Καθώς έστριψα στη Χαλάστρα, την πύλη του Εθνικού Πάρκου Δέλτα Αξιού, επικράτησε μια ξαφνική σιωπή, σαν κάποιος να είχε γυρίσει τον διακόπτη. Μακριά από τη φασαρία του ουρλιαχτού, του κορναρίσματος της κυκλοφορίας στην εθνική οδό Θεσσαλονίκης, βρέθηκα σε ένα στενό, δεντρόφυτο δρόμο και οι μόνοι ήχοι ήταν το βουητό των τζιτζικιών και οι κραυγές των… Read More »
Στεκόμενος στην άποψη του ξενοδοχείου Le Lanternon, παρακολούθησα τα ξεπερασμένα, χλωμά πέτρινα κτίρια της πρωτεύουσας του Îl de Ré να παίρνουν την απόχρωση της ώριμης σάρκας ροδάκινου. Μπροστά μου ο Saint-Martin-de-Ré απλώθηκε σαν αστέρι μπροστά στον Ατλαντικό Ωκεανό. Πίσω του, η γέφυρα μήκους δύο μιλίων που συνδέει το Îl de Ré με τη La Rochelle… Read More »
Η Σούντι αναζητούσε τη γαλήνη ενός παλιού πορτογαλικού τρόπου ζωής που γνώριζαν οι παππούδες της «Μερικοί άνθρωποι είναι τυχεροί», ήταν η θλιβερή φράση του παππού μου Κύριλλου. Φούσκωσε τη πίπα του και μετά την άφησε κάτω για να δώσει έμφαση. Στην πραγματικότητα, αυτός και η γιαγιά μου ήταν αρκετά τυχεροί. Είχαν το ριψοκίνδυνο πνεύμα και… Read More »
Πριν από εννέα χρόνια, στάθηκα στις λασπώδεις όχθες του Great Marsh, ενός αλμυρού βάλτου μια ώρα βόρεια της Βοστώνης, και έβγαλα από ένα λαγούμι ένα καβούρι στο μέγεθος του αντίχειρα με ένα παράλογα μεγάλο ζευγάρι νύχια. Κοιτούσα ένα καβούρι βιολί – ένα είδος που δεν θα έπρεπε να βρεθεί βόρεια του Κέιπ Κοντ και σίγουρα… Read More »