Ήταν Κυριακή, 12 Δεκεμβρίου 1992, μόλις μια εβδομάδα πριν είχε προγραμματιστεί να εξαφανιστεί στο Mustique για τις διακοπές. Ο David Bowie ήταν 45 ετών και βρισκόταν στη μέση της προώθησης του 18ου άλμπουμ του, Black Tie White Noise, το οποίο επρόκειτο να κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες.
Πλησίασε μερικούς φωτογράφους και βίωσε πώς ένιωθε να ξαναβρίσκεσαι στην αγορά μετά από μερικά χρόνια που έπαιζε με το αγόρι του συγκρότημα Tin Machine, ένα έργο που έμοιαζε όλο και περισσότερο με τη φαντασία ενός ιδιαίτερα διεστραμμένου κτηματομεσίτη. Ήταν παντρεμένος με την Iman εδώ και έξι μήνες και η επιθυμία του να ξανακάνει μουσική είχε να κάνει πολύ με μια νέα ενέργεια.
Ήταν βασικά χαρούμενος.
Όπως πάντα, ο Bowie έφτασε στα Metro Studios στο Clerkenwell συνοδευόμενος από την επί χρόνια βοηθό του Coco. Ήταν τα πάντα για εκείνον, όπως και εκείνος για εκείνη. Ήταν απαλή και σκληρή, ευγενική και σκληρή, μικρή και επιεικής, ό,τι του άρεσε. Σήμερα ήταν πολύ εύκολη και η χρέωση της ήταν διπλάσια. Χαμογελώντας, γελώντας, πρόθυμοι να προχωρήσουμε με την ημέρα.
Ο φωτογράφος ήταν ο Kevin Davies, ο λιγότερο εκδηλωτικός στο είδος του και όμως ένας άνθρωπος που είχε δημιουργήσει σχέσεις με όλα τα μεγάλα περιοδικά της εποχής του: iD, The Face, Arena, The Sunday Times Magazine και Vogue. Ο Μπάουι συμφώνησε αμέσως μαζί του και τα αποτελέσματα αυτής της συνάντησης αποτελούν πλέον τη βάση μιας έκθεσης που εγκαινιάζεται τον επόμενο μήνα στο παρεκκλήσι της Φιτζρόβια, βόρεια της Oxford Street.
Έφτασαν στο στούντιο εκείνο το πρωί, φωτογράφος και θέμα, σχεδόν ταυτόχρονα και ξεκίνησαν να σχεδιάσουν τη μέρα με τον πιο τακτοποιημένο τρόπο.
Ο Bowie ήταν περίεργος, ομιλητικός και ενθουσιασμένος να δει πού θα οδηγούσε το γύρισμα. Για 25 χρόνια είχε σκηνοθετήσει φωτογράφους, είχε καθοδηγηθεί από αυτούς και είχε μια σχεδόν συνεξαρτώμενη σχέση με την εικόνα του, αλλά, σχεδόν απίστευτα, μαλάκωσε.
Δεν ήθελε να σβήσει τη μνήμη του Tin Machine μέσω μιας ακραίας στροφής, αλλά μάλλον μέσω μιας μελετημένης εξέλιξης. Και να που ήταν, ανταλλάσσοντας Polaroids με Davies και απολάμβανε το κουτί με τα ρούχα της Bond Street που ήταν πλέον διάσπαρτα σε όλο το πάτωμα του στούντιο.
Έκανε διαλείμματα στα αποδυτήρια ανάμεσα στις βολές. Η ερμηνεία του Kevin ήταν ότι χρειαζόταν στιγμές ιδιωτικότητας για να νιώσει άνετα μπροστά στην κάμερα. Στο μεσημεριανό γεύμα, ο Bowie, με μαλλιά και μακιγιάζ, μίλησε με ενθουσιασμό για τη μουσική που άκουγαν και τα κλαμπ στα οποία πήγαιναν. Ήταν πολύ φιλικός και αφοσιωμένος με όλους όσους συμμετείχαν στο γύρισμα.
Παρόλα αυτά, ο Κέβιν ήταν αρκετά έκπληκτος από την επιφυλακτικότητα του και τη σκόπιμη φύση της συμπεριφοράς του – αλλά και πάλι, σχεδόν σίγουρα αντανακλά τη δική του προσέγγιση του Ντέιβις.
Σε όλο το γύρισμα ήταν εγκάρδιος και ανοιχτός σε ιδέες, προσγειωμένος και εύκολος στη δουλειά μαζί του. Ενδιαφερόταν να συνεργαστεί, ιδιαίτερα προς το τέλος της ημέρας που είχε χαλαρώσει πλήρως, κάτι που οδήγησε σε μερικά από τα πιο προσωπικά πορτρέτα που έκαναν, πολλά από τα οποία παρουσιάζονται σε αυτή την έκθεση. Το θέμα του γυρίσματος ήταν μάλλον το αντίθετο από τις περισσότερες συνεδρίες αυτού του τύπου εκείνη την εποχή. Ο στόχος ήταν να τελειοποιήσουμε μια ιδέα με όσο το δυνατόν λιγότερη ποικιλία. Ήταν λοιπόν μια πολύ ξεχωριστή μέρα στο Λονδίνο.
Μια επιλογή από τις εικόνες του Davies κυκλοφόρησε στη συνέχεια από τον Bowie για χρήση από τον Τύπο, μετά τον οποίο ο Kevin αποθήκευσε τα αρχικά ρολά φιλμ, τα φύλλα επαφής και τις εκτυπώσεις, όπου παρέμειναν για σχεδόν 30 χρόνια. Το 2020, κατά τη διάρκεια του lockdown, ο Davies άνοιξε τα κουτιά για να αποκαλύψει άψογα διατηρημένα αρνητικά φιλμ με περισσότερες από 400 εικόνες από εκείνη τη μέρα με τον Bowie, με τις λεπτομέρειες τους να επισκιάζονται από την αδιάκριτη ανάμνηση μιας φωτεινής παρουσίας.
Ο Κέβιν αποφάσισε να κάνει κάτι γι’ αυτό και πέρασε μήνες εξετάζοντας τις εικόνες και περιορίζοντας τις στις 24 που σύντομα θα εκτεθούν στο παρεκκλήσι της Φιτζρόβια.
«Με τον φόβο του lockdown, βρήκα παρηγοριά στην ανίχνευση της καριέρας μου μέσα από τα αρνητικά κουτιά που είχαν αποθηκευτεί μακριά», λέει ο Davies. «Επιτέλους είχα την ευκαιρία να κάνω κάτι που ήθελα να κάνω τόσο καιρό. να ανακαλύψουν εκ νέου τα επαγγέλματα του παρελθόντος στο σύνολό τους. Για μένα, αυτή η έκθεση είναι μια ευκαιρία να δείξω τη φωτογραφική διαδικασία πέρα από μια παραγγελία.
«Ορισμένες από τις εικόνες είναι δίπτυχα και τρίπτυχα εμπνευσμένα από τον Richard Avedon. Ήθελα να μεταφέρω μια εξέλιξη της λήψης και να δείξω τις λεπτές διαφορές μεταξύ των εικόνων. Ήταν μια διαδικασία επανένωσης της αρχικής του επιλογής με τη δική μου επιλογή».
Ενώ έπαιρνε τις αποφάσεις του, ο Κέβιν μου ζήτησε να βοηθήσω στην επιμέλεια της έκθεσης, που ήταν μια από τις ωραιότερες προσφορές που είχα λάβει εδώ και καιρό. Ποιος δεν θα ήθελε να επιμεληθεί μια έκθεση Bowie; Πάντα μου άρεσε να δουλεύω με τον Kevin, κυρίως λόγω της προσοχής του στη λεπτομέρεια.
«Το χρώμα των εικόνων ήταν το αποτέλεσμα της μακροχρόνιας σχέσης μου με τον εκτυπωτή μου Μπράιαν Ντόουλινγκ, ο οποίος τύπωσε τις πρωτότυπες εκτυπώσεις το 1992», λέει ο Ντέιβις. «Είχα επίσης την επιθυμία να ξαναδουλέψω τις εικόνες, οι οποίες μπορεί να μην λειτουργούσαν για κάθε ροκ σταρ, αλλά θα λειτουργούσαν για τον Bowie.
«Θυμάμαι ξεκάθαρα ότι κοιτούσα μέσα από το σκόπευτρο και σκεφτόμουν: «Είναι ο Ντέιβιντ που μπλέκει με τον Μπάουι, μην το μπερδεύεις αυτό».
«Τι συζητήσαμε;» Και οι δύο είναι Λονδρέζοι».
Η έκθεση εστιάζει στον Bowie, αλλά είναι και μια αναπαράσταση της μεταθανάτιας ζωής της αναλογικής φωτογραφίας. Εξερευνά τη διεπαφή μεταξύ αρχείου και δημιουργικής μνήμης.
Πρόκειται για ένα συναρπαστικό έργο καθώς είναι μια οπτική αφήγηση που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια μιας και μόνο συνεδρίας σε μια μόνο μέρα. Δείχνει όχι μόνο την εξαιρετική προσοχή του Bowie στη λεπτομέρεια, αλλά και την ικανότητα του Davies να διαμορφώνει και να καταλογίζει αυτή την αφήγηση.
Η Madeleine Boomgaarden, διευθύντρια του παρεκκλησιού Fitzrovia, δήλωσε: «Αυτές οι ήσυχα παρατηρημένες και πολύ όμορφες εικόνες του Bowie ταιριάζουν απόλυτα στην ήσυχη κομψότητα του παρεκκλησιού. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να παρουσιάζουμε εικόνες αυτού του εικονιδίου του Λονδίνου στην καρδιά της πόλης όπου μεγάλωσε».
Εχει δίκιο. Και εγγυώμαι ότι θα είναι μια πνευματική εμπειρία για όποιον έρθει.
David Bowie – A London Day by Kevin Davies από την 1η έως τις 20 Μαρτίου στο παρεκκλήσι Fitzrovia. fitzroviachapel.org.uk