Είναι ένα ζεστό, νυσταγμένο απόγευμα Κυριακής στο Μπλοκ 61. Τα περισσότερα από τα σοκάκια ανάμεσα στους γκρίζους, διαφαινόμενους πύργους της δεκαετίας του 1970 του Νέου Βελιγραδίου είναι ουσιαστικά ερημωμένα – μια μόνιμη κατάσταση σε ορισμένες περιπτώσεις, αν οι συσσωρεύσεις σκουπιδιών και βλάστησης αποτελούν βαρόμετρο. Η περιοχή μπορεί να μοιάζει αναγάπητη, αλλά τα χιλιάδες διαμερίσματα σφύζουν από ζωή, οικογένειες τρώνε μεσημεριανό και μπουγάδα κρεμασμένα στα μπαλκόνια.
Στο επίπεδο του εδάφους, σχεδόν κάθε τοίχος και είσοδος είναι καλυμμένοι με γκράφιτι. Τα παιδιά μπορούν να παίξουν μίνι ποδόσφαιρο, πλαισιωμένα από μια τοιχογραφία στο πλάι του τσιμεντένιου αγωνιστικού χώρου που γράφει: «Ρωσία και Σερβία, αδέρφια για πάντα». Στη συνέχεια, υπάρχουν οι πολυάριθμες αναμνήσεις ενός πολέμου χλοοτάπητα που διεξήχθη με σύνθημα υπό την κάλυψη του σκότους. «Τι είναι η ζωή ενός Γρομπάρι?», ρωτά μια επιγραφή βαμμένη στο βασικό χρώμα του Ερυθρού Αστέρα, κοροϊδεύοντας τη διαβόητη ομάδα Ultras της Παρτιζάν. «Τη μέρα τρέχουν, τη νύχτα γράφουν».
Το προηγούμενο βράδυ, η Παρτιζάν μπόρεσε να διεκδικήσει την υπεροχή στον εντός έδρας αγώνα των αντιπάλων της. Το 172ο ντέρμπι του Βελιγραδίου στο εντυπωσιακό Μαρακανά του Ερυθρού Αστέρα έληξε ισόπαλο 2-2 και υπό διαφορετικές συνθήκες οι φιλοξενούμενοι μπορεί να μετάνιωσαν που παραχώρησαν ένα πλεονέκτημα που κέρδισαν με γκολ εκατέρωθεν του ημιχρόνου. Αλλά καθώς οι παίκτες του Igor Duljaj πέταξαν φανέλες στο πλήθος των φιλοξενούμενων οπαδών και πόζαραν για φωτογραφίες καθώς φωτοβολίδες και καπνογόνα πετούσαν από πάνω, η γενική εικόνα ήταν ότι η Παρτιζάν είχε βγει αλώβητη από την ήττα και συνέχισε να κρατά τη θέση της στην κορυφή της Σερβικής Superliga. .
Ήταν ένα συναρπαστικό παιχνίδι, το οποίο όλοι συμφώνησαν ότι ήταν πιο διασκεδαστικό από οποιοδήποτε ντέρμπι της πρόσφατης μνήμης, και το παρακολούθησε ένα ξεπούλημα πλήθος για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια. Τα πυροτεχνήματα και μια ατμόσφαιρα απαράμιλλης έντασης ήταν πάντα τα πραγματικά σημεία πώλησης αυτής της μονάδας για όσους παρακολουθούν από πιο υγιεινές τοποθεσίες και θέλουν να το σημειώσουν από τη λίστα με τα καλά τους. Αυτή τη φορά ήταν επιτυχημένη στο γήπεδο. Μετά την αμφιλεγόμενη κόκκινη κάρτα του Xander Severina, ο Ερυθρός Αστέρας βρήκε δίχτυα τέσσερις φορές και συνέτριψε τους φιλοξενούμενούς του σε μια εξαιρετική επίθεση αργά.
Αλλά αυτό το σταθερό σημείο με τα μότο και τα μοτίβα του είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Αυτό ισχύει και για τη Σερβία, μια χώρα διχασμένη ανάμεσα σε εντελώς διαφορετικά οράματα για τη σύγχρονη Ευρώπη. Πριν την έναρξη στο Marakana, οι Ultras του Ερυθρού Αστέρα, οι Delije, έψαλλαν τη δική τους επιβεβαίωση συγγένειας με τη Ρωσία. αργότερα στο παιχνίδι το Γρομπάρι έδειξε ένα πανό που δόξαζε Ρώσους στρατιώτες δίπλα σε μια εικόνα της σημαίας της χώρας. Δεν υπάρχει πιάτο Petri πιο αποτελεσματικό από ένα γεμάτο γήπεδο για να αντανακλά και να δοκιμάσει τη διάθεση του κοινού. Η Σερβία επιδιώκει εδώ και καιρό την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η υποστήριξη μειώνεται και η σκληρυνόμενη άποψη για τη Μόσχα θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις πολύ πέρα από τα σύνορά της.
Η θέα του λογότυπου της Gazprom στις φανέλες του Ερυθρού Αστέρα – και στα καθίσματα της ανατολικής κερκίδας στο στάδιο Marakana καθώς το πλήθος διαλύεται – ήταν μια υπενθύμιση ότι ενώ είναι διασκεδαστικό, είναι μια ομάδα γεμάτη εισαγωγές όπως ο επιθετικός μονομάχων Cherif Ndiaye από τη Σενεγάλη ήταν διασκεδαστικό να ρολόι, αλλά χρηματοδοτήθηκε τουλάχιστον εν μέρει από ρωσικά χρήματα. Αργότερα αυτό το μήνα, η εθνική ομάδα της Σερβίας, η οποία αντιμετωπίζει την Αγγλία στο Euro 2024, θα επισκεφθεί τη Μόσχα, δίνοντας στη Ρωσία τον πρώτο της φιλικό αγώνα εναντίον ευρωπαϊκής ομάδας μετά την ολοσχερή εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022. Η UEFA δεν έχει δείξει καμία διάθεση να παρέμβει, παρόλο που η Ρωσία έχει αποκλείσει ομάδες από τις διοργανώσεις της.
Ένα άλλο πανό, που αναρτήθηκε κατά μήκος ενός τμήματος της ανατολικής πλευράς, απαιτούσε: «Το κράτος πρέπει να σταματήσει τη μετανάστευση των Σέρβων από το Κοσσυφοπέδιο». υποστηρίζοντας την επανάληψη της βίας σε ένα κυρίως αλβανικό κράτος που κήρυξε την ανεξαρτησία του από τη Σερβία το 2008. «Όταν ο στρατός επιστρέψει στο Κοσσυφοπέδιο» είναι το μήνυμά τους. Ανάλογες ανακοινώσεις έγιναν και από την Delije, αν και γλιτώνουν από αυτό το ντέρμπι. Πιστεύεται ευρέως ότι το κράτος, με επικεφαλής τον αυταρχικό Πρόεδρο Αλεξάνταρ Βούτσιτς και όλο και πιο πρόθυμο να αντλήσει κόκκινο αίμα στους σκληροπυρηνικούς εθνικιστές, τους έχει δώσει σιωπηρή έγκριση.
Επτά ώρες πριν από το ντέρμπι, ένα μικρό πλήθος παρακολούθησε τον Sindjelic Belgrade να νικάει με 4-0 την FK Rad στην τρίτη κατηγορία. Ακούγονταν αγγλικά, τσέχικα και πολωνικά, όπως και τα σερβικά. Τα πρωινά εναρκτήρια είναι ο παράδεισος των groundhopper. Στο διπλανό καφέ, μια ομάδα Πολωνών παρήγγειλε ένα δίσκο με μπύρα με κυνηγούς σναπς. Με θέα στο χωράφι ήταν ένα σκοτεινό, μονόχρωμο κτίριο που βρισκόταν σε αντίθεση με το γαλάζιο του ουρανού. Είναι η κεντρική φυλακή του Βελιγραδίου, όπου οι κρατούμενοι περιλαμβάνουν μέλη μιας εγκληματικής συμμορίας, μια ζωντανή υπενθύμιση ότι η βίαιη σκηνή των ultras της Σερβίας δεν πρέπει ποτέ να δοξαστεί. Τα γκράφιτι στα προάστια δύσκολα λένε την ιστορία.
Μεταξύ των κρατουμένων είναι ο Βέλικο Μπελιβούκ, ο αρχηγός μιας ομάδας οπαδών της Παρτιζάν που καλείται Janicari και το θέμα μιας μακράς δίκης που αποκάλυψε συγκλονιστικές, φρικιαστικές λεπτομέρειες. Ο Belivuk και η παρέα του κατηγορούνται για πολλαπλούς φόνους, απαγωγές, βιασμούς και άλλα εγκλήματα: Αρνήθηκε τις κατηγορίες εναντίον του, αλλά η υπόθεση έφερε στο φως το θέμα των διασυνδέσεων των ultras του ποδοσφαίρου με τον υπόκοσμο. Ο Belivuk ισχυρίστηκε ότι η ομάδα του εργάστηκε για την κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης της άμβλυνσης του αισθήματος κατά του Vučić στα γήπεδα ποδοσφαίρου. Η αλήθεια μπορεί να μην αποκαλυφθεί ποτέ: το σίγουρο είναι ότι τα ρεύματα κάτω από την επιφάνεια της ποδοσφαιρικής σκηνής του Βελιγραδίου είναι πολύπλοκα και ουσιαστικά αδιαπέραστα.
Σίγουρα δεν υπήρχε κανείς που θα μπορούσε να το σταματήσει Γρομπάρι Στην αρχή του ντέρμπι φώναξε «Ο Βούτσιτς είναι κουκλάκι», ένα επεισόδιο που αναφέρθηκε στα τοπικά ΜΜΕ την επόμενη μέρα. ο Delije απέρριψε ένα αίτημα να ακολουθήσει το παράδειγμά του. Ο Βούτσιτς κέρδισε αμφιλεγόμενα τις πρόωρες εκλογές τον Δεκέμβριο με άνετη διαφορά, αλλά υπάρχουν πολλοί διαφωνούντες: χιλιάδες διαδήλωσαν στο Βελιγράδι μετά την ψηφοφορία, ισχυριζόμενοι για νοθεία και χειραγώγηση.
Εάν το ντέρμπι προσφέρει ένα πολυεπίπεδο στιγμιότυπο των τοπικών και παγκόσμιων εντάσεων, αντικατοπτρίζει επίσης τη θέση της Σερβίας στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Μια χώρα που είναι γνωστή για την παραγωγή ενός ρεύματος ταλέντων που διαψεύδει τα επτά εκατομμύρια κατοίκους της, έχει σταματήσει να φέρνει παίκτες στην Ευρώπη, φοβούνται βασικά πρόσωπα της τοπικής σκηνής. Υπάρχει ελάχιστη ένδειξη του επόμενου Aleksandar Mitrovic, Luka Jovic ή Dusan Vlahovic στην επιφάνεια του Μαρακανά. Ξένοι όπως ο Βραζιλιάνος επιθετικός της Παρτιζάν, Ματέους Σαλντάνα, ο οποίος ακύρωσε το πρώτο γκολ του Ούρος Σπάγιτς στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου και είναι ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, κάνουν τη διαφορά. Υπάρχει η αίσθηση ότι οι σύλλογοι πουλάνε ταλέντα πολύ νωρίς ή χρησιμοποιούν κεφάλαια από διοργανώσεις της UEFA για να ξοδέψουν εξαψήφια ποσά σε γρήγορες επιδιορθώσεις. Σε περίπτωση που η Παρτιζάν κατακτήσει τον πρώτο της τίτλο από το 2017, δεν πρέπει να υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Το μπλοκ 61, όπου η Παρτιζάν κερδίζει άνετα τη μάχη για την υπεροχή εκτός γηπέδου, θα μπορούσε να είναι ένα πιο χαρούμενο μέρος σε αυτή την περίπτωση. Μεγάλο μέρος του δρόμου σε αυτές τις περιοχές κυριαρχείται από τους Vandal Boys, μια ομάδα που υποτάχθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Belivuk κατά τη διάρκεια των εσωτερικών μαχών που σημάδεψαν τη βασιλεία του τρόμου του. Εδώ η ένταση έχει μετατραπεί σε βία στο παρελθόν. «Μια προειδοποίηση για όλους όσους εργάζονται για την αστυνομία», λέει δραματικά ένα μήνυμα. «Οι οργανωμένες φωτοβολίδες δεν θα γίνουν ανεκτές στο Μπλοκ 61 και οι υπεύθυνοι πρέπει να περιμένουν δρακόντειες συνέπειες. Υπογεγραμμένο από τον νόμο του δρόμου».
Το Βελιγράδι και το ντέρμπι του θα συνεχίσουν να είναι ένα ακυβέρνητο, σχεδόν ακατανόητο παράθυρο σε έναν σύγχρονο κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα και αντιφάσεις.