«Είναι κάτι ανεξήγητο», είπε ο Κάρλο Αντσελότι πολλές φορές σε ένα βράδυ που θα μπορούσε να είχε μιλήσει για οποιοδήποτε στοιχείο. Ο προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης μίλησε φυσικά για την εκπληκτική ικανότητα της ομάδας του να κερδίσει αυτόν τον διαγωνισμό.
Από την άλλη πλευρά, αντιμέτωπος με τέτοιους αμείλικτους νικητές, ο Χάρι Κέιν πάλεψε να επιφέρει άλλη μια ήττα υψηλού προφίλ. Και αυτό ήταν – φαινόταν πραγματικά ηττημένος. Ήταν αδύνατο να μην λυπηθεί ο Κέιν, ειδικά δεδομένης της κατάστασης στην οποία υπέστη τραυματισμό στην πλάτη, όπως είπε ο Τόμας Τούχελ. Αυτό ήταν το 85ο λεπτό και η Μπάγερν Μονάχου είχε το ένα πόδι στον τελικό. Προηγήθηκε 1-0 και η Ρεάλ Μαδρίτης δεν μπορούσε να βρει τρόπο να περάσει από τον Μάνουελ Νόιερ. Είχε παίξει έξοχα, κάτι που έκανε πιο ανεξήγητο το ότι άφησε την μπάλα στα πόδια του Χοσέλου την κρίσιμη στιγμή.
Τι πρέπει να σκεφτόταν ο σκόρερ; Μόλις πριν από δύο χρόνια, ο πρώην επιθετικός της Στόουκ Σίτι -όπως τώρα πρέπει να χαρακτηριστεί- βρέθηκε στο Παρίσι ως οπαδός και παρακολούθησε τη Ρεάλ Μαδρίτης να κερδίζει τον τελικό του Champions League. Τώρα τους έστειλε πίσω σε εκείνη τη φάση αφού πέτυχε άλλο ένα γκολ που ακολούθησε τόσο γρήγορα που κανείς δεν πρόλαβε να τα καταλάβει όλα.
«Συνέβη ξανά», χαμογέλασε ο Αντσελότι, «αυτό που έχει συμβεί τόσες φορές στο παρελθόν».
Κι όμως υπήρχε κάτι παραπάνω. Υπήρχε ακόμα η πιο ανεξήγητη στιγμή της βραδιάς, που είχε τόσα πολλά στοιχεία που είναι δύσκολο να καταλάβεις. Η συγκίνηση του Τούχελ ήταν ξεκάθαρη. Ήταν θυμωμένος. Ο Mattijs de Ligt είχε τη μπάλα στα δίχτυα και πέτυχε κάτι που φαινόταν δραματικό ισοφάριση στις καθυστερήσεις, αλλά ο ρυθμός του αγώνα είχε ήδη δείξει ότι δεν ήταν κάτι τέτοιο. Ο βοηθός είχε μαρκάρει, ο διαιτητής είχε σφυρίξει και η Ρεάλ Μαδρίτης είχε σταματήσει να παίζει. Ο Andriy Lunin μετά βίας έκανε μια προσπάθεια διάσωσης.
Ο Τούχελ δεν προσπάθησε καν να κρύψει τον θυμό του. Απλώς ξεκίνησε μια ταραχή που κλιμακώθηκε με κάθε ερώτηση στην απόφαση. Ο ίδιος ο Ντε Λιχτ είχε ήδη ισχυριστεί ότι ο βοηθός του είχε πει ότι «έκανε λάθος», πριν ο ίδιος ο αμυντικός το περιγράψει ως «μεγάλο, μεγάλο λάθος». Ο Τούχελ προχώρησε ακόμη παραπέρα.
«Είναι μια τεράστια, τεράστια απόφαση και είναι λάθος απόφαση».
«Δεν ξέρω ότι στα επόμενα 50 χρόνια θα ξέρουμε γιατί συνέβη αυτό».
«Είναι αρκετά ξεκάθαρο… είναι ενάντια σε όλους τους κανόνες του σύγχρονου ποδοσφαίρου αυτό που συνέβη εκεί».
