Ο Sir Keir Starmer μιλά για τον ρόλο του στη μεταγραφή του Declan Rice στην Άρσεναλ, αξίας 105 εκατομμυρίων λιρών. «Όταν παίζαμε εκτός έδρας στη Γουέστ Χαμ πέρυσι και ο Ντέκλαν ήταν ακόμα παίκτης της Γουέστ Χαμ, πήρα τον γιο μου μαζί μου», είπε ο ηγέτης των Εργατικών.
«Μαρκ Νόμπλ, κύριε Γουέστ Χαμ [now the club’s sporting director], μας πήγε να συναντήσουμε τον Declan. Και έτσι το αγόρι μου είχε έτοιμο το πρόγραμμά του να υπογράψει και φυσικά κλείσαμε τη συμφωνία [for Arsenal] κάτω από! Ο Ντέκλαν το υπέγραψε νομίζοντας ότι υπέγραφε το πρόγραμμα, αλλά στην πραγματικότητα υπέγραφε στην Άρσεναλ!».
Είναι το είδος του αστείου ανέκδοτου που θα απολάμβανε μόνο ένας αληθινός θαυμαστής – αν και οι κυνικοί μπορεί να αντικρούσουν ότι είναι επίσης μια ιστορία που θα μπορούσε να παίξει καλά με πολιτικές ομάδες εστίασης.
Όμως ο Στάρμερ, ο οποίος παραδέχεται ότι ο Ράις είναι «φτηνός στη μισή τιμή», είναι αληθινός οπαδός της Άρσεναλ. Κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας που, παρά το προφανώς φορτωμένο πρόγραμμά του, σημειώνει «πιστά» στο ημερολόγιό του τις ημερομηνίες των αγώνων της ομάδας όταν αυτές δημοσιεύονται κάθε Ιούνιο – και μετά, όπως άλλοι οπαδοί, βρίζει όταν προβάλλονται στην τηλεόραση.
«Επομένως, νομίζεις ότι έχεις εξασφαλίσει μια θέση στο πρόγραμμα της ομάδας και μετά ωθείται πίσω σε μια Κυριακή ή χειρότερα, μια Παρασκευή», θρηνεί ο Starmer.
«Μου αρέσει η δημοσίευση»
Οι πολιτικοί που ισχυρίζονται ότι είναι λάτρεις του ποδοσφαίρου -προφανώς για να ενισχύσουν τη φήμη του κάθε ανθρώπου- έχουν μια καρό ιστορία. Θυμάστε όταν ο Ντέιβιντ Κάμερον δεν μπορούσε να θυμηθεί αν υποστήριζε τη Γουέστ Χαμ ή την Άστον Βίλα; Ή ο Μπόρις Τζόνσον πιστεύει ότι ο Μπόμπι Μουρ σημείωσε χατ-τρικ στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966 και επίσης δηλώνει ότι «υποστηρίζει όλες τις ομάδες του Λονδίνου».
Όμως ο Στάρμερ έχει κερδίσει τις διακρίσεις του και τα καταφέρνει. Δεν είναι ο «Ρότζερ Νουβό», ο οπαδός της Άρσεναλ με το ψάθινο καλάθι του στο The Fast Show τη δεκαετία του 1990. Και δεν είναι φαινομενικά οπαδός του καλού καιρού, όπως ο Rishi Sunak, ο οποίος (πολύ) σπάνια ακολουθεί τη Σαουθάμπτον.
Όχι, αν μη τι άλλο, ο 61χρονος έχει γίνει περισσότερο οπαδός της Άρσεναλ καθώς μεγάλωσε και, ενδιαφέροντα, ισχυρίζεται ακόμη και ότι το να γίνει ο επόμενος Πρωθυπουργός είναι η «απόλυσή» του από τη δουλειά του.
Στην πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή ταξιδεύει σπίτι και μακριά με την Άρσεναλ καθώς στοχεύει στον πρώτο της τίτλο στην Premier League εδώ και 20 χρόνια – το πιο συναρπαστικό τους από τους Invincibles του 2003/04 – και σκοπεύει να συνεχίσει να παίρνει τη θέση του στα Emirates, ακόμα κι αν μένει στην Ντάουνινγκ Στριτ 10.
«Λόγω της έντονης αγάπης που έχω για το ποδόσφαιρο, την οποία είχα πάντα», είπε ο Στάρμερ σε αποκλειστική συνέντευξη στην Telegraph Sport. «Όμως όσο πιο απασχολημένος είμαι και όσο πιο έντονη είναι η δουλειά, τόσο περισσότερο απολαμβάνω την κυκλοφορία. Είτε παίζεις ποδόσφαιρο, και συνεχίζω να παίζω, είτε παρακολουθώ ποδόσφαιρο, σε βγάζει εντελώς από την καθημερινή σου δουλειά.
«Θα πάω με έναν από τους καλύτερους φίλους μου που γνωρίζω από το σχολείο, τον γιο του και τον γιο μου. Και αυτό μου ακούγεται πολύ, καλά, σχεδόν συναισθηματικό. Αλλά για μένα και τον πολύ στενό μου φίλο, το να περπατάμε στο δρόμο προς τα Εμιράτα με τους δύο γιους μας μπροστά μας είναι ένα πραγματικά απίστευτο συναίσθημα και μου αρέσει».
Αυτή η συγκίνηση γίνεται αισθητή και στο γήπεδο. «Αυτό είναι», λέει ο Στάρμερ. «Καθόμαστε στις ίδιες θέσεις στα Emirates από τότε που άνοιξε το γήπεδο. Είμαστε πέντε και έχουμε τρεις σειρές δίπλα μας. Αυτή η ομάδα ανθρώπων – και οι μισοί από αυτούς, δεν ξέρω τα επώνυμά τους – έχουν περάσει μαζί ένα συναισθηματικό τρενάκι. Η χορογραφία που δεν μπορούσες να γράψεις, του καθενός που φτάνει ψηλά όταν ο στόχος φεύγει, ή το τεντωμένο αίσθημα σιωπής όταν συνειδητοποιείς, “Αυτό είναι, δεν πρόκειται να κερδίσουμε”.
Αλλά πρέπει να είναι πιο δύσκολο να πάει εκεί, λαμβάνοντας υπόψη πόσο απασχολημένος είναι προφανώς – και θα είναι;
«Αυτό είναι», λέει ο Στάρμερ, προτού επαναλάβει ότι εάν εκλεγεί πρωθυπουργός, εξακολουθεί να «ελπίζει» να συνεχίσει ως κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας. «Σίγουρα θα το προσθέσω στο ημερολόγιο μόλις βγει το πρόγραμμα», πρόσθεσε. Ο Στάρμερ έχει δεχτεί τη φιλοξενία στο παρελθόν –και όχι μόνο από την Πρέμιερ Λιγκ– αλλά «προτιμώ να κάθομαι στη δική μου θέση στις εξέδρες».
«Η Αρτέτα έχει φτιάξει μια πραγματική ομάδα»
Ο Στάρμερ άρχισε να ακολουθεί την Άρσεναλ στο προαύλιο του σχολείου όπου μεγάλωσε στο Oxted του Surrey και παραδέχτηκε ότι ήταν ένα από τα παιδιά που «μαζεύτηκαν γύρω από μερικά από τα επιτυχημένα κλαμπ» εκείνη την εποχή. Η Άρσεναλ – η διπλή νικήτρια του 1971 – ήταν ένας από αυτούς, αλλά ο Στάρμερ είχε την ευκαιρία να εμφανίζεται τακτικά και να συμμετέχει μόνο όταν άφησε το πανεπιστήμιο στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετακόμισε στην Archway Road στο βόρειο Λονδίνο για να ακολουθήσει την καριέρα του ως δικηγόρος. στα παιχνίδια τους.
«Μια ολόκληρη ομάδα από εμάς πήραμε το δρόμο μας προς το Χάιμπουρι, όπου μπήκατε μέσα από το τουρνικέ και μπορούσατε να σταθείτε στη βόρεια όχθη», λέει. «Πηγαίνω εκεί αρκετά τακτικά από τότε».
Για τον Starmer, υπάρχει επίσης μια μέρα κάθε σεζόν που είναι λόγος γιορτής: όταν η τελευταία ομάδα της Premier League χάνει το αήττητο ρεκόρ της, που σημαίνει ότι οι Invincibles παραμένουν αμάχητοι, αφού δεν έχουν παίξει ούτε ένα παιχνίδι τη σεζόν 2003/04, δεν έχουν χάσει. «Όπως κάθε οπαδός της Άρσεναλ», λέει ο Στάρμερ. «Απολύτως… Αυτοί (οι Invincibles) ήταν απλά καταπληκτικοί. Σαράντα εννέα αήττητοι (συνολικά). Έτσι, κάθε χρόνο όποιος βρίσκεται στην κορυφή χάνει το πρώτο του παιχνίδι, ξέρω ότι αυτό το ρεκόρ θα παραμείνει για άλλη μια σεζόν».
Αυτή η καμπάνια ήταν, λέει ο Στάρμερ, η πιο χαρούμενη που έχει ακολουθήσει ποτέ την Άρσεναλ. Αλλά εξηγεί ότι η τρέχουσα ομάδα υπό τον Μίκελ Αρτέτα αμφισβητεί αυτό.
«Αυτό είναι σίγουρα το καλύτερο ποδόσφαιρο που έχω δει εδώ και καιρό. Είναι πιο έντονο, είναι μια πιο ολοκληρωμένη ομάδα. Η Αρτέτα έχει φτιάξει μια πραγματική ομάδα. Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα: Συναντάμε τους φίλους μας πριν το παιχνίδι. Η συνηθισμένη συζήτηση “Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;” Και μετά υπάρχει μια άλλη συζήτηση: «Ποιος ήταν ο παίκτης του παιχνιδιού;» Γίνεται μια πραγματική συζήτηση για αυτό κάθε εβδομάδα. Δεν υπάρχει ποτέ ένας παίκτης… Νομίζω ότι αυτό είναι πραγματικά εκπληκτικό. Δεν λένε κάθε εβδομάδα, «Είναι ο Τιερί Ανρί.» Είναι ο Aubameyang ή όποιος άλλος είναι».
Η αναφορά του Χένρι φέρνει στο φως τον αγαπημένο παίκτη της Άρσεναλ του Στάρμερ – αν και όχι αυτόν με τον οποίο ήθελε περισσότερο να πάρει «σέφλι». Αυτός ήταν ο Μάικλ Τόμας, ο οποίος σημείωσε το γκολ της τελευταίας στιγμής εναντίον της Λίβερπουλ στο Άνφιλντ το 1989, το οποίο σφράγισε τον απίστευτο θρίαμβο του τίτλου της.
«Η νίκη στο Άνφιλντ όλα αυτά τα χρόνια πριν», λέει ο Στάρμερ, δηλώνοντάς το –δεν αποτελεί έκπληξη– το «αγαπημένο του παιχνίδι όλων των εποχών» εναντίον της Άρσεναλ. «Μάικλ Τόμας – τώρα είναι για τα καλά! Πρέπει να είναι», προσθέτει.
«Είχε περάσει τόσος καιρός από τότε που το είχαμε κάνει. Τα μαθηματικά ήταν τόσο οξυμένα και έπρεπε να υπάρξουν δύο (γκολ) και ήταν. Και ήταν ακριβώς εκεί. Αυτό ήταν το σπουδαιότερο πράγμα ποτέ. Και είδα τον Michael Thomas. Ήρθε στο κοινοβούλιο πριν από περίπου 18 μήνες και τώρα εργάζεται σε παίκτες που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες και ήταν απλά υπέροχο. Εκείνος ήθελε μια «selfie» και εγώ μια «selfie»».
Και ο Χένρι; «Είναι ο αγαπημένος μου παίκτης», λέει ο Στάρμερ. «Αλλά αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση γιατί ο Μπέργκαμπ είναι στην κορυφή. Αλλά ο Χένρι, υπήρχε απλώς κάτι πάνω του. Μόλις πήρε την μπάλα, ένιωσε ότι κάτι θα συμβεί. Σχεδόν… Είναι δύσκολο να το περιγράψω, αλλά πέταξε σχεδόν σαν χόβερκραφτ, σχεδόν πάνω από την μπάλα. Πρέπει λοιπόν να είναι το απόλυτο αγαπημένο μου. Αλλά μερικά από τα σημερινά φτάνουν εκεί – κοιτάξτε τον Bukayo Saka, δείτε τον Declan Rice και τον Martin Odegaard. Είναι σπουδαίοι παίκτες».
«Η Άρσεναλ δεν είναι στραγγαλιστής»
Η αναφορά των σημερινών παικτών μας φέρνει πίσω στο παρόν και στην πρόκληση του τίτλου της Άρσεναλ.
«Πότε ήμουν πιο απογοητευμένος ως οπαδός της Άρσεναλ;» ρωτάει ο Στάρμερ. «Α, κάθε χρόνο πάμε και το σκαλίζουμε! Η περσινή χρονιά ήταν ένα κλασικό παράδειγμα. Τα πηγαίναμε τόσο καλά, και μετά έμειναν έξι ή επτά παιχνίδια, και στα χαρτιά ήταν παιχνίδια που θα έπρεπε να είχαμε κερδίσει εύκολα – και μετά υπάρχει η αίσθηση ότι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να συμβεί φέτος».
Τι γίνεται λοιπόν με την κατηγορία ότι η Άρσεναλ ήταν στραγγαλιστές; «Όχι, δεν το δέχομαι αυτό», απαντά ο Στάρμερ. «Ο Αρτέτα μάλλον έχει πάει αυτή την ομάδα σε ένα καλύτερο μέρος από ό,τι θα περίμενε κανείς πέρυσι. Αν είχατε πει στους ανθρώπους πριν από δύο χρόνια: «Ποιες είναι οι προσδοκίες σας για την Άρσεναλ;» δεν θα περίμεναν να κερδίσουν ή να έρθουν δεύτεροι. Άρα ξεπέρασες τις προσδοκίες. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές φέτος, οπότε…”
Ο Στάρμερ επαινεί ασταμάτητα τον Αρτέτα – και μάλιστα μιλά με ενθουσιασμό για την πρόσφατη ισοπαλία χωρίς γκολ στο Park the Bus εναντίον της Μάντσεστερ Σίτι, ένα παιχνίδι που παρακολούθησε επίσης.
«Είναι σπουδαίος προπονητής γιατί έχει φτιάξει μια ομάδα με έναν στόχο. μια ομάδα με έναν στόχο και μια εστίαση», λέει. «Είδα την Άρσεναλ να παίζει εκτός έδρας στη Μάντσεστερ Σίτι τις προάλλες και η ένταση και η πειθαρχία που έπρεπε να βάλουμε εκεί ήταν πραγματικά απίστευτη… Το μηδέν δεν είναι ποτέ το καλύτερο παιχνίδι για τους οπαδούς, αλλά το να βλέπεις μια ομάδα που…» για 90. λεπτά Ό,τι έπρεπε να κάνει κάθε παίκτης ήταν στα χρήματα και σας έδειχνε τι είδους ομάδα έχει φτιάξει ο Αρτέτα».
Ζεσταίνει το θέμα του και τελικά επιστρέφει στην πολιτική γλώσσα. «Και έχτισε μια πραγματική ομάδα εκεί», λέει ο Starmer. «Πράγματα σαν τον Όντεγκαρντ να γίνεται αρχηγός. Είδα τον Όντεγκαρντ όταν έπαιξε για πρώτη φορά για εμάς, ήταν δανεικός από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Και σκέφτηκα, «Υπάρχει ένας πραγματικά προικισμένος τεχνικά παίκτης».
«Αλλά κάνοντας τον αρχηγό του έδωσε μια ευθύνη και μια θέση που αντικατοπτρίζεται στον παίκτη. Ο Όντεγκαρντ είναι πλέον ηγέτης στον αγωνιστικό χώρο. Όταν όλα περνούν από τον Όντεγκαρντ, όταν παίζει καλά, ενθαρρύνει τους άλλους παίκτες. Και στο τέλος κάθε αγώνα, ο Odegaard θα περπατά σε όλο το γήπεδο και θα χειροκροτεί τους φιλάθλους. Αυτή είναι η πραγματική ηγεσία».
Μπορεί λοιπόν η Άρσεναλ να το κάνει; Παρ’ όλο τον ενθουσιασμό του, δεν πείθεται. «Εξαρτάται από την πόλη», παραδέχεται ο Starmer. «Φέτος είναι ο καλύτερος αγώνας τίτλου εδώ και πολλά χρόνια και έχω παίξει κάθε παιχνίδι εντός και εκτός έδρας. Η πόλη πάντως είναι καλή. Κοιτάξτε τον De Bruyne. Κοιτάξτε τον Χάαλαντ. Είναι σπουδαίοι παίκτες».