Ανοίγοντας σήμερα στο Λονδίνο, η έκθεση AI & Technology Influence on Contemporary Art διερευνά τον αντίκτυπο της τεχνολογίας στους σύγχρονους καλλιτέχνες, ιδιαίτερα τους ζωγράφους, και δείχνει πώς η τεχνητή νοημοσύνη έχει διαμορφώσει και αμφισβητήσει τις δημιουργικές τους διαδικασίες, ενώ πυροδοτεί βαθιούς διαλόγους για τον αντίκτυπό της. Στην έκθεση, οι καθιερωμένοι καλλιτέχνες Jonathan Yeo, Von Wolfe και Henry Hudson χρησιμοποίησαν AI και τεχνολογία για να επαναπροσδιορίσουν την ουσία μιας νέας σειράς έργων, ενσωματώνοντας απρόσκοπτα την τεχνητή νοημοσύνη και τις τεχνολογίες αιχμής.
Αυτά τα πρωτοποριακά έργα εξερευνούν και πλοηγούνται στην περίπλοκη σχέση μεταξύ ανθρώπων και μηχανών, ενθαρρύνοντας μια επανεκτίμηση του μέλλοντος της τέχνης. Εξερευνούν τα όρια της ικανότητας της τεχνητής νοημοσύνης να επεκτείνει ή να περιορίζει την καλλιτεχνική έκφραση και εξετάζουν ζητήματα ταυτότητας, ανάπτυξης, συγγραφής, αυθεντικότητας, πρωτοτυπίας και πραγματικότητας.
Η εξερεύνηση της δυναμικής ισχύος μεταξύ ανθρώπων και τεχνολογίας από τον Jonathan Yeo θυμίζει ένα στρατηγικό παιχνίδι σκακιού του οποίου το αποτέλεσμα παραμένει αβέβαιο. Γνωστός για τη ριζοσπαστική προσέγγισή του στο πορτραίτο, ο Yeo παρουσιάζει μια συναρπαστική σειρά που υπερβαίνει τις συμβατικές ταυτότητες. Χρησιμοποιώντας τεχνολογία σάρωσης 3D και αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης για την επανερμηνεία των αυτοπροσωπογραφιών, το Παράδοξο της προόδου του Yeo θολώνει τα όρια μεταξύ του απτού και του εικονικού και αμφισβητεί την εξέλιξη της τεχνολογίας.
Ο Wolfe εκπαιδεύει το AI να καλλιεργεί έντονες ψυχολογικές αφηγήσεις και να τακτοποιεί και να σχεδιάζει επιδέξια τους πρωταγωνιστές του. Η διαδικασία του Von Wolfe ενσωματώνει την απρόσκοπτη αλληλεπίδραση μεταξύ της πρακτικής του καλλιτέχνη ως ελαιοχρωματιστή και της αιχμής της τεχνολογικής καινοτομίας. Το έργο που προκύπτει επιτυγχάνει μια ισορροπία μεταξύ της διαισθητικής ανθρώπινης κρίσης και ενός υπερσύγχρονου συστήματος που βασίζεται σε κόμβους χρησιμοποιώντας μοντέλα διάχυσης και παρουσιάζει εκπληκτική ακρίβεια.
Για τον Henry Hudson, η ιδέα του AI προκαλεί μια αίσθηση υστερίας που αμφισβητεί τους περιορισμούς του, τον έλεγχό μας πάνω του και αν τελικά μας ελέγχει. Ο Hudson ενσωματώνει απρόσκοπτα την τεχνολογία στη νέα σειρά “Somewhere in Time”, ξεπερνώντας φυσικά και ψηφιακά όρια. Οι δημιουργίες του χρησιμεύουν ως μεταφορά για τη ρευστότητα της ύπαρξης στην ψηφιακή εποχή και ενθαρρύνουν τον προβληματισμό σχετικά με την επιρροή της τεχνητής νοημοσύνης στη ζωή μας.
Η έκθεση του Λονδίνου αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης τάσης που αναδεικνύει την ενσωμάτωση της τεχνητής νοημοσύνης στην τέχνη, όπως η πρόσφατη έκθεση του Refik Anatol στο Serpentine και το AI: More than Human at the Barbican. Το τελευταίο προσφέρει μια άνευ προηγουμένου επισκόπηση των δημιουργικών και επιστημονικών εξελίξεων στην τεχνητή νοημοσύνη.
Στην Times Square της Νέας Υόρκης είδαμε στις οθόνες του ουρανοξύστη το έργο μεγάλου μεγέθους ψηφιακής κινούμενης εικόνας του Scott Eaton «Intersections». Απόφοιτος του MIT, δημιουργικός τεχνολόγος και καλλιτέχνης πολυμέσων, ο Eaton είναι ένα τέλειο παράδειγμα καλλιτέχνη που συνδυάζει τη μηχανική μάθηση με άλλες δεξιότητες όπως κινούμενα σχέδια, γλυπτική και σχέδιο. Το συγκεκριμένο κομμάτι αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα του ψηφιακού τοπίου που ορίζει την ύπαρξή μας.
Η τεχνική εκπαιδεύεται σε ένα προσαρμοσμένο σύνολο δεδομένων 50.000 εικόνων, το οποίο στη συνέχεια αναλύεται σε έναν ενιαίο κώδικα QR, παραμορφώνεται και ανακατασκευάζεται μέσω επιπέδων τυχαίων διαδικασιών. Αυτός ο προσαρμοσμένος κώδικας τεχνητής νοημοσύνης απεικονίζει την πολυπλοκότητα του AI και τις δυνατότητές του να προσαρμοστεί στις προθέσεις ενός καλλιτέχνη. Δεν έχει να κάνει μόνο με τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά και με τον τρόπο που τη χρησιμοποιούμε για να αυξήσουμε τη δημιουργικότητα και τη μοναδικότητά μας.
Ο καλλιτέχνης βίντεο νέων μέσων Jake Elwes διερευνά τα ηθικά ζητήματα που υπάρχουν στην τεχνητή νοημοσύνη, σημειώνοντας ότι τα συστήματα υπολογιστών «έχουν δυσκολία να αναγνωρίσουν τρανς, queer και άλλες περιθωριοποιημένες ταυτότητες», σε μια έκθεση που θα διαρκέσει έως το 2024 στο V&A running. Άλλοι καλλιτέχνες όπως ο Sougwen Chung χρησιμοποιούν φανταχτερή ρομποτική και AI για να δημιουργήσουν σχέδια και πίνακες, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με το εάν η εστίαση είναι περισσότερο στο μέσο ή στο ίδιο το εργαλείο παρά στο τελικό έργο τέχνης.
Η AI εκπροσωπήθηκε επίσης στη φετινή Μπιενάλε της Βενετίας. Η έκθεση του Γάλλου καλλιτέχνη Pierre Huyghe Liminal στη συλλογή Pinault διερευνά την τεχνητή νοημοσύνη και τη σχέση μεταξύ ανθρώπων και μη ανθρώπων. Στην Camata, μια ταινία που επεξεργάστηκε σε πραγματικό χρόνο η τεχνητή νοημοσύνη, μια σειρά μηχανών εκτελούν ένα παράξενο τελετουργικό στον σκελετό ενός νεαρού άνδρα που βρέθηκε στην έρημο Ατακάμα της Χιλής.
Το κόλπο είναι να τελειοποιήσουμε τη δική μας στυλιστική ταυτότητα και να αποφύγουμε τις γενικές απομιμήσεις
Ο Pierre Huyghe αμφισβήτησε εδώ και καιρό τη σχέση μεταξύ του ανθρώπου και του μη ανθρώπου, κατανοώντας τα έργα του ως θεωρητικές μυθοπλασίες από τις οποίες προκύπτουν άλλες μορφές του κόσμου. Για αυτόν, οι μυθοπλασίες είναι «οχήματα για πρόσβαση στο δυνατό ή αδύνατο – σε αυτό που θα μπορούσε ή δεν θα μπορούσε να είναι».
Στο βιβλίο How to Speak Machine: Computational Thinking for the Rest of Us, ο John Maeda, αντιπρόεδρος σχεδιασμού και τεχνητής νοημοσύνης στη Microsoft, διερευνά τη σύγκλιση των επιχειρήσεων, του σχεδιασμού και της τεχνολογίας. Ο John Maeda είναι επίσης καλλιτέχνης, οπότε με ενδιέφερε ιδιαίτερα η οπτική του.
Στο βιβλίο του δημιουργεί μια προσέγγιση μεταξύ των ανθρώπων και των υπολογιστικών μας δημιουργιών. Όπως το θέτει εύστοχα: «Πριν καταφέρετε να κάνετε τις μηχανές να κάνουν αυτό που θέλετε, καλύτερα να μάθετε να μιλάτε τη γλώσσα τους και υποστηρίζω ότι είναι υψίστης σημασίας οι μηχανές να μάθουν τη γλώσσα, την ταυτότητά μας και να τους διδάξουμε τη δική μας ιδιαιτερότητα». στυλ πριν μπορέσουν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες μας. Καθώς οι δυνατότητες της τεχνητής νοημοσύνης και των μοντέλων γλώσσας συνεχίζουν να αναπτύσσονται, γίνεται όλο και πιο σημαντικό να κατανοήσουμε τον αντίκτυπο, τις δυνατότητες και τις παγίδες τους.
Αυτή η έκθεση – AI & Technology Influence on Contemporary Art – ενθαρρύνει την ενδοσκόπηση και τον διάλογο: Είναι η τεχνητή νοημοσύνη και η τεχνολογία απελευθερωτική δύναμη για τη δημιουργικότητα ή θέτουν κινδύνους και αμφισβητούν τη φύση των πραγματικών ιδεών στην τέχνη; Αυτά τα ερωτήματα παραμένουν και καλούν τον θεατή να ξεκινήσει ένα ταξίδι ανακάλυψης μαζί με αυτούς τους οραματιστές καλλιτέχνες.
Προσωπικά, έχω δει καλλιτέχνες που προσαρμόζουν το εργαλείο στις ανάγκες και το μοναδικό τους στυλ να ανακαλύπτουν ένα φάσμα νέων ιδεών, διευρύνοντας το φάσμα της έμπνευσής τους. Το AI είναι απλώς ένα εργαλείο, ένας παθητικός σύντροφος. Στα χέρια ενός ώριμου καλλιτέχνη που έχει ήδη αναπτύξει ένα ξεχωριστό στυλ και ταυτότητα, μπορούν να συμβούν εξαιρετικά πράγματα.
Οι καλλιτέχνες πρέπει να επιμελούνται τα δικά τους δεδομένα και να λαμβάνουν υπόψη την προέλευσή τους. Με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να ξεπεράσουν ζητήματα πνευματικών δικαιωμάτων που είναι εγγενή στη δημόσια διαθεσιμότητα του εργαλείου, διατηρώντας παράλληλα την ηθική βιωσιμότητα, την ακεραιότητα και τη μοναδικότητά του. Το κόλπο είναι να τελειοποιήσουμε τη δική μας στυλιστική ταυτότητα και να αποφύγουμε τις γενικές απομιμήσεις. Το AI πρέπει να μάθει από τον καλλιτέχνη και οι καλλιτέχνες πρέπει να εκπαιδεύσουν το εργαλείο για να κατανοήσουν την ταυτότητα και το στυλ του καλλιτέχνη. Χωρίς κριτική δέσμευση και επιμέλεια, κινδυνεύουμε να αφήσουμε το εργαλείο να μας καθοδηγήσει και όχι το αντίστροφο.
Το AI & Technology Influence on Contemporary Art επιμελείται η Virginia Damtsa. Η έκθεση ανοίγει την 1η Μαΐου και θα διαρκέσει έως τις 10 Σεπτεμβρίου στο Gabriel Scott, 12 Old Burlington Street, Λονδίνο W1