Ο Tuchel έχει δίκιο σε αυτή την προσέγγιση, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι το πρωτόκολλο του σύγχρονου παιχνιδιού είναι να περιμένει ο βοηθός να σηκώσει τη σημαία του. Ήταν κάτι άλλο που ήταν ανεξήγητο.
Στη συνέχεια, ο Tuchel βγήκε με ένα πιο βαρύ σχόλιο.
«Αυτό δεν θα είχε συμβεί στην άλλη πλευρά».
Ωστόσο, ο De Ligt είχε ήδη προχωρήσει ο ίδιος παραπέρα.
«Δεν θέλω να πω ότι η Ρεάλ Μαδρίτης έχει πάντα τους διαιτητές εκεί, αλλά αυτό έκανε τη διαφορά σήμερα».
Ωστόσο, υπήρξε ένα πιο γενναιόδωρο σχόλιο από τον συνήγορο υπεράσπισης.
«Πραγματικά, αν νομίζετε ότι είναι νεκροί, εκπνεύστε μια τελευταία φορά… γι’ αυτό έχουν 14 τίτλους Champions League».
Αυτό είναι αλήθεια, και αυτό είναι ένα άλλο στοιχείο που είναι δύσκολο να εξηγηθεί – αν και ίσως όχι αδύνατο. Υπάρχει προφανώς μια αυτο-διαιωνιζόμενη δύναμη πίσω από αυτό, όπως είδαμε όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σκόραρε καθυστερημένα γκολ υπό τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Γνωρίζοντας ότι μπορούν να το κάνουν, δυναμώνει μια ομάδα σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και στη συνέχεια φτάνει σε νέα επίπεδα στις κρίσιμες στιγμές, κάτι που με τη σειρά του δημιουργεί αμφιβολίες στον αντίπαλο. Αυτά τα μικρά πράγματα μπορούν να προσθέσουν κάτι μεγάλο στο τέλος τέτοιων παιχνιδιών, όπως έχουμε δει ξανά και ξανά.
Είναι σαν αυτή τη γραμμή από Πιάσε με αν μπορείς πολλαπλασιάζεται πολλές φορές. Γιατί οι Yankees κερδίζουν πάντα; «Επειδή οι άλλες ομάδες δεν μπορούν να σταματήσουν να κοιτούν αυτές τις καταραμένες ρίγες».
Το λευκό της Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να είναι εκθαμβωτικό για διάφορους λόγους. Ο Αντσελότι, εν τω μεταξύ, μίλησε για το «βάρος» αυτής της φανέλας και εμβάθυνε στο γιατί αυτό συνεχίζει να συμβαίνει.
«Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι μια οικογένεια που διοικείται πολύ καλά από τον πρόεδρο. Είναι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος με ιστορία, παράδοση και βάρος και για όσους φορούν αυτή τη φανέλα είναι πολύ σημαντικό».
Η αναφορά του προέδρου ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή επειδή ο Αντσελότι τον ανέδειξε μερικές φορές, σε βαθμό που ήταν άβολα υποχωρητικός για έναν προπονητή που συνήθως επαινείται για την ψυχραιμία του.
«Υπάρχει ένας καπετάνιος εδώ που ονομάζεται Φλορεντίνο Πέρεθ και εμείς οι υπόλοιποι είμαστε ναύτες. Αρχηγός είναι ο Φλορεντίνο, ένας φανταστικός πρόεδρος που έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια γενιά ποδοσφαιριστών που έχουν πετύχει πολλά και μπορούν τώρα να φτάσουν σε άλλο ένα Champions League».
Αν ναι – και με όλα αυτά, πραγματικά δεν μπορείτε να περιμένετε πολλά από την Borussia Dortmund – θα ήταν ο προσωπικός έβδομος τίτλος του Perez και ο 15ος ευρωπαϊκός τίτλος του συλλόγου. Αυτό θα ήταν υπερδιπλάσιο από τον επόμενο σύλλογο, τη Μίλαν, που έχει επτά, κάνοντας το ρεκόρ σχεδόν αστείο.
Και όμως υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για αυτό. Ενώ η Μαδρίτη ήταν πάντα ένας από τους πιο ισχυρούς και πλουσιότερους συλλόγους στην Ευρώπη, ο Πέρεθ είχε απόλυτη εμμονή να τους κρατήσει στην κορυφή. Αυτό ξεπερνά την έξυπνη δομή του ρόστερ, η οποία είναι πλέον πολύ ανώτερη και από τις δύο εποχές του Galactico. Απαντώντας στην απειλή από κρατικούς συλλόγους όπως η Μάντσεστερ Σίτι και η Παρί Σεν Ζερμέν, ο Πέρεθ αναγνώρισε ότι ο σύλλογός του δεν ήταν πλέον ο μεγάλος λευκός καρχαρίας στην τροφική αλυσίδα και εξουσιοδότησε τον Βραζιλιάνο διευθυντή στρατολόγησης Juni Calafat να κάνει τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Κάπως έτσι προέκυψε αυτή η δυναμική νεανική ομάδα.
Αλλά υπήρχε κάτι περισσότερο από αυτό. Σε κάθε συνάντηση μεταξύ της UEFA ή οποιουδήποτε σημαντικού συλλόγου, ο Πέρεθ αρνήθηκε να δεχτεί οτιδήποτε δεν είναι προς το συμφέρον της Ρεάλ Μαδρίτης. Έχουν πάρει σχεδόν κάθε σημαντική απόφαση που έφερε όλο και περισσότερα χρηματικά έπαθλα στους μεγαλύτερους συλλόγους. Η μεγαλύτερη επιρροή από αυτές ήταν το 2016 και μια στιγμή όπου ευθυγραμμίστηκαν με την Μπάγερν Μονάχου αντί να την πολεμήσουν. Μετά την παραίτηση του Μισέλ Πλατινί από τη θέση του προέδρου της UEFA, οι δύο σύλλογοι εκμεταλλεύτηκαν το κενό για να εξασφαλίσουν ότι το 30 τοις εκατό του συνόλου των χρηματικών επάθλων του Champions League θα πήγαινε σε συλλόγους που βασίζονται σε ιστορικές εμφανίσεις για δέκα χρόνια. Ήταν ουσιαστικά «βασικά δικαιώματα».
Στην πράξη, αυτό σήμαινε ότι η Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ είχε μόνο 1-3 εκατομμύρια £ από αυτήν την πηγή αυτή τη σεζόν, ενώ στη Μάντσεστερ Σίτι 30 εκατομμύρια £. Μέσα σε λίγα χρόνια και σε συνδυασμό με άλλα μέτρα, αυτό δημιουργεί ουσιαστικά ανυπέρβλητα κενά. Αυτό οδήγησε άμεσα στο γεγονός ότι στις τελικές φάσεις του Champions League είναι συνήθως οι ίδιοι σύλλογοι και η Borussia Dortmund – η 12η πλουσιότερη ομάδα στον κόσμο, ένας από τους 15 συλλόγους που έχουν προσκληθεί στη Super League – μπορεί δικαίως να θεωρηθεί ως αουτσάιντερ. Αυτός είναι σε μεγάλο βαθμό ο λόγος που η Μαδρίτη μπορεί να βρίσκεται στα πρόθυρα της 15ης νίκης της.
Ήταν η απειλή της Super League που χρησιμοποιήθηκε πιο ξεκάθαρα για να προωθηθούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις το 2016, και ο Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε της Μπάγερν μάλιστα παραδέχτηκε πολλά. Ο καθρέφτης μερικά χρόνια αργότερα.
Ενδεχομένως οδηγεί σε ένα άλλο ανεξήγητο στοιχείο.
«Αυτός ο διαγωνισμός είναι ιδιαίτερος για εμάς», είπε ο Αντσελότι. Αν ναι, γιατί ο πρόεδρος στον οποίο παραλίγο να βρεθεί προσπαθεί ακόμα να το καταστρέψει μέσω της Super League; Αυτό είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτο γιατί ο Perez έχει δημιουργήσει σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο που θέλει. Η Μαδρίτη βρίσκεται τώρα σε ένα θεαματικά μοντέρνο στάδιο τύπου NFL που φιλοξενεί μία από τις πιο ζωντανές νεαρές ομάδες στον κόσμο και κερδίζει τακτικά τα μεγαλύτερα τρόπαια.
Τώρα βρίσκονται στα πρόθυρα μιας νέας σύγκρουσης. Δεν είναι τόσο δύσκολο να το εξηγήσω.