για κράτηση, επισκεφθείτε Belmond.com