Όχι Ίσκο, όχι ντίσκο: Πώς μια ανάσταση έφερε μουσική και μετά σιωπή στη Μπέτις

Ίσκο γκριμάτσες μετά την αποχώρησή του με τραυματισμό κόντρα στη Χετάφε.Φωτογραφία: Ο Χοακίν Corchero/Shutterstock” src=”https://s.yimg.com/ny/api/res/1.2/o6moyRiAn9Gsv_IzaOpjSg–/YXBwaWQ9aGlnaGxhbmRlcjt3PTk2MDtoPTU3Ng–/https://media.zenfs.com_f77753350000000000000000001 5da01 e8f71″ data-src = “https://s.yimg.com/ny/api/res/1.2/o6moyRiAn9Gsv_IzaOpjSg–/YXBwaWQ9aGlnaGxhbmRlcjt3PTk2MDtoPTU3Ng–/https://media.zenfs.com/en/theguardian 1e8f7 1″/>

Ξαφνικά η μουσική και ο χορός σταμάτησαν, η μαγεία έφυγε. Το Benito Villamarín είναι ίσως το πιο δυνατό γήπεδο στη La Liga, όπου ο ύμνος του συλλόγου υποστηρίζει ότι οι οπαδοί είναι γεμάτοι σαν οβίδες, απόλυτα πεπεισμένοι ότι η ομάδα τους είναι πρωταθλήτρια, ακόμα κι αν είναι η τελευταία. Ενώ υπάρχει πολλή φολκλόρ και κάποια από τις ανοησίες είναι υπερεκτιμημένη, υπάρχει πολλή διασκέδαση και πολύς θόρυβος. Ως το σπίτι της Ρεάλ Μπέτις, είναι ένα μέρος όπου ακόμη και ο θάνατος δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην υποστηρίξεις. Ένας θαυμαστής έπαιρνε τις στάχτες του πατέρα του σε ένα κουτί γάλακτος κάθε εβδομάδα και τις έβαζε στο κάθισμά του, αλλά την Κυριακή το απόγευμα επικράτησε μια σύντομη σιωπή καθώς 53.336 άνθρωποι κάθονταν σιωπηλοί, χωρίς να λένε τίποτα, κάτι που τα έλεγε όλα.

Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε να δει κάποιος. Ο Ίσκο ήταν μόλις στο 81ο λεπτό του αγώνα της Μπέτις με τη Χετάφε και στο 2.307. λεπτό της σεζόν του, όταν κυνήγησε μια μπάλα που έφυγε εκτός παιχνιδιού στο βόρειο άκρο του γηπέδου και ένιωσε κάτι να σβήνει. Το χέρι του άπλωσε τον αχίλλειο τένοντα του και επικράτησε σιωπή. Έσκυψε στην διαφημιστική πινακίδα, ξάπλωσε στο γρασίδι και στριφογύρισε το δάχτυλό του λέγοντας: Βγάλε τα ρούχα μου. Καθώς έτρεχε στο περιθώριο, τα δόντια έσφιγγαν, η σιωπή αντικαταστάθηκε από ένα όρθιο χειροκρότημα και άρχισαν να φωνάζουν το όνομά του. Μετά σωριάστηκε στον πάγκο, τυλιγμένος με μαύρο παλτό και ακόμα πιο μαύρη διάθεση.

Σχετίζεται με: Οι οπαδοί του Στρασβούργου είναι θυμωμένοι καθώς ο Boehly χάνει τη μάχη για τις καρδιές και τα μυαλά | Λουκ Έντουιστλ

Ο Ρουμπέν Κουσίγιας, ο βοηθός προπονητή, έβαλε το χέρι του στο πρόσωπο καθώς έφευγε, ήρθαν με πάγο και ο Αϊτόρ Ρουϊμπάλ είπε μια λέξη, αλλά δεν υπήρχε παρηγοριά. Ο Ίσκο κάθισε μόνος του, βυθίστηκε πιο βαθιά στο κάθισμά του, φαινόταν χαμένος και ηττημένος. Έκανε ένα μορφασμό, σκούπισε τα μάτια του και έσφιξε τα δάχτυλά του σαν να προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα. Όταν σφύριξε το τελευταίο σφύριγμα και το παιχνίδι έληξε ισόπαλο 1-1, ανακάθισε σαν γέρος που σηκώθηκε από τον καναπέ και κατέβηκε κουτσαίνοντας στο τούνελ. Ήταν μια δύσκολη στιγμή, όχι μόνο για τους οπαδούς της Μπέτις αλλά για όλους. «Κανείς δεν γελάει στην Ηλιούπολη», ήταν ένας τίτλος, που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει εδώ.

Η ιστορία συνεχίζεται

Ο τραυματισμός μπορεί να μην ήταν τόσο σοβαρός – ένα μικρό σκίσιμο, ένα μικρό τράβηγμα, μια απλή καταπόνηση – και το όλο θέμα μπορεί σύντομα να φαίνεται υπερβολικό, αλλά δεν ήταν αυτό στην πραγματικότητα. Δεν ήταν για το πόσο δύσκολο θα ήταν από εδώ, ήταν για το πόσο δύσκολο ήταν να φτάσω εδώ στην αρχή, το γεγονός ότι ο Ίσκο τα είχε καταφέρει καθόλου, πόσο υπέροχο ήταν να τον είχα πίσω και αυτό ότι τώρα του αφαιρέθηκε πάλι αυτό. Επρόκειτο για την αίσθηση ότι μετά από όλη την προσπάθεια να το ξαναφτιάξουμε, κάτι ιδιαίτερο είχε σπάσει. Όταν έφτασε ο Isco είχε ήδη κάνει αρκετά για να αναδειχθεί ο παίκτης του αγώνα. Ήταν η 15η φορά σε 23 παιχνίδια και παρόλο που ο συμπαίκτης Χέκτορ Μπελερίν αστειεύτηκε ότι θα κέρδιζε μια μέρα χωρίς καν να παίξει, αυτό δεν είναι κακό για κανέναν, πόσο μάλλον για κάποιον που τελείωσε, λένε.

Ένας πέντε φορές νικητής του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, ο άνθρωπος που αποκαλούσαν Magic – και σκεφτείτε πόσο καλός πρέπει να είστε για αυτό Ρεάλ Μαδρίτης καμαρίνι για να σε καλέσω ο – Η εμφάνιση του Ίσκο στην παράταση στον τελικό του Μιλάνου του 2016 πλησίασε την τελειότητα και ήταν ίσως ο καλύτερος παίκτης της Ισπανίας το 2017, αλλά στο τέλος έγινε άσχετος. Υπό τον Σάντι Σολάρι, είπε, «δεν υπήρχε», αλλά δεν ήταν μόνο ο Αργεντινός: «Δεν είμαι ανόητος: αν δεν ήμουν στην αρχική ενδεκάδα με Αντσελότι, Μπενίτεθ και Ζιντάν, είναι δικό μου λάθος», παραδέχτηκε. Από τον Αύγουστο του 2021 και την αποχώρησή του από το Bernabéu, ξεκίνησε μόνο σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος. Τα τελευταία δύο χρόνια του εκεί ξεκίνησε σε ένα μόνο παιχνίδι Champions League και έπαιξε μόνο 400 λεπτά στην τελευταία του σεζόν. Έπρεπε να είχε φύγει νωρίτερα, παραδέχτηκε, αλλά δυσκολεύεται να το αφήσει. Και έτσι άφησε να φύγει.

Πήγε στη Σεβίλλη για να αναζωογονηθεί, ο μισθός του μειώθηκε στο τετραπλάσιο: είπε ότι ήθελε απλώς να απολαύσει ξανά το ποδόσφαιρο και παρόλο που αυτό ξεχνιέται πολύ εύκολα, στην πραγματικότητα ξεκίνησε καλά. Αλλά ο χρόνος του εκεί τελείωσε πρόωρα όταν ο Julen Lopetegui, ο προπονητής που τον υποστήριξε, απολύθηκε και ο Monchi, ο αθλητικός διευθυντής που τον υπέγραψε, φέρεται να τον άρπαξε από το λαιμό, τον οποίο οι σεκιουριτάδες έπρεπε να διαλύσουν. Ταξίδεψε μόνος του στο Βερολίνο και πίσω, μόνο για να μάθει ότι η Union δεν μπορούσε να τον εγγράψει στην Ευρώπη επειδή οι όροι του συμβολαίου είχαν αλλάξει. Έλαβε μια κλήση από τον Ιάγο Άσπας που τον προσκάλεσε να πάει στη Σέλτα, αλλά ζήτησε συγγνώμη που απλά δεν μπορούσε να το κάνει: το κεφάλι του δεν ήταν σωστό. Όταν μετακόμισε στην Μπέτις αυτό το καλοκαίρι δεν είχε παίξει για έξι μήνες. Ήταν άνεργος ποδοσφαιριστής και φαινόταν ταυτόχρονα και πρώην ποδοσφαιριστής.

Το νόμιζε κι εκείνος για λίγο, αλλά ήταν αποφασισμένος να αντισταθεί στο τέλος, αναλογιζόμενος τι είχε κάνει λάθος και αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Παραδέχτηκε ότι ήταν «απαθής» υπό τον Σολάρι. «Στη Μαδρίτη ένιωθα σαν θύμα όταν δεν ήμουν», είπε πρόσφατα στον Jorge Valdano. «Ήμουν εναντίον όλων: κατηγορούσα αυτό και εκείνο. Αλλά αναρωτιέστε γιατί δεν κάνατε περισσότερα. Τώρα βλέπω ότι έχω χάσει λίγο τη θέληση να παλέψω, να αποδείξω τον εαυτό μου. Έπεσα και δεν είχα την ψυχική δύναμη να το αναποδογυρίσω. Είσαι θυμωμένος με όλους και όλα είναι λάθος. Το μετανιώνω περισσότερο από τον καθένα».

Κατά τη διάρκεια αυτών των μακρών μηνών, ο Ίσκο δούλευε τρεις φορές την ημέρα με έναν προσωπικό προπονητή που ονομαζόταν Ροντρίγκο Καρετέρο και ξεκινούσε κάθε βράδυ στις 10 μ.μ. για να παίξει με την μπάλα σε ένα τοπικό γήπεδο. Είχε αλλάξει τη διατροφή του, έχασε κιλά και ζήτησε επίσης θεραπεία. Παραδέχτηκε ότι είχε αγωνιστεί ως άνθρωπος και όχι μόνο ως παίκτης. Έπρεπε να σταματήσει να περιποιείται το μυαλό του. Τώρα ανακάλυψε μια δύναμη που του έλειπε στο παρελθόν, τόσο σωματική όσο και ψυχική. Περιστασιακά υπήρχαν βίντεο από τις προπονήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μερικές φορές τον έβλεπαν να προπονείται με την παλιά του στολή της Μαδρίτης. Είχε κάνει ό,τι μπορούσε, αλλά χρειαζόταν μια ευκαιρία, κάποιον που θα την είχε μέσα του. Στα 31 του, ήταν πολύ νέος για να συνταξιοδοτηθεί, αλλά εδώ είναι η ουσία: ούτε ένα παιχνίδι σε έξι μήνες. Είχε πετύχει μόνο δύο γκολ στο πρωτάθλημα τέσσερα χρόνια.

Ωστόσο, η Μπέτις είδε μια ευκαιρία. Από την ανακάλυψη μέχρι το κλείσιμο της σύμβασης, όλα ολοκληρώθηκαν σε λιγότερο από δύο ημέρες. «Είναι μια καλή στιγμή για αυτόν», είπε ο αθλητικός διευθυντής Ramón Planes. «Είναι μια ευκαιρία να αποδείξεις τον εαυτό σου». αιτιολόγηση ήταν η λέξη που χρησιμοποίησε. «Ήθελε μια πρόκληση, μια ευκαιρία να τα αφήσει όλα πίσω», είπε ο προπονητής Manuel Pellegrini. Και εδώ υπήρχε εξοικείωση: ο Πελεγκρίνι είχε φροντίσει τον Ίσκο στη Μάλαγα και τη Ρεάλ Μαδρίτης και προσπάθησε να τον υπογράψει για τη Μάντσεστερ Σίτι. Ένα από τα προβλήματα που είχε ο Ίσκο δεν είναι μόνο ότι η ιδανική του θέση έχει ήδη καλυφθεί, σε πολλές ομάδες δεν υπάρχει, αλλά η προσέγγιση του Πελεγκρίνι του ταιριάζει απόλυτα. Σχεδόν το πρώτο πράγμα που έκανε στην πρώτη του προπόνηση ήταν να κέρασε μοσχοκάρυδο σε έναν από τους νέους συμπαίκτες του. Το έχεις ακόμα. «Δεν μπορείς να γυρίσεις την πλάτη σου στην ποιότητα», είπε ο Planes. Κι όμως ήταν κι αυτός ένας διαφορετικός Ίσκο.

Παρασκευή: Αθλέτικ Μπιλμπάο – Μαγιόρκα 4-0
Σάββατο: Χιρόνα – Ρεάλ Σοσιεδάδ 0:0, Αλαβές – Μπαρτσελόνα 1:3, Γρανάδα – Λας Πάλμας 1:1, Βαλένθια – Αλμερία 2:1
Κυριακή: Ρεάλ Μαδρίτης – Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1, Ρεάλ Μπέτις – Χετάφε 1-1, Οσασούνα – Σέλτα Βίγκο 0-3, Βιγιαρεάλ – Κάντιθ 0-0

Ο Πελεγκρίνι τον πήρε κατευθείαν στην ομάδα. «Χρειαζόμασταν κάποιον να μας δώσει ποδόσφαιρο», είπε ο προπονητής. Και, αγόρι, το έκανε. Ο Ίσκο ήταν ο παίκτης του αγώνα εκείνη την ημέρα. Και το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο. Έχει ήδη πετύχει περισσότερα γκολ από ό,τι τις τελευταίες πέντε σεζόν μαζί. Κανείς στην ομάδα της Μπέτις δεν έχει περισσότερα. Κανείς δεν έχει πια ούτε ασίστ. Λιτός, γρήγορος, επιθετικός, εμπλέκεται σε όλα, τα δίνει όλα και αναλαμβάνει την ευθύνη. Οδηγεί. Υπάρχουν «θύματα», λέει ένας συμπαίκτης. Έχασε μόνο ένα παιχνίδι και αυτό λόγω τιμωρίας. «Είναι ο απόλυτος ποδοσφαιριστής», είπε ο πρώην αρχηγός της Μπέτις, Κάπι. Μόνο δύο παίκτες στο πρωτάθλημα έχουν ολοκληρώσει πιο επιτυχημένες ντρίμπλες, κανείς δεν έχει κερδίσει περισσότερες μονομαχίες ένας εναντίον ενός και κανείς δεν έχει δημιουργήσει περισσότερες ευκαιρίες. Υπάρχει λόγος που δεν έγινε φάουλ σε κανέναν πια.

Αλλά μην ανησυχείτε για τους αριθμούς, απλώς αγγίξτε το ταλέντο. Δεν χρειάζεται καν να είσαι οπαδός της Μπέτις, αλλά βοηθάει: αν τους είναι τα πάντα, είναι και χαρά για όλους. «Σου άρεσε το ποδόσφαιρο», του είπε ο Βαλντάνο. Δείτε τον από κοντά: το άγγιγμα, τη στροφή, την ποιότητα. ο μαγεία. Παρακολουθήστε αυτά τα πόδια τόσο μαλακά που θα μπορούσε να φοράει παντόφλες, την προθυμία να έχετε πάντα την μπάλα. Δες τα πράγματα που βλέπει μόνο αυτός, πρόσεχέ τον παίζωκαι είναι δίκαιος καλύτερα από όλους τους άλλους. «Είμαι σαν ένα μικρό παιδί στη Ντίσνεϋλαντ τώρα», είπε, και είμαστε όλοι χαρούμενοι που έχουμε άλλη μια ευκαιρία. Προς την αφή Το ποδόσφαιρο, ο θόρυβος, η διασκέδαση, όπως θα έπρεπε να είναι στο Benito Villamarín, παιχνίδι με παιχνίδι. Όπως θα έπρεπε, τελεία. Μέχρι που ουσιαστικά σταμάτησε αυτή την Κυριακή. Όχι Ίσκο, όχι ντίσκο. «Τον ρώτησα και νιώθει άσχημα. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολλά», είπε ο συμπαίκτης του Rodri Sánchez εκ μέρους όλων.