Η κατάκτηση ενός Ολυμπιακού μετάλλου τριάθλου είναι αρκετά δύσκολη στις καλύτερες στιγμές. Είναι πολύ μεγάλο κατόρθωμα να κουβαλάς κάποιον άλλον. Για τη Georgia Taylor-Brown, η ανανεωμένη αποστολή της στο Παρίσι αυτό το καλοκαίρι θα είναι κάθε άλλο παρά εύκολη, αλλά τουλάχιστον στο εσωτερικό θα είναι ομαλή σε σύγκριση με το Τόκιο.
Ο διαχωρισμός του προσωπικού από το επαγγελματικό είναι μέρος του ρεπερτορίου μιας κορυφαίας αθλήτριας, αλλά πριν από τέσσερα χρόνια έπρεπε να αποστασιοποιηθεί από ένα χαοτικό και προκλητικό υπόβαθρο. Για τον επί μακρόν σύντροφό της, τον πρώην ποδηλάτη της Team Sky, Τζος Έντμοντσον, ο οποίος έπασχε από σοβαρή κατάθλιψη, ήταν συναισθηματικά φροντιστής. Μόνο τώρα, καθώς ανυπομονεί για τους φετινούς Αγώνες σε μια νέα σχέση, νιώθει ικανή να μιλήσει γι’ αυτό.
«Ο Τζος ήταν ποδηλάτης και η ποδηλασία είναι απλώς ένας διαφορετικός κόσμος. Υπάρχουν πολλά προβλήματα εθισμού. Χρήση ναρκωτικών, αλκοολισμός… υπάρχουν πολλά από αυτά», λέει. Ο Έντμοντσον παραδέχτηκε ότι έκανε ένεση συμπληρωμάτων βιταμινών και έπαιρνε τραμαδόλη.
«Στην πραγματικότητα ξεκίνησε ακριβώς όταν γνωριστήκαμε. Θα ήταν καλό για λίγο, μετά θα πήγαινε πάλι άσχημα. Ήταν πολλά σκαμπανεβάσματα.Όπως κάθε εθισμός, δεν τρέχει σε ευθεία γραμμή. Δεν είναι σαν να είσαι νηφάλιος και έγινε. Όταν δεν ήμουν σπίτι, ήμουν πάντα στο τηλέφωνο για να βεβαιωθώ ότι ήταν καλά.
«Ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω όλα όσα συνέβαιναν στην προσωπική μου ζωή και να τα κρατήσω έξω από την επαγγελματική μου ζωή. Αλλά απλά συνηθίζεις την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, σωστά; Δεν ήξερα κάτι διαφορετικό. Είχα αυτή τη σχέση από τα 20 ή τα 21 μου και αυτό ήταν το μόνο που ήξερα. Ήταν η πρώτη μου πραγματική σχέση.
«Το φρόντισα μόνος μου. Δεν ξέρω πραγματικά γιατί. Νομίζω ότι φοβόμουν να μιλήσω για αυτό γιατί δεν ήξερα πραγματικά τι συνέβαινε. Νόμιζα ότι μπορούσαμε να το κάνουμε γιατί αυτό κάνουν τα ζευγάρια. Έφτασα όμως στο σημείο που δεν μπορούσα πλέον να το κάνω μόνος μου και έπρεπε να ζητήσω βοήθεια. Για εκείνον αλλά και για μένα».
Ο έξω κόσμος είδε μόνο την ιστορία επιτυχίας του λαμπερού χρυσού Ολυμπιακού για τη μικτή σκυταλοδρομία και το ατομικό ασημένιο μετάλλιο, αλλά πίσω στο Λιντς η κατάσταση επιδεινώθηκε.
«Το τέλος του 2021, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν πολύ δύσκολο. Γιόρτασα αυτή την απίστευτη επιτυχία, αλλά ο Τζος περνούσε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Ήθελα να είναι περήφανος και να γιορτάζει μαζί μου, αλλά δεν τα κατάφερε», λέει.
«Τότε τα πράγματα έγιναν πολύ άσχημα το 2022. Το πρωί των περισσότερων αγώνων ξάπλωσα στο δωμάτιό μου κλαίγοντας. Έφυγα από το δωμάτιό μου, έβαλα ένα χαμόγελο και ασχολήθηκα με τις δουλειές μου –και ακόμα έτρεξα καλά– αλλά χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να τα κρύψω όλα».
Ήταν ένας συναισθηματικός ανεμοστρόβιλος. Όταν ήρθε η καθοριστική μάχη με τη Φλόρα Ντάφι στον τελευταίο αγώνα της σεζόν στο Άμπου Ντάμπι για να αποφασίσει ποιος θα γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής φέτος, ήταν με άδεια χέρια.
«Ήθελα πολύ να γίνω παγκόσμιος πρωταθλητής, αλλά απλά δεν ήθελα να είμαι εκεί. Το κεφάλι μου απλά δεν ήταν μέσα. Δεν μου είχε μείνει τίποτα», λέει. Ηττήθηκε στη δεύτερη θέση.
«Δεν ήθελα να κάνω τρίαθλο»
Η Taylor-Brown δεν άντεξε άλλο και τελείωσε τη σχέση πριν από 15 μήνες. Μετά από τόσα, έπρεπε να κυκλοφορήσει. Αντίθετα, ένιωθε άτονη και μουδιασμένη, ακόμη και όταν ξημέρωσε η νέα σεζόν.
«Αυτό το κομμάτι της ζωής μου είχε τελειώσει και νόμιζα ότι είχα συνέλθει από αυτό, αλλά δεν ήταν έτσι. Δεν είχα κίνητρο. Δεν ήθελα να κάνω τρίαθλο. «Δεν ήθελα να κάνω πολλά καθόλου», λέει.
«Ίσως ήταν απλώς μια συσσώρευση με τα χρόνια όπου τα συναισθήματα κατέρρευσαν και όλα κατέρρευσαν. Ήμουν στα άκρα, αλλά συνέχισα και το σώμα μου είπε απλώς «όχι».
Αυτό συνέβη εμφατικά τον περασμένο Ιούλιο όταν έσκισε τη γάμπα της, έναν τραυματισμό τεσσάρων μηνών που τελείωσε τη σεζόν της. «Απλώς νομίζω ότι ο τραυματισμός της γάμπας ήταν επειδή το σώμα μου είπε: «Θα σε κλείσουμε και θα κάνεις μια πλήρη επανεκκίνηση»», λέει. «Συνειδητοποίησα πόσα συναισθηματικά και ψυχολογικά πράγματα σε βαραίνουν. Νομίζεις ότι συμβαίνει απλώς στο μυαλό σου, αλλά σωματικά έχει πραγματικά το κόστος του.
«Το σώμα σου είναι πολύ έξυπνο. Αν δεν σταματήσεις, θα σου πει να σταματήσεις».
«Μπορώ να κοιμηθώ πολύ πιο εύκολα το βράδυ»
Ο χρόνος είναι ο μόνος μεγάλος θεραπευτής και ο Taylor-Brown είναι και πάλι υγιής. Σε κάθε σχέση. Αφηγείται την ιστορία της από μια κουζίνα στη Χιρόνα όπου εκπαιδεύτηκε. Το σπίτι ανήκει στον νέο της σύντροφο, τον Γάλλο τριαθλητή Vincent Luis. Είναι εμφανώς χαρούμενη. Και αυτή τη φορά δεν είναι μέτωπο.
“Το να βρίσκομαι σε μια πραγματική σχέση με αγάπη και φροντίδα, όπου με φροντίζουν πολύ και νιώθω ασφαλής, είναι τόσο ωραίο. “Μπορώ να κοιμάμαι πολύ πιο εύκολα το βράδυ”, είπε.
«Είναι ωραίο να είσαι με κάποιον που καταλαβαίνει τι κάνω, καταλαβαίνει τα όνειρά μου, τα σέβεται και είναι περήφανος για μένα. Φέτος είναι Ολυμπιακή χρονιά, οπότε θα είμαστε πολύ χώρια μεταξύ μας. Όσο δύσκολο κι αν είναι, έχουμε και οι δύο τα όνειρά μας και σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον μπροστά».
Το Παρίσι 2024 είναι ένας φλέγοντας κοινός στόχος. Ο τραυματισμός της Taylor-Brown την περασμένη σεζόν σημαίνει ότι πρέπει ακόμα να προκριθεί στους Αγώνες του Μαΐου, αλλά αν όλα είναι ίσα, θα είναι εκεί και θα πιέζει για το βάθρο.
«Αυτό θα ήταν το όνειρο. Είμαι πολύ χαρούμενος που κατάφερα να κερδίσω δύο μετάλλια στο Τόκιο. Όταν κοιτάζω φωτογραφίες από τη γραμμή του τερματισμού τώρα, με πιάνει ανατριχίλα και σκέφτομαι τα άμεσα συναισθήματα που ένιωσα κατά τη διάρκεια των ατομικών και ομαδικών γεγονότων. Θέλω να εμφιαλώσω αυτό το συναίσθημα και να μπορώ να το έχω όποτε θέλω. Αυτό είναι μέρος της επιθυμίας μου – να αποκτήσω ξανά αυτό το συναίσθημα.
«Ακόμα και όταν ήμουν τόσο μικρός, πάντα με ενδιέφεραν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Είναι η κορυφή οποιουδήποτε αθλήματος και προσπαθώ γι’ αυτό. Το να έχω την οικογένεια και τους φίλους μου μαζί μου αυτή τη φορά θα ήταν απίστευτο».
Η μόνη της ανησυχία αυτή τη φορά θα είναι ο ίδιος ο αγώνας, η παλιά της ζωή ανήκει στο παρελθόν.
«Δεν έχω ακούσει από τον Τζος. «Δεν ξέρω τι κάνει, αλλά ελπίζω να νιώθει καλύτερα και πιο υγιής και χαρούμενος», λέει.
«Ήμουν μαζί του για οκτώ χρόνια. Ήταν κάποιος που πραγματικά αγαπούσα και νοιαζόμουν και πραγματικά πίστευα ότι θα μπορούσα να βοηθήσω να προχωρήσει η ζωή του και να γίνει καλύτερος. Νόμιζα ότι θα μπορούσα να τον γιατρέψω.
«Δεν είναι ότι μπορείς απλά να τα σβήσεις όλα και να ξεχάσεις ότι νοιάστηκες ποτέ για αυτούς. Εξακολουθώ να τον σκέφτομαι, τον νοιάζομαι και ελπίζω πραγματικά να είναι καλά. Αυτό ήταν το μόνο που ήθελα για εκείνον